Κανένα πειθαρχικό θα γίνει ρε παιδιά;

Περίπου ένα χρόνο πριν είχε ξεσπάσει ένας μεγάλος καβγάς μεταξύ του ΕΦΚΑ και της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος", με τη δεύτερη να κατηγορεί τον οργανισμό ότι κωλοσιεργούσε τη διαδικασία συγκρότησης του πειθαρχικού του συμβουλίου με αποτέλεσμα την ατιμωρησία "επίορκων" υπαλλήλων και τον οργανισμό να κατηγορεί την εφημερίδα για άγνοια και παραπληροφόρηση...Το θέμα έμεινε κάπου εκεί, με την κοινή γνώμη να επαναπαύεται στις διαβεβαίωσεις του οργανισμού ότι "όλα είναι υπό έλεγχο"...

Απ' ότι φαίνεται όμως, αν και έχουμε μπει για τα καλά στο 2018, το πειθαρχικό του οργανισμού (αν και είναι πλέον ενεργό και συγκροτημένο) συναντάει δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων, ακόμα και σε περιπτώσεις όπου η τέλεση παραπτωμάτων έχει αποδειχθεί και δεν υπάρχουν απλώς ενδείξεις. Η κωλυσιεργία που υπάρχει ανάγκασε τον οργανισμό να προσφύγει στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (ώστε να έχει τα νώτα του καλυμένα), το οποίο όμως "έβαλε τα πράγματα στη θέση τους" και εγκάλεσε τον ΕΦΚΑ υπενθυμίζοντάς του την υποχρέωσή του να σιγουρεύει ότι τα πειθαρχικά γίνονται στην ώρα τους και οι αποφάσεις βγαίνουν εντός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου (διαβάστε σχετικά εδώ).

Ο ΕΦΚΑ αποτελεί ένα απλό παράδειγμα του κατά πόσο η νομοθεσία καταστρατηγείται και οι ποινές δεν αποδίδονται ως πρέπει, ενώ ακόμα και στην περίπτωση που αυτές δίνονται, είναι κατώτερες των αδικημάτων που διαπράτονται: είναι συχνό φαινόμενο τα πειθαρχικά να συγκαλούνται πέραν του 20ημέρου από την καταγγελία και οι διοικητικές ποινές να επιβάλλονται πολύ αργότερα, με αποτέλεσμα ο μισθός των επιόρκων να συνεχίσει να καταβάλλεται κανονικά ή ακόμα χειρότερα να επιβάλλονται "αναγκαστικές αργίες" αλλά η οριστική τους κρίση να γίνεται μετά την πάροδο μεγάλου χρονικού διαστήματος που οδηγεί σε σπίλωση του ονόματος των κατηγορουμένων - αν είναι αθώοι. Ειδικές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων δε, απολαμβάνουν ειδικής αντιμετώπισης π.χ. μέχρι πρόσφατα οι πανεπιστημιακοί γιατροί περνούσαν από "πανεπιστημιακά" πειθαρχικά ακόμα και αν εγκαλούνταν για περιπτώσεις που σχετίζονταν με την άσκηση του κλινικού τους έργου, δηλαδή για πράξεις ή παραλείψεις κατά την ενάσκηση των ιατρικών τους καθηκόντων. Αποτέλεσμα; Οι ποινές μικρότερες από τις αναμενόμενες...

Σε άλλες περιπτώσεις τα πειθαρχικά δεν συγκαλούνται γιατί λείπουν μέλη με αποτέλεσμα να επηρεάζεται και το ποινικό μέρος των υποθέσεων (όπου αυτό υπάρχει και κρίνεται στα δικαστήρια). Και αυτό ισχύει για τον Δημόσιο τομέα. Γιατί αν περάσουμε στους επαγγελματικούς οργανισμούς και ενώσεις που έχουν πειθαρχικά συμβούλια η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη - και έχει γίνει χειρότερη τα τελευταία χρόνια, που με τους μνημονιακούς νόμους η ισχύς τους έχει ελαττωθεί (αφού πλέον η άσκηση επαγγέλματος δεν σημαίνει υποχρεωτικά και την ύπαρξη ιδιότητας στο 90% των περιπτώσεων και έτσι έχουμε διάφορους ν' ασκούν ένα επάγγελμα χωρίς να είναι εγγρεγραμμένοι στους σχετικούς συλλόγους) και η δυνατότητα επιβολής ουσιαστικών ποινών είναι μικρή.  

Όλα αυτά θα μας πείτε ότι είναι γνωστά και γίνονται εδώ και χρόνια...
Εδώ όμως είναι και το πρόβλημα. Η πειθαρχική (και όχι η ποινική) δίωξη στην χώρα μας είναι κάτι που γίνεται ημιτελώς. Και γι' αυτό δε φταίνε "οι συνδικαλιστές" (όπως υποστηρίζει η Δεξιά), ούτε "η ατελής νομοθεσία" (όπως υποστηρίζει η αριστερά, η οποία υποτίθεται ότι είναι στην κυβέρνηση και η οποία είναι πίσω από τις πιο πρόσφατες αλλαγές όσο αφορά το Δημόσιο). Ο λόγος είναι ότι καμία συντεχνία δεν έχει το θάρρος να ξεκαθαρίσει την "κόπρα του Αυγείου" - ειδικά τώρα. Γιατροί, εφοριακοί και λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν φακελάκια και οι συνάδελφοί τους κάνουν τα στραβά μάτια, μηχανικοί κάνουν εκθέσεις χωρίς αυτοψίες και δεν περνούν από πειθαρχικό, γιατροί υπογράφουν ψευδείς διαβεβαιώσεις εμβολιασμών και οι ιατρικοί σύλλογοι κάνουν πως δε γνωρίζουν, φαρμακοποιοί ιδιοποιούνται σκευάσματα και συνταγές, δικηγόροι λειτουργούν με πρακτικές εισπρακτικών εταιρειών για να πάρουν χρήματα, δημοσιογράφοι κάνουν έμμεσες προβολές προϊόντων στις εκπομπές και τις παρουσίες τους και η πειθαρχική κρίση τους γίνεται καθυστερημένα, αν γίνει ποτέ - και η λίστα είναι ατελείωτη.
Προφανώς και το πρόβλημα είναι βαθύτερα ηθικό: στην εποχή μας που τα πάντα έχουν πάρει την κάτω βόλτα, τα πειθαρχικά αδικήματα που θα περάσουν ατιμώρητα και έρχονται στην επιφάνεια θα είναι όλο και περισσότερα.
Όμως γι' αυτό χρειαζόμαστε ταχύες διαδικασίες και διάθεση για ξεκαθάρισμα. Τόσο από πλευράς κράτους όσο και από την πλευρά των ίδιων των εμπλεκομένων επαγγελματικών συλλόγων. Το κράτος ξεχαρβάλωσε την αγορά χρησιμοποιώντας ως επίφαση τα μνημόνια (δήθεν για να μικρύνει το κόστος των υπηρεσιών - στην πραγματικότητα για να επιτρέψει την είσοδο αλυσίδων από το εξωτερικό) ενώ οι σύλλογοι στο βωμό των εισπράξεων (δηλ. των συνδρομών) κάνουν τα στραβά μάτια.
Καιρός τα πράγματα ν' αλλάξουν, γιατί η κατρακύλα είναι κοντά.