Μεταβιβάσεις ακινήτων: ιστορίες ελληνικής τρέλας

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν είναι φιλική προς τους Έλληνες. Είναι μια χώρα που οποιαδήποτε συναλλαγή με το Δημόσιο χρειάζεται χρόνο, κόπο και χρήμα. Οτιδήποτε χρειάζεται σε άλλες χώρες λίγες ώρες ενασχόλησης, στη δική μας διαρκεί βδομάδες ή και μήνες..
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η "απλή" περίπτωση της γονικής παροχής που θα έπρεπε να γίνεται σχεδόν αυτόματα, αφού δεν ενέχονται τιμήματα μεταβίβασης. Όμως όχι - ακόμα και εκεί το χαρτομάνι που χρειάζεται είναι απίστευτο, ενώ το κόστος κάνει απαγορευτική οποιαδήποτε μεταβολή ιδιοκτησίας...Πάρτε ανάσα - ξεκινάμε:

Δηλώσεις μηχανικών ότι δεν υπάρχουν αυθαιρεσίες (αν υπάρχουν κτίσματα), κτηματογραφικά αποσπάσματα και φύλλα (ή αντίστοιχες βεβαιώσεις από τα υποθηκοφυλάκια αν δεν υπάρχει κτηματολογικό γραφείο), χαρτιά από Δήμους ότι δεν οφείλονται εισφορές σε γη, φορολογικές ενημερότητες των συμβαλλομένων (και φυσικά έκδοση ΑΦΜ για την περίπτωση που τα τέκνα είναι ανήλικα), τοπογραφικά και διαγράμματα κάλυψης και κατόψεις είναι μερικά μόνο από τα έγγραφα που χρειάζονται. Σε πρώτη φάση βέβαια και αν δεν υπάρχουν αυθαιρεσίες. Γιατί αν υπάρχουν θα πρέπει να γίνουν τακτοποιήσεις - με την πληρωμή των αντίστοιχων προστίμων. Στη συνέχεια τα χαρτιά θα πρέπει να πάνε στον/στην συμβολαιογράφο, ο/η οποίος/α θα υπολογίσει αξίες και θα ετοιμάσει δηλώσεις που θα πάνε στην εφορία - με την οικογένεια να τρέχει να διαπραγματευτεί (είτε έμμεσα μέσω δικηγόρου/συμβολαιογράφου) είτε άμεσα την αξία του ακινήτου. Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Γιατί η αξία (που υπολογίζετε με βάση τις "μπάσταρδες" αντικειμενικές αξίες που στις μέρες μας είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τις εμπορικές) θα καθορίσει το φόρο που θα πρέπει να πληρωθεί για τη μεταβίβαση (εντός 30 ημερών από την ημέρα βεβαίωσής του). Αυτό και μόνο του αποτελεί εμπειρία ζωής, αφού αν ο υπάλληλος δεν είναι στις καλές του, μπορεί να θέσει προσκόμματα, να ζητήσει αλλαγές στους υπολογισμούς και να επιβάλει μεταβολές που θα γυρίσουν τη δήλωση πίσω στο συμβολαιογραφείο, καθυστερώντας τις διαδικασίες...

Μετά απ' αυτό θα πρέπει να υπογραφούν τα συμβόλαια (αν βέβαια δεν υπάρχουν προβλήματα στα τοπογραφικά ή τις κατόψεις - στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να πάνε πίσω στον μηχανικό για τις απαραίτητες αλλαγές), να πληρωθεί ο συμβολαιογράφος, να "μεταγραφεί" το συμβόλαιο στο Κτηματολόγιο ή στο Υποθηκοφυλακείο (με ταυτόχρονη πληρωμή ενός υψηλότατου αντιτίμου που προκαλεί βήχα στο άκουσμά του) και να υπάρξει τροποποίηση του Ε9, ώστε να υπάρξει "σωστός υπολογισμός" του ΕΝΦΙΑ της επόμενης χρονιάς (και όχι μόνο, αφού τα ακίνητα υπολογίζονται στα τεκμήρια διαβίωσης)...Αν δε, μιλάμε για συνδυασμό ακινήτων που βρίσκονται σε διαφορετικές περιοχές, τα συμβόλαια (μαζί με το απαραίτητο χαρτομάνι που θα τα συνοδεύουν) θα πρέπει να πάνε στα κατά τόπους κτηματολόγια (ή υποθηκοφυλακεία). Το συνολικό κόστος για τα ακίνητα εντός αφορολόγητου (150.000 ευρώ μέχρι στιγμής - αναμένεται να μειωθεί εντός του έτους) υπολογίζεται περίπου σε 3600 - 4000 ευρώ, το οποίο προφανώς στις εποχές που ζούμε είναι απαγορευτικότατο...
Είναι χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ του "Έθνους" που αναφέρει ότι οι γονικές παροχές είναι είδος προς εξαφάνιση: πως να μην είναι αλήθεια, όταν για να γίνουν χρειάζονται δεκάδες ημέρες, με πολλές εκ των οποίων να περνούν σε τελείως σουρεαλιστικές συνθήκες (π.χ. γραφεία εφοριών, κτηματολογικά γραφεία) με τους συμβαλόμενους να κάνουν τους κομάντο και να ψάχνουν σκονισμένους και σκωροφαγομένους φακέλους σε υπόγεια; Πως να υπάρχει ενδιαφέρον όταν το κόστος είναι δυσβάσταχτο και το όφελος ελάχιστο (και αυτό μόνο φορολογικό γι' αυτόν που δίνει το ακίνητο);

Αλλά αν οι γονικές παροχές τείνουν να γίνουν μια συμβολαιογραφική πράξη του παρελθόντος, η αποδοχή κληρονομιάς έχει καταντήσει ανέκδοτο τύπου "Ελβετός ναύαρχος". Το ίδιο ρεπορτάζ για το οποίο γράψαμε παραπάνω) αναφέρει ότι υπάρχουν "ουρές στα Ειρηνοδικεία για αποποιήσεις κληρονομιάς", με τις υψηλές αντικειμενικές αξίες, τη χαμηλή εμπορική αξία και την υψηλή φορολογία ν' αποτελούν τις κύριες αιτίες του φαινομένου. Έτσι κάτι που θα φάνταζε απίστευτο τα προηγούμενα χρόνια (για περιπτώσεις που ο θανών δεν οφείλει μεγάλους φόρους στο Δημόσιο), τείνει να γίνει καθεστώς σήμερα - και δικαιολογημένα; Ποιον συμφέρει να πάρει υπό την κατοχή του ακίνητα, για τα οποία η φορολόγηση συνεχώς θ' αυξάνεται, τα οφέλη θα είναι μικρά, το κόστος διατήρησής τους θ' αυξάνεται και ο φόρος κληρονομιάς υπερβαίνει τις οικονομικές δυνατότητες του αποκτώντα (ιδιαίτερα με το όριο πληρωμής να είναι στο 30ήμερο);
Αν τουλάχιστον το χαρτομάνι, ο κόπος και το χρήμα που χρειαζόταν ήταν λιγότερά, τότε ΙΣΩΣ κάποιοι να το σκέφτονταν καλύτερα...Όμως στην εποχή της "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης", του ίντερνετ και της ταχύτητας, η Ελλάδα κινείται με αραμπά και αντιμετωπίζει τους πολίτες της ως υποζύγια που μόνο σκοπό ζωής έχουν το να πληρώνουν φόρους.
Μήπως όμως ο στόχος είναι άλλος; Μήπως οδηγούμαστε στην πλήρη απαξίωση της κατοχής ακίνητης περιουσίας με σκοπό τη συγκέντρωση της γης στα χέρια λίγων και την μετατροπή του Έλληνα σε ισόβιο ενοικιαστή-δουλοπάροικο; Το συμπέρασμα αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή αφού με όλα αυτά, θεωρείται βάρος το πέρασμα της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας από γενιά σε γενιά (κάτι που αποτελούσε "σιγουριά" στο παρελθόν για το μέλλον των παιδιών) με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι Έλληνες να θέλουν ν' απεμπλακούν απ' αυτήν και να είναι "χαρούμενοι ενοικιαστές", κατά τα πρότυπα των Δυτικοευρωπαίων.
Ποιος συμφέρει το όλο σκηνικό; Ο χρόνος θα δείξει...