Ένα σχόλιο για την ψήφο των ομογενών στις επερχόμενες εθνικές εκλογές

  Την περίοδο των μνημονίων (2009-2012) υπολογίζεται ότι μετανάστευσαν από την χώρα πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό. Η πλειοψηφία αυτών ήταν νέοι - κατά βάση απόφοιτοι πανεπιστημίου, παίρνοντας μαζί τους όχι μόνο τις ελπίδες του για το μέλλον, αλλά και την οικογένειά τους, δηλαδή συζύγους, παιδιά ακόμα και τους ηλικιωμένους γονείς τους σε αρκετές περιπτώσεις, σε βάθος χρόνου. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα στην χώρα μας. Καθαρή μείωση του πληθυσμού κοντά στο ένα εκατομμύριο, και μεγάλη μείωση στις μικρές ηλικίες. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν το μέλλον της χώρας, που αν και δε θα έκαναν μια μεγάλη αλλαγή στη δημογραφική γήρανση της χώρας, θα της έδιναν τουλάχιστον μερικά χρόνια ώστε να αντιστρέψει την καθοδική πορεία που ακολουθείται. 

Αν βάλουμε σε αυτό το μισό εκατομμύριο (που στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερο), όλους εκείνους που έφυγαν μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες μέχρι σήμερα, έχουμε χοντρικά περίπου 700 με 800 χιλιάδες, και αν επεκτείνουμε ακόμα περισσότερο το παράθυρο επιλεξιμότητας (με βάση τα κριτήρια εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους των Ελλήνων του εξωτερικού), ξεπερνάμε το ένα εκατομμύριο Ελλήνων που θα μπορούσαν να ψηφίσουν από τον τόπο κατοικίας τους. 

Τελικά εγγράφηκαν σε αυτούς τους καταλόγους περίπου 29 χιλιάδες συμπολίτες μας. Υπήρχαν χώρες που υποτίθεται ότι υπάρχει ισχυρή ομογένεια (π.χ. Αλβανία) και δε μαζεύτηκαν καν 40 άνθρωποι ώστε να γίνει εκλογικό κέντρο, με αποτέλεσμα αυτοί να κληθούν να πάνε στην Βουλγαρία για να ψηφίσουν (πράγμα που προφανώς δεν πρόκειται να συμβεί). Στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπάρχουν ολόκληρες περιοχές (π.χ. Ουαλία) που υπάρχουν 3 παροικιακά ελληνικά σχολεία και δε βρέθηκαν επίσης 40 αιτούμενοι για να γίνει εκλογικό κέντρο, με αποτέλεσμα αυτοί να κληθούν να πάνε στο Λονδίνο. 

Και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Αυτή τη φορά το κράτος δεν ευθύνεται. Η διαδικασία ήταν απλούστατη και γρήγορη. Υπήρχε πλειάδα επιλογών για τα αποδεικτικά μόνιμης διαμονής και η εντολή που υπήρχε ήταν "αν υπάρχει αμφιβολία, η αίτηση γίνεται δεκτή". Με λίγα λόγια το κράτος ήθελε να δοθεί η δυνατότητα σε όποιον το ήθελε, να ψηφίσει στην χώρα διαμονής του.

Το πρόβλημα όμως είναι άλλο. Γιατί καταλήξαμε η εγγραφή στους καταλόγους να γίνει περίπου από το 3% αυτών που είχαν το δικαίωμα να το κάνουν; Γιατί υπάρχει τέτοια απαξίωση και (προφανώς) αδιαφορία; Γιατί τόσοι συμπατριώτες μας δε θεωρούν σημαντικό να εκφράσουν την προτίμηση ή ακόμα και την αντίθεση ή την οργή τους με το κομματικό κατεστημένο;

Εδώ έχει προφανώς ρόλο το σύστημα. Δεν έχει δείξει ποτέ πραγματικά ενδιαφέρον για τους Έλληνες του εξωτερικού. Τους θυμάται μόνο την περίοδο των εκλογών και όταν αυτή περάσει, περνάνε και αυτοί στην λήθη.

Βέβαια όλοι αυτοί που δεν έκαναν τον κόπο να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους των Ελλήνων του εξωτερικού, έχουν ευθύνη. Αύριο-μεθαύριο θα χρειαστούν ένα χαρτί από μια προξενική αρχή. Αν δεν έχουν δηλωθεί, δε θα μπορούν να γκρινιάζουν αν χρειαστεί να ταξιδέψουν 4-5 ώρες για να πάρουν αυτό το χαρτί που θα θέλουν, αφού το κοντινότερο προξενείο θα είναι πολλές ώρες μακριά και όχι κοντά σε αυτούς ακόμα και αν στην πραγματικότητα στην περιοχή τους ζουν χιλιάδες Έλληνες.  Μετά θα κάνουν οικογένεια, πιθανόν παιδιά. Πως θα μπορούν να διεκδικήσουν μια πιο ανθρώπινη διαδικασία (και όχι περί τις 130-140 σελίδες σε δικαιολογητικά όπως είναι, κατά μέσο όρο, αυτή τη στιγμή) για να πάρουν τα παιδιά τους το πολυπόθητο χαρτί μόνιμης κατοικίας στο εξωτερικό που χρειάζεται για βασικές διαδικασίες όπως π.χ. για την αναβολή στράτευσης. Το κράτος δυστυχώς, έχει μάθει να λειτουργεί υπό το φόβο της αντίδρασης: μη δηλωμένος + μη διεκδίκηση = αδιαφορία από το κράτος.  

To ίδιο βέβαια ισχύει και γι' αυτούς που δεν ψηφίζουν στην Ελλάδα, δεν αντιδρούν, αλλά έχουν απαιτήσεις από το κράτος και κατηγορούν την (όποια) κυβέρνηση...

Παιδιά τα πράγματα είναι απλά: Όποιος δεν ψηφίζει, δε δικαιούται να μιλάει γιατί αφήνει τους άλλους ν' αποφασίσουν γι' αυτόν...