Περί νομοσχεδίου για την αλλαγή φύλου

Ας ξεκινήσουμε από μια παραδοχή. Το να υπάρχουν διαφοροποιήσεις μέσα σε μια συγκυβέρνηση ή μια κοινοβουλευτική ομάδα αποτελεί δείγμα υγείας. Δεν είναι δυνατόν και δεν πρέπει όλοι οι βουλευτές ενός ή δύο κομμάτων να ψηφίζουν άκριτα ότι ο (ανεγκέφαλος πολλές φορές) νομοθέτης θέλει να επιβάλλει. Ειδικά δε όταν αυτή η κυβέρνηση βασανίζεται από ιδεοληψίες (όπως καταδεικνύει και το παράδειγμα του Υπουργείου Παιδείας), οι οποίες μπαίνουν πάνω από την κοινή λογική και το "κοινό περί δικαίου αίσθημα".

Αυτή η ανάγκη γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν πρόκειται για κυβέρνηση που βασίζεται σε μετεκλογική συνεργασία, η οποία εκπορεύτηκε - θεωρητικά - για να γίνει "γρηγορότερα" και "ομαλότερα" η μετάβαση της χώρας εκτός μνημονίου: είναι εκ των ουκ άνευ ότι στην πορεία μιας τέτοιας - δίχως αύριο - συνεργασίας, πολλοί θα προσπαθήσουν να περάσουν νομοσχέδια που εξυπηρετούν συγκεκριμένες ομάδες ή συντεχνίες (ενάντια πολλές φορές στην κοινή λογική), να υποβοηθήσουν συμφέροντα ή να κάνουν "νόμο" τις απόψεις λίγων - που συγκρούονται με θέματα εθνικά ή που καταρρίπτουν επιστημονικές παραδοχές.
Σε τέτοιες περιπτώσεις επιβάλλεται να υπάρχει κοινοβουλευτικός έλεγχος, εντός και εκτός συγκυβέρνησης.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η περίπτωση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου. Καταρχήν να πούμε το εξής: το δικαίωμα προσδιορισμού φύλου είναι αναφαίρετο και θα πρέπει να υπάρχει μια σαφής και επιστημονικά τεκμηριωμένη διαδικασία η οποία θα επιτρέπει την αλλαγή χωρίς απαραίτητα να υπάρχει χειρουργική επέμβαση. Η κυβέρνηση όμως πήρε αυτή την ανάγκη νομοθέτησης και τη διάνθισε - μετά από σαφείς πιέσεις των υποτιθέμενων εκπροσώπων μιας κοινωνικής ομάδας που αποτελεί προνομιακό συνομιλητή της - με ένα άρθρο που επιτρέπει σε ανήλικους να κάνουν την αλλαγή αυτή, πριν ενηλικιωθούν. Και εκεί ακριβώς έρχεται το κομβικό ερώτημα: γιατί ορίστηκε τα 15 χρόνια ως όριο; Γιατί όχι 17 (που αποτελεί εξάλλου και το όριο γι' άλλα πράγματα όπως η κατανάλωση αλκοόλ σε δημοσίους χώρους ή η είσοδος σε μπαρ) ή ακόμα και τα 18 όπου είναι η νόμιμη ηλικία τέλεσης γάμου στην Ελλάδα, η ψήφος σε εκλογές ή απόκτηση διπλώματος οδήγησης; Δηλαδή κάποιος είναι ώριμος ν' αλλάξει φύλο στα 15 (κάτι που θα του χαράξει τη ζωή) αλλά όχι να πιεί μια μπύρα, να οδηγήσει αμάξι ή να ψηφίσει. Σοβαροί να είμαστε δηλαδή: Σε μια ηλικία που το άτομο ξεκινά το ταξίδι του σεξουαλικού του προσδιορισμού (και το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις είναι δυσκολότερο απ' όσο φαίνεται) θα μπορεί - με την κατάλληλη παραίνεση - να αλλάζει φύλο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεδομένου ότι η ζωή μας δεν είναι ταινία του Χόλυγουντ με "χάπι έντ", εδώ κάπου κολλάνε και οι (άναρθρες) κραυγές περί "εξυπηρέτησης παιδοφίλων" που ακούστηκαν ιδιαίτερα έντονα το τελευταίο διάστημα.
Καμία επιστημονική τεκμηρίωση (ώστε να μάθουμε και εμείς πως βγήκε το ρημάδι το 15ο έτος της ηλικίας ως όριο), καμία διαβούλευση, καμία διαπραγμάτευση. "Είπαμε 15, θα γίνει 15". Πως/Που/Πότε/Γιατί - δημοκρατικός διάλογος μηδέν. Ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τους ψήφους του ΛΟΑΤ και όλοι οι υπόλοιποι "να πάνε να...".
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να χρειαστεί ν' "απουσιάσουν" 15 βουλευτές (πολλοί εκ των οποίων ήταν στην αίθουσα κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνεδρίασης αλλά κλείστηκαν μαζικά "στις τουαλέτες") για να περάσει ένα παντελώς πρόχειρο και επιστημονικά ατεκμηρίωτο νομοσχέδιο.
Για να υπάρξει κατανόηση της προχειρότητας και της βιασύνης με την οποία κατατέθηκε το εν λόγω "πόνημα", θα επιστήσουμε την προσοχή σε μια ακόμα παράβλεψη του: Σε μια εποχή που η καθημερινή γραφειοκρατία είναι ολοένα και πιο αυξανόμενη (για δήθεν "λόγους" ασφαλείας) δεν υπάρχει σαφής πρόβλεψη για αυτόματη υποχρέωση αλλαγής του φύλου σε όλες τις δημόσιες βάσεις δεδομένων ώστε να διευκολύνεται η ταυτοπροσωπεία του ατόμου που θ' αλλάξει φύλο. Έτσι μια δύσκολη (και φοβερά γενναία) απόφαση αυτό θα δημιουργήσει ένα νέο Γολγοθά, για όποιον κάνει την αλλαγή. Φανταζόμαστε ότι αυτό είναι κάτι που δεν αφορά τον κύριο Κοντονή, και όπως και πάρα πολλά άλλα, ο οποίος θα περιμένει και αυτό να λυθεί "στην καθημερινότητα"...
Δε θα σχολιάσουμε βέβαια τη στάση όλων εκείνων των βουλευτών που και αντίθετη - για το νομοσχέδιο - άποψη είχαν και την εξέφραζαν δημόσια (Μπόλαρης, Μιχελογιαννάκης, Κρεμαστινός κ.ά) αλλά προτίμησαν ν' απέχουν από την ψηφοφορία ώστε να περάσει το νομοσχέδιο, ούτε τους αντίστοιχους της Ε.Κ. και της ΝΔ που ενώ πιθανότατα συμφωνούσαν, προτίμησαν να περάσουν την ώρα τους στο καφενείο ώστε ΚΑΙ να βοηθήσουν την κυβέρνηση ΚΑΙ να μην χάσουν τη θέση τους στην Κ.Ο. του κόμματος τους. Για να μην πούμε για εκείνους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ΔΕΝ συμφωνούσαν αλλά ψήφισαν επειδή ήταν υπουργοί και φοβήθηκαν μην μείνουν "εκτός" στον επόμενο ανασχηματισμό...
Τέλος δε θα γράψουμε τίποτα για την περίφημη "ντροπολογία" που αφορά την υπόθεση της "Τουρκικής Ένωση Θράκης", η οποία "πετάει το μπαλάκι" για την αναγνώρισή του στον Άρειο Πάγο...