Αναρτήσεις
Το ακούσαμε και αυτό...Μιλάει για ηθική και συνέπεια, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που από το "σκίσιμο του 1ου μνημονίου" πέρασε στην υπογραφή και την ψήφιση του τρίτου και...χειρότερου, που έκανε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης "σημαία" για να καταλήξει να το πετάξει στα σκουπίδια μέσα σ' ένα 3μηνο, που υποσχόταν αύξηση μισθών και συντάξεων και προστασία της 1ης κατοικίας για να ψηφίσει την κατάργηση του (πασοκικού) νόμου της Κατσέλη (που τουλάχιστον απαγόρευε τους πλειστηριασμούς) και ετοιμάζεται να διαλύσει το ασφαλιστικό σύστημα.
Η απίστευτη ξεδιαντροπιά του φτάνει σε επίπεδα ρεκόρ (ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ανεκδιήγητο Αντώνη Σαμαρά, που τουλάχιστον δεν έφτασε στο ρεζίλεμα του να ξεπουλήσει όλα αυτά που προεκλογικά υποσχόταν ότι θα προστατέψει) αφού σε συνέντευξη του στο "Έθνος της Κυριακής" κάνει μαθήματα πολιτικής "ηθικής" απέναντι στον Γ. Σακελλαρίδη και τον Σ. Παναγούλη, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στον τελευταίο γιατί δεν παρέδωσε την βουλευτική του έδρα.
Αχαριστία - στην οποία εξάλλου ο κ. Τσίπρας έχει αποδείξει ότι έχει εξαιρετικές επιδόσεις αν λάβει υπόψιν του τη στάση του απέναντι στον Α. Αλαβάνο αλλά και πιο πρόσφατα απέναντι στον Φ. Κουβέλη - απέναντι σ' έναν άνθρωπο που τον στήριξε όσο λίγοι το 2012, όταν κατέβηκε μαζί του και στήριξε το άνοιγμα που προσπαθούσε (τότε) να κάνει ο νυν Πρωθυπουργός στο Κέντρο. Τι σε ομιλίες Κεντρώων (και πρώην Πασοκτζήδων) τον έπαιρνε, τι στα εγκαίνια του αγάλματος του Αλέκου Παναγούλη τον πήγε, τι σε σύγκρουση ήρθε με τον πολιτικό του φίλο Γιάννη Δημαρά (που τότε προτίμησε να πάει με τον Καμμένο αντί με τον ΣΥΡΙΖΑ). Βέβαια το το ότι ο Παναγούλης αποτελούσε "βάρος" για τον Τσίπρα φάνηκε στις τελευταίες εκλογές όπου τοποθέτησε πάνω απ' αυτόν στην Β' Αθηνών σωρεία πολιτικών "αλεξιπτωτιστών" και αποτυχημένων υποψηφίων που εκμεταλλευόμενοι την αποχώρηση της Λ.Α.Ε. (Λαφαζάνη - Κωνσταντοπούλου) και τη διαδικασία της εκλογής βουλευτών με λίστα, φρόντισαν να βολευτούν - πουλώντας υποστήριξη και εκδούλευση.
Αχαριστία γιατί ο Σ. Παναγούλης τον στήριξε ψηφίζοντας μέτρα, τα οποία δημόσια είχε αποκλείσει ότι θα ψήφιζε, εμφανιζόμενος έτσι (και σωστά) ως αναξιόπιστος απέναντι στους ψηφοφόρους του και πολιτικούς του φίλους.
Αλλά και οι υποχωρήσεις και οι πολιτικές εκπτώσεις έχουν ένα όριο, και ο Σ. Παναγούλης - όντας χρόνια στο πολιτικό κουρμπέτι - γνώριζε πολύ καλά ότι από ένα σημείο και ύστερα πρέπει κανείς να παίρνει το "καπελάκι του" και να φεύγει, αν θέλει να διασώσει, τουλάχιστον, την υστεροφημία του. Έτσι διαβλέποντας το τι έρχεται (ειδικά στο ασφαλιστικό, όπου ο νόμος Λοβέρδου θα καταλήξει να φαίνεται ως ένα ωραίο όνειρο), αποφάσισε να εκμαιεύσει τη διαγραφή του, αφήνοντας εκείνους που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ μόλις "μύρισαν ψητό" να κάνουν τη δουλειά για την οποία, πληρώνονται (απ' όλους μας δυστυχώς).
Δεν ξέρουμε ποιο είναι το πολιτικό μέλλον του κυρίου Παναγούλη - αν δηλαδή θα θελήσει να συνεχίσει την πολιτική του σταδιοδρομία μετά το τέλος αυτής της κοινοβουλευτικής του θητείας - αλλά σίγουρα με το να παραμείνει στην παρούσα Βουλή μέχρι το τέλος της, προσφέρει την καλύτερη υπηρεσία στην χώρα, αφού έτσι: α) θ' απαγορεύσει σ' έναν επιπλέον "αλεξιπτωτιστή" να πάρει θέση στην Βουλή, και να εκμεταλλεύεται προνόμια και μισθούς δίνοντας ως αντάλλαγμα την ψήφο του σε μέτρα που δεν έχουν σχέση ούτε καν με το πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου και β) θ' αναγκάσει (σε περίπτωση που τον ακολουθήσουν κι άλλοι) τους υπόλοιπους μνημονιακούς να έρθουν ως "αρωγοί" στην κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας δηλαδή το πραγματικό πρόσωπο της παρούσας Βουλής - που είναι η ψήφιση Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων και μόνο...
Η δε δικαιολογία για αυτήν την επίθεση (που είναι ότι "το πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου ήταν γνωστό") είναι τουλάχιστον αστεία: γνωρίζαμε ότι τα capital controls θα οδηγούσαν σε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (το τίμημα για το δημοψήφισμα) και σε (μερική) άρση των πλειστηριασμών, αλλά κανένα πρόγραμμα δεν έλεγε ότι θα φτάσουμε στο σημείο να προστατεύεται μόνο το 25% των "κόκκινων" δανειοληπτών. Κανένας επίσης δεν είχε διαβάσει πουθενά (αφού το πρόγραμμα δεν το έλεγε) ότι θα ήμασταν ένα βήμα πριν την μεγαλύτερη μείωση συντάξεων και μεγαλύτερη μείωση ασφαλιστικών παροχών από την αρχή του Μνημονίου, ούτε φυσικά ότι θα οδηγούμασταν σ' ένα καινούργιο ΤΑΙΠΕΔ (με το παλιό να παραμένει ενεργό και τον κ. Πιτσιόρλα και την παρέα του να συνεχίζουν να πληρώνονται).
Η δε περίπτωση Σακελλαρίδη είναι διαφορετική: ο κ. Σακελλαρίδης κατέβηκε με το ζόρι στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και αν δεν είχε τόσο στενές σχέσεις με τον κ. Τσίπρα στο παρελθόν (καθώς και μια ιδιαίτερα πολυκύμαντη ζωή), είτε θα είχε ακολουθήσει τους "Λαφαζανικούς" και την κ. Κωνσταντοπούλου στην ΛΑ.Ε., είτε θα είχε αποχωρήσει (προσωρινά ή μόνιμα δεν έχει σημασία) από την πολιτική ζωή, ώστε να μην έχει σχέση με τα όσα γίνονται και τα οποία τον βρίσκουν (και τον έβρισκαν) αντίθετο. Τίμησε όμως τη φιλία του με τον κ. Τσίπρα (σε αντίθεση με τη στάση του τελευταίου προς άλλους) και παραιτήθηκε όπως του ζητήθηκε. Κακώς για μας (για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω) αλλά σίγουρα αυτό ήταν καλύτερο από το να κάθεται να ψηφίζει, κάνοντας την ίδια ώρα τον επαναστάτη στους ψηφοφόρους του (σαν κάνει Κρητικούς υπουργούς και υφυπουργούς καλή ώρα).
Και έτσι κατέληξε ο κ. Τσίπρας, που από Πρωθυπουργός του λαού κατέληξε να γίνει μεσάζοντας βυσματικών θέσεων για τους συντρόφους του (όχι μόνο) και αγαπημένος της τρόικας..."Που ήσουν νιότη μου που έδειχνες ότι θα γινόμουν άλλος..." (που λέει και ο Κώστας Βάρναλης)...
Η απίστευτη ξεδιαντροπιά του φτάνει σε επίπεδα ρεκόρ (ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ανεκδιήγητο Αντώνη Σαμαρά, που τουλάχιστον δεν έφτασε στο ρεζίλεμα του να ξεπουλήσει όλα αυτά που προεκλογικά υποσχόταν ότι θα προστατέψει) αφού σε συνέντευξη του στο "Έθνος της Κυριακής" κάνει μαθήματα πολιτικής "ηθικής" απέναντι στον Γ. Σακελλαρίδη και τον Σ. Παναγούλη, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στον τελευταίο γιατί δεν παρέδωσε την βουλευτική του έδρα.
Αχαριστία γιατί ο Σ. Παναγούλης τον στήριξε ψηφίζοντας μέτρα, τα οποία δημόσια είχε αποκλείσει ότι θα ψήφιζε, εμφανιζόμενος έτσι (και σωστά) ως αναξιόπιστος απέναντι στους ψηφοφόρους του και πολιτικούς του φίλους.
Αλλά και οι υποχωρήσεις και οι πολιτικές εκπτώσεις έχουν ένα όριο, και ο Σ. Παναγούλης - όντας χρόνια στο πολιτικό κουρμπέτι - γνώριζε πολύ καλά ότι από ένα σημείο και ύστερα πρέπει κανείς να παίρνει το "καπελάκι του" και να φεύγει, αν θέλει να διασώσει, τουλάχιστον, την υστεροφημία του. Έτσι διαβλέποντας το τι έρχεται (ειδικά στο ασφαλιστικό, όπου ο νόμος Λοβέρδου θα καταλήξει να φαίνεται ως ένα ωραίο όνειρο), αποφάσισε να εκμαιεύσει τη διαγραφή του, αφήνοντας εκείνους που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ μόλις "μύρισαν ψητό" να κάνουν τη δουλειά για την οποία, πληρώνονται (απ' όλους μας δυστυχώς).
Δεν ξέρουμε ποιο είναι το πολιτικό μέλλον του κυρίου Παναγούλη - αν δηλαδή θα θελήσει να συνεχίσει την πολιτική του σταδιοδρομία μετά το τέλος αυτής της κοινοβουλευτικής του θητείας - αλλά σίγουρα με το να παραμείνει στην παρούσα Βουλή μέχρι το τέλος της, προσφέρει την καλύτερη υπηρεσία στην χώρα, αφού έτσι: α) θ' απαγορεύσει σ' έναν επιπλέον "αλεξιπτωτιστή" να πάρει θέση στην Βουλή, και να εκμεταλλεύεται προνόμια και μισθούς δίνοντας ως αντάλλαγμα την ψήφο του σε μέτρα που δεν έχουν σχέση ούτε καν με το πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου και β) θ' αναγκάσει (σε περίπτωση που τον ακολουθήσουν κι άλλοι) τους υπόλοιπους μνημονιακούς να έρθουν ως "αρωγοί" στην κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας δηλαδή το πραγματικό πρόσωπο της παρούσας Βουλής - που είναι η ψήφιση Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων και μόνο...
Η δε δικαιολογία για αυτήν την επίθεση (που είναι ότι "το πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου ήταν γνωστό") είναι τουλάχιστον αστεία: γνωρίζαμε ότι τα capital controls θα οδηγούσαν σε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (το τίμημα για το δημοψήφισμα) και σε (μερική) άρση των πλειστηριασμών, αλλά κανένα πρόγραμμα δεν έλεγε ότι θα φτάσουμε στο σημείο να προστατεύεται μόνο το 25% των "κόκκινων" δανειοληπτών. Κανένας επίσης δεν είχε διαβάσει πουθενά (αφού το πρόγραμμα δεν το έλεγε) ότι θα ήμασταν ένα βήμα πριν την μεγαλύτερη μείωση συντάξεων και μεγαλύτερη μείωση ασφαλιστικών παροχών από την αρχή του Μνημονίου, ούτε φυσικά ότι θα οδηγούμασταν σ' ένα καινούργιο ΤΑΙΠΕΔ (με το παλιό να παραμένει ενεργό και τον κ. Πιτσιόρλα και την παρέα του να συνεχίζουν να πληρώνονται).
Η δε περίπτωση Σακελλαρίδη είναι διαφορετική: ο κ. Σακελλαρίδης κατέβηκε με το ζόρι στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και αν δεν είχε τόσο στενές σχέσεις με τον κ. Τσίπρα στο παρελθόν (καθώς και μια ιδιαίτερα πολυκύμαντη ζωή), είτε θα είχε ακολουθήσει τους "Λαφαζανικούς" και την κ. Κωνσταντοπούλου στην ΛΑ.Ε., είτε θα είχε αποχωρήσει (προσωρινά ή μόνιμα δεν έχει σημασία) από την πολιτική ζωή, ώστε να μην έχει σχέση με τα όσα γίνονται και τα οποία τον βρίσκουν (και τον έβρισκαν) αντίθετο. Τίμησε όμως τη φιλία του με τον κ. Τσίπρα (σε αντίθεση με τη στάση του τελευταίου προς άλλους) και παραιτήθηκε όπως του ζητήθηκε. Κακώς για μας (για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω) αλλά σίγουρα αυτό ήταν καλύτερο από το να κάθεται να ψηφίζει, κάνοντας την ίδια ώρα τον επαναστάτη στους ψηφοφόρους του (σαν κάνει Κρητικούς υπουργούς και υφυπουργούς καλή ώρα).
Και έτσι κατέληξε ο κ. Τσίπρας, που από Πρωθυπουργός του λαού κατέληξε να γίνει μεσάζοντας βυσματικών θέσεων για τους συντρόφους του (όχι μόνο) και αγαπημένος της τρόικας..."Που ήσουν νιότη μου που έδειχνες ότι θα γινόμουν άλλος..." (που λέει και ο Κώστας Βάρναλης)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου