Η επιστροφή των Γλύξμπουργκ

 Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος (Γλύξμπουργκ) πέρασε ένα μεγάλο μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του στην Ελλάδα, έχοντας "αξιοποιήσει" τα χρήματα που πήρε (μετά από απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου) από το ελληνικό Δημόσιο για την "απαλλοτρίωση" της βασιλικής περιουσίας. Ήταν τέτοια η αλλαζονία του κατά τη διάρκεια της αγωγής και δίκης, που παρέβλεψε ν' αναφερθεί στο ότι χάρις τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (Πρωθυπουργό της Ελλάδας μεταξύ 1990-1993) είχε "πακετάρει" μεγάλο μέρος των όσων βρίσκονταν μέσα στα πρώην βασιλικά ανάκτορα στο Τατόϊ και τα είχε εξάγει, άνευ ελέγχων, ως "οικοσκευή". Προφανώς και τα όσα "εξαφανίστηκαν" από το Τατόϊ δεν ήταν απλώς τα εσώρουχα και οι κατσαρόλες της οικογένειάς του, αλλά σε μια εποχή που ο Κωνσταντίνος ήταν ένας ιδιώτης, και η "βασιλική" περιουσία είχε κατασχεθεί, δεν θα μπορούσε να αφαιρεθεί και μετακινηθεί τίποτα, άνευ ελέγχου. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, αλλά ο Κοκός δεν το εκτίμησε με τα γνωστά αποτελέσματα, αν και εμφανίστηκε στην κηδεία του πρώην Πρωθυπουργού, αποτίωντας φόρο τιμής στον ευεργέτη του. 

Όσο ζούσε, και επέμενε να τον φωνάζουν "Μεγαλειώτατο", τα παιδιά του πλην της κάλυψης από πλευράς πλήθους "προθύμων" ΜΜΕ των γάμων τους, κρατούσαν μια αδιάλλακτη στάση όσο αφορά τυχόν αιτήματα για την απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας. Το ελληνικό κράτος δεν τους επέτρεπε να φέρουν τίτλους ευγενείας και εκείνα επέμεναν να κυκλοφορούν με δανέζικα ταξιδιωτικά έγγραφα. Με το θάνατο όμως του Τέως στα 2023 (ο οποίος υπενθύμισε ουσιαστικά και την παρουσία της πρώην βασιλικής οικογένειας στην χώρα), τα πράγματα άλλαξαν.

Τα παιδιά του Τέως, που πάντα είχαν μια πολύ καλή σχέση με φιλοβασιλικούς κύκλους στην Κεντρική και Νότια Πελοπόννησο καθώς και με σειρά ΜΜΕ (βλ. "Πρώτο Θέμα"), άρχισαν ν' "ανεβάζουν στροφές". Οι συζητήσεις περί "επενδύσεων" στην χώρα, περί "διάθεσης για μόνιμη εγκατάστασή τους στην Αθήνα", μαζί με την περιρέουσα δημιουργία κλίματος ότι "είναι καθημερινοί, ανθρώπινοι και πάνω απ' όλα Έλληνες" (θυμηθείτε και το σχετικό σκηνικό με το ζεϊμπέκικο από το γάμο της κόρης του Τέως Θεοδώρας), δεν ήταν καθόλου τυχαίες. Το επιστέγασμα όλων ήταν η απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας μέσα σε 24 ώρες, των περισσότερων μελών της οικογένειας. Η κυβέρνηση υποστήριξε το όλο εγχείρημα, απλοποιώντας τις διαδικασίες σε βαθμό γελοιότητας, αλλά και με αρκετή προσοχή, ώστε να μην εξεγείρει τα πάθη. Είναι όλα αποτελέσματα μιας συντονισμένης προσπάθειας ώστε να ενσωματωθούν στο κοινωνικό γίγνεσθαι, και έχει απώτερο σκοπό, με τη βοήθεια επικοινωνιολόγου, την ενασχόλησή τους με την πολιτική.

Μπροστάρης στο όλο εγχείρημα είναι ο Παύλος, ο οποίος φέρει και το όνομα του παππού του, του προτελευταίου βασιλιά της Ελλάδας. Βέβαια ο παππούς Παύλος, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν ήταν κάτι σαν τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο - βασίλεψε σε εποχές σκληρού εμφυλίου, σπατάλησε απίστευτα ποσά (οι απαιτήσεις της συζύγου του και φιλοναζί Φρειδερίκης ήταν παροιμιώδεις) και οδήγησε την χώρα στην πολιτική ανωμαλία, θεωρώντας "πολιτικά επικίνδυνο" ακόμα και τον Γεώργιο Παπανδρέου, που μέχρι τον ανένδοτο ήταν υπόδειγμα "καθωσπρέπει" πολιτικού ηγέτη (όντας φανατικός αντι-κομμουνιστής). Συνεπώς δεν έχει και καμιά βαριά κληρονομιά "θυσιών και αυταπάρνησης" προς το έθνος.

Υποστηριχτής του Παύλου δεν είναι άλλος από τον γνωστό επιχειρηματία Γιώργο Βαρδινογιάννη, με τον οποίο ο Παύλος είναι πλέον συμπέθερος, αφού ο αδερφός του Παύλου, Νικόλαος και η κόρη του Γιώργου, Χρυσή μετά από "γνωριμία χρόνων" (και μερικούς μήνες αφού η τελευταία χώρισε από το προηγούμενο της αμόρε) παντρεύτηκαν. Οι δύο συμπέθεροι προφανώς και τα έβαλαν κάτω, και το πλάνο έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή. 

Είναι βέβαια περίεργο το πως η οικογένεια Βαρδινογιάννη (που αν και τα κατορθώματα της Μοτορ Όιλ είναι παγκοσμίως γνωστά), που υποτίθεται ήταν "δημοκρατικών πεποιθήσεων" (είναι γνωστό εξάλλου ότι ο θείος της Χρυσής, Βαρδής είχε εξοριστεί επί Χούντας στην Αμοργό όντας αξιωματικός του Ναυτικού), κατέληξε να υποστηρίζει τον ερχομό στο πολιτικό προσκήνιο της πρώην βασιλικής οικογένειας. Αλλά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, και το χρήμα δεν κοιτάει πολιτεύματα.

Όπως και να έχει, τα βήματα που γίνονται είναι προσεκτικά και όχι τυχαία: ο Γιώργος Βαρδινογιάννης πρόσφατα πούλησε, έναντι 20 εκατομμυρίων στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία το προπονητικό κέντρο που είχε δημιουργήσει (όντας πρόεδρος του Παναθηναϊκού) και το οποίο άνηκε προσωπικά στον ίδιο (και όχι στον Παναθηναϊκό, ο οποίος για χρόνια το χρησιμοποιούσε έναντι αντιτίμου), επομένως υπάρχει "ζεστό χρήμα" για να υποστηριχθεί οποιαδήποτε ενέργεια του "συμπέθερου". Η αγορά του εν λόγω προπονητικού κέντρου, το οποίο δεν χρησιμοποιείται ουσιαστικά εδώ και χρόνια και θέλει πολλά χρήματα για την ανακαίνισή του, κρίνεται ως και σκανδαλώδης, αλλά παρουσιάστηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ως "τεράστια επιτυχία", αφού χρησιμοποιήθηκε ως "πάτημα" η δεδομένη ανάγκη δημιουργίας ενός "σπιτιού" για τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου. Το ότι η ΕΠΟ θα χρεωθεί μέχρι το λαιμό για την αγορά αυτή, το ότι φορτώθηκε ως και το όνομα του πωλητή ως όνομα του προπονητικού κέντρου (λες και έγινε δωρεά του) και το ότι χρειάζονται έργα ενός εξαμήνου (τουλάχιστον) για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι εγκαταστάσεις, δεν το λες και επιτυχία πάντως.

Παράλληλα υπάρχει μια κινητοποίηση στην άκρα Δεξιά, όπου επί του παρόντος υπάρχει μεγάλος συνωστισμός, με αρκετές "φωνές" να ζητούν την κινητοποίηση του Παύλου, ο οποίος όντας πλέον Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα του "εκλέγειν" και του "εκλέγεσθαι". Η πρόσφατη παρουσία του σε μια μικρής σημασίας για την χώρα, αλλά μεγάλη για την Ανατολική Μάνη, πρόσφατη εκδήλωση για την άτυπη έναρξη της Επανάστασης του 1821 από την πλατεία της Αρεόπολης, δεν είναι τυχαία και θ' ακολουθήσουν κι άλλες. Εκεί βρέθηκε "ως απλός πολίτης" και ο Παύλος Ντε Γκρες, και όλος τυχαίως ο δήμαρχος κ. Πέτρος Ανδρεάκος, τον αναγνώρισε και όπως φωνάζουν οι τραγουδιστές από το μικρόφωνο τους συναδέλφους τους, όταν τους πετύχουν στην πλατεία του μαγαζιού που δουλεύουν, τον προσφώνησε. Μόνο που τον προσφώνησε ως "Πρίγκηπα", τονίζοντας μάλιστα ότι δεν έχει σημασία ότι δεν υπάρχει "Βασιλεία στην Ελλάδα" αλλά για εκείνον "ο Πρίγκηπας παραμένει Πρίγκηπας". Έτσι λοιπόν η χώρα πέραν του "Πρίγκηπα του ελληνικού ροκ" Παύλο Σιδηρόπουλο και την Πριγκήπισσα Barbie, έχει πλέον να υπερηφανεύεται και για τον "Πρίγκηπα του κύριου Ανδρέακου" Παύλο. Και αυτό συνέβει παρουσία του τοπικού Μητροπολίτη, αλλά και του υφυπουργού εθνικής Άμυνας κ. Δαβάκη. Κανείς τους δεν αντέδρασε. Να υποθέσουμε ότι έβλεπαν βιντεάκια στο κινητό τους και δεν πρόσεχαν; Μακάρι.

Κάπου όλα φαντάζουν υπερβολικά. Πολλοί θα πουν ότι η ενασχόληση με τη συγκεκριμένη οικογένεια ίσως είναι αχρείαστη, αφού είναι "ακίνδυνοι" για το πολίτευμα. 

Όμως όχι: Σε μια καλώς λειτουργούσα δημοκρατία, όπου τα παιδιά στο σχολείο θα μάθαιναν για τα κατορθώματα και το ρόλο των βασιλιάδων στην χώρα, που το κράτος θα ενδιαφερόταν για τους πολίτες και που η Δικαιοσύνη θα λειτουργούσε με διαφάνεια, όλα αυτά - τα ζεϊμπέκικα, το επίθετο "Ντε Γκρες", οι γάμοι με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι προσφωνήσεις του κάθε Ανδρεάκου - θα ήταν απλώς γραφικά και θ' απασχολούσαν μόνο τους δημοσιογράφους του "Λοιπόν" και του "Πρώτου Θέματος". Άντε και καμία γιαγιά στην Μάνη. Στην εποχή μας όμως, όπου υπάρχει τέτοια οργή με το πολιτικό σύστημα και την ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολίτευσης, η επιστροφή των Γλυξμπουργκ είναι επικίνδυνη. Και πρέπει να μας έχει σ' εγρήγορση, έστω και αν αυτό γίνεται χωρίς να υπάρχει αναμονή ουσιαστικού αποτελέσματος (όπως παράδειγμα συμβαίνει με τον πρόσφατη προσφυγή του καθηγητή του ΕΚΠΑ κύριου Λαζαράτου για το επώνυμο της οικογένειας)... Η ιστορία διδάσκει και πρέπει να παίρνουμε τα μαθήματα της, γιατί είναι πληρωμένα με αίμα. Ας προσέχουμε, για να έχουμε...

Να το πως στο Ουκρανικό οι νικητές θα είναι εκείνοι που δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά...

 Τρία χρόνια πριν η Ρωσία αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία. Η ανάλυση των αιτιών της εισβολής δεν είναι απλή, αν και ο βασικός λόγος μπορεί στο συνοψιστεί στην ανάγκη της Ρωσίας να δείξει ότι παραμένει μια μεγάλη δύναμη, που δεν ανέχεται εισβολές των "αντιπάλων" της στο ζωτικό της χώρο (στον οποίο υποτίθεται ανήκει ιστορικά η Ουκρανία).

Η τεράστια υποστήριξη των περισσότερων δυτικών χωρών προς τους Ουκρανούς ήταν αναμενόμενη και η στάση της χώρας μας, η πρέπουσα. Το αν η Ε.Ε. κατάφερε ν' αποτύχει στο ρόλο που είχε, ξοδεύοντας παράλληλα τεράστια ποσά για την ενίσχυση της Ουκρανίας και καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα τοξικό μείγμα ακρίβειας και ενεργειακής ένδειας λόγω της σταδιακής διακοπής της χρήσης ρωσικού φυσικού αερίου, θα πρέπει να γίνει μάθημα προς αποφυγή, σε όλα τα μελλοντικά μαθήματα ιστορίας, όλων των πανεπιστημίων της Γηραιάς Ηπείρου.

Η αλήθεια βέβαια είναι μία: η εισβολή στην Ουκρανία έδωσε μια πολύ καλή δικαιολογία για πολλά - οι τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια ήταν μόνο ένα κομμάτι των συνεπειών. Αυτό που φαινόταν εξαρχής (και για το οποίο έχουμε γράψει σχετικά εδώ), αλλά αυτό που δε φανταζόταν κανείς είναι ότι η μακροβιότητα των συνεπειών αυτών, καθώς και του πολέμου. 

Όσο όμως οι Ουκρανοί έχαναν εδάφη και στρατιώτες - βλέποντας παράλληλα ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας της να μεταναστεύει, όσο η Ρωσία μάτωνε οικονομικά, αναγκαζόμενη να "σκοτώνει" το πετρέλαιό και το φυσικό της αέριο "όσο-όσο" πουλώντας της κάτω του κόστους σε όσους έβρισκε πρόθυμους να το αγοράσουν, χάνοντας παράλληλα μια ακόμα γενιά στα χαρακώματα, όσο η Ευρώπη πλήρωνε ακριβά τα όπλα των Ουκρανών, αγοράζοντας ακριβό LNG ως αντικατάσταση του "φτηνού" ρωσικού αερίου και μένοντας υπόχρεη να στηρίξει τους Ουκρανούς πρόσφυγες στα εδάφη της, υπήρχε κάποιος που φαινόταν να είναι μπροστάρης στην αντίσταση ενάντια της ρωσικής εισβολής, αλλά στην πραγματικότητα, εξύφαινε ένα εξαιρετικό σχέδιο για την επόμενη μέρα. Αυτός ο κάποιος δεν είναι η Τουρκία (που πάντως πέρασε αλώβητη και απ' αυτή την πολεμική σύγκρουση), ούτε η Κίνα που "έκανε τον Κινέζο" προσπαθώντας να παίξει το ρόλο του ειρηνοποιού. Αυτός ο κάποιος ήταν οι ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ που ξεσήκωσαν την Ουκρανία μόλις είδαν το αντιρωσικό συναίσθημα ν' αυξάνει στην χώρα, κατάφεραν και όχι μόνο "πούλησαν" όπλα στους δύσμοιρους Ουκρανούς που πίστεψαν ότι οι Αμερικανοί "ήταν στο πλευρό τους", αλλά να υποχρεώσουν την Ευρώπη να δώσει - χωρίς δεσμεύσεις - χρήματα και όπλα στην Ουκρανία, κάτι που εκείνες δεν έκαναν. Και δεν το είχαν κάνει, για προσβλέπανε στις "σπάνιες γαίες" που βρίσκονται στο υπέδαφος της Ουκρανίας, την ύπαρξη των οποίων, οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι αν και γνώριζαν, παρέβλεπαν τυφλωμένοι από ιδεοληψία. Στη ζωή όμως δεν κερδίζουν οι τυφλωμένοι ιδεολήπτες, αλλά εκείνοι που είναι προσηλωμένοι στο στόχο - εν προκειμένω οι ΗΠΑ. Και αυτό αποδεικνύεται από την καθ' όλα επιτυχημένη (για τα συμφέροντά τους) συμφωνία, στην οποία υποχρέωσαν τους Ουκρανούς και τον Ζελένσκι να βάλουν την υπογραφή τους. Η συμφωνία είναι μάλιστα τέτοια που μπροστά της, η δημιουργία του Υπερταμείου στην Ελλάδα θυμίζει γαμήλιο δώρο σε κρητικό γάμο. 

Όλα αυτά όμως δε σημαίνουν πως η υπόθεση δεν έχει και μια σειρά από χαμένους και άτυχους...

Ο πρώτος άτυχος στην όλη την ιστορία ήταν ο Πρόεδρος Μπάιντεν. Γιατί παρότι εκτέλεσε το σχέδιο άψογα, δεν κατάφερε να συνεχίσει με μια 2η θητεία, και έτσι ήρθε ο Πρόεδρος Τραμπ, με το γνωστό χοντροκομμένο τρόπο του, να επιταχύνει τα γεγονότα και να κάνει κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει αρκετό καιρό πριν: να έρθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι βασικοί εμπλεκόμενοι, με μόνο στόχο τη συμφωνία, κάτι που στην πραγματικότητα δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι σήμερα.

Οι δεύτεροι άτυχοι στην όλη στην ιστορία είναι οι Ευρωπαίοι. Όχι μόνο γιατί σύρθηκαν σε μια διαμάχη που στην πραγματικότητα δεν ήταν έτοιμοι να συμμετάσχουν, και πλήρωσαν τόσο οικονομικά αλλά και ενεργειακά, αλλά γιατί αποκλείστηκαν πανηγυρικά απ' όλες τις ουσιαστικές διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Ουκρανίας, στο οποίο όμως θα κληθούν να συμμετάσχουν πληρώνοντας τόσο με χρήματα, όσο και με δέσμευση ειρηνευτικών δυνάμεων, χωρίς να λάβουν σχεδόν τίποτα από τις σπάνιες γαίες. Το ότι κάνουν σειρά συσκέψεων, δεν έχει καμία σημασία - και αυτό φάνηκε καθαρά από το αποτέλεσμα της επίσκεψης Μακρόν στην Ουάσιγκτον, όπου ο Πρόεδρος Τραμπ έλεγε τα δικά του, χωρίς να δίνει σημασία στον Γάλλο ηγέτη.

Οι τρίτοι άτυχοι στην υπόθεση είναι φυσικά οι Ουκρανοί. Θα δώσουν τα πιο ακριβά από τα κοιτάσματά τους ως αντάλλαγμα για την υποστήριξη που έλαβαν από τους Αμερικανούς, χωρίς να λαμβάνουν όμως καμία δέσμευση ότι οι τελευταίοι θα διασφαλίσουν την ειρήνη. Αυτή τη δουλειά θα την αναλάβουν μεταξύ των άλλων οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και οι Αυστριακοί - γνωστοί όλοι τους για τις πολεμικές τους αρετές - κάτι που θα κάνει την όποια συμφωνία αρκετά εύθραυστη. Παράλληλα και ενώ θα λάβουν προφανώς κάποια από τα χαμένα εδάφη πίσω, η χώρα θα θυμίζει πολύ λίγο εκείνη που ήταν τον Γενάρη του 2022, έχοντας τεράστια χρέη και βρισκόμενη "ξεδοντιασμένη" στρατιωτικά, μένοντας στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας για το διηνεκές μέλλον.

Οι τέταρτοι άτυχοι στην υπόθεση είναι οι Ρώσοι. Αυτό ακούγεται περίεργο, αλλά δεν είναι. Μπορεί να λάβουν κάποια από τα εδάφη που επιζητούσαν και φαίνεται να ολοκληρώνουν τον πόλεμο ως "νικητές" αλλά δεν είναι. Όχι μόνο δεν κατάφεραν να καταλάβουν όλα τα εδάφη τα οποία ήθελαν, όχι μόνο έχασαν δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα παιδία των μαχών, όχι μόνο υπέφεραν οικονομικά, πουλώντας κάτω του κόστους πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά παράλληλα υποχρεώθηκαν να βάλουν συνέταιρους τους Αμερικανούς στο υπέδαφος της Ουκρανίας, ακόμα και στις περιοχές που κατέχουν στην παρούσα φάση. Παράλληλα, με το να είναι συγκεντρωμένοι στο Ουκρανικό μέτωπο, δεν μπόρεσαν να στηρίξουν και τον Άσαντ στην Συρία, θέτοντας σε κίνδυνο τις βάσεις τους στη Μεσόγειο, χάνοντας παράλληλα αρκετά από τα ερείσματα τους στην ευρύτερη περιοχή. 

Έτσι συμπερασματικά μπορούμε να πούμε αυτό: οι Αμερικανοί τα κατάφεραν γι' άλλη μια φορά. Ήπιαν, έφαγαν και στο τέλος έβαλαν κάποιους άλλους να πληρώσουν το λογαριασμό, αποδεικνύοντας ότι ο ελληνικός λαός που φωνάζει 50 χρόνια στους δρόμους ότι οι "Αμερικανοί είναι φονιάδες των λαών", έχουν μάλλον δίκιο...

(Οι γελοιογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα "Ποντίκι" και τον "Ελεύθερο Τύπο").

Το εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανίας και η Ευρώπη που χάνεται...

Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Σε μια Ευρώπη που οι αποφάσεις παίρνονται ερήμην των πολιτών, όπου το κονκλάβιο που κυβερνάει από τις Βρυξέλλες περνά "ζωή χαρισάμενη" αδιαφορώντας για τη φτώχεια και την ακρίβεια που επικρατεί στις ευρωπαϊκές χώρες και που ετοιμάζονται τεράστιες αλλαγές εις βάρος της παιδείας, της υγείας και των κοινωνικών πολιτικών, η άνοδος της Ακροδεξιάς στη Γηραιά Ήπειρο δε θα έπρεπε να εκπλήσει κανέναν. Πριν από αρκετά χρόνια γράφαμε για το πως τα δύο (τότε) κυβερνώντα κόμματα είχαν μεταλλαχθεί, οδηγώντας την Ελλάδα στο ξεπούλημα και την ελληνική Ακροδεξιά σε άνοδο. Η Ευρώπη δεν έμαθε από το ελληνικό παράδειγμα, με αποτέλεσμα να βιώνουμε μια ιστορική, ακροδεξιά πολιτική μετάβαση, με αποκορύφωμα το εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανίας. 

Το άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου εξηγεί γλαφυρά το γιατί φτάσαμε εδώ:

"...το αποτέλεσμα στη Γερμανία, γεννά σκοτεινές μνήμες της εποχής που οι Ναζί ξεπερνώντας το SPD γίνονταν το πρώτο κόμμα στην πορεία προς την εξουσία. Βεβαίως, υποτίθεται ότι όλα τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» έχουν δεσμευτεί ότι δεν θα συμμαχήσουν με την AfD, οπότε πιθανώς δεν θα δούμε τους ακροδεξιούς να κυβερνούν, ωστόσο το πρόβλημα παραμένει. 

Μετά την Ιταλία, τη Γαλλία (όπου η Λεπέν είναι ως έναν βαθμό πρόεδρος εν αναμονή), την Αυστρία, την Ολλανδία, για να μην θυμηθούμε τα αθροίσματα των παραλλαγών της ακροδεξιάς στις ελληνικές δημοσκοπήσεις, είναι σαφές ότι τα πολιτικά κόμματα που ποντάρουν στον ρατσισμό, στον αυταρχισμό, στην ακύρωση βασικών δικαιωμάτων είναι σε άνοδο στην Ευρώπη, την ώρα που ένας από τους ιδεολογικούς τους ήρωες είναι αυτή τη στιγμή ο ένοικος του Λευκού Οίκου. 

Μόνο που όλα αυτά δεν ήρθαν από το πουθενά. Ούτε επειδή οι ψηφοφόροι μεταλλάχτηκαν. Τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» εργάστηκαν σκληρά για να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση. αΔυστυχώς. Εργάστηκαν σκληρά όταν αποξενώθηκαν από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται όλο και πιο δύσκολη, που αντιμετωπίζουν την αύξηση του κόστους ζωής, που έχουν όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια, αφήνοντας αυτά τα στρώματα στο έλεος της Ακροδεξιάς και στα ψεύτικα, πλην όμως εύπεπτα, αφηγήματά της.

Όταν σταδιακά έδωσαν νομιμοποίηση στις ιδέες της ακροδεξιάς και έτσι την κατέστησαν ευρύτερα αποδεκτή, συμβάλλοντας στην κανονικοποίησή της και στην εξοικείωση των πολιτών με τον ακροδεξιό λόγο. Όταν αποϊδεολογικοποιούν την πολιτική, την απαξιώνουν περιορίζοντας τη σε μπακαλίστικη λογιστική της τσέπης, και επενδύουν στη μετατροπή της κοινωνίας σε ατομικιστική κοινωνία μειωμένων προσδοκιών και πνευματικά ανοχύρωτη. Όταν έκαναν την Ευρωπαϊκή Ένωση να φαντάζει ένας μηχανισμός που υπονομεύει την λαϊκή κυριαρχία.

Και τώρα τα διλήμματα είναι πολύ οδυνηρά. Εάν μείνει εκτός διακυβέρνησης η ακροδεξιά, απλώς μπορεί να λέει «η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς» και να δυναμώνει. Εάν συμμετέχει στη διακυβέρνηση απλώς θα κάνει πράξη τις αντιδραστικές ιδέες της. Και αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι εάν θα κρατηθεί εκτός διακυβέρνησης η Ακροδεξιά και εάν θα υπάρξει κάποιος χειρισμός που θα διαμορφώσει μια υγειονομική ζώνη γύρω της.

Το πραγματικό και κρίσιμο διακύβευμα είναι εάν θα υπάρξουν πολιτικές προτάσεις και προγράμματα που θα εμπνεύσουν τα κοινωνικά κομμάτια που είτε έλκονται από την Ακροδεξιά είτε ψηφίζουν με μισή καρδιά τα συστημικά κόμματα. Και αυτές οι πολιτικές δεν μπορεί να είναι οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, που εντείνουν την κοινωνική ανασφάλεια, δεν μπορεί να είναι οι πολιτικές των παραλλαγών του Ακραίου Κέντρου που αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση τα λαϊκά στρώματα (ακόμη και όταν έχουν τον «δικαιωματισμό» για άλλοθι), δεν μπορεί να είναι οι πολιτικές που αντιγράφουν την Ακροδεξιά.

Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτικές με ορίζοντα τη δημοκρατία, την αναδιανομή, την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους και την κοινωνική συνοχή. Πολιτικές που να κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο καχύποπτους και κυρίως λιγότερο ανασφαλείς. Πολιτικές που θα ανασυγκροτούν μια αίσθηση συλλογικότητας και αλληλεγγύης που δεν θα αφήνει το ακροδεξιό δηλητήριο να πιάσει τόπο. Διαφορετικά, απλώς θα παρατηρούμε αμήχανοι το ένα ευνοϊκό για την Ακροδεξιά εκλογικό αποτέλεσμα μετά το άλλο."

Και μαζί με αυτά την κατάρρευση της Ευρώπης και του πολιτισμού της, θα προσθέταμε εμείς...

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, το έργο του και το μέλλον της Ορθοδοξίας στην Αλβανία

  Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος αποτελούσε μια ιδιαίτερη περίπτωση ορθόδοξου κληρικού και ιεράρχη. Χειροτονήθηκε διάκονος στα 31 του χρόνια, έχοντας κάνει στρατιωτική θητεία, θεολογικές σπουδές με μεταπτυχιακά και διδακτορικό, και έχοντας δώσει βάση στην Εθνολογία και την Αφρικανολογία, μια εποχή που η Αφρική δεν απασχολούσε ιδιαίτερα την Ευρώπη ως κάτι παραπάνω από μια τεράστια ευκαιρία πλουτισμού. Έκανε σπουδαίο ιεραποστολικό έργο στην Ανατολική Αφρική και διοργάνωσε Πατριαρχική Σχολή για να δώσει θεολογική βάση σε όσους πιστούς υπήρχαν εκεί, ξεκινώντας από τους κληρικούς της περιοχής. Χειροτόνησε και χειροθέτησε δεκάδες κληρικούς και αναγνώστες, στην ευρύτερη περιοχή της Κένυας, της Ουγκάντας και της Τανζανίας, δινοντας μεγάλη βάση στη δημιουργία σταθμών, σχολείων και νοσοκομείων. 

Εκεί κάπου παρούσιαστηκε ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόβλημα για την Ορθοδοξία: Με την αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος στην Αλβανία, χρειαζόταν κάποιος που θα μπορούσε να επιχειρήσει την, εκ των ερειπίων ,αναστήλωση της Oρθοδόξου Aυτοκεφάλου Eκκλησίας της Aλβανίας, η οποία είχε καταρρεύσει ύστερα από τον επί 46 έτη διωγμό υπό του τελευταίου «αθεϊστικού κράτους» της Ευρώπης. Για τη θέση αυτή χρειαζόταν κάποιος που θα τηρούσε τις ισορροπίες: από την μια υπήρχαν οι συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί στο Νότο και από την άλλη το διαρκές "εμπόλεμο" μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, που δημιουργούσε μια καχυποψία στους διαδόχους του Χότζα, για το πρόσωπο που θα έπαιρνε τη θέση του προκαθήμενου της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αλβανία, μιας και το πρόσωπο αυτό θα ήταν "ντε φάκτο" πνευματικός ηγέτης όλων των ορθοδόξων της χώρας, η πλειοψηφία των οποίων ήταν Έλληνες στο νότο. Προφανώς, κανείς πολιτικός ηγέτης της Αλβανίας δε θα ήθελε αυτός ο κάποιος να παίρνει "εντολές" από την Αθήνα. 

Ο Αναστάσιος όμως κατάφερε να τους κερδίσει όλους. Αρχικά εργάσθηκε ως Πατριαρχικός Έξαρχος (Iαν. 1991 – Iούν. 1992). Ανυψώθηκε σε Μητροπολίτη Aνδρούσης (Aυγ. 1991 – Iούν. 1992) και εξελέγη Aρχιεπίσκοπος Tιράνων και πάσης Αλβανίας (24 Ιουνίου 1992). Στα χρόνια αυτά αναδιοργάνωσε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αλβανία, διαμορφώνοντας νέο Καταστατικό Χάρτη (2006). Με επίσημη Συμφωνία με την Κυβέρνηση της Αλβανίας, η οποία έγινε νόμος του Κράτους (2009), καθορίσθηκαν οι σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, πράγμα που δημιούργησε "μαγιά" και για το μέλλον της Ορθοδοξίας στη γειτονική χώρα. Συγκροτήθηκαν πάνω από 400 ενορίες. Ίδρυσε τη Θεολογική-Iερατική Σχολή (Aκαδημία) στο Δυρράχιο (1992 εξ.), το Eκκλησιαστικό Λύκειο «Tίμιος Σταυρός», στο Aργυρόκαστρο (1998 εξ.) και στο Σούκθ-Δυρράχιο (2007-18) καθώς και Σχολή της Βυζαντινής Μουσικής στα Τίρανα (2012 εξ.). 

Mόρφωσε και χειροτόνησε 168 νέους κληρικούς. Ίδρυσε Κέντρα Νεολαίας σε διάφορες πόλεις. Φρόντισε για τη μεταφραστική προσπάθεια, την έκδοση λειτουργικών και άλλων θρησκευτικών βιβλίων. Συνέστησε Τεχνική Υπηρεσία της Eκκλησίας και μερίμνησε για την ανοικοδόμηση νέων ναών (μεγάλων και μικρών), αναστήλωσε παλιότερους ναούς και μοναστήρια-πολιτιστικά μνημεία και επισκεύασε 160 ναούς και 70 εκκλησιαστικά κτίρια για σχολεία, νεανικά κέντρα, κέντρα υγείας, ξενώνες, εργαστήρια, συσσίτια για τους φτωχούς κ.λπ.

Έδωσε ιδιαίτερη βάση στη φιλανθρωπική μέριμνα της Εκκλησίας, με διανομή εκατοντάδων τόνων τροφίμων, ρούχων και φαρμάκων σε εποχές δύσκολες για την Αλβανία. Δημιούργησε διαγνωστικό κέντρο,  Πανεπιστημιακό Κολέγιο, σχολεία, γυμνάσια και λύκεια στη Βόρεια Ήπειρο και τα Τίρανα, οικοτροφεία. Φρόντισε για την κατασκευή δρόμων, υδραγωγείων, γεφυρών, καθώς και την επισκευή δημοσίων σχολείων.

Γενικά ήταν δραστήριος και βρισκόταν παντού όπου τον χρειαζόταν η κοινωνία. Πρόσεχε παραπάνω τους Έλληνες της Αλβανίας (αναμενόμενο), αλλά τους βοηθούσε όλους - ορθόδοξους και μη.

Δεν ήταν όμως όλες οι πράξεις του επιτυχημένες. Για παράδειγμα, στο θέμα της Ουκρανίας, κράτησε μια ισορροπιστική προσέγγιση. Δεν αναγνώρισε την αυτοκεφαλία, αν και γνώριζε (κατά δήλωση) ότι αυτό ήταν το σωστό. Το γιατί δε θα το μάθουμε ποτέ, αν και μπορούμε να το φανταστούμε: ως άνθρωπος της συναίνεσης ήθελε να συμφωνήσει με αυτή και ο Κύριλλος (Πατριάρχης Μόσχας), για να αποφευχθεί το σχήσμα στην Ορθοδοξία, κάτι που προφανώς δε θα μπορούσε να συμβεί, όσο το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι ελεγχόμενο από το Κρεμλίνο. Επίσης απέτυχε να πάρει σαφή θέση στο κομβικό θέμα των περιουσιών της μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο, που απασχολεί τόσο την ίδια την Εκκλησία όσο και το ποίμνιο της. 

Όπως και να έχει όμως, η επόμενη μέρα χωρίς αυτόν, θα είναι δύσκολη για την Ορθοδοξία και τον ελληνισμό στην Αλβανία. Ο Αναστάσιος πέτυχε στο έργο του, γιατί ήταν μια δυνατή προσωπικότητα, που είχε άριστη θεολογική κατάρτηση, τύγχανε του απόλυτου σεβασμού απ' όλους και μπορούσε να κρατήσει ισορροπίες. Τέτοια προσωπικότητα μέσα στην Εκκλησία της Αλβανίας δεν υπάρχει, και πλέον δεν υπάρχει και η δυνατότητα να έρθει ιεράρχης από το Πατριαρχείο για να ηγηθεί, όπως είχε γίνει με τον Αναστάσιο. Αυτό ήταν κατάλοιπο μιας άλλης εποχής, που έχει παρέλθει οριστικά. Και αν τότε δεν υπήρχαν ενδιαφερόμενοι, πλέον καραδοκεί και το Πατριαρχείο Μόσχας, για να ελέγξει την μικρή, αλλά σημαντική από πλευράς ψήφου, Αυτοκέφαλη Εκκλησία. 

Για τη διαδοχή του θα υπάρξει μεγάλη μάχη, μιας και είναι σίγουρο ότι εκτός των άλλων και ο Ράμα, έχοντας αλώσει πολιτικά μεγάλο ποσοστό από τους μειονοτικούς δήμους (πιάνοντας τον Μητσοτάκη κυριολεκτικά στον ύπνο), θα προσπαθήσει να ελέγξει και την Ορθόδοξη Εκκλησία, που αποτελεί εξάλλου και την μεγαλύτερη χριστιανική εκκλησία στην χώρα. Κάτι που ενδιαφέρει προφανώς και την Ελλάδα, μια και οι περισσότεροι ορθόδοξοι πιστοί στην Αλβανία είναι Έλληνες, οι οποίοι δεν περνούν και τις καλύτερες στιγμές τους εκεί, απο πλευράς ελευθερίας της έκφρασης, με τις περιουσίες τους να είναι στο στόχαστρο του αλβανικού κράτους.

Και έτσι μια εκκλησιαστική διαδοχή, θα καταλήξει να γίνει πολιτική μάχη, με αβέβαιο αποτέλεσμα...

Μερικά λόγια για τον Κώστα Σημίτη

Ο Κώστας Σημίτης ήταν ο τελευταίος Πρωθυπουργός μιας Ελλάδας που "λεφτά υπήρχαν". Ως αναγνώστες θα διαβάσετε δεκάδες αφιερώματα στα οποία θα αναφέρονται πολλά θετικά για τον "εκσυγχρονισμό" που έφερε στην χώρα. Αυτά ως συνήθως είναι υπερβολικά. Ο Κώστας Σημίτης ευαγγελίστηκε τον εκσυγχρονισμό, αλλά αυτός δεν ήταν προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας. Παρότι διέγνωσε την παθογένειες του "συστήματος ΠΑΣΟΚ", οι αλλαγές για τις οποίες έβαλε την βάση, ήταν εις βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων και προς όφελος των λίγων. Ξεκίνησε το "μεγάλο ξεπούλημα" της δημόσιας περιουσίας (αυτό που ολοκληρώθηκε επιτυχώς την περίοδο των μνημονίων), απαξίωσε τη δημόσια παιδεία και υγεία, ενώ παρότι είδε την ανάγκη για συμμετοχή της Ελλάδας στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., δεν έκανε απολύτως τίποτα ουσιαστικό για να προστατέψει την ελληνική οικονομία (και το πορτοφόλι του μέσου Έλληνα) από το σοκ της μετάβασης σε ένα ενιαίο νόμισμα (για να μπούμε στο οποίο έγινε το μεγαλύτερο μεταπολεμικό στατιστικό μαγείρεμα στην Ευρώπη). Παράλληλα ενώ κατάλαβε τη σημασία και τα οφέλη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων από την χώρα μας (εν είδει εθνικού στόχου), άφησε να εξελιχθεί ένα πάρτυ κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος γύρω απ' αυτούς, χωρίς να σιγουρέψει και τα όποια οφέλη θα μπορούσαν να φέρουν αυτοί στην πατρίδα μας.

 Πέρα και απ' όλα όμως, θα μείνει στην ιστορία ως ο πολιτικός που έγινε Πρωθυπουργός παρά τη θέληση του φυσικού ηγέτη του κόμματός του (είναι εξάλλου γνωστή η αντιπάθεια που έτρεφε προς το πρόσωπό του ο Ανδρέας Παπανδρέου), καθώς και ως ο "Πρωθυπουργός των Ιμίων", δηλαδή της ντροπιαστικότερης στιγμής της ελληνικής ιστορίας, τα τελευταία 40 χρόνια. Το "ευχαριστώ τους Αμερικάνους", ήταν η στιγμή που έμεινε και τον χαρακτήρισε, ως πολιτικό, περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο.

  

Μητσοτάκης βέβαια δεν έγινε ποτέ (εξάλλου ο επίτιμος είχε και μια αμφιλεγόμενη διαδρομή που τον χαρακτήριζε ως πολιτικό), αν και δε δίστασε να "προδώσει" τους παλιούς συντρόφους του στην "Δημοκρατική Άμυνα", "απουσιάζοντας" στις κρίσιμες συνεδριάσεις των κεντρικών οργάνων του ΠΑΣΟΚ, στις οποίες εκείνοι διαγράφηκαν στα 1975. Αυτή η εμπειρία του φάνηκε χρήσιμη και αργότερα, στην υπόθεση Οτσαλάν, όπου επί της Πρωθυπουργίας του, παραδόθηκε ο Κούρδος ηγέτης στην τουρκική ΜΙΤ, έχοντας έρθει ικέτης στην χώρα μας...

Ήταν πάντως ένας πολιτικός που μπορούσε να προσφέρει πολλά, κινητοποίησε εκατομμύρια ανθρώπους μετά την επιλογή του ως Πρωθυπουργού από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, αλλά τελικά οδήγησε την Ελλάδα στην απαξίωση, επιτρέποντας την αρπαγή εκατοντάδων εκατομμυρίων από τις τσέπες του λαού και τα ασφαλιστικά ταμεία, κατά τη διάρκεια του "σκανδάλου του Χρηματιστηρίου", αφήνοντας μερικές δεκάδες απατεώνες να πλουτίσουν εις βάρος όλων μας. 

Θα τον θυμόμαστε όπως του αξίζει...Ελπίζουμε μόνο οι απατεώνες που έβγαλαν χρήματα από τα ολυμπιακά έργα και το χρηματιστήριο, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, να του στείλουν στεφάνι στην κηδεία. Θα είναι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν...