Οι νεκροί των Τεμπών ως “δυσφήμιση για την πατρίδα μας" και μια απάντηση στην κυρία Βόζενμπεργκ

 Δυόμιση χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών και η ελληνική δικαιοσύνη συνεχίζει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, συνεχίζοντας την ίδια τακτική που ακολούθησε στη δίκη της Χρυσής Αυγής, κινείται με ρυθμούς τόσο αργούς, που θα πρόσβαλλαν και τις χελώνες.

Αλλά και οι ρυθμοί να ήταν γρηγορότεροι, είναι προφανές ότι εδώ και καιρό, έχει χάσει κάτι βασικό: την εμπιστοσύνη του λαού. Ο λαός που μπορεί να κάνει χίλια λάθη, αλλά κατά βάθος δεν είναι κορόιδο: έχει καταλάβει πολύ καλά (βλέπε σκάνδαλα Novartis, Siemens, υποκλοπών, υποθέσεις Φύσσα και Τσαλικίδη καθώς και δεκάδες άλλες), ότι η δικαιοσύνη κάθε άλλο παρά "τυφλή" είναι, ενώ ειδικά όταν υπάρχει πολιτικό συμφέρον, το "κοινό περί δικαίου αίσθημα" πάει περίπατο. Με την πολιτική πίεση για κατευνασμό και κουκούλωμα να έχει ξεπεράσει τα όρια, είναι προφανές που θα καταλήξει το ζήτημα, όταν η υπόθεση τελεσιδικήσει. Αν και οι δικαστικές αρχές στην χώρα μας δεν ήταν ποτέ πραγματικά ανεξάρτητες και αδέκαστες (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δίκες των δοσίλογων στην μετακατοχική Ελλάδα), στα 2024 δεν υπάρχουν δικαιολογίες για την μη απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό που προφανώς δεν κατανοούν οι Έλληνες δικαστές είναι ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης σε αυτούς, είναι τραγικό για τη δημοκρατία, γιατί η Δικαιοσύνη είναι βασικός πυλώνας του πολιτεύματος, ενώ παράλληλα οδηγούμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην εμπέδωση ότι μόνο αν πάρει κάποιος την κατάσταση στα χέρια του, θα υπάρξει δικαιοσύνη. Οδηγούμαστε δηλαδή σε μια κοινωνία-ζούγκλα.

Και μέσα σε όλα ήρθε και η κυρία Βόζενμπεργκ, η οποία από την άνεση των Βρυξελλών (όπου βέβαια την έστειλε ο ελληνικός λαός) τολμά και κουνάει το δάκτυλο στην κυρία Καρυστιανού γιατί τολμάει και συνεχίζει να ζητάει δικαιοσύνη για τους αδικοχαμένους των Τεμπών. Θα ήταν πιο εύκολο βέβαια για την κυρία Βόζενμπεργκ και το υπόλοιπο σύστημα που παρασιτεί εις βάρος όλων μας, αν η κυρία Καρυστιανού το είχε βουλώσει και έκανε απλώς τα μνημόσυνα για το παιδί της. Αλλά όμως όχι. Η τελευταία έχει τσαγανό και συνεχίζει νόμιμα, να ζητάει το δίκιο της, στη μνήμη των αδικοχαμένων. Και μακάρι να συνεχίζει να βρίσκει τη δύναμη να το κάνει μέχρι τέλους. Γιατί οι απορίες από την τραγωδία των Τεμπών παραμένουν αναπάντητες - και πρέπει κάποιος επιτέλους να τις λύσει...

Γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος σχετικά στο News24:

"Όταν συνέβη το έγκλημα των Τεμπών, (28/02/2023 για να μην μπερδεύεται η κα Βόζεμπεργκ), ο μηχανισμός προπαγάνδας της κυβέρνησης βραχυκύκλωσε για λίγες μέρες μπροστά στην οργή του λαού και τη θλίψη για τους 57 νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες. Στη συνέχεια παίχθηκε το έργο “διαχρονικές ευθύνες” και μετά, με τη συνδρομή καλοταϊσμένων δημοσιογραφικών παπαγάλων, που ο οχετός τους δεν γνωρίζει νεκρά παιδιά και απαρηγόρητους συγγενείς, ξεκίνησε η επιχείρηση συσκότισης, συγκάλυψης και μονταζιέρας.

Μάλιστα η επιχείρηση αυτή, ενδύθηκε τον μανδύα του… σεβασμού στους νεκρούς. Έπρεπε οι γονείς να θρηνούν βουβά για να μην ενοχλούν.

Έπρεπε να κρατούν τα δάκρυά τους, να εμπιστευθούν την ελληνική δικαιοσύνη και να δεχθούν βρε αδερφέ ότι αυτό το κράτος (επιτελικό εδώ και 5 χρόνια), ίσως χρειάζεται και καμιά θυσία για να φτιάξουν τα πράγματα. Θυσιάζονται βέβαια τα παιδιά του λαού, γιατί το παιδί του παπαγάλου και του πολιτικού εντολέα του παπαγάλου θα πάρει αεροπλάνο, θα έχει αυτοκίνητο για δώρο αποφοίτησης ή ακόμα καλύτερα αυτοκίνητο με σοφέρ.

“Τι θα λέγαν αν στο τρένο ήταν μέσα τα παιδιά τους;”. Απορίες κοινών θνητών Τα παιδιά του λαού, θα μπαίνουν στα τρένα του θανάτου και οι γονείς τους θα πρέπει να το βουλώνουν για να μην προσβληθεί η κυβέρνηση, το έθνος και η πατρίδα. Όταν ξεκινάς με την απαίτηση για “βουβό” και “μη ενοχλητικό” πόνο, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξεις σε ξεδιάντροπες επιθέσεις προς όσους γονείς δεν αντέχουν να κλαίνε ήσυχα για να μην ενοχληθεί η κυβέρνηση. Η χυδαιότητα είναι μια κατηφόρα που δεν έχει τέλος. Μετά τη στοχοποίηση διαρκείας της Μαρίας Καρυστιανού και την οργανωμένη κατασυκοφάντηση της συναυλίας για τα Τέμπη, ήρθε η ώρα με τον πιο επίσημο τρόπο να γίνει επίθεση από τη Νέα Δημοκρατία σε όποιον γονέα δεν κάθεται ήσυχα. Η ευρωβουλευτής του κόμματος, Ελίζα Βόζεμπεργκ, ουσιαστικά κατηγόρησε την κα Καρυστιανού ότι εργαλειοποιεί τον θάνατο της κόρης της και συμμετέχει σε επιχείρηση δυσφήμισης της Ελλάδας.

Στη συνέχεια και μετά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν, αντί να επιλέξει τη σιωπή, είπε να βάλει και λίγη πατρίδα στη σούπα της χυδαιότητας γράφοντας στο Χ το εξής: “Μια κ μόνη διαφορά έχουμε κυρια @mkaristianou. Εγώ εμπιστεύομαι τη Δικαιοσύνη της πατρίδας μας, εσείς οχι”. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης, είχε μεγάλο δίκιο, όταν είπε πριν λίγες μέρες στη Βουλή ότι “ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των αχρείων”. Η κα Βόζεμπεργκ έσπευσε να μπει στο καταφύγιο. Να σημειώσουμε ότι μιας και η ευρωβουλευτής ανήκει στη δεξιά παράταξη, άρα ομνύει στην πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια και το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας, θα έπρεπε να ξέρει ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, έδειχναν ιδιαίτερο σεβασμό στους νεκρούς τους και τους απέδιδαν μεγάλες τιμές. Επεφύλασσαν μάλιστα σκληρές τιμωρίες σε όσους δεν τους σέβονταν, όσο ισχυροί και αν ήταν.

Μπορούμε επομένως να υποστηρίξουμε βάσιμα ότι όποιος δεν σέβεται τους νεκρούς, είναι ανελλήνιστος και ξεφτιλίζει την πατρίδα ΜΑΣ, για να μιλήσουμε και στη διαδικτυακή γλώσσα της κας Βόζενμπεργκ. Πέρα όμως από την Αρχαία Ελλάδα, δεν είναι παράλογο να θεωρεί κανείς ότι τη σύγχρονη και τη μελλοντική Ελλάδα δεν τη δυσφημίζουν οι νεκροί της, ούτε οι γονείς τους, είναι όμως άκρως δυσφημιστικό να σκοτώνονται παιδιά επειδή πήραν το τρένο σε ένα “επιτελικό κράτος”, που καμώνεται πως το ζηλεύουν μέχρι και στην Ιαπωνία. Είναι άκρως δυσφημιστικό να μη νιώθει ο πολίτης, ακόμα και σήμερα, ασφαλής να πάρει το τρένο, παρά τις τόσες διαβεβαιώσεις από τα πιο επίσημα χείλη.

Αυτό είναι ντροπή και ύβρις προς νεκρούς και ζωντανούς στην Ελλάδα. Και οι μόνοι που (κάνουν ότι) δεν το καταλαβαίνουν είναι οι εργολάβοι του επικοινωνιακού μπαζώματος των Τεμπών, που δεν θα θυσίαζαν ποτέ τον παρασιτικό τους εναγκαλισμό με την εξουσία, για ένα “παλιοτρένο”."

Η κόρη του Τέως, η "Δραπετσώνα" και ο πίθηκος που ήθελε να γίνει βασιλιάς

  Λέει ο μύθος του Αισώπου...

"Μια φορά κι έναν καιρό, το γέρικο λιοντάρι, που ήταν ο βασιλιάς της ζούγκλας πέθανε και τα ζώα συγκεντρώθηκαν για να διαλέξουν τον καινούργιο βασιλιά τους. Μα δεν ήταν καθόλου εύκολο, γιατί όλα τα ζώα ήθελαν να πάρουν τη θέση του βασιλιά. 

- Ακούστε! είπε η τίγρη. Πέθανε το λιοντάρι, µα τη θέση του µπορώ να την πάρω εγώ. Είµαι δυνατή και έξυπνη και µου ταιριάζει να γίνω βασιλιάς σας. 

- Μπα; έκανε ο ελέφαντας. Εγώ πρέπει να γίνω βασιλιάς σας, γιατί είµαι το πιο µεγάλο ζώο της γης! 

- Μπορεί να είσαι µεγάλο, αλλά δεν µπορείς να τρέξεις όπως τρέχω εγώ, του είπε ο ρινόκερος. 

- Σταµατήστε να καυγαδίζετε! πήρε το λόγο η καµηλοπάρδαλη. Μπορεί εσείς να είσαστε δυνατά και άγρια, µα εγώ είµαι το πιο ευγενικό ζώο της ζούγκλας. Εµένα πρέπει να κάνετε βασιλιά σας! 

- Να γίνω εγώ βασιλιάς! είπε ο γορίλας και άφησε µια κραυγή που ακούστηκε σε όλη τη ζούγκλα. 

- Η κορώνα ταιριάζει σε µένα! είπε και ο ιπποπόταµος. 

Έτσι συνέχισαν και τα υπόλοιπα ζώα, άλλα έλεγαν ότι ήταν τα πιο δυνατά, άλλα τα πιο έξυπνα, ώσπου σηκώθηκε και ο πίθηκος και χόρεψε πολύ όμορφα. Όλα τα ζώα χειροκρότησαν, πήρε τα πρωτεία κι ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Κι ο πίθηκος από τη χαρά του. άρχισε να παίζει µε την κορώνα, κάνοντας τ' άλλα ζώα να γελούν.

Όµως στην αλεπού κακοφάνηκε που έγινε ο πίθηκος βασιλιάς και για να τον γελοιοποιήσει µπροστά στα άλλα ζώα, του είπε: 

- Ξέρω ένα µέρος όπου υπάρχει ένας θησαυρός. Πάµε να σου τον δείξω; Ο πίθηκος την ακολούθησε πρόθυµα και η πονηρή αλεπού τον πήγε κατευθείαν σε µια παγίδα όπου είχαν φτιάξει οι άνθρωποι για τα ζώα. 

Κι όταν ο πίθηκος έπεσε στην παγίδα, φώναξε η πονηρή Μαριώ στα ζώα που έτρεξαν να δουν: 

- Να ποιον διαλέξαµε για βασιλιά µας! Έναν κουτό! 

- Και τώρα τι θα κάνουµε; ρώτησε ένα ελάφι. 

- Τίποτα, είπε η αλεπού. ∆ε θα φορέσει κανένα µας την κορώνα για να µη ζηλεύουν τα άλλα. Και από την ηµέρα εκείνη τα ζώα του µεγάλου δάσους έζησαν χωρίς βασιλιά."

Πριν μερικές μέρες παντρεύτηκε η κόρη του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, Θεοδώρα τον αγαπημένο της στην Αθήνα. Και αντί να έρθει το βανάκι της αστυνομίας να τους μαζέψει όλους για παράνομη χρήση τίτλων ευγενείας πράγμα που απαγορεύεται, μιας που η μαμά της Θεοδώρας υπέγραφε τις προσκλήσεις στα γαλλικά, ως κάτι που μεταφράζεται περίπου σαν "Μεγαλειοτάτη της Ελλάδας" και εκείνη ως "Πριγκήπισσα", η κυρία Μενδώνη (για την οποία υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα της και με τα οποία θ' ασχοληθούμε εκτενώς εν καιρώ) της νοίκιασε και το Βυζαντινό Μουσείο (και την ανέφερε, το νούμερο, ως Τέως Βασίλισσα της Ελλάδας στην "Διαύγεια"), να κάνει αυτό που λένε στην Κρήτη "πρόγαμο". Και βέβαια η κοπέλα δεν το πήρε τζάμπα - πλήρωσε, αλλά πόσοι έχουν κάνει αίτηση για χρήση τέτοιων χώρων και αυτή έχει γίνει δεκτή; Κανείς. 

Και μιας και που το νοίκιασαν, και πλήρωσαν και 15 ολόκληρα χιλιάρικα (την "έγδυσαν" που λένε) είπαν να τα δώσου όλα. Έτσι έφαγαν τον αγλέουρα, ήπιαν τον άμπακο και ως "γνήσιοι" Ελληναράδες, "απόγονοι" του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (του τελευταίου Έλληνα αυτοκράτορα που έδωσε τη ζωή του για την χώρα του παρεπιπτόντως), μεράκλωσαν και άρχισαν να χορεύουν. Αυτό δεν είναι κακό, ούτε τόσο αστείο ώστε να μας θυμίσει το μύθο του Αισώπου με τον πίθηκο που ήθελε να γίνει βασιλιάς της ζούγκλας. Το αστείο όμως είναι το τι χόρεψαν - την "Δραπετσώνα" του Μίκη. Ναι, ρε σεις. Η παρέα της "πριγκήπισσας" Θεοδώρας, χόρεψε "παρ' το στεφάνι μας, παρ' το γεράνι μας, στην Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή". Και τρίξανε τα κόκκαλα του Λειδαβίτη, του Μίκη και του Μπιθηκώτση και το τρίξιμο ακούστηκε μέχρι την Δανία (την πατρίδα της Θοδωρούλας)...

Γι' αυτό και μόνο, έπρεπε να τους χρεώσουν παραπάνω...

Άντε παιδιά με το καλό και στα βαφτίσια, για τα οποία υπάρχουν και το "Βρέχει στην Φτωχογειτονιά" και το "Εφτά νομά σ' ένα δωμά"...Να ευχαριστηθεί και η ψυχούλα του Άκη Πάνου...

(Και για όσους ενδιαφέρονται για λίγη πολιτική ιστορία, το άρθρο μας στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ).

Μια ιστορία με ένα πανό, έναν Τούρκο προπονητή και τον μπασκετικό Παναθηναϊκό...

 Δέκα λεπτά περίπου πριν από το τέλος του αγώνα Μακάμπι - Παναθηναϊκός, στα πλαίσια διεθνούς τουρνουά μπάσκετ στην Κύπρο, και ενώ ο Παναθηναϊκός βρισκόταν πίσω στο σκορ, έγινε το μεγάλο μπαμ. Ο Τούρκος τεχνικός του Παναθηναϊκού, άρχισε να κάνει χειρονομίες προς τους διαιτητές και εκείνοι μετά από τις σχετικές συστάσεις τον απέβαλαν αφού αυτός δεν ηρεμούσε. Στην αρχή το γεγονός συνδυάστηκε με ότι στην αμέσως προηγούμενη φάση, οι διαιτητές χρέωσαν με βήματα τον (Τούρκο) αθλητή του συλλόγου Οσμάν (ο οποίος πάντως όντως είχε κάνει παράβαση). Σύντομα όμως μαθεύτηκε η αλήθεια: ο λόγος για τις χειρονομίες και για την έκρηξη του προπονητή ήταν η ανάρτηση ενός πανό που αναφερόταν στα 50 χρόνια τουρκικής κατοχής του βόρειου τμήματος του νησίου. 

Το γεγονός πάντως είχε και συνέχεια. Ο Αταμάν (όντας προπονητής της εθνικής Τουρκίας) έκανε σειρά δηλώσεων, έκανε παράπονα στο σύλλογο και κατάφερε την έκδοση της παρακάτω ανακοίνωσης από την ομάδα:

"Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός AKTOR έχει επί χρόνια αποδείξει ότι αποτελεί μια γνήσια πατριωτική ομάδα, μια αδιαμφισβήτητη πρέσβειρα του ελληνικού αθλητισμού παγκοσμίως, η οποία πορεύεται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον στηρίζοντας αδιάλειπτα τους Έλληνες αθλητές, αποτελώντας το βασικό κορμό της Εθνικής ομάδας και μεταλαμπαδεύοντας σε κάθε τόπο του πλανήτη τις ελληνικές αξίες και αρχές. (Σημείωση: το ίδιο κάνει για όλους τους διεθνείς που έχει, σε οποιαδήποτε χώρα και αν αυτοί συμμετέχουν). Δεν ελληνοποιεί, όπως χωρίς μέτρο πράττουν άλλοι αποπροσανατολίζοντας εκ των υστέρων με ιδιοτελή κίνητρα, δεν προσβάλλει τη χώρα της με ενέργειες που στοχεύουν σε εφήμερο κέρδος, δεν καπηλεύεται την εθνική μας ταυτότητα χρησιμοποιώντας την κατά το δοκούν (Ερώτηση: Σε τι αναφέρεται;). Με περηφάνια και ιδιαίτερο ηθικό χρέος εδώ και δεκαετίες, η οικογένειά μας φιλοξενεί παίκτες και προπονητές από κάθε χώρα, από κάθε υπηκοότητα και φυλή. Καθένας μας έχει το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα να πιστεύει σε ό,τι θέλει, να πρεσβεύει οποιαδήποτε πολιτικοκοινωνική αντίληψη και θέση, να πορεύεται με το δικό του αξιακό κώδικα και τις προσωπικές του αντιλήψεις, αλλά με κάθε τρόπο και αφορμή θα τονίζουμε ότι η ομάδα είναι πέρα και πάνω από καθετί ατομικό, κάθε προσωπική θέση και άποψη, η ομάδα είναι πέρα και πάνω από όλους μας. Παράγοντες, παίκτες, προπονητές, φίλαθλοι οφείλουμε να υπηρετούμε το αθλητικό ιδεώδες και μόνο. Ο αθλητισμός ενώνει, δεν διχάζει και όλοι έχουμε ηθική υποχρέωση στην ιστορία και το μέλλον μας να παραμένουμε πιστοί στο αθλητικό πνεύμα και τα ιδανικά του.

Ως ο ιστορικότερος καλαθοσφαιρικός σύλλογος στην Ελλάδα και την Ευρώπη πιστεύουμε ότι ο αθλητισμός είναι και πρέπει να παραμείνει μια κοινωνία που προωθεί τη συνύπαρξη, την επικοινωνία, την αδερφοσύνη. Δεν ανεχόμαστε το παραμικρό περιθώριο παρέκκλισης από αυτό. Η ΟΜΑΔΑ, ο προπονητής μας, οι οπαδοί μας και όλοι εμείς είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά και δεν μπορεί να μας κουνήσει τίποτα. Ουδείς μπορεί να διαταράξει τη σχέση αυτή".

Η ανακοίνωση είναι επιεικώς "άρες-μάρες-κουκουνάρες". Πέραν από το λανθασμένο αυτο-χαρακτηρισμό (ιστορικότερος καλαθοσφαιρικός σύλλογος στην Ελλάδα δεν είναι ο ΠΑΟ, αλλά η ΑΕΚ που είναι η πρώτη ομάδα που έφερε ευρωπαϊκό τρόπαιο στην χώρα), υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες δηλώσεις. Για παράδειγμα, από την μία λέει ότι ο "Παναθηναϊκός αποτελεί γνήσια πατριωτική ομάδα" και το ότι ο "καθένας πιστεύει σε ό,τι θέλει", αλλά από την άλλη καταδικάζει ένα πανό το οποίο αναφέρεται σε ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός που έχει αφήσει ανοιχτή πληγή στον ελληνισμό και το οποίο δεν κρύβεται: οι Τούρκοι πριν από 50 χρόνια έκαναν εισβολή στην Κύπρο, βίασαν, σκότωσαν και κατέχουν (ακόμα και σήμερα) ΠΑΡΑΝΟΜΑ το 33% του κυπριακού εδάφους. 

Επομένως, εκείνος που θα έπρεπε να καταδικαστεί από τον "πατριωτικό" Παναθηναϊκό, θα έπρεπε να είναι ο προπονητής του, που αντί να σεβαστεί (κατά το ιδεώδες του συλλόγου στον οποίο ανήκει) το ότι υπάρχουν φίλαθλοι της ομάδας του που έχουν χάσει σπίτια, συγγενείς και περιουσίες από την τουρκική εισβολή, λειτούργησε προβοκατόρικα και απαίτησε να κατέβει το πανό, κάνοντας μια άνευ λόγου φασαρία. Ποιο "αθλητικό ιδεώδες" υπηρέτησε ο κύριος Άταμαν όταν άρχισε να βρίζει και να φωνάζει (προφανώς χωρίς να υπηρετεί καμία "επικοινωνία" και "αδερφοσύνη") όταν κατάλαβε τι έλεγε το πανό; Για να μη  θυμήσουμε τα ατυχή και δεικτικά σχόλια του κυρίου Αταμάν για το γεγονός ότι ο (σημερινός) αθλητής του συλλόγου του, κύριος Κώστας Σλούκας, όταν αγωνιζόταν στην Φενέρμπαξε δεν απέτεισε φόρο τιμής στο πανό του Κεμάλ (το οποίο γελοιωδώς υποχρεώνονται να κάνουν όλοι οι μπασκετμπολίστες των τουρκικών ομάδων μπαίνοντας στο γήπεδο πριν τους αγώνες). Τότε μάλλον δεν υπήρχε σεβασμός στη διαφορετικότητα των απόψεων - η μάλλον αυτά ισχύουν μόνο για τους Έλληνες. Οι Τούρκοι είναι "μάγκες", απαιτούν και πετυχαίνουν αυτό που θέλουν.

Η δε ακόμα μεγαλύτερη γελοιότητα είναι ότι ο πρόεδρος του συλλόγου κύριος Γιαννακόπουλος, απαίτησε και πέτυχε να τηλεφωνήσουν οι οργανωμένοι οπαδοί στον κύριο Άταμαν και να ζητήσουν "συγγνώμη" (!!!) για το πανό εκ μέρους αυτών που το ανέβασαν. Για την ηθική υπόσταση αυτών που του τηλεφώνησαν δε θα σχολιάσουμε. Δεν μπορούμε να πούμε κάτι για την παντελή έλλειψη πατριωτισμού και την προφανή ιστορική άγνοια που τους περιβάλει. Σ' αυτό πρέπει να προσθέσουμε και την αναξιοπρέπεια και την έλλειψη θάρρους για να υπερασπιστούν τους συν-οπαδούς τους. Αλλά όταν μιλάει ο αρχηγός, τα στρατιωτάκια σιωπούν...Και σιωπούν εκκωφαντικά, καταπίνοντας το γεγονός ότι υπάρχει τουρκική κατοχή στην Κύπρο εδώ και 50 χρόνια...

Εμείς και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού...

 Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελείωσαν και η "Team Hellas" επέστρεψε στα πάτρια (όσοι εξ αυτών ζουν στην Ελλάδα τουλάχιστον), ξεκινώντας από χθες έναν ακόμα ολυμπιακό κύκλο. Σε μια Ελλάδα που καίγεται τόσο κυριολεκτικά (από σειρά πυρκαγιών εντός της Αττικής) όσο και μεταφορικά (από την τεράστια ακρίβεια) ίσως είναι υπερβολή να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό, αλλά η αλήθεια παραμένει μία: Ως χώρα ψάχνουμε τις καλές ειδήσεις και η αθλητική δραστηριότητα είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούν να τις προσφέρουν...

Οι φετεινοί αγώνες εξελίχθηκαν θετικά για την ελληνική αποστολή από πλευράς μεταλλίων. Φτάσαμε τον αριθμό (8) των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα (1996), και έχοντας συνολικά καλύτερα πλασαρίσματα απ' όλους τους Αγώνες (ξεχωριστά πάντα) των τελευταίων 20 χρόνων.

Το μοναδικό χρυσό που μπήκε σε ελληνικές αποσκευές ήταν σε εκείνου που όλοι περίμεναν. Ο Μίλτος Τεντόγλου επιβεβαίωσε την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του στο μήκος (σ. μόνο σε έναν αγώνα την τελευταία τριετία δεν πήρε το χρυσό, μένοντας 2ος) και έγινε ο μοναδικός Έλληνας, στα χρονικά του στίβου, με δύο «κολλητά» χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Εξάλλου ο άλτης μας -πρώτος μετά τον τετράκις χρυσό Καρλ Λιούις, είναι ο μόνος Έλληνας, τον τρέχοντα αιώνα, που ανέβηκε σε διαδοχικές Ολυμπιάδες στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου! Πλην του «κουλ» Γρεβενιώτη, ρεκόρ έκανε και ο Λευτέρης Πετρούνιας που με το χάλκινο μετάλλιό του έγινε ο μόνος, στην 100ετή πορεία των κρίκων στο Ολυμπιακό πρόγραμμα, με τρία μετάλλια (σ. είχαν προηγηθεί χρυσό στο Ρίο και χάλκινο στο Τόκιο)! Και αν οι προαναφερθέντες ήξεραν ήδη τα… κατατόπια, αλησμόνητη θα μείνει η ανεπανάληπτη χαρά των έξι υπόλοιπων μεταλλιούχων μας, βιώνοντας την καταξίωση. Του Απόστολου Χρήστου, που έφερε το ασημένιο στα 200μ. ύπτιο (σ. δίχως να είναι το αγώνισμά του) κι αφού είχε χάσει το χάλκινο «για μια χεριά», δηλώνοντας ότι δεν θέλει να ξαναβουτήξει! Ήταν το πρώτο μετάλλιο στην κολύμβηση μετά το 1896 και παρθενικό σε πισίνα (τότε η κολύμβηση διεξήχθη στη Mαρίνα Ζέας)! Του «χάλκινου» Εμμανουήλ Καραλή που… πέταξε στα 5.90μ. φέρνοντας δεύτερο μετάλλιο στο στίβο και πιο συγκεκριμένα στο επί κοντώ (όπου το χρυσό ήταν καπαρωμένο, από τον …εξωγήινο Ντουπλάντις, ο οποίος έκανε παγκόσμιο ρεκόρ με 6,25μ.). Μάλιστα ο «Μανόλο» το παρέλαβε δια χειρός Σεργκέι Μπούμπκα, του αθλητή συνώνυμου του αθλήματος, δηλαδή! Δύο χάλκινα μετάλλια είχαμε και στην κωπηλασία (πρώτη φορά στα χρονικά!) με τα κουπιά των πληρωμάτων Παπακωνσταντίνου/Γκαϊδατζή (διπλό σκιφ ελαφρών βαρών ανδρών) και Κοντού/Φίτσιου (διπλό σκιφ ελαφρών βαρών γυναικών). Από το ίδιο υλικό και τα μετάλλια του Θοδωρή Τσελίδη, στο τζούντο (90κ.), που έσυρε το …χορό και του Νταουρέν Κουρουγκλίεφ (86 κ. ελευθέρας πάλης) που τον έκλεισε. Αμφότερα ήρθαν μέσω της δεύτερης ευκαιρίας του ρεπεσάζ. Μετάλλιο δεν πήρε ο πινγκπονίστας Παναγιώτης Γκιώνης, αλλά του αξίζει εύφημος μνεία αφού στα 44 του έγινε ο 4ος Έλληνας με έξι συμμετοχές στους Ολυμπιακούς αγώνες και σχεδιάζει να αγωνιστεί στους 7ους ώστε να έχει αποκλειστικά εκείνος το ρεκόρ παρουσιών!

Αξίζουν οι πανηγυρισμοί; Σε ατομικό επίπεδο φυσικά ναι. Η συμμετοχή και μόνο στους Αγώνες είναι (και παραμένει) τεράστια επιτυχία, πόσο μάλλον η είσοδος στην 8άδα ή η κατάκτηση του Ολυμπιακού μεταλλίου. Οι παθογένειες όμως του συστήματος και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αθλητές κατά την προ-ολυμπιακή τους προετοιμασία παραμένουν τα ίδια, όπως αυτά τα είχαμε επισημάνει πριν 8 χρόνια, στην μετα-ολυμπιακή μας ανάρτηση για τους Ολυμπιακούς του Ρίο (όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι πλέον είναι μεγαλύτερη η συμμετοχή ιδιωτών χορηγών στην όλη διαδικασία και στο ότι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) κάνει μια (σχετικά) πιο διαφανή μοιρασιά στα κονδύλια που διαχειρίζεται, τόσο μέσω της ΔΟΕ (για την ανάπτυξη συγκεκριμένων αθλημάτων) όσο και της κρατικής επιχορήγησης.

Τόσα χρόνια μετά η πρόσβαση σε αθλητικές εγκαταστάσεις βαίνει μειούμενη, αρκετοί από τους "ελίτ" αθλητές μας κάνουν και άλλες δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, ενώ τα χρήματα που μοιράζονται είναι όλο και λιγότερα.

Το μέλλον δεν είναι ευοίωνο. Ακόμα και αν είχαμε καλύτερη αντιμετώπιση από τους διαιτητές ή τους κριτές ή περισσότερη τύχη, τα επιπλέον μετάλλια απλώς θα έκρυβαν την αλήθεια: τα ελληνόπουλα δεν αθλούνται, δεν υπάρχουν κατάλληλοι και προσβάσιμοι χώροι και αν ένας λαός δεν αθλείται δεν θα δημιουργήσει ποτέ και πρωταθλητές.

Και αυτό δεν πρόκειται ν' αλλάξει, αν δεν αλλάξει η προσέγγιση της πολιτικής εξουσίας στο ζήτημα "αθλητισμός". Οι φωτογραφίες και τα συγχαρητήρια στο Twitter δεν πρόκειται να φτιάξουν τα πράγματα...

Το κλείσιμο της "Αυγής" και η σκληρή αλήθεια για το μέλλον του τύπου στην Ελλάδα

  Η αλήθεια είναι ότι για χρόνια στην χώρα μας κυκλοφορούσαν υπερβολικά πάρα πολλές εφημερίδες - διαφόρων τύπων (από αθλητικές και πολιτικές μέχρι και εφημερίδες ενώσεων συνταξιούχων και τοπικών συλλόγων) και στοχεύσεων. Από τις εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας ξεχώριζαν πάντα οι καθαρά πολιτικές - αυτές που περίμεναν πως και πως οι λαθραναγνώστες των περιπτέρων, για να ρίξουν μια ματιά στα πρωτοσέλιδά τους, κάθε μεσημέρι όταν τις αναρτούσαν στα μανταλάκια, οι περιπτεράδες.

Τα χρόνια όμως πέρασαν. Η άνθηση του ίντερνετ με τα εκατοντάδες "ενημερωτικά" site, έδωσαν ένα ισχυρό χτύπημα στις εφημερίδες. Για χρόνια όμως αυτές συνέχιζαν να συντηρούνται μέσω των προσφορών (CDs αρχικά, όταν οι δισκογραφικές αποφάσισαν να "τελειώσουν" οριστικά με το βινύλιο και ήθελαν να δημιουργήσουν "κοινό" για ένα καινούργιο μέσο, και βιβλία) και εισάγοντας μια καινούργιου τύπου "αποκαλυπτική" δημοσιογραφία. Πάντως η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι κυκλοφορίες μειώθηκαν αισθητά και μόνο στην επαρχία (οπού ο τοπικός τύπος εξυπηρετεί άλλου τύπου ανάγκες) και σε κάποιους ειδικούς χώρους (όπως π.χ. ναυτιλία) υπήρξε μια "σχετική" σταθερότητα. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε στα χρόνια της κρίσης (όπου ο οικονομικός στραγγαλισμός "έκοψε" την εφημερίδα σε πολλούς φανατικούς του έντυπου τύπου) και του κορωνοϊού (όπου και να κυκλοφορούσαν οι εφημερίδες, δεν κυκλοφορούσε ο κόσμος για να τις αγοράσει).

Η άλλη μεγάλη αλήθεια ότι ανάμεσα στις πολιτικές-κομματικές εφημερίδες, μια απ' αυτές που ξεχώριζαν ήταν η "Αυγή". Μπορεί ποτέ να μην είχε μεγάλη κυκλοφορία αλλά είχε μια αρκετά ποιοτική αρθρογραφία, εξυπηρετώντας όμως πάντα το κομματικό συμφέρον της "Ανανεωτικής Αριστεράς" (αρχικά) και του ΣΥΡΙΖΑ (στο τέλος). Επειδή ήταν εφημερίδα "ειδικού σκοπού", δε λάμβανε μεγάλη "κρατικοδίαιτη" διαφήμιση (παρότι όλο και κάτι ερχόταν και προς το μέρος της) και έτσι πάντα η κύρια πηγή οικονομικής στήριξής της ήταν το ταμείο του κόμματος (ΚΚΕ εσωτερικού αρχικά, Συνασπισμός στη συνέχεια και ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος), ειδικά αφού η κυκλοφορία της τα τελευταία χρόνια ήταν σταθερά κάτω από τα 1000 φύλλα - πανελλαδικά. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από πάνω από 1 εκατομμύριο ψηφοφόρους στις προηγούμενες εθνικές εκλογές, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπήρχε στήριξη προς την "Αυγή" - ούτε καν από το σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του κόμματος, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αυτοί που ψήφισαν στις σχετικά πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου.

Λαμβάνοντας υπόψιν τη μεγάλη μείωση που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κρατική επιχορήγηση μετά τις περσινές εθνικές εκλογές, καταλαβαίνει κανείς ότι ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα χτυπούσε η κουδούνα και για την "Αυγή". Ειδικά από τη στιγμή που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, διέκρινε μια ιδιαίτερα κριτική στάση κατά καιρούς προς τις επιλογές του, από διάφορους αρθρογράφους της εφημερίδας. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως είναι γνωστό ότι υπήρχαν και στο παρελθόν (δηλαδή επί Τσίπρα) σκέψεις για αλλαγές στην εφημερίδα, οι οποίες συμπεριλάμβαναν και το κλείσιμο του καθημερινού φύλλου. Οι ευαίσθητες εσωκομματικές ισορροπίες όμως (και η παρατεταμένη εκλογική περίοδος πέρσυ) καθυστέρησαν τις όποιες αποφάσεις.

Οι αντιδράσεις μεγάλου μέρους του ενεργού ιντερνετικά "αριστερού" ακροατηρίου, προφανώς δεν μπορούν να προκαλούν έκπληξη. Συναισθηματικά και μόνο, το κλείσιμο της τελευταίας καθημερινής,  φιλικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ, εφημερίδας δημιουργεί ένα κενό που στα μάτια του κόσμου δεν καλύπτεται από μια "ενισχυμένη" avgi.gr.  Βέβαια τα hashtags και οι μεγαλοστομίες δε λύνουν το οικονομικό πρόβλημα της Αυγής. Η καθημερινή αγορά του φύλλου θα το έκανε όμως. Όσοι αντιδρούν λοιπόν, έχουν την ευκαιρία τους: Ας ξεκινήσουν ν' αγοράζουν το κυριακάτικο φύλλο που θα μείνει ανοιχτό, μέχρι να κλείσει και αυτό, μπας και το σώσουν...Και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις άλλες, καθημερινές ή μη εφημερίδες. Το τέλος δε θα είναι μακριά ούτε και γι' αυτές...