Εμείς και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού...

 Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελείωσαν και η "Team Hellas" επέστρεψε στα πάτρια (όσοι εξ αυτών ζουν στην Ελλάδα τουλάχιστον), ξεκινώντας από χθες έναν ακόμα ολυμπιακό κύκλο. Σε μια Ελλάδα που καίγεται τόσο κυριολεκτικά (από σειρά πυρκαγιών εντός της Αττικής) όσο και μεταφορικά (από την τεράστια ακρίβεια) ίσως είναι υπερβολή να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό, αλλά η αλήθεια παραμένει μία: Ως χώρα ψάχνουμε τις καλές ειδήσεις και η αθλητική δραστηριότητα είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούν να τις προσφέρουν...

Οι φετεινοί αγώνες εξελίχθηκαν θετικά για την ελληνική αποστολή από πλευράς μεταλλίων. Φτάσαμε τον αριθμό (8) των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα (1996), και έχοντας συνολικά καλύτερα πλασαρίσματα απ' όλους τους Αγώνες (ξεχωριστά πάντα) των τελευταίων 20 χρόνων.

Το μοναδικό χρυσό που μπήκε σε ελληνικές αποσκευές ήταν σε εκείνου που όλοι περίμεναν. Ο Μίλτος Τεντόγλου επιβεβαίωσε την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του στο μήκος (σ. μόνο σε έναν αγώνα την τελευταία τριετία δεν πήρε το χρυσό, μένοντας 2ος) και έγινε ο μοναδικός Έλληνας, στα χρονικά του στίβου, με δύο «κολλητά» χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Εξάλλου ο άλτης μας -πρώτος μετά τον τετράκις χρυσό Καρλ Λιούις, είναι ο μόνος Έλληνας, τον τρέχοντα αιώνα, που ανέβηκε σε διαδοχικές Ολυμπιάδες στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου! Πλην του «κουλ» Γρεβενιώτη, ρεκόρ έκανε και ο Λευτέρης Πετρούνιας που με το χάλκινο μετάλλιό του έγινε ο μόνος, στην 100ετή πορεία των κρίκων στο Ολυμπιακό πρόγραμμα, με τρία μετάλλια (σ. είχαν προηγηθεί χρυσό στο Ρίο και χάλκινο στο Τόκιο)! Και αν οι προαναφερθέντες ήξεραν ήδη τα… κατατόπια, αλησμόνητη θα μείνει η ανεπανάληπτη χαρά των έξι υπόλοιπων μεταλλιούχων μας, βιώνοντας την καταξίωση. Του Απόστολου Χρήστου, που έφερε το ασημένιο στα 200μ. ύπτιο (σ. δίχως να είναι το αγώνισμά του) κι αφού είχε χάσει το χάλκινο «για μια χεριά», δηλώνοντας ότι δεν θέλει να ξαναβουτήξει! Ήταν το πρώτο μετάλλιο στην κολύμβηση μετά το 1896 και παρθενικό σε πισίνα (τότε η κολύμβηση διεξήχθη στη Mαρίνα Ζέας)! Του «χάλκινου» Εμμανουήλ Καραλή που… πέταξε στα 5.90μ. φέρνοντας δεύτερο μετάλλιο στο στίβο και πιο συγκεκριμένα στο επί κοντώ (όπου το χρυσό ήταν καπαρωμένο, από τον …εξωγήινο Ντουπλάντις, ο οποίος έκανε παγκόσμιο ρεκόρ με 6,25μ.). Μάλιστα ο «Μανόλο» το παρέλαβε δια χειρός Σεργκέι Μπούμπκα, του αθλητή συνώνυμου του αθλήματος, δηλαδή! Δύο χάλκινα μετάλλια είχαμε και στην κωπηλασία (πρώτη φορά στα χρονικά!) με τα κουπιά των πληρωμάτων Παπακωνσταντίνου/Γκαϊδατζή (διπλό σκιφ ελαφρών βαρών ανδρών) και Κοντού/Φίτσιου (διπλό σκιφ ελαφρών βαρών γυναικών). Από το ίδιο υλικό και τα μετάλλια του Θοδωρή Τσελίδη, στο τζούντο (90κ.), που έσυρε το …χορό και του Νταουρέν Κουρουγκλίεφ (86 κ. ελευθέρας πάλης) που τον έκλεισε. Αμφότερα ήρθαν μέσω της δεύτερης ευκαιρίας του ρεπεσάζ. Μετάλλιο δεν πήρε ο πινγκπονίστας Παναγιώτης Γκιώνης, αλλά του αξίζει εύφημος μνεία αφού στα 44 του έγινε ο 4ος Έλληνας με έξι συμμετοχές στους Ολυμπιακούς αγώνες και σχεδιάζει να αγωνιστεί στους 7ους ώστε να έχει αποκλειστικά εκείνος το ρεκόρ παρουσιών!

Αξίζουν οι πανηγυρισμοί; Σε ατομικό επίπεδο φυσικά ναι. Η συμμετοχή και μόνο στους Αγώνες είναι (και παραμένει) τεράστια επιτυχία, πόσο μάλλον η είσοδος στην 8άδα ή η κατάκτηση του Ολυμπιακού μεταλλίου. Οι παθογένειες όμως του συστήματος και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αθλητές κατά την προ-ολυμπιακή τους προετοιμασία παραμένουν τα ίδια, όπως αυτά τα είχαμε επισημάνει πριν 8 χρόνια, στην μετα-ολυμπιακή μας ανάρτηση για τους Ολυμπιακούς του Ρίο (όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι πλέον είναι μεγαλύτερη η συμμετοχή ιδιωτών χορηγών στην όλη διαδικασία και στο ότι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) κάνει μια (σχετικά) πιο διαφανή μοιρασιά στα κονδύλια που διαχειρίζεται, τόσο μέσω της ΔΟΕ (για την ανάπτυξη συγκεκριμένων αθλημάτων) όσο και της κρατικής επιχορήγησης.

Τόσα χρόνια μετά η πρόσβαση σε αθλητικές εγκαταστάσεις βαίνει μειούμενη, αρκετοί από τους "ελίτ" αθλητές μας κάνουν και άλλες δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, ενώ τα χρήματα που μοιράζονται είναι όλο και λιγότερα.

Το μέλλον δεν είναι ευοίωνο. Ακόμα και αν είχαμε καλύτερη αντιμετώπιση από τους διαιτητές ή τους κριτές ή περισσότερη τύχη, τα επιπλέον μετάλλια απλώς θα έκρυβαν την αλήθεια: τα ελληνόπουλα δεν αθλούνται, δεν υπάρχουν κατάλληλοι και προσβάσιμοι χώροι και αν ένας λαός δεν αθλείται δεν θα δημιουργήσει ποτέ και πρωταθλητές.

Και αυτό δεν πρόκειται ν' αλλάξει, αν δεν αλλάξει η προσέγγιση της πολιτικής εξουσίας στο ζήτημα "αθλητισμός". Οι φωτογραφίες και τα συγχαρητήρια στο Twitter δεν πρόκειται να φτιάξουν τα πράγματα...