Να το πως το ανάθεμα στα συλλαλητήρια ανοίγει το δρόμο στην Χρυσή Αυγή (και οι 3 αποτυχημένοι διαπραγματευτικοί άξονες της χώρας μας)

Τα όσα γράφονται τις τελευταίες μέρες από μεγάλη μερίδα του τύπου και της αριστεράς και με τα οποία χαρακτηρίζονται εμμέσως ή σαφώς ως "εθνικιστές" όσοι τολμούν να πάνε στα συλλαλητήρια που έγιναν ή θα γίνουν τον επόμενο καιρό για το όνομα της χώρας των Σκοπίων, είναι το λιγότερο επικίνδυνα και ατυχή.

Η προσπάθεια να στιγματιστούν τα συλλαλητήρια - που συνεχίζονται να διοργανώνονται σε μια περίοδο που η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου αντιτίθεται σε αυτά - αφήνει ελεύθερο το πεδίο σε ακραίους για να πάρουν θέση ισχύος και να οικιοποιηθούν τη μεγαλειώδη αντίδραση του κόσμου, που συμβαίνει και εκφράζεται ανοιχτά παρά το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα κόμματα του "συνταγματικού τόξου" μεμψιμοιρούν με τη δημόσια διαδήλωση της αντίθεσης στην ακραιφνή καπηλεία και παράδοση που επιχειρείται. Έχουμε δηλαδή επανάληψη των λαθών των κομμάτων κατά την περίοδο 2009 - 2013 που οδήγησε στη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής.  Όσοι έχουν μνήμη γνωρίζουν πολύ καλά ότι την Χρυσή Αυγή την ενίσχυσε αφάνταστα ο τρόπος διαχείρησης των συγκεντρώσεων και των συγκεντρωμένων στο Σύνταγμα την περίοδο του κινήματος των αγανακτισμένων, από πλευράς αριστεράς όσο και η άρνηση της τελευταίας της αναγνώρισης των προβλημάτων που έφερε η άνευ ορίων και όρων μετανάστευση στις υποβαθμισμένες περιοχές των μεγάλων πόλεων. Έτσι και σήμερα αφήνεται χώρος στην Χρυσή Αυγή να παρουσιαστεί ως ο μόνος "πατριωτικός" πολιτικός σχηματισμός, ανεξάρτητα αν η ιστορία έχει αποδείξει πως στην πραγματικότητα οι εθνικιστές ποτέ δεν υπήρξαν πατριώτες.
Όταν δε αυτή η ταύτιση αποτυγχάνει, χρησιμοποιείται το χαρτί του "φαρισαϊσμού". Δηλαδή γίνεται αναφορά στο ότι πολλοί από αυτούς που διαδήλωσαν στην Θεσσαλονίκη έχουν πάει για ψώνια στα Σκόπια και "άρα για ποιο όνομα μιλάμε". Με το μυαλό δηλαδή αυτών που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα επειδή κάποιος αγόρασε πιπεριές από τα Σκόπια ή έχει πάει στο καζίνο της Γέγευλης, δίνεται αυτομάτως το δικαίωμα στους Σκοπιανούς να έχουν χάρτες με την χώρα τους να φτάνει στην Λαμία ή να υποστηρίζουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι μακρινός πρόγονος του Κίρο Γκλιγκόροφ. Η απουσία της σοβαρότητας σε όλο της το μεγαλείο...
Αυτό όμως που είναι ακόμα χειρότερο είναι η χρήση επιχειρημάτων τύπου "Marfin" για να μην κατεβαίνει ο κόσμος στα συλλαλητήρια. Όπως τότε, που το προβοκατόρικο κάψιμο της τράπεζας έκλεισε τον κόσμο σπίτι του και οι αντιμνημονιακές διαδηλώσεις δεν ξαναέγιναν ποτέ πραγματικά μαζικές, έτσι και σήμερα η καμμένη κατάληψη στην Θεσσαλονίκη μαζί με τις κραυγές ορισμένων ηλιθίων του Ρουβίκωνα περί "αίματος" συνοδεύουν σχεδόν όλα τ' άρθρα που αντιτίθονται στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Για να γίνει καλύτερα η σύνδεση των γεγονότων, παρουσιάζονται οι μεν καταληψίες ως "θύματα" και όλοι οι υπόλοιποι ως "θύτες". Οι δε αναφορές στις πέτρες και τις μολότοφ από την κατάληψη προς τους "απέξω" (τις οποίες οι ακροδεξιοί χρησιμοποίησαν ως αφορμή για το κάψιμο) ή τον ξυλοδαρμών των ανηλίκων με στόχο την κλοπή των ελληνικών σημαιών - γεγονότα που προηγήθηκαν του καψίματος - είναι ελάχιστες και εκ της χρήσεως τους φαίνονται ως προσχηματικές. Το ότι με την μονόπλευρη παρουσίαση των γεγονότων πέφτει νερό στον μύλο όλων εκείνων που ψάχνουν ευκαιρίες για να ξεκαθαριστούν παλιοί λογαριασμοί, και να γίνει ένα άνευ προηγουμένου μπάχαλο (κατά το οποίο ό,τι και να έχει συμβεί, θα υπάρχει "δικαιολογία") δεν περνάει από το μυαλό κανενός.

Η κυβέρνηση Τσίπρα συνεχίζει μια αλαζονική πορεία. Θεωρεί ότι εφόσον πείστηκε ο κόσμος στα 2015 και ξαναψήφισε "Τσίπρα" παρά την καταστροφική συμφωνία και την παρερμηνεία του δημοψηφίσματος, θα το ξανακάνει. Και έχοντας αυτό στο μυαλό προχωράει να "λύσει" το πρόβλημα, οδηγώντας την χώρα προς ένα άνευ προηγουμένου εγκλωβισμό που στοιχειωθετείτε από 3 άξονες:
α) τα ζητήματα της ταυτότητας, της γλώσσας, του αλυτρωτισμού, της εκκλησιαστικής αντιπαράθεσης και της καπηλείας της ιστορίας είτε δε λύνονται καθόλου (διαβάστε εδώ τις σχετικές δηλώσεις του κ. Νίμιτς) ή προτείνεται να λυθούν μέσω ενός "συμφώνου φιλίας" σαν και αυτό δηλαδή που υπέγραψε η χώρα μας με την Τουρκία στα 1930 και οδηγήθηκαμε στην τραγωδία της Κύπρου, σαράντα χρόνια αργότερα ή σαν εκείνα που υπογράφονταν κατά δεκάδες την περίοδο του Μεσοπολέμου (και που χρησιμοποιήθηκαν σαν χαρτί τουαλέτας λίγα χρόνια αργότερα).
β) τίθεται ένα σαφέστατο - και ανεξήγητο διαπραγματευτικά- χρονοδιάγραμμα από την χώρα μας, και όχι από τους γείτονές μας - μια περίοδο που η χώρα μας δεν έχει να χάσει τίποτε, σε αντίθεση με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, που έχουν να χάσουν πολλά (και κυρίως να μην είναι κομμάτι της επόμενης μεγάλης διεύρυνσης της Ε.Ε.) και
γ) δεν υπάρχουν καθόλου προβλέψεις για το πως θα χρησιμοποιηθεί το όνομα που θα συμφωνηθεί - καθώς και το πόσο αυτό θα μακροημερεύσει. Όπως σωστά σημειώνει (προς μεγάλη έκπληξη μας) ο Γ. Παπαχρήστος στα "Νέα": "...Αναφέρομαι στη (σχεδόν) συμφωνημένη λύση της ονομασίας του γειτονικού κράτους με τη σλαβική ονομασία του έναντι όλων - και εντός της χώρας και διεθνώς. Δηλαδή, θα συμφωνηθεί να λέγεται "Ρεπούμπλικα Γκόρνα Μακεντόνιγια" και θα επιβληθεί στη Αγγλία, ας πούμε, να μην αναφέρεται η χώρα ως "Ριπάμπλικ οφ Απερ Μακεντόνια", αλλά με τη σλαβική ονομασία της ως "Ρεπούμπλικα Γκόρνα Μακεντόνιγια"; Ενημερωτικά αναφέρω ότι το τελευταίο κράτος στον κόσμο που είχε μπροστά από την ονομασία του τη λέξη "Ανω'' ήταν εκείνο της Κεντρικής Αφρικής που ονομαζόταν Ανω Βόλτα. Αλλά ένας πρόεδρος τους, το 1984, αποφάσισε ότι με αυτό το όνομα δεν κάνει καριέρα το κρατίδιο και το μετονόμασε Μπουρκίνα Φάσο, το οποίο στη γλώσσα τους σημαίνει "Εντιμοι άνθρωποι". Τα "Ανω", παλικάρια μου, δεν έχουν ζωή…".

Λαμβάνοντας κανείς όλα τα παραπάνω υπόψιν δεν μπορεί προφανώς να είναι αισιόδοξος για την επόμενη μέρα...