Καλό ταξίδι Διονύση...

 Είναι νομοτελειακό ότι όλοι κάποια στιγμή, θα αποχαιρετήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτό ισχύει για όλους, πλούσιους και φτωχούς, γνωστούς και αγνώστους, ταλαντούχους και ατάλαντους...

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν όμως κάτι το ξεχωριστό...Δεν είχε το ταλέντο του Χατζιδάκι, δεν είχε το δυναμισμό και την παγκοσμιότητα του Μίκη. Δεν είχε την λαϊκότητα του Ξαρχάκου ή του Πλέσσα, ούτε καν τη μελωδικότητα του Λοΐζου. 

Ήταν όμως ένας τραγουδοποιός-φιλόσοφος, που μπόρεσε να εκφράσει μια ολόκληρη γενιά, τραγουδώντας ο ίδιος τα τραγούδια του. Έκανε σόου, μιλούσε και έγραφε με παιδική ειλικρίνεια και κατάφερε να επιβληθεί λόγω της προσωπικότητάς του ως ένας από τους κορυφαίους και στο δικό του συνάφι, πράγμα δύσκολο και σπάνιο. Ήταν τέτοια η επιβολή του που κατάφερε να πείσει τον Καρβέλα και την Βίσση να ντυθούν με αποκριάτικες στολές ζώων της ζούγκλας (και να τραγουδήσουν μετά το "Ανέβηκα στην Πιπεριά"), τον Ζαμπέτα να περάσει μέσα από τοίχο (!!!) τραγουδώντας τον "Πενηντάρη", ενώ στις συναυλίες του είχε ως κομμάτι της παράστασης τον Θανάση Βέγγο να κάνει βόλτες γύρω στο Ολυμπιακό Στάδιο με το ποδήλατο και την Καλομοίρα να βγαίνει μέσα από μια τούρτα (ως άλλη Μέριλιν Μονρό). 

Οι εκπομπές του στην τηλεόραση, η συνεργασία του με τον Μπαγιαντέρα (στον "Καθρέφτη") και την Σωτηρία Μπέλλου (αρχικά) και τον Χριστοδουλόπουλο και την Πόλυ Πάνου (στη συνέχεια), μεταξύ των άλλων, η συναυλία-υπερθέαμα στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο διπλός δίσκος του με ορισμένους από τους καλύτερους Έλληνες τραγουδιστές σε ένα δισκογραφημένο "Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι", καθώς και η συνεργασία του με τον Ζουγανέλη και τον Μπουλά (που αν και φαινόταν αταίριαστη) άφησαν εποχή γιατί πήγε με άνεση στην "άλλη πλευρά". Συνεργάστηκε υπέροχα όμως και με τους "δικούς του". Μπορεί να μην έκανε δίσκους με τον καλό του φίλο Μάνο Λοΐζο, αλλά πήγε στον Σείριο και τραγούδησε συνοδεία του Μάνου Χατζιδάκι, ενώ προς το τέλος δούλεψε και στον "Πυρήνα" με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Ο τρόπος που τραγουδούσε και φερόταν, τα τραγούδια του που μίλησαν στις καρδιές πολλών από μας, τον έφεραν κοντά σε πολλούς της γενιάς του. Η "Συννεφούλα", το "Μια θάλασσα μικρή" και το "Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη" μίλησαν για τις αγάπες μας. Το "Τι έπαιξα στο Λαύριο" μας είπε την πικρή αλήθεια για το πόσα περισσότερα καταλαβαίνουν τα παιδιά μας, απ' όσα νομίζουμε εμείς...Το "Ας κρατήσουν οι χοροί" μίλησε για τις ετερόκλητες παρέες των Ελλή νων, που μπορούν και γλεντούν μαζί αν και τους χωρίζουν πολλά - γιατί έχουν πολλά περισσότερα να τους ενώνουν. Το "Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" μας θύμησε τις πολιτικές συγκεντρώσεις των παιδικών μας χρόνων, η "Δημοσθένους Λέξις" έφερε το αρχαίο παρελθόν στο σήμερα, ενώ στη "Θαλασσογραφία" έκανε μια συγκινητική παράκληση στη θάλασσα, "να μας πάει σ' άγνωστα μέρη"...

Πολλοί εγραψαν σπουδαία τραγούδια αλλά λίγοι κατάφεραν να γίνουν αποδεκτοί σαν κι αυτόν, ενώ ακόμα λιγότεροι μπόρεσαν να ξαναπαρουσιάσουν τα τραγούδια τους, σε διαφορετικές περιόδους, με τον επιτυχημένο τρόπο που το έκανε εκείνος. 

Αυτή όμως η αμεσότητά και ο αυθορμητισμός του, του κόστισε. Όταν στράφηκε προς την Ορθοδοξία, όταν μίλησε ανοιχτά για το ότι δεν πήγε στρατό και μετάνιωσε γι' αυτό, όταν έγραψε στο βιβλίο του για το ότι υπήρξε κακός σύζυγος και πατέρας κατά καιρούς, κατηγορηθηκε και λοιδορήθηκε. Δεν είναι τυχαίο ότι γράφτηκε και τραγούδι για εκείνον, που τον κατηγορούσε (από τον σπουδαίο κατά τ' άλλα Νότη Μαυρουδή). Ο κόσμος τον ήθελε ξεχωριστό και στο βάθρο, αλλά εκείνος μας υπενθύμιζε ότι ήταν ένας από μας. Με τις αδυναμίες του...

Καλό ταξίδι Διονύση. Τα τραγούδια σου θα μείνουν να μας συντροφεύουν...