Η επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράν και η ανατροπή των "μουλάδων"...

 Η είσοδος των ΗΠΑ στη διαμάχη Ισραήλ-Ιράν, σηματοδοτεί μια τεράστια αλλαγή πολιτικής για τη μεγαλύτερη ίσως υπερδύναμη του πλανήτη. Και αυτό συμβαίνει γιατί μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ πριν επιτεθούν προσπαθούσαν πάντα να βρουν αποδείξεις για να νομιμοποιήσουν οποιαδήποτε επίθεση εκδήλωναν. Από την επίθεση στο Ιράκ και τον Σαντάμ Χουσεΐν (με τα περίφημα βιολογικά όπλα, μαζικής καταστροφής) μέχρι το Αφγανιστάν (όπου εκεί τουλάχιστον υπήρχε και ένας πραγματικός λόγος, αν και τα αποτελέσματα της εισβολής υπήρξαν οικτρά, όπως έχουμε εξηγήσει εδώ), οι ΗΠΑ ξόδευαν χρόνο και ενέργεια για να διαπραγματευτούν και βρουν αιτίες πριν ξεκινήσουν ή πριν μπουν σε πόλεμο.

Στην περίπτωση όμως του Ιράν τα πράγματα έγιναν πολύ διαφορετικά: εκεί που ανέμεναν οι πάντες, τις ΗΠΑ να λειτουργούν εκτονωτικά, κάνοντας μάλιστα απευθείας συνομιλίες με το Ιράν, ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να επιτεθεί απρόκλητα, προχωρώντας τη πυραυλική διαμάχη Ισραήλ - Ιράν, σε κάτι σαφέστατα πιο επικίνδυνο και ακραίο.

Το κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ (το οποίο την ώρα που γραφόταν το κείμενο ήταν ένα βήμα πριν την υλοποίηση του) μπορεί να τραυματίζει σημαντικά καταρχήν την οικονομία του Ιράν (η οποία δεν έχει άλλη θαλάσσια διέξοδο για διακίνηση του πετρελαίου του), αλλά θα επηρεάσει σημαντικά και άλλες χώρες του Κόλπου, καθώς και τον υπόλοιπο κόσμο. Ειδικά η Ε.Ε. (η οποία έχει χάσει ήδη από τις αρχές του έτους τη τελευταία νόμιμη πρόσβαση στις ρωσικές πηγές ενέργειας) θα χτυπηθεί σημαντικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι για άλλη μια φορά, οι ΗΠΑ μεγαλώνουν μια διαμάχη, από την οποία μόνο εκείνες αναμένεται να ωφεληθούν σημαντικά, ενώ το κόστος θα το πληρώσουν άλλοι (σε επανάληψη δηλαδή των όσο συμβαίνουν στην Ουκρανία).

Αυτό όμως που δεν είναι ξεκάθαρο είναι το γιατί οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο. Η απάντηση μπορεί να είναι προφανής (δηλ. για να κάνουν επίδειξη δύναμης) αλλά αυτή τη φορά απέναντί τους δεν υπάρχει μια παγκόσμια τρομοκρατική οργάνωση (τύπου Αλ Κάιντα) ή ένας δικτάτορας που στην πραγματικότητα δε θέλει κανείς. Αυτή τη φορά, απέναντι του υπάρχει ένα κράτος στο οποίο υπάρχει δημοκρατία, έστω και κατ' επίφαση. Από την άλλη όμως αυτό το καθεστώς-κράτος λειτουργεί ως δημοκρατία, μόνο όσο αφορά τις εκλογές που πραγματοποιεί...Όπως γράφει σωστά ο Νίκος Τζιανίδης στο "Έθνος":

"Το καθεστώς του Ιράν είναι ένα από τα πιο σκληρά και καταπιεστικά στον Κόσμο: αυθαίρετες συλλήψεις και οι στημένες δίκες, βασανιστήρια μεσαιωνικού τύπου, μαστιγώσεις, εκτελέσεις, αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, φυλακές ανήλιαγες που όποιος μπαίνει βρίσκεται στον προθάλαμο του Κάτω Κόσμου…Η γυναίκα θεωρείται μίασμα! Η ελεύθερη πολιτική σκέψη και έκφραση είναι απαγορευμένες. Και το μίσος του καθεστώτος για τον άνθρωπο δεν γίνεται αισθητή μόνο από τους Ιρανούς. Η Ισλαμική Δημοκρατία εξάγει τον αυταρχισμό της εδώ και χρόνια, μέσω αντιπροσώπων της Χαμάς στην Παλαιστίνη και της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, (Σ.Σ. καθώς και τους Χούθι στην Υεμένη) και τώρα προμηθεύοντας με «πολεμικό δυναμικό» τη Ρωσίας στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Το θεοκρατικό-σατανικό καθεστώς του Ιράν έχει χρηματοδοτήσει και υποστηρίξει την Τρομοκρατία στη Δύση· ο διακαής πόθος του για χρήση πυρηνικών όπλων, με τα οποία θα απειλούσε το Ισραήλ, είναι αδήριτος."

Επομένως και με δεδομένο το ότι οι πρώτες ημέρες της ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν φαίνεται να έχουν προκαλέσει σημαντική ζημιά στη στρατιωτική υποδομή του ιρανικού καθεστώτος, αποκαλύπτωντας μια ανεπάρκεια στην ικανότητα του Ιράν να αντιδράσει και να αμυνθεί, δημιουργείται ένας τεράστιος πειρασμός για μια επίθεση που θα αποδυναμώσει σε τεράστιο βαθμό το Ιράν, δίνοντας τη δυνατότητα και στο "λαό του Ιράν" ν' ανατρέψει το καθεστώς διακυβέρνησής του. Ας μην ξεχνάμε ότι εξ' αρχής ο Νενατανιάχου το είχε αναφέρει ως έναν από τους "στόχους" των πυραυλικών επιθέσεών του...

Ο αρθρογράφος του "Έθνους" συνεχίζει: "Η εξαφάνιση του ιρανικού καθεστώτος δεν συνεπάγεται και επιτυχημένη αλλαγή καθεστώτος. Είναι πιθανό, το Ισραήλ, με ή χωρίς τη στρατιωτική υποστήριξη του Τραμπ, να προκαλέσει τόση ζημιά στο Ιράν ώστε να καταστήσει αδύνατη τη λειτουργία του καθεστώτος. Αλλά τι θα ακολουθήσει; Ούτε το Ισραήλ ούτε οι ΗΠΑ έχουν πρόθεση να καταλάβουν ένα ισοπεδωμένο Ιράν για να το διοικήσουν. Τα σκληρά μαθήματα από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη είναι ακόμα νωπά. Και σίγουρα το Ιράν δεν είναι το Βερολίνο του 1945. Ένα καθεστώς που θα προωθείται από το Ισραήλ σίγουρα θα δυσκολευτεί να επιβιώσει. Ένα καθεστώς που θα υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και επιτρέπει στον Τραμπ και τους συμμάχους του να λεηλατούν και να πλουτίζουν εις βάρος του Ιράν, θα είχε βραχύ βίο και τέλος κακό. Άλλωστε και οι Ιρανοί διαβάζουν Ιστορία και δεν ξεχνούν ούτε τον ξενόδουλο σάχη Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί, ούτε και τον φιλόπατρη Μοχάμεντ Μοσαντέκ, που ανατράπηκε με πραξικόπημα οργανωμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (λέγε με CIA) και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Ένα ηττημένο Ιράν, σήμερα, θα ήταν ένα αποδυναμωμένο μεν, αλλά εξαιρετικά μεγάλο, περήφανο και σημαντικό κράτος δε· θα εξακολουθούσε να είναι πλούσιο σε φυσικούς πόρους- μια ενεργειακή υπερδύναμη- και θα παρέμενε καλά οπλισμένο και- κυρίως- θα υποδαυλίζονταν (από τρίτους) εστίες αντίστασης που σύντομα θα θέριευαν. Το εθνωτικό και θρησκευτικό δυναμικό μείγμα του Ιράν θα άρπαζε την ευκαιρία να διεκδικήσει τα δικαιώματα και τις αξιώσεις του, όταν ο καιρός και οι συγκυρίες θα το επέτρεπαν. Και κάτι περισσότερο από σίγουρο: οι νοσταλγοί-υποστηρικτές του παλαιού καθεστώτος θα βρίσκονταν παντού και σίγουρα όχι μόνο στις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία. Αυτά είναι ακριβώς τα συστατικά που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις και τέλος μια έκρηξη κοινωνικής αστάθειας, ισχύος μεγαλύτερης από τα- δήθεν- πυρηνικά όπλα που αντιμάχονται τώρα οι «καλοί» Ισραηλινοί και οι ΗΠΑ.

Το Ιράν είναι ένα translaticius επαναστατικό καθεστώς· οι ηγέτες του, που αναρριχώνται στην εξουσία, έχουν γκρεμίσει τους προκατόχους τους. Και αν τώρα ανατραπούν, μπορεί και να μην παραδοθούν ποτέ, όπως εξάγγειλε ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ."

Και αυτό θα ήταν κάτι που σήμαινε επανάληψη του Αφγανιστάν, αυτή τη φορά σε μεγαλύτερη κλίμακα, με πιθανή εμπλοκή άλλων...Κάτι που δε θα έπρεπε να το θέλει κανείς, οπουδήποτε στον κόσμο...

Βέβαια με τέτοιους παγκόσμιους ηγέτες (και με δηλώσεις του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, που προκαλούν σκεπτικισμό για το αν είναι καλά στα μυαλά του ή όχι), δεν μπορεί να υπάρχει αισιοδοξία...