Η επιστροφή των Γλύξμπουργκ

 Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος (Γλύξμπουργκ) πέρασε ένα μεγάλο μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του στην Ελλάδα, έχοντας "αξιοποιήσει" τα χρήματα που πήρε (μετά από απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου) από το ελληνικό Δημόσιο για την "απαλλοτρίωση" της βασιλικής περιουσίας. Ήταν τέτοια η αλλαζονία του κατά τη διάρκεια της αγωγής και δίκης, που παρέβλεψε ν' αναφερθεί στο ότι χάρις τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (Πρωθυπουργό της Ελλάδας μεταξύ 1990-1993) είχε "πακετάρει" μεγάλο μέρος των όσων βρίσκονταν μέσα στα πρώην βασιλικά ανάκτορα στο Τατόϊ και τα είχε εξάγει, άνευ ελέγχων, ως "οικοσκευή". Προφανώς και τα όσα "εξαφανίστηκαν" από το Τατόϊ δεν ήταν απλώς τα εσώρουχα και οι κατσαρόλες της οικογένειάς του, αλλά σε μια εποχή που ο Κωνσταντίνος ήταν ένας ιδιώτης, και η "βασιλική" περιουσία είχε κατασχεθεί, δεν θα μπορούσε να αφαιρεθεί και μετακινηθεί τίποτα, άνευ ελέγχου. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, αλλά ο Κοκός δεν το εκτίμησε με τα γνωστά αποτελέσματα, αν και εμφανίστηκε στην κηδεία του πρώην Πρωθυπουργού, αποτίωντας φόρο τιμής στον ευεργέτη του. 

Όσο ζούσε, και επέμενε να τον φωνάζουν "Μεγαλειώτατο", τα παιδιά του πλην της κάλυψης από πλευράς πλήθους "προθύμων" ΜΜΕ των γάμων τους, κρατούσαν μια αδιάλλακτη στάση όσο αφορά τυχόν αιτήματα για την απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας. Το ελληνικό κράτος δεν τους επέτρεπε να φέρουν τίτλους ευγενείας και εκείνα επέμεναν να κυκλοφορούν με δανέζικα ταξιδιωτικά έγγραφα. Με το θάνατο όμως του Τέως στα 2023 (ο οποίος υπενθύμισε ουσιαστικά και την παρουσία της πρώην βασιλικής οικογένειας στην χώρα), τα πράγματα άλλαξαν.

Τα παιδιά του Τέως, που πάντα είχαν μια πολύ καλή σχέση με φιλοβασιλικούς κύκλους στην Κεντρική και Νότια Πελοπόννησο καθώς και με σειρά ΜΜΕ (βλ. "Πρώτο Θέμα"), άρχισαν ν' "ανεβάζουν στροφές". Οι συζητήσεις περί "επενδύσεων" στην χώρα, περί "διάθεσης για μόνιμη εγκατάστασή τους στην Αθήνα", μαζί με την περιρέουσα δημιουργία κλίματος ότι "είναι καθημερινοί, ανθρώπινοι και πάνω απ' όλα Έλληνες" (θυμηθείτε και το σχετικό σκηνικό με το ζεϊμπέκικο από το γάμο της κόρης του Τέως Θεοδώρας), δεν ήταν καθόλου τυχαίες. Το επιστέγασμα όλων ήταν η απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας μέσα σε 24 ώρες, των περισσότερων μελών της οικογένειας. Η κυβέρνηση υποστήριξε το όλο εγχείρημα, απλοποιώντας τις διαδικασίες σε βαθμό γελοιότητας, αλλά και με αρκετή προσοχή, ώστε να μην εξεγείρει τα πάθη. Είναι όλα αποτελέσματα μιας συντονισμένης προσπάθειας ώστε να ενσωματωθούν στο κοινωνικό γίγνεσθαι, και έχει απώτερο σκοπό, με τη βοήθεια επικοινωνιολόγου, την ενασχόλησή τους με την πολιτική.

Μπροστάρης στο όλο εγχείρημα είναι ο Παύλος, ο οποίος φέρει και το όνομα του παππού του, του προτελευταίου βασιλιά της Ελλάδας. Βέβαια ο παππούς Παύλος, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν ήταν κάτι σαν τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο - βασίλεψε σε εποχές σκληρού εμφυλίου, σπατάλησε απίστευτα ποσά (οι απαιτήσεις της συζύγου του και φιλοναζί Φρειδερίκης ήταν παροιμιώδεις) και οδήγησε την χώρα στην πολιτική ανωμαλία, θεωρώντας "πολιτικά επικίνδυνο" ακόμα και τον Γεώργιο Παπανδρέου, που μέχρι τον ανένδοτο ήταν υπόδειγμα "καθωσπρέπει" πολιτικού ηγέτη (όντας φανατικός αντι-κομμουνιστής). Συνεπώς δεν έχει και καμιά βαριά κληρονομιά "θυσιών και αυταπάρνησης" προς το έθνος.

Υποστηριχτής του Παύλου δεν είναι άλλος από τον γνωστό επιχειρηματία Γιώργο Βαρδινογιάννη, με τον οποίο ο Παύλος είναι πλέον συμπέθερος, αφού ο αδερφός του Παύλου, Νικόλαος και η κόρη του Γιώργου, Χρυσή μετά από "γνωριμία χρόνων" (και μερικούς μήνες αφού η τελευταία χώρισε από το προηγούμενο της αμόρε) παντρεύτηκαν. Οι δύο συμπέθεροι προφανώς και τα έβαλαν κάτω, και το πλάνο έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή. 

Είναι βέβαια περίεργο το πως η οικογένεια Βαρδινογιάννη (που αν και τα κατορθώματα της Μοτορ Όιλ είναι παγκοσμίως γνωστά), που υποτίθεται ήταν "δημοκρατικών πεποιθήσεων" (είναι γνωστό εξάλλου ότι ο θείος της Χρυσής, Βαρδής είχε εξοριστεί επί Χούντας στην Αμοργό όντας αξιωματικός του Ναυτικού), κατέληξε να υποστηρίζει τον ερχομό στο πολιτικό προσκήνιο της πρώην βασιλικής οικογένειας. Αλλά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, και το χρήμα δεν κοιτάει πολιτεύματα.

Όπως και να έχει, τα βήματα που γίνονται είναι προσεκτικά και όχι τυχαία: ο Γιώργος Βαρδινογιάννης πρόσφατα πούλησε, έναντι 20 εκατομμυρίων στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία το προπονητικό κέντρο που είχε δημιουργήσει (όντας πρόεδρος του Παναθηναϊκού) και το οποίο άνηκε προσωπικά στον ίδιο (και όχι στον Παναθηναϊκό, ο οποίος για χρόνια το χρησιμοποιούσε έναντι αντιτίμου), επομένως υπάρχει "ζεστό χρήμα" για να υποστηριχθεί οποιαδήποτε ενέργεια του "συμπέθερου". Η αγορά του εν λόγω προπονητικού κέντρου, το οποίο δεν χρησιμοποιείται ουσιαστικά εδώ και χρόνια και θέλει πολλά χρήματα για την ανακαίνισή του, κρίνεται ως και σκανδαλώδης, αλλά παρουσιάστηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ως "τεράστια επιτυχία", αφού χρησιμοποιήθηκε ως "πάτημα" η δεδομένη ανάγκη δημιουργίας ενός "σπιτιού" για τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου. Το ότι η ΕΠΟ θα χρεωθεί μέχρι το λαιμό για την αγορά αυτή, το ότι φορτώθηκε ως και το όνομα του πωλητή ως όνομα του προπονητικού κέντρου (λες και έγινε δωρεά του) και το ότι χρειάζονται έργα ενός εξαμήνου (τουλάχιστον) για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι εγκαταστάσεις, δεν το λες και επιτυχία πάντως.

Παράλληλα υπάρχει μια κινητοποίηση στην άκρα Δεξιά, όπου επί του παρόντος υπάρχει μεγάλος συνωστισμός, με αρκετές "φωνές" να ζητούν την κινητοποίηση του Παύλου, ο οποίος όντας πλέον Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα του "εκλέγειν" και του "εκλέγεσθαι". Η πρόσφατη παρουσία του σε μια μικρής σημασίας για την χώρα, αλλά μεγάλη για την Ανατολική Μάνη, πρόσφατη εκδήλωση για την άτυπη έναρξη της Επανάστασης του 1821 από την πλατεία της Αρεόπολης, δεν είναι τυχαία και θ' ακολουθήσουν κι άλλες. Εκεί βρέθηκε "ως απλός πολίτης" και ο Παύλος Ντε Γκρες, και όλος τυχαίως ο δήμαρχος κ. Πέτρος Ανδρεάκος, τον αναγνώρισε και όπως φωνάζουν οι τραγουδιστές από το μικρόφωνο τους συναδέλφους τους, όταν τους πετύχουν στην πλατεία του μαγαζιού που δουλεύουν, τον προσφώνησε. Μόνο που τον προσφώνησε ως "Πρίγκηπα", τονίζοντας μάλιστα ότι δεν έχει σημασία ότι δεν υπάρχει "Βασιλεία στην Ελλάδα" αλλά για εκείνον "ο Πρίγκηπας παραμένει Πρίγκηπας". Έτσι λοιπόν η χώρα πέραν του "Πρίγκηπα του ελληνικού ροκ" Παύλο Σιδηρόπουλο και την Πριγκήπισσα Barbie, έχει πλέον να υπερηφανεύεται και για τον "Πρίγκηπα του κύριου Ανδρέακου" Παύλο. Και αυτό συνέβει παρουσία του τοπικού Μητροπολίτη, αλλά και του υφυπουργού εθνικής Άμυνας κ. Δαβάκη. Κανείς τους δεν αντέδρασε. Να υποθέσουμε ότι έβλεπαν βιντεάκια στο κινητό τους και δεν πρόσεχαν; Μακάρι.

Κάπου όλα φαντάζουν υπερβολικά. Πολλοί θα πουν ότι η ενασχόληση με τη συγκεκριμένη οικογένεια ίσως είναι αχρείαστη, αφού είναι "ακίνδυνοι" για το πολίτευμα. 

Όμως όχι: Σε μια καλώς λειτουργούσα δημοκρατία, όπου τα παιδιά στο σχολείο θα μάθαιναν για τα κατορθώματα και το ρόλο των βασιλιάδων στην χώρα, που το κράτος θα ενδιαφερόταν για τους πολίτες και που η Δικαιοσύνη θα λειτουργούσε με διαφάνεια, όλα αυτά - τα ζεϊμπέκικα, το επίθετο "Ντε Γκρες", οι γάμοι με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι προσφωνήσεις του κάθε Ανδρεάκου - θα ήταν απλώς γραφικά και θ' απασχολούσαν μόνο τους δημοσιογράφους του "Λοιπόν" και του "Πρώτου Θέματος". Άντε και καμία γιαγιά στην Μάνη. Στην εποχή μας όμως, όπου υπάρχει τέτοια οργή με το πολιτικό σύστημα και την ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολίτευσης, η επιστροφή των Γλυξμπουργκ είναι επικίνδυνη. Και πρέπει να μας έχει σ' εγρήγορση, έστω και αν αυτό γίνεται χωρίς να υπάρχει αναμονή ουσιαστικού αποτελέσματος (όπως παράδειγμα συμβαίνει με τον πρόσφατη προσφυγή του καθηγητή του ΕΚΠΑ κύριου Λαζαράτου για το επώνυμο της οικογένειας)... Η ιστορία διδάσκει και πρέπει να παίρνουμε τα μαθήματα της, γιατί είναι πληρωμένα με αίμα. Ας προσέχουμε, για να έχουμε...