Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Τελικά ποιος έφτιαξε το καινούργιο αεροδρόμιο στην Πάρο;

Η ιστορία θα μπορούσε ν' αποτελέσει ανέκδοτο για να λέμε τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να δώσει την "μάχη των εγκαινίων" και να κάνει μέσα στο κατακαλόκαιρο "απόβαση" στο νησί της Πάρου για να εγκαινιάσει το καινούργιο αεροδρόμιο της Πάρου. Μέχρι εδώ καλά: παρότι θα μπορούσαν τα εγκαίνια να γίνουν σε "στενό οικογενειακό κύκλο", το επικοινωνιακό επιτελείο αποφάσισε τα εγκαίνια να γίνουν από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό - εδώ τον έστειλαν να υπογράψει τη παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά που μέχρι πέρσυ την καταδίκαζε, θα κολούσαν σ' ένα αεροδρόμιο που στο κάτω-κάτω θα είναι και κρατικό; Δεν υπήρχε περίπτωση να χαθεί η ευκαιρία.
Εκεί κάπου όμως ξεκίνησε το "αστείο". Η ΝΔ εξανέστη, αφού θεώρησε ότι το έργο ήταν "σχεδόν" ετοιμοπαράδοτο" εδώ και καιρό και πως είχε "ξεκινήσει και σχεδόν τελειώσει" επί Νέας Δημοκρατίας. Τι στο καλό δηλαδή; Θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ότι έκαναν οι προηγούμενοι (και η ΝΔ μεταξύ αυτών) και να "πάρει την μπουκιά από το στόμα"; Αποκλείεται! Έτσι ξεκίνησε ένας πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ των δύο κομμάτων με την ΝΔ να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ (είπαμε - τους ΑΝΕΛ δεν τους υπολογίζει κανείς και τους αναφέρουν μόνο σε γιορτές και παρελάσεις) για "οικειοποίηση" του έργου και τον ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί την ΝΔ ότι είχε σχεδιάσει το έργο ημιτελές,  χαρακτηρίζοντας τον Άδωνι ως "Γκαίμπελς". Αιτία ήταν το σχόλιο του τελευταίου για "ταξίδι αναψυχής 54 ατόμων στην Πάρο" (πράγμα που δεν ήταν απόλυτα ψέμα στο κάτω-κάτω).
Μέχρι εδώ επίσης καλά και πολλοί θα ρωτήσουν: Και που το πρόβλημα; Η μεν ΝΔ το ξεκίνησε (όπως-όπως) ο δε ΣΥΡΙΖΑ το "βελτίωσε" ως σχεδιασμό και το "ολοκλήρωσε". Ο ένας "έκοβε" και ο άλλος "έραβε"...Ή μήπως όχι;
Και η απάντηση είναι απλή και σύνθετη. Σχεδόν όχι...
Το έργο υλοποιήθηκε σε δύο φάσεις. Η πρώτη αφορούσε την κατασκευή του νέου διαδρόμου προσαπογειώσεων αεροσκαφών, μήκους 2.000 μ. με επιχειρησιακή χωρητικότητα μήκους 1.400μ που κατασκευάστηκε με δημόσια χρηματοδότηση. Γι' αυτό το κομμάτι του έργου δικαιούνται να τσακώνονται τα δύο κόμματα.
Το έργο όμως όπως είπαμε έχει και δεύτερη φάση: Η δεύτερη φάση, περιελάμβανε την ανέγερση κτιρίου για την προσωρινή λειτουργία του αεροσταθμού και συγκεκριμένα την κατασκευή των κτιριακών και Η/Μ εγκαταστάσεων, τη διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου και χώρου στάθμευσης αυτοκινήτων, το υπόστεγο αποσκευών και τα συνοδευτικά έργα. To μυστικό ξέρετε ποιο είναι; Επειδή το κράτος ΔΕΝ είχε χρήματα γι' αυτό, δεν το συμπεριέλαβε στην προκήρυξη και έτσι το κόστος της β΄φάσης καλύφθηκε με χρηματοδότηση της Olympic Air (!!!) που καλύπτει το "άγονο" δρομολόγιο, και τοπικών επιχειρήσεων της Πάρου, υπό την αιγίδα του Δήμου Πάρου. Μάλιστα ο δήμαρχος του νησιού έχει καταφερθεί πολλές φορές εναντίον του κράτους γι' αυτό, δηλώνοντας ότι "Κινητοποιήσαμε κατοίκους, φορείς και χορηγούς, όσους τουλάχιστον έχουν αντίληψη του μεγέθους και του επείγοντος και δεν αρκούνται στο να επισημαίνουν το πρόβλημα πίνοντας το «φραπέ» τους στις παραλίες. Ναι, κάνουμε έρανο. Για να καταδείξουμε την αδυναμία του Κράτους. Για να δώσουμε λύση σε ένα θέμα που μας «καίει» όλους".
Βέβαια ο δήμαρχος έκανε την καρδιά του πέτρα και δέχτηκε τον Τσίπρα για να κόψει την κορδέλα. Ίσως ελπίζει σε κάτι - στο κάτω-κάτω δεν μπορούσε να πει και όχι...Το θέμα όμως είναι άλλο: Δεν υπάρχει λίγο τσίπα και από την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Μάλλον όχι απ' ότι φαίνεται, αφού οι πρώτοι πανηγυρίζουν γιατί ξεκίνησαν ένα έργο "μισό" ενώ η κυβέρνηση (δια στόματος του Πρωθυπουργού) πέταξε τη βλακεία του ότι "νησιωτική πολιτική δεν είναι μόνο ο μειωμένος ΦΠΑ" ξεχνώντας το κλείσιμο των σχολείων, τις ελλείψεις σε γιατρούς και νοσοκόμους, τις διακομιδές στην Τουρκία, τα σαράβαλα πλοία κ.ο.κ. 
Από την άλλη, έχουμε και ένα άλλο ερώτημα: Η διοίκηση της Olympic Air τι λέει για την οικειοποίηση του αεροσταθμού; Ενδιαφέρον θα είχε ν' ακούγαμε και την άποψή της...

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Ελληνική ακτοπλοϊα: όλα τριγύρω αλλάζουν, κι όλα τα ίδια μένουν

Οι καλοκαιρινοί μήνες στην χώρα μας συνδέονται με την ακτοπλοϊκή συγκοινωνία πράγμα λογικό λόγω του ανάγλυφου της χώρας. Πόσοι και πόσοι από μας δεν έχουν ταλαιπωρηθεί μέσα σε σαλόνια πλοίων, που ακόμα και ζώα δε θα έμπαιναν εθελοντικά; Για κάποια χρόνια βέβαια η κατάσταση είχε βελτιωθεί σημαντικά, λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού μεταξύ των εταιριών "λαϊκής βάσης" και των παραδοσιακών ακτοπλοϊκών εταιριών. Δυστυχώς όμως, η κατάρρευση των πρώτων, ο μεγάλος δανεισμός των δεύτερων και ο ερχομός των αεροπορικών εταιριών χαμηλού κόστους στην χώρα μας, οδήγησε σε πωλήσεις των "καλών" πλοίων, αύξηση των τιμών των εισιτηρίων και μεταστροφή της κατάστασης προς τις παλιές, "κακές εποχές". Το δε ναυάγιο του "Σάμαινα" το 2000, ήρθε όχι μόνο για να σφραγίσει τη μοίρα των Μινωϊκών Γραμμών (αφού το καράβι ήταν ιδιοκτησίας της Μinoan Flying Dolphins) αλλά για να μας αποδείξει ότι το πολύνεκρο ναυάγιο του "Ηράκλειο" - που έφερε την μεγάλη αλλαγή προς το καλύτερο στην ελληνική ακτοπλοϊα, μπορεί πάντα να ξαναγίνει...Σας παραθέτουμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Σταύρου Μαλαγκονιάρη, από την "Εφημερίδα των Συντακτών" που αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της ιστορίας της ελληνικής ακτοπλοϊας. Το άρθρο δείχνει καθαρά πως η νοοτροπία ορισμένων, δεν αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων:
"...«Τα περισσότερα από τα βαπόρια που εκτελούν τα μικρά ακτοπλοϊκά δρομολόγια είναι σε ελεεινά χάλια. Αι μηχαναί των είναι σαράβαλα, απειλούσαι από στιγμής εις στιγμήν εκρήξεις και δυστυχήματα», έγραφε, στις 3 Μαΐου 1908, η εφημερίδα «Ακρόπολις» και τρία χρόνια αργότερα διαβάζουμε ότι το Λιμεναρχείο Πειραιά συνιστούσε (!) «την άρσιν του λίαν επικινδύνου διά τους επιβάτας […] συναγωνισμού, εξ αιτίας του οποίου καθ’ εκάστην απειλούνται συγκρούσεις και ανατινάξεις ατμόπλοιων».
«Αλλ’ η πλήρης και τελεία αναρχία, η οποία βασιλεύει πέρα-πέρα εις την κίνησιν της Ακτοπλοΐας, εις την επιθεώρησιν των ατμοπλοίων, εις την καθαριότητα αυτών, εις των χωρητικότητα αυτών εις επιβάτας (…) επιτρέπει εις την άπληστον αισχροκέρδειαν να οργιάζη κυριολεκτικώς», έγραφε σε ρεπορτάζ η εφημερίδα «Εμπρός» (φ. 3/8/1916) και σημείωνε:
« (….) τις ενασκεί τοιούτον συστηματικόν, ευσυνείδητον, αμείλικτον έλεγχον; Ποίον υπουργείον ήλεγξε ποτέ λιμενικάς αρχάς; (…) Ποίος πράκτωρ ετιμωρήθη και ποία εταιρεία απεζημίωσε τα θύματα;»
Και όμως, η ακτοπλοΐα είχε συμπληρώσει τα πρώτα 80 χρόνια της έχοντας ως… αφετηρία το 1833.
Τότε ο Γάλλος τραπεζίτης Φραγκίσκος Φεράλδης (1805-1885) ήρθε σε συμφωνία με την κυβέρνηση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους να δρομολογήσει «ένδεκα Ελληνικά πλοία, εύπλοα όλα, καλά εφοδιασμένα (…). Οι πλοίαρχοι αυτών και τα δύο τρίτα τουλάχιστον τους πληρώματος θέλουν είσθαι εξ Ελλήνων υπηκόων (…)», έγραφε η συμφωνία, που υπογράφτηκε στις 18 Οκτωβρίου 1833 και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 21/ 8-6-1834).
Τα πλοία ονομάζονταν «Βασιλικά ταχύπλοα» και εκτελούσαν δρομολόγια από την τότε πρωτεύουσα, το Ναύπλιο για Τεργέστη, Λιβόρνο, Μάλτα και Μασσαλία, Αίγυπτο, Κρήτη και Σμύρνη, με προσεγγίσεις σε Σύρο και Μεσσηνία.
Τα δρομολόγια με τα ιστιοφόρα του Φεράλδη συνεχίστηκαν μέχρι το 1835, οπότε η κυβέρνηση ακύρωσε τη σύμβαση και υπέγραψε άλλη με τον Βρετανό Α. Κόχραν για τη δρομολόγηση τριών ατμόπλοιων.
Η νέα σύμβαση υπογράφεται στις 8 Ιουλίου 1835 και δημοσιεύεται στην (επίσημη) «Εφημερίδα των Αγγελιών» (3 Αυγούστου 1835).
Ετσι, την 1η Νοεμβρίου 1835 το πρώτο ελληνικό εμπορικό ατμόπλοιο «Ανατολή» ξεκινάει δρομολόγια από Πειραιά για Κωνσταντινούπολη, με ενδιάμεσες προσεγγίσεις σε Σύρο και Σμύρνη. Η διάρκεια του ταξιδιού ήταν 3,5 ημέρες.
Σε Δήλωση της Γενικής Διεύθυνσης Ταχυδρομείων, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 3/30-1-1836) φαίνεται ότι οι ναύλοι ήταν καθορισμένοι.
Για παράδειγμα, η «τιμή επιβιβάσεως εις δραχμάς» ήταν από την Αθήνα στη Σύρο σε Α' Κοιτώνα 42 δραχμές, σε Β' Κοιτώνα 30 δραχμές και στο Κατάστρωμα 18 δραχμές.
«Οι επιβάται των κοιτώνων θέλουν τρέφεσθαι αμισθί. Τα κατωτέρω των οκτώ ετών παιδία θέλουν πληρώνει το ήμισυ του προσδιορισθέντος ποσού. (…) Ιδιαίτεραι συμφωνίαι θέλουν κανονίσει το περί μεταβάσεως αμαξών, ίππων και σκύλων», αναφερόταν ακόμα.
Από το 1849 αρχίζουν προσπάθειες για τη δημιουργία εγχώριας ακτοπλοϊκής εταιρείας. Επειτα από ορισμένα ανεπιτυχή εγχειρήματα το 1855 μια προσπάθεια με τη συμμετοχή της Εθνικής Τράπεζας θα οδηγήσει στην ίδρυση της πρώτης ελληνικής ατμοπλοϊκής εταιρείας.
Πρόκειται για την «Ελληνική Ατμοπλοΐα», που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1857, με έδρα στην Ερμούπολη της Σύρου, με βασικούς μετόχους το Δημόσιο και την Εθνική αλλά και πολλούς μικρομετόχους, κυρίως από τη Σύρο και ομογενείς του εξωτερικού.
Παρότι ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε ότι η εταιρεία θα ξεκινούσε δρομολόγια με πέντε ατμόπλοια, τελικά τον Ιούλιο του 1857 ξεκίνησαν τρία.
Πρώτο ξεκίνησε δρομολόγια το ατμόπλοιο «Βασίλισσα της Ελλάδος», με πλοίαρχο τον Γεώργιο Βούβουλη, το οποίο, όπως έγραψε η εβδομαδιαία εφημερίδα «Ενωσις» της Σύρου (φ. 12ης Ιουλίου 1857) αναχώρησε, στις 9 Ιουλίου, από τη Σύρο για Πειραιά και Καλαμάκι Κορινθίας.
Ακολούθησε, στις 13/7 η αναχώρηση του ατμόπλοιου «Υδρα», με πλοίαρχο τον Θ. Βούλγαρη, εκτελώντας δρομολόγια μεταξύ Σύρου- Τήνου- Ανδρου- Πειραιά, με προσεγγίσεις σε λιμάνια του Ευβοϊκού και του Μαλιακού κόλπου.
Τέλος το «Πανελλήνιον» με πλοίαρχο τον Θ. Κιοσέ έκανε δρομολόγιο από Σύρο για Πειραιά, Καλαμάκι, Πόρο, Υδρα, Σπέτσες και Ναύπλιο.
Η εταιρεία ενισχύθηκε πολλαπλά από το κράτος, κυρίως με το προνόμιο δωδεκαετούς αποκλειστικής δρομολόγησης και το 1875 το σύνολο των πλοίων της ανήλθε σε 14 σκάφη.
Ομως παρά τις συνεχείς ενισχύσεις του κράτους η εταιρεία δεν πήγαινε καλά, καθώς όπως έχει γραφτεί οι κρατικές παρεμβάσεις για διορισμούς υπαλλήλων, η αλόγιστη έκδοση δωρεάν εισιτηρίων κ.ά. ήταν καταδικαστικά αντιοικονομικές.
Ετσι, το 1892 η εταιρεία διαλύθηκε. Ομως, είχαν αρχίσει να δημιουργούνται άλλες εταιρείες ενώ άρχιζε και η οργάνωση των ναυτεργατών σε σωματεία.
«Το 1889 ιδρύθηκε και ο πρώτος σύλλογος (σωματείο) των μηχανικών και θερμαστών των βαποριών. Ο σύλλογος είχε την έδρα του στον Πειραιά και πήρε το όνομα Μετοχικόν Ταμείον των Ελλήνων Μηχανουργών ο Προμηθεύς [ύστερα από 2-3 χρόνια άλλαξε όνομα και πήρε τον τίτλο: «Ατμομηχανικός Σύλλογος ο Προμηθεύς» και στα 1907 «Πανελλήνιος Ενωσις των Μηχανικών των εμπορικών ατμοπλοίων»]» {Πηγή: Γ. Κορδάτος, «Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος», εκδόσεις Μπουκουμάνη σελ. 24-25}

Ναυταπάτες λαϊκής βάσης

Υπερωκέανειος Ελληνική Ατμοπλοϊα
Η πρώτη «εταιρεία λαϊκής βάσης» είχε άδοξο τέλος και όπως έχει γραφτεί έχασαν τα χρήματά τους πολλοί μικρομέτοχοι.
Πρωταγωνιστής ήταν ο εφοπλιστής και βουλευτής, Δημήτρης Γ. Μωραΐτης, από την Ανδρο, που τελικά έφυγε στο Λονδίνο, όπου έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του (1942).
Ο Μωραΐτης αγόρασε, το 1893, σε ηλικία 27 χρόνων, το πρώτο ατμόπλοιο του αφού εξασφάλισε χρηματοδότηση από το τραπεζικό οίκο των αδελφών Βαλλιάνου.
Ομως, το 1905 κάνει το μεγάλο βήμα. Ιδρύει την «Ελληνική Ανώνυμο Υπερωκεάνειο Ατμοπλοϊκή Εταιρία», η οποία θα δρομολογούσε, για πρώτη φορά, πλοία από τον Πειραιά στις ΗΠΑ.
Για να «στηθεί» η εταιρεία αντλήθηκαν χρήματα από πολλούς νησιώτες, κυρίως Ανδριώτες, που εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους, καθώς ο Μωραΐτης εγγυήθηκε ότι θα δίνει στον καθένα ετησίως 15% κέρδος επί των χρημάτων τους.
Τον Μάιο του 1907 γίνεται στην Αγγλία η καθέλκυση του πρώτου ελληνικού υπερωκεάνιου, με το όνομα «Μωραΐτης», που έκανε το ταξίδι από τον Πειραιά στις ΗΠΑ σε 14 ½ ημέρες.
Ωστόσο, ξέσπασε ναυτιλιακή κρίση, οι ναύλοι έπεσαν και άρχισαν οι πρώτες «σκιές».
Στο περιοδικό «Ναυτική Ελλάς» διατυπώνονται ερωτήματα για το πώς καταφέρνει ο Δ. Μωραΐτης να εγγυάται ετήσιο κέρδος 15% επί του επενδυμένου κεφαλαίου μέσα στη κρίση και κάποιοι αναφέρθηκαν σε «λογιστικές αλχημείες».
Ωστόσο, ένα χρόνο αργότερα οι «σκιές» έγιναν «μαύρα σύννεφα», καθώς σημειώθηκαν διαδοχικά ναυάγια πλοίων της εταιρείας.
Το βράδυ της Τρίτης 22 προς Τετάρτη 23 Απριλίου 1908 το ατμόπλοιο «Ελλάς» ναυάγησε στο ακρωτήριο Μαλέας. Το 25μελές πλήρωμα και τρεις επιβάτες, σύμφωνα με το ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής («Ακρόπολις» και «Εμπρός» 25/4/1908) διασώθηκαν με βάρκες φτάνοντας στη Μονεμβασιά.
Λίγες ημέρες μετά, στις 4 Μαΐου, ναυαγεί στον Ατλαντικό και το «Κυκλάδες» ενώ είχαν προηγηθεί άλλα δύο ναυάγια.
Αρχίζουν να κυκλοφορούν φήμες και οι εφημερίδες ζητάνε να διερευνηθεί η υπόθεση.
«Πώς μια κυβέρνησις κοιμάται όταν εφημερίδες γράφουν ότι το ναυάγιον της "Ελλάδος" είναι ύποπτον και ότι τέσσερα άλλα ατμόπλοια της αυτής εταιρείας υπέστησαν ομοίας φύσεως ναυάγια;», έγραφε η εφημερίδα «Ακρόπολις» σε πρωτοσέλιδο άρθρο, στις 7 Μαΐου 1908.
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους διαβάζουμε στην «Ακρόπολη» (21/8/1908) ότι πραγματογνώμονες, αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού «εχαρακτήρισαν [το ναυάγιο του «Ελλάς»] ως προελθόν εκ ναυταπάτης».
Παράλληλα, είχαν αρχίσει να φαίνονται σοβαρά οικονομικά προβλήματα με καθυστερήσεις στις πληρωμές των πληρωμάτων, υποβαθμισμένη παροχή υπηρεσιών στους επιβάτες κ.ά.
Τελικά, η Βουλή έπειτα από μια θυελλώδη συνεδρίαση αποφασίζει, στις 25 Μαρτίου 1909, με ψήφους 71 υπέρ και 48 κατά, την άρση ασυλίας του Μωραΐτη για ν’ ακολουθήσουν και άλλες μηνύσεις εναντίον του πριν φύγει στο Λονδίνο.

Συνώνυμο της… ταλαιπωρίας

Το ατμόπλοιο «Πύλαρος» για πολλές δεκαετίες ήταν στον Πειραιά συνώνυμο του ανταγωνισμού αλλά και της… ταλαιπωρίας των επιβατών. Ηταν κάτι σαν τη πρόσφατη… «Δημητρούλα».
«Αν εξακολουθήσωμεν να φροντίζωμεν διά την μακροημέρευσιν των… διαδόχων της "Πυλάρου" θα καταντήση να εξυπηρετείται και ο εντόπιος ακόμα τουρισμός διά της ξενικής επεμβάσεως», έγραφε, χαρακτηριστικά, η εφημερίδα «Πατρίς» (φ. 16/1/1936) ενώ η «Πύλαρος» είχε σταματήσει από τετραετίας τα δρομολόγια.
Από στόμα σε στόμα έφτασαν στις μέρες μας ιστορίες για τους «κράχτες», που «ψάρευαν» από τον σταθμό του Ηλεκτρικού, επιβάτες φωνάζοντας:
«Ταξιδέψτε με το "Πύλαρος" και ένα πιάτο μακαρόνια...».
Ομως, πέρα από τη γραφική πλευρά υπήρχε και η σοβαρή, με έναν κρατικό μηχανισμό ανεκτικό απέναντι ακόμη και σε ακραίας μορφής ανταγωνισμούς.
Ηταν χαρακτηριστική αναφορά του υπουργού Εσωτερικών Κυριακούλη Μαυρομιχάλη τον Δεκέμβρη του 1903 για τον ανταγωνισμό μέχρι… παροξυσμού, που επικρατούσε:
«Το καλοκαίρι δε ότε ήμην εις το Λουτράκι διέταξα τον αστυνόμον να επέμβη διότι ένεκα του συναγωνισμού πολλάκις παρελάμβανον τους επιβάτας και σπεύδοντες εγκατέλιπον τας αποσκευάς αυτών».
Μια τέτοια «κόντρα» είχε αναστατώσει, τον Αύγουστο του 1903, τον Πειραιά καθώς το «Πύλαρος» του Νικ. Αθανασούλη συναγωνιζόταν με την «Ασσο» της εταιρείας των Γιαννουλάτου- Δεστούνη από την Πάτρα για το ποιος θα φτάσει πρώτος στον Πειραιά.
Η εφημερίδα «Εμπρός» έγραφε, στις 5 Αυγούστου 1903, για «συναγωνισμόν λυσσώδη» και παρακάτω περιέγραφε:
«Η "Πύλαρος" τότε ανέπτυξε ταχύτητα δαιμονιώδη και μεταχειρισθείσα διά την κινητήριον δύναμιν της μηχανής και αυτό το ηλεκτρικό της ρεύμα αφήκεν εις το σκότος το πλοίον (…) Οι επιβάται έντρομοι επί του καίοντος καταστρώματος μόλις συνεκρατούντο εις τους πόδας των εκ των δονήσεων».
Ετσι, δεν άργησε να συμβεί και ένα θανατηφόρο δυστύχημα.
Ηταν στις 25 Νοεμβρίου 1903 όταν το «Πύλαρος» βγαίνοντας από το λιμάνι της Ιθάκης συγκρούστηκε με την «Ασσο» που κατέπλεε. Το «Πύλαρος» έπαθε μεγάλες ζημιές, ημιβυθίστηκε και έχασαν τη ζωή τους 3 επιβάτες.
Τελικά τα πληρώματα των δύο πλοίων έλυσαν τις διαφορές τους με τα… χέρια σε μια αιματηρή συμπλοκή στον Πειραιά το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου…
Να σημειώσουμε ότι το «Πύλαρος», αφού αποκατέστησε τις βλάβες του συνέχισε να εκτελεί δρομολόγια και όπως φαίνεται σταμάτησε, το 1932, μαζί με το alter ego του, την «Ασσο».

Οι πρώτες απεργίες

Με την είσοδο του 20ού αιώνα καταγράφονται οι πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις των ναυτεργατών. Είχε προηγηθεί η συσπείρωση των ναυτεργατών σε σωματεία, με πρώτους τους μηχανικούς και τους θερμαστές, ενώ τον Ιούνιο του 1903 γίνονται οι πρώτες αρχαιρεσίες του «Συνδέσμου των Εμποροπλοιάρχων» (εφ. «Χρονογράφος» 30/6/1903), που αργότερα (1916) θα μετεξελιχθεί στην Πανελλήνια Ενωση Πλοιάρχων Ε.Ν.
Η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση έγινε από τους θερμαστές και άρχισε, στις 5 Νοεμβρίου 1903, οπότε, όπως έγραψε η εφημερίδα «Εμπρός», εξέπνευσε η προθεσμία που είχε θέσει ο Σύλλογος των Θερμαστών «Στέφενσων» προς τις ακτοπλοϊκές εταιρείες ζητώντας αύξηση των γλίσχρων αποδοχών των θερμαστών.
Οι εταιρείες, με εξαίρεση τον εφοπλιστή Στ. Παπαλεονάρδο, αρνήθηκαν να δώσουν αυξήσεις.
Ετσι, το απόγευμα της παραπάνω μέρας «όλοι οι ανθρακείς και θερμασταί και αρχιθερμασταί των ευρισκομένων χθες εν Πειραιεί εμπορικών ελληνικών ατμοπλοίων, λαβόντες τας αποσκευάς των, εξήλθον εις τον Πειραιά».
Οσα πλοία βρίσκονταν στον Πειραιά «έδεσαν», όπως και όσα έφταναν από ταξίδι ενώ σε κάποιες περιπτώσεις σημειώθηκαν επεισόδια ανάμεσα σε ναυτικούς και υπαλλήλους εταιρειών.
Αντίθετα, το «Αστήρ» του Παπαλεονάρδου ταξίδευε κανονικά. Ετσι δεν άργησαν να δημιουργούνται τα πρώτα ρήγματα στο «μέτωπο» των εταιρειών.
Σε δύο μέρες «υπεχώρησαν οι ιδιοκτήται των ατμοπλοίων "Πύλαρος" και "Αστραπή"» και ακολούθησαν σταδιακά όλες οι εταιρείες.

Η δολοφονία του εφοπλιστή

Η περίοδος του Μεσοπολέμου «σημαδεύτηκε» από ιδιαίτερα σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ των εταιρειών. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα που έδινε, τον Ιούλιο του 1933, πειραϊκό ναυτιλιακό περιοδικό για την κατάσταση στο λιμάνι:
«Η έναρξις της θερινής περιόδου επέφερε εις τον λιμέναν του Πειραιώς και τους επαρχιακούς λιμένας το γνωστό θέμα του αχαλίνωτου ανταγωνισμού των ακτοπλοϊκών σκαφών, των συχνών συναναχωρήσεων διά την αυτήν γραμμήν, της οικτράς συσσωρεύσεως επί των συναγωνιζομένων πλοίων υπεράριθμων επιβατών».
Αποκορύφωμα του ανταγωνισμού ήταν η δολοφονία του εφοπλιστή Λεόντιου Τεργιάζου από τον επίσης εφοπλιστή Σπύρο Τυπάλδο.
Ο Τεργιάζος ήταν συνιδιοκτήτης της Πατριωτικής Ατμοπλοΐας και από τις 11 Δεκεμβρίου 1935 πρόεδρος της Πανελλήνιας Ακτοπλοϊκής Ενώσεως, στην οποία συμμετείχε ως μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο από τον Δεκέμβριο του 1930.
Ο Σπ. Τυπάλδος μαζί με τον αδελφό του είχαν αγοράσει, το 1934, μάλλον το πρώτο πλοίο τους. Ηταν ένα ναρκαλιευτικό, γαλλικής ναυπήγησης του 1918, που μετά την αγορά του από τους αδελφούς Τυπάλδου μετασκευάστηκε σε επιβατηγό και πήρε το όνομα «Αμβρακικός».
Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, ο Τυπάλδος αγόραζε γαιάνθρακες για το πλοίο από τον Τεργιάζο. Τον Οκτώβριο του 1936 η οφειλή των αδελφών Τυπάλδου είχε φτάσει στο 1.400.000 δραχμές και ο Τεργιάζος είχε προχωρήσει σε κατάσχεση του «Αμβρακικού», που δεν εκτελούσε δρομολόγια.
Ο πλειστηριασμός είχε προσδιοριστεί να γίνει τη Κυριακή 8 Νοεμβρίου 1936 στον Πειραιά.
Το απόγευμα του Σαββάτου ο 45χρονος- τότε- Σπ. Τυπάλδος πήγε στο γραφείο της «Πατριωτικής», όπου βρισκόταν ο Τεργιάζος, στο κτίριο Γιαννουλάτου, στην πλατεία Καραϊσκάκη στον Πειραιά.
Σύμφωνα με τα πανομοιότυπα ρεπορτάζ των εφημερίδων («Βραδυνή» και «Σφαίρα» 9/11, «Ακρόπολις» 8/11) λόγω της λογοκρισίας της δικτατορίας Μεταξά, ο Τυπάλδος ζήτησε από τον κλητήρα του γραφείου να τον παρουσιάσει στον Τεργιάζο. Ο κλητήρας του είπε ότι ο 55χρονος εφοπλιστής ήταν απασχολημένος. Ο Τυπάλδος τον έσπρωξε, μπήκε στο γραφείο και ζήτησε αναβολή του πλειστηριασμού.
«Ο Τεργιάζος τον παρεκάλεσε ν΄ αναμένει. Προς στιγμήν ο Τυπάλδος συνεμορφώθη με την παράκλησιν, αργότερον όμως εξήγαγε περίστροφον και πυροβόλησε δις τραυματίσας τον Τεργιάζον εις την κεφαλήν και την καρδιακήν χώραν».
Στο άκουσμα των πυροβολισμών έτρεξε ο κλητήρας και επιχείρησε να συλλάβει τον δράστη, ο οποίος πυροβόλησε ξανά μια φορά, ευτυχώς ανεπιτυχώς, και τράπηκε σε φυγή.
Αργότερα, ο Τυπάλδος φυλακίστηκε. Ομως, με τον ερχομό των Γερμανών κατακτητών το 1941 αποφυλακίστηκε και μετά την απελευθέρωση επαναδραστηριοποιήθηκε στην ακτοπλοΐα μέχρι το πολύνεκρο ναυάγιο του «Ηράκλειο»."

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Να το πως οι Τούρκοι φυγάδες-πραξικοπηματίες αποδεικνύονται μεγάλοι μπελάδες για την χώρα

Τελικά δεν ξέρουμε τι πρέπει να μας ενοχλεί πιο πολύ: η αντίδραση της κυβέρνησης, λίγη ώρα μετά που οι 8 Τούρκοι που προσγειώθηκαν με στρατιωτικό ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη ζήτησαν άσυλο ή κατοχικού στυλ τοποθέτηση του Τούρκου πρεσβευτή, λίγες ώρες μετά που οι καθοδηγούμενοι μειονοτικοί και μη έδωσαν σόου στα δικαστήρια στην ακριτική πόλη;

Το ότι δεν είμαστε σοβαρή χώρα το γνωρίζουμε και το έχουμε συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό. Αλλά το να φτάσουμε στο σημείο η κυβερνητικός εκπρόσωπος να προϊδεάζει άμεση έκδοση για κάποιους που ζητούν πολιτικό άσυλο στην χώρα μας, χωρίς ΚΑΝ ν' αφήσει τις αρμόδιες αρχές να τους ακούσουν και έχοντας μάθει από τα ΜΜΕ ότι στην χώρα από την οποία προέρχονται σκέφτονται να τους εκτελέσουν, πάει πολύ. Δείχνει προχειρότητα, χαμηλή συναίσθηση ευθύνης και κυρίως έναν απαράδεκτο, αλά καρτ, ανθρωπισμό, που τείνει να παγιοποιήθει ως σήμα κατατεθέν, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Και εξηγούμαστε: Όταν τα αιτήματα ασύλου Σύριων, Αφγανών, Πακιστανών - τα οποία δεν είναι πολιτικά και για τα οποία τα δεδομένα είναι απλά και το πόρισμα μπορεί να βγει άμεσα - καθυστερούν επί μήνες, δε δικαιούσαι ως κυβέρνηση, να εκφέρεις άποψη χωρίς να εξετάσεις τις συνθήκες και τις επιπτώσεις που θα έχει η απόφαση αυτή για τους αιτούντες το άσυλο.

Μια σοβαρή χώρα θα εξέταζε τα δεδομένα και αφού ενημέρωνε τους εταίρους της στην Ε.Ε. (δεδομένου του σύνθετου του προβλήματος), θα έδινε τον απαραίτητο χρόνο για να βγει μια δίκαιη απόφαση. Δεν εξετάζουμε το αν θα πρέπει να δοθεί άσυλο ή όχι - αυτό είναι δουλειά των αρμοδίων αρχών - αλλά η βιασύνη υπουργών, Πρωθυπουργού και κυβερνητικού εκπροσώπου να προκαταβάλουν το αποτέλεσμα δείχνει προχειρότητα και αμηχανία, που δεν τιμάει μια ευνομούμενη χώρα.

Το τραγικό της υπόθεσης είναι το ότι ο πολιτικός χώρος που πλειοψηφεί στην κυβέρνηση της χώρας μας, πριν από αρκετά χρόνια και κατά την υπόθεση Οτσαλάν, έβαλε κατά της τότε κυβέρνησης για "προδοσία προς τον αιτούντα πολιτικό άσυλο Οτσαλάν" και ζητούσε την κεφαλί του Πάγκαλου επί πίνακι. Σήμερα, όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα να "πουλήσει" τους 8, με ταχείες διαδικασίες. Μας προκαλεί δε έκπληξη που κανείς από τους "επαναστάτες" της κυβέρνησης (Πολάκης, Σκουρλέτης, Δρίτσας, Κατρούγκαλος) δεν έχουν τοποθετηθεί επ' αυτού - δεδομένου ότι τοποθετούνται επί παντός επιστητού, όλη την ώρα και σε κάθε ευκαιρία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τηρούν "σιγή ασυρμάτου", αποδεικτικό ότι εδώ δεν έχουμε "επαναστάτες χωρίς αιτία" αλλά "επαναστάτες χωρίς α...ντίληψη".

Υπάρχει κάτι πιο τραγικό στην υπόθεση; Φυσικά και ναι...Η σπουδή με την οποία το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή και η πρεσβεία της Τουρκίας στην Αθήνα ξεκίνησαν τις "αυθόρμητες" συγκεντρώσεις (απ' αυτές που οι Τούρκοι ξέρουν να διοργανώνουν καλά) φιλότουρκων μουσουλμάνων έξω από τα δικαστήρια της Αλεξανδρούπολης στα οποία προσήχθησαν οι αιτούντες το άσυλο, καθώς και η αυθαδέστατη τοποθέτηση του πρέσβη, ο οποίος απαίτησε "γρήγορη έκδοση" για "να μη διαταραχθούν οι σχέσεις των δύο χωρών". Ο δε πρέσβης έκανε και μάθημα στρατιωτικής τακτικής, αφού δήλωσε ότι "η Ελλάδα δε θα έπρεπε να επιτρέψει την είσοδο του ελικοπτέρου στον εναέριο της χώρο". Προφανώς εννοούσε ότι θα έπρεπε να το καταρρίψουμε - αλλά αν το κάναμε θα κάνουμε το ίδιο και στα τουρκικά αεροσκάφη που καθημερινά εισβάλουν στον εναέριο χώρο μας και τα οποία "απλώς" αναχαιτίζονται. Κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν να γίνει με το ελικόπτερο, αφού οι συνθήκες λειτουργίας του είναι διαφορετικές (βεληνεκές, καύσιμα κ.ο.κ.). Άρα ή έπρεπε να καταρριφθεί ή έπρεπε να του επιτραπεί η "υπό παρακολούθηση" προσγείωση, όπως και έγινε. Βέβαια στη συνέχεια ο Τούρκος πρέσβης συμμαζεύτηκε λίγο και ανασκεύασε τις δηλώσεις του (τις οποίες πάντως τις έκανε μπροστά σε κάμερες και με ανοιχτά μικρόφωνα, οπότε ήταν λίγο δύσκολο να "παρερμηνευτούν") αλλά η ζημιά είχε γίνει.

Βέβαια η Ε.Ε. αντέδρασε άμεσα στις αιτιάσεις της Άγκυρας για την "αναγκαιότητα" επαναφοράς της θανατικής ποινής αλλά λίγα έκανε να υποστηρίξει την χώρα μας στο θέμα του ασύλου."Πόντιοι Πιλάτοι" γι' άλλη μια φορά...

Τι θα γίνει από δω και πέρα; Πολλοί υποστηρίζουν (με επιχειρήματα) ότι οι φυγάδες ΔΕΝ θα πρέπει να εκδοθούν (διαβάστε σχετικό άρθρο εδώ). Προς το παρόν η δικαιοσύνη ακολουθεί το σωστό δρόμο και δίνει χρόνο και χώρο για να γίνει σωστά η διαδικασία. Το θέμα είναι βέβαια το πως θα χειριστεί η κυβέρνηση την υπόθεση - και τα πρώτα δείγματα σίγουρα δεν είναι θετικά...

(Υστερόγραφo: Σύμφωνα με τις τελευταίες ειδήσεις, οι 8 φυγάδες ίσως να γίνουν πολλοί παραπάνω αφού ομάδες πραξικοπηματιών φέρεται να έφτασαν με φουσκωτά στην Σύμη. Δύσκολη η υπόθεση και άγνωστο το αν θα μπορέσει η κυβέρνηση να φέρει προς όφελός της τον αυξημένο αριθμό αυτών που ζητούν άσυλο στην χώρα μας...) 

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Τι σημαίνει η αποτυχία του πραξικοπήματος στην Τουρκία

Με το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, κλείνει μάλλον οριστικά ο κύκλος του κοσμικού, δυτικοφανούς κράτους στη γειτονική μας χώρα. Η αποτυχία των Ενόπλων Δυνάμεων να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους την χώρα (παρά τη γρήγορη κατάληψη αεροδρομίου, τηλεοπτικών σταθμών, κοινοβουλίου κ.ο.κ.) και η γρήγορη κατάρρευση του (με μαζικές παραδόσεις) εδραιώνει τον Ερντογάν στην εξουσία και οδηγεί προς την κατεύθυνση που αυτός ήθελε εδώ και καιρό, δηλαδή τη "σουλτανοποίηση" του πολιτεύματος. Παράλληλα του δίνει ένα μοναδικό δικαίωμα να οδηγήσει σε μαζικές εκκαθαρίσεις τις Ένοπλες Δυνάμεις (τον ένα από τους δύο φορείς που επιμένουν ακόμα στο δρόμο που χάραξε ο Κεμάλ, δηλαδή την ύπαρξη κοσμικού κράτους - με τον άλλο να είναι η ανώτατη δικαιοσύνη) και ν' ανοίξει το δρόμο στον πλήρη έλεγχό τους από τον ίδιο. Οι πρώτες κινήσεις - με λιντσαρίσματα, "αγανακτισμένους πολίτες" και εν ψυχρώ εκτελέσεις των κατώτερων πραξικοπηματιών δείχνει το δρόμο που θ' ακολουθηθεί. Επιπροσθέτως, η ταχύτητα με την οποία οδηγούνται σε καθαίρεση και τιμωρία πάνω από 1000 δικαστικοί δείχνει ότι οι λίστες προγραφών ήταν έτοιμες από καιρό - ανεξαρτήτως πραξικοπήματος. Απλά τώρα παρουσιάστηκε η ευκαιρία...
Παράλληλα δε με τις εκκαθαρίσεις στο στρατό και τη δικαιοσύνη, το πραξικόπημα δίνει μια μοναδική ευκαιρία να ξεκινήσει ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το μεγάλο του αντίπαλο, Φ. Γκιουλέν, ο οποίος αν και καταδίκασε σχετικά γρήγορα το πραξικόπημα (δηλώνοντας ότι είναι «κατά κάθε στρατιωτικής επέμβασης») θα δει μεγάλο αριθμό στελεχών της κρατικής μηχανής που βρίσκονται υπό την επιρροή του, να πληρώνουν το μάρμαρο. Έτσι ο Ερντογάν θα παραμείνει μόνος κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής στην Τουρκία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τόσο για την χώρα του όσο και για την περιοχή.
Βέβαια πρέπει εδώ κάπου να πούμε το προφανές: ο Ερντογάν ήταν εκλεγμένος ηγέτης και οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπή του - εκτός της συνταγματικά προβλεπομένης διαδικασίας είναι καταδικαστέα. Όσο αφορά τη δημοκρατία - που λειτουργεί κατ' επίφαση στη γείτονα χώρα εδώ και αρκετές δεκαετίες - η κατάρρευση του πραξικοπήματος είναι νίκη, έστω και Πύρρειος.
Τα όσα ανέφεραν οι πραξικοπηματίες στο διάγγελμά τους (περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διατήρησης κοσμικού κράτους, αυταρχικής διακυβέρνησης, ανάγκης διατήρησης της δημοκρατίας) είναι υπαρκτά προβλήματα για την Τουρκία. Αλλά η λύση δεν είναι ποτέ η χρήση των όπλων. Και ιδιαίτερα για το στρατό της Τουρκίας (που διατηρεί υπό το καθεστώς τρομοκρατίας εδώ και δεκαετίες ολόκληρες επαρχίες της Τουρκίας και σηκώνει το βάρος γενοκτονιών και εισβολών) το να μιλάει περί "δημοκρατίας" και "σεβασμού της ελευθερίας των πολιτών ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνικότητας, γλώσσας" είναι μάλλον σουρεαλιστικό...
Η προστασία όλων αυτών πρέπει να γίνει μόνο από το λαό και τους ηγέτες του. Όχι από το στρατό και τους ύποπτους μηχανισμούς που τον υποκινούν...

ΥΓ. Ηταν προφανές ότι κάποια στιγμή θα εμπλεκόταν και η χώρα μας στην όλη υπόθεση. Το αίτημα ασύλου από πραξικοπηματίες που διέφυγαν στην χώρα μας, δημιουργεί πολλά προβλήματα στον Τσίπρα. Το πως θα χειριστεί την υπόθεση είναι άγνωστό, αλλά πρέπει να θυμήσουμε δύο ρήσεις του θυμόσοφου ελληνικού λαού: η πρώτη λέει ότι "πρέπει να προσέχουμε που φτύνουμε γιατί μετά μπορεί να χρειαστεί να γλύψουμε" και η δεύτερη λέει ότι "η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρίζει στον αφέντη της". Η αριστερά του κυρίου Τσίπρα επί χρόνια κατηγορούσε τον κύριο Σημίτη για εθνική προδοσία στην περίπτωση της παράδοσης του Οτσαλάν, καταριόμενη τη στάση του. Προσοχή λοιπόν στον Τσίπρα να μη φτάσει λόγω της πρώτης ρήσης στη δεύτερη...

Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

Γιατί πρέπει να μας απασχολεί η τραπεζική κρίση στην Ιταλία

Γράφει η "Ημερησία" με αφορμή την τραπεζική κρίση στην Ιταλία: "Οι ιταλικές τράπεζες σέρνουν εδώ και μήνες τον «χορό των απωλειών» των τραπεζικών μετοχών διεθνώς. Και τούτο διότι τα χρόνια εγχώρια προβλήματά τους (με κυριότερο το βουνό των «κόκκινων» δανείων δανείων, ύψους 200 δισ. ευρώ ή 20% του συνόλου της Ευρωζώνης) προστέθηκαν στο τοξικό «κοκτέιλ» που δηλητηριάζει τον κλάδο διεθνώς και έχει ως βασικότερα συστατικά τα χαμηλά-αρνητικά επιτόκια (που ενώ δεν έχουν δώσει ακόμη ουσιαστική ώθηση στην οικονομική δραστηριότητα πιέζουν ασφυκτικά τα επιτοκιακά περιθώρια των τραπεζών) και τους φόβους για επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης..."

Αυτό με μια πρώτη ματιά μοιάζει με μια "εσωτερική" ιστορία, που επηρεάζει αρνητικά τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες. Οι δικές μας τράπεζες δεν επηρεάζονται, γιατί με τόσα δισεκατομμύρια ευρώ που έχουμε δώσει ως κράτος, έχουν επαρκή κεφαλαιοποίηση, ενώ παράλληλα δεν έχουν έκθεση στα ομόλογα ούτε τις επισφάλειες των Ιταλικών τραπεζών (σε αντίθεση με τις Γερμανικές που κυριολεκτικά υποφέρουν).

Το ενδιαφέρον όμως βρίσκεται παρακάτω στο ρεπορτάζ:"...Η κρατική βοήθεια εμφανίζεται ως μονόδρομος, πλην όμως έχει ως προπαιτούμενο την ενεργοποίηση των νέων κανόνων της Ευρωζώνης που προβλέπουν «κούρεμα» μετόχων, ομολογιούχων και ενδεχομένως (ανασφάλιστων) καταθέσεων. Η κυβέρνηση της Ρώμης, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η Monte dei Paschi και όχι μόνο στηρίζεται εν πολλοίς σε ιδιώτες μικροπενδυτές (που κατέχουν περίπου το 30% των ομολόγων που έχουν εκδώσει οι ιταλικές τράπεζες) βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την Κομισιόν για την εξεύρεση φόρμουλας που θα της επέτρεπε να στηρίξει τις τράπεζες αποφεύγοντας το bail-in, που αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη του Ματέο Ρέντσι: Ο Ιταλός πρωθυπουργός έχει ακόμα στο στόμα του την πικρή γεύση από τη διάσωση τεσσάρων μικρών ομίλων στο τέλος του 2015 βάσει του νέου πλαισίου, που οδήγησε σε «κούρεμα» 12.000 μικροεπενδυτών που είχαν αγοράσει ομόλογα μειωμένης εξασφάλισης αξίας 430 εκατ. ευρώ των εν λόγω τραπεζών ως αποταμιευτικό προϊόν."

Ο Ρέντσι δηλαδή με λίγα λόγια ζητάει να μην ισχύσουν οι συμφωνημένοι κανόνες. Ζητάει με λίγα λόγια να μπορέσει το Ιταλικό κράτος να δώσει χρήματα (έναντι μετοχών) χωρίς να υπάρξει κούρεμα καταθέσεων, μετόχων και ομολογιούχων. Αυτό - τονίζει - θα δημιουργούσε αστάθεια στην Ιταλία, θα μετέδιδε την κρίση σε πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες και θ' άνοιγε το δρόμο προς την κυβέρνηση για ένα κόμμα σαν το "Κίνημα των 5 αστέρων" (του Μ.Γκρίλο). Και το "απρόβλεπτο" του χαρακτήρα του τελευταίου το χρησιμοποιεί ως το σημαντικότερο επιχείρημά του, στην προσπάθεια του να πείσει την Κομισιόν να κάνει τα στραβά μάτια. Πείθονται όμως οι υπόλοιποι; Μάλλον όχι...
"Η «καυτή πατάτα» της στήριξης των ιταλικών τραπεζών διχάζει την Ευρωζώνη: Ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ -που απηχεί τη σκληρή γραμμή του Βερολίνου για δογματική προσήλωση στους κανόνες- δήλωσε ότι τα προβλήματα των ιταλικών τραπεζών δεν μπορούν να διορθωθούν παρακάμπτοντας τις ρυθμίσεις περί bail-in Στον αντίποδα, ο (Πορτογάλος) αντιπρόεδρος της ΕΚΤ Βίτορ Κονστάνσιο, υιοθέτησε πιο επιεική στάση, υποστηρίζοντας ότι στο νέο δυσμενέστερο τοπίο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες στον απόηχο του Brexit, οι πιο ευάλωτοι όμιλοι χρειάζονται «λελογισμένη» κρατική στήριξη."

Και ο λόγος που δεν πείθονται είναι προφανής: αν γίνει εξαίρεση για την Ιταλία, αύριο-μεθαύριο θα έρθουν οι Ισπανοί (που έχουν και τη φούσκα των ακινήτων) ή οι Πορτογάλοι και θα ζητήσουν παρόμοια "προστασία" από τις συνέπειες. Και μετά θα έρθει η Ελλάδα και θα ζητήσει λιγότερα πλεονάσματα, αφού η εξαίρεση "έγινε για τους Ιταλούς".

Γι' αυτό λοιπόν πρέπει να μας απασχολεί η τραπεζική κρίση στην Ιταλία. Και γι' αυτό θα πρέπει να ευχόμαστε μια "εξαίρεση" για τους Ιταλούς. Γιατί αυτό θα σημάνει ότι οι "σκληροί" και "άκαμπτοι" κανόνες, δεν είναι τόσο "άκαμπτοι", όσο θέλουν ορισμένοι (δηλαδή οι Γερμανοί και οι παρατρεχάμενοί τους) να κάνουν τους υπόλοιπους να πιστεύουν. Και έτσι ίσως υπάρχει μια ελπίδα, αν χρειαστούμε μια εξαίρεση για την χώρα μας (που θα το χρειαστούμε όπως και να έχει το πράγμα, με τα χάλια που έχει η ελληνική οικονομία), να μας δοθεί και εμάς η ευκαιρία για μια "ανάσα"...

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Να το πως ένα τυρί αποδεικνύει το μέγεθος της ξεφτίλας μας ως χώρα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Σωτήρης Μουστάκας πρωταγωνίστησε σε μια ταινία με τίτλο "Ο Μήτσος ο ρεζίλης". Σ' αυτή την ταινία (που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους με μεγάλη επιτυχία και στην οποία συμπρωταγωνιστούσε και ο μεγάλος Μίμης Φωτόπουλος) υποδυόταν τον Μήτσο, ένα από τους τελευταίους "μάγκες" της Αθήνας, ο οποίος ξεφτιλιζόταν στην κυριολεξία από έναν άλλο μάγκα (τον Νίκο Ρίζο), στην προσπάθεια του ν' αποδείξει την μαγκιά του.

Γιατί αναφέρουμε τον "Μήτσο τον ρεζίλη"; Γιατί πολύ απλά η κατάσταση που ζούμε στην χώρα μας, θυμίζει πολύ τον κακομοίρη τον Μήτσο, μετά το ρεζιλίκι πάνω στην πίστα του νυχτερινού κέντρου, που ήθελε να "προστατέψει". Η Ελλάδα έχει καταντήσει μια χώρα παντελώς απαξιωμένη απ' όλους - με γείτονες, συμμάχους και εχθρούς να παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη της και μετά να της παρουσιάζουν τις αποφάσεις τους ως τετελεσμένες.

Το ξήλωμα του συμβουλίου του Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας από τους δανειστές, ο "κόφτης", το Ελληνικό, το λιμάνι του Πειραιά, το καινούργιο "Ταμείο Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας", οι διεκδικήσεις της Αλβανίας, η "Μακεδονία" των Ευρωπαίων, το 3ο Μνημόνιο κ.ο.κ. αποτελούν μια μικρή μόνο λίστα όλων εκείνων που αποδεικνύουν το πόσο απαξιωμένοι - και πλήρως ξεφτιλισμένοι - είμαστε, με πολιτικούς που αποτελούν περιοδεύοντες θιάσους και δεν μπορούν ούτε να κάνουν μια επίσημη επίσκεψη ως ομάδα όταν ταξιδεύουν εκπροσωπώντας την χώρα στο εξωτερικό (αναφερόμαστε στο πρόσφατο ταξίδι στην Κίνα). 

Η κατάσταση βέβαια δε δημιουργήθηκε επί Τσίπρα. Ήταν έτσι από την εποχή του Καραμανλή του νεώτερου, εξελισσόμενη προς το χειρότερο από το Μνημόνιο και ύστερα. 

Η κορύφωση όμως του δράματος επιτελέστηκε με την πρόσφατη εμπορική συμφωνία μεταξύ Καναδά και Ε.Ε. (ευρύτερα γνωστή ως CETA), η οποία θα κατατεθεί σύντομα προς ψήφιση στα Ευρωπαϊκά κοινοβούλια (παρά την αντίθετη άποψη της Κομισιόν η οποία ήθελε να την περάσει εν κρυπτώ) και στην οποία είναι ξεκάθαρο ότι από τα ευρέως γνωστά εθνικά τυριά, το μόνο που μένει εκτός προστασίας είναι η φέτα. Την ίδια στιγμή η Γαλλία, η Ολλανδία, η Μ.Βρετανία και οι περισσότερες μεγάλες χώρες προστάτεψαν τα δικά τους προϊόντα - τρόφιμα και ποτά - ενώ η χώρα μας δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο όχι μόνο την φέτα αλλά ούτε και τις ελιές Καλαμών (!!!). Και ο λόγος που αυτό δε συνέβει είναι προφανής: αντί η χώρα μας να θέσει βέτο - όπως και έπρεπε όταν γίνονταν οι συνομιλίες - παρακολουθούσε απαθώς αφού κανείς από τους αρμόδιους υπουργούς στην μακρόχρονη διαδικασία δε σκέφτηκε να ζητήσει εξαιρέσεις. Έτσι για άλλη μια φορά το συμφέρον της χώρα μας (που στο κάτω-κάτω έχει ελάχιστα διεθνώς αναγνωρισμένα και ευρέως διαθέσιμα προϊόντα) θυσιάζεται ως Ιφιγένεια για να περάσει μια συμφωνία από την οποία ως χώρα έχουμε ελάχιστα να κερδίσουμε. 

Ο δε εκνευρισμός γίνεται οργή αν μάθει κανείς ότι όταν πήγε (καθυστερημένα) ο κ. Αποστόλου (ως αρμόδιος υπουργός) στον αρμόδιο επίτροπο εκείνος του ζήτησε "συγγνώμη" και του υποσχέθηκε να δει το θέμα ΑΦΟΥ υπογραφεί η συμφωνία, αφού είναι "πλέον αργά". Και εκείνος έσκυψε το κεφάλι, να φάει τη λεκτική φάπα και επέστρεψε προφανώς ικανοποιημένος από την προσπάθειά του. Το αν η χώρα μας θα χάσει μερικά "brand names", αν χάσουν μερικοί άνθρωποι τις δουλειές τους ακόμα δεν πειράζει. Τι είχαμε-τι χάσαμε στο κάτω-κάτω; Έχουμε την μαγκιά μας (σαν τον Μήτσο) και θα ανεβάσουμε και ένα tweet ή ένα post στο Facebook, δηλώνοντας τη στεναχώρια μας και την αγανάκτησή μας. Η ιστορία βέβαια δεν είναι καινούργια (διαβάστε εδώ το πως ξεκίνησε η ιστορία σχεδόν τρία χρόνια πριν) αλλά αυτό δε μειώνει τις ευθύνες κανενός.

Βέβαια ακόμα και σήμερα υπάρχει τρόπος ν' αλλάξουν τα πράγματα. Ποιος είναι αυτός; Να καταψηφιστεί η συμφωνία στο κοινοβούλιο. Αν δεν κυρωθεί εκεί, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί και θα μπορεί ν' αλλαχθεί. 

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν λοιπόν για τους πατέρες του έθνους. Αλλά οι Πολάκηδες, οι Θεοχάρηδες και οι Μητσοτάκηδες που μας κυβερνούν θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, έστω και για την τιμή της φέτας;