Η επόμενη μέρα για την χώρα μας

Τελικά ανεξάρτητα με το τι ακούγεται ή τι υποστηρίζετε, η χώρα μας βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της σύγχρονης ιστορίας της.
Το καλό σενάριο - το οποίο με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες φαίνεται πολύ δύσκολο ανεξάρτητα με το τι ανακοινώθηκε από τις επαφές και τι θα γίνει στις συναντήσεις των επόμενων ημερών - είναι να υποχωρήσει η Γερμανία και να δοθεί πολιτική λύση στο πρόβλημα της χώρας μας, δηλ. να της επιτραπεί ν' αναπνεύσει οικονομικά (με την εκταμίευση των υπολοίπων συμφωνημένων δόσεων και των επιστροφών από τα ομόλογα) επιτρέποντάς της ν' ασκήσει κοινωνική πολιτική.
Αυτό όμως δε φαίνεται να περπατάει σε βάθος χρόνου - με κύρια αιτία γι' αυτό την εθελούσια τύφλωση της γερμανικής κυβέρνησης που δεν κατανοεί ότι η Ελλάδα δεν είναι "το κακό σπυρί" της Ευρώπης αλλά το πρώτο σύμπτωμα με άλλες χώρες να είναι έτοιμες ν' ακολουθήσουν και την Μ. Λεπέν να είναι έτοιμη ν' αναλάβει τα ηνία της Γαλλίας - αν οι ευρωπαϊκές πολιτικές δεν αλλάξουν.
Για την χώρα μας πάντως, ο οικονομικός στραγγαλισμός που της έχουν επιβάλλει οι "φίλοι" και "εταίροι" μας φαίνεται ότι έχει αποδώσει και ότι πλέον οι δρόμοι που υπάρχουν είναι απλοί και συγκεκριμένοι: είτε η χώρα μας υποκύπτει μακροπρόθεσμα στις πιέσεις και επανερχόμαστε στα όσα ζούσαμε στην αρχή του Δεκέμβρη (με τα e-mail του φοροαποφεύγοντα Χαρδούβελη να υπόσχονται δουλοπαροικιακές συνθήκες ζωής στην χώρα μας), είτε η Ελλάδα αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι από την ευρωζώνη, είτε ξεκινάει διαδικασίες πτώχευσης εντός ευρωζώνης παίρνοντας στο πάτο του πηγαδιού μαζί της και το ευρώ.
Το τελευταίο σενάριο - που θα καταστρέψει την ευρωζώνη - είναι αυτό που προσπάθησαν ν' αποφύγουν τα "μεγάλα κεφάλια" από την αρχή της κρίσης, αλλά φαντάζει πλέον αρκετά πιθανό σε περίπτωση που συνεχιστεί η εμμονή της Γερμανίας για "πειθαρχία". Πως θα υπάρχει απαίτηση από την χώρα μας να κρατήσει το ευρώ στη ζωή αν σπρωχθεί στο βάραθρο της οικονομικής καταστροφής;
Όπως και να έχει πάντως η στάση των ευρωπαϊκού βορρά φαντάζει ακατανόητη. Οι συνεχείς δηλώσεις Σόιμπλε για την Ελλάδα και τους Έλληνες δείχνουν μικρότητα και κακία - καταδεικνύοντας τελικά ότι το "κακό" μήλο θα πέσει κάτω από την μηλιά ό,τι και να γίνει. Οι απρόσκλητες παρεμβάσεις μεγαλομεσαίων στελεχών της Ε.Ε. που σκοπό έχουν να βάλουν τρικλοποδιές στην προσπάθεια που κάνει η Ελλάδα να βγει από τον κυκαιώνα των μνημονίων - με αποκορύφωμα την απαίτηση γι' απόσυρση των νομοσχεδίων για τις 100 δόσεις και την ανθρωπιστική κρίση - δείχνουν ότι παρά τα "κοινά ανακοινωθέντα κατανόησης", στις Βρυξέλλες συνεχίζουν να ζουν σε στυλ Βερσαλλιών λίγο πριν την Γαλλική Επανάσταση, μη κατανοώντας ότι στην χώρα μας (και όχι μόνο) άνθρωποι αυτοκτονούν και ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε λόγω των απαράδεκτων μέτρων που επέβαλλε μια δράκα ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν καμία επαφή με το περιβάλλον. Για να μην πούμε για τις απαιτήσεις για αλλαγές υπουργών, για "άνευ όρων" πρόσβαση σε βάσεις δεδομένων και στοιχεία κ.ο.κ. τα οποία δείχουν μια παντελή έλλειψη σεβασμού στη δημοκρατία και στο ότι τις κυβερνήσεις δεν τις ανεβοκατεβάζει μια ομάδα μανδαρίνων στο Βέλγιο αλλά ο λαός.
Μπορεί οι ευθύνες της κυβέρνησης να είναι μεγάλες, όμως και αυτές ακόμα ωχριούν στην έλλειψη κατανόησης (από πλευράς του πυρήνα των ηγετών της Ευρωζώνης) για την ιστορικότητα των στιγμών. Το λάθος του κύριου Τσίπρα ήταν ότι προσπάθησε να "εκβιάσει" καταστάσεις προβάλλοντας το (σωστό) επιχείρημα ότι κάτι πρέπει ν' αλλάξει, επειδή δεν αντέχει άλλο "ο ελληνικός λαός", ελπίζοντας σε υποστήριξη των όμορων χωρών. Θεώρησε ότι με τον κοσμοπολίτικο αέρα του κυρίου Βαρουφάκη, θα υπέκυπτε όχι μόνο η κυρία Λαγκάρντ (η οποία για όσους έχουν παρατηρήσει έχει εξαφανιστεί εντελώς από το προσκήνιο) αλλά και ολόκληρο το Eurogroup. Δυστυχώς έκανε λάθος. Και έκανε λάθος γιατί ξέχασε κάτι που η ιστορία μας έχει διδάξει πολλές φορές και από την καλή και από την ανάποδη: η Ελλάδα έμεινε πάμπολλες φορές αβοήθητη παρά τις υποσχέσεις των "συμμάχων" της. Ό,τι κατάφερε το κατάφερε γιατί αγωνίστηκε μέχρι τέλους απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις, χρησιμοποιώντας όλες της τις δυνάμεις. Ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε να φέρει το λαό προ των ευθυνών του, αμελώντας να υπενθυμίσει σε όλους τους Έλληνες ότι αν θέλουμε εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια πρέπει να είμαστε όλοι συνεπείς στις υποχρεώσεις μας και στήριξη στην εθνική προσπάθεια με έργα (βλ. φορολογική συνέπεια) και όχι με λόγια. Αλλά ούτε αυτός το έκανε, ούτε εμείς το πράξαμε - αν και ήταν αυτονόητο.
Και αυτό πολύ φοβόμαστε ότι θα το πληρώσουμε, αργά ή γρήγορα...