Αναρτήσεις
Είδηση: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προφανώς υπό το βάρος των διεθνών
πιέσεων που ασκούνται κατά της ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης
στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δηλώνει απερίφραστα ότι
είναι αποκλειστικά της ελληνικής κυβέρνησης η απόφαση να πουλήσει τις
εταιρείες ύδρευσης ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ. Αυτό απαντά ο Επίτροπος Όλι Ρέν, σε
σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Χουντή.
Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Χουντής στην ερώτησή του, αφού
μνημόνευε το 1.5 εκατομμύριο υπογραφές Ευρωπαίων πολιτών της
πρωτοβουλίας «Right2Water», αλλά και το άρθρο 345 της Συνθήκης
Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί της υποχρέωσης της ΕΕ να διατηρεί
την ουδετερότητά της, όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των
επιχειρήσεων (δημόσιο ή ιδιωτικό), ρωτούσε την Κομισιόν κατά πόσο «θα
ήταν θετική σε ενδεχόμενο αίτημα από την ελληνική κυβέρνηση για εξαίρεση
των εταιριών ύδρευσης από το γενικό ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων
που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα».
Στην απάντησή του ο Επίτροπος Όλι Ρέν δηλώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η Κομισιόν «δεν έχει πολιτική που να υποχρεώνει τα κράτη μέλη να ιδιωτικοποιούν τις υπηρεσίες ύδρευσης», καθώς επίσης ότι «η διαχείριση των υδάτινων πόρων αποτελεί ευθύνη των κρατών μελών, και γι αυτόν το λόγο έχει πάρει ουδέτερη θέση επί του θέματος της δημόσιας ή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των υδάτινων πόρων, σύμφωνα με το άρθρο 345 της ΣΛΕΕ», αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι «το νερό είναι δημόσιο αγαθό που έχει ζωτική σημασία για τους πολίτες».
Στη συνέχεια της απάντησής του, ο Επίτροπος Ρέν, αναφερόμενος συγκεκριμένα ελληνικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, δείχνει την ελληνική κυβέρνηση, τονίζοντας ότι «Τα περιουσιακά στοιχεία που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης για τις χώρες του προγράμματος είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων των εθνικών αρχών και μόνον. Οι συζητήσεις στο πλαίσιο του προγράμματος προσαρμογής επικεντρώνονται στις γενικές ανάγκες χρηματοδότησης του προγράμματος, περιλαμβανομένων των εσόδων ιδιωτικοποίησης από την πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων σε επενδυτές, αλλά η κατάρτιση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και η επιλογή των περιουσιακών στοιχείων, αποτελεί αποκλειστική ευθύνη των οικείων κρατών μελών».
Σχόλιο: Η απάντηση του Όλι Ρεν, αν και αναμενόμενη - αφού είναι πάγια πολιτική της Ε.Ε. να ρίχνει την μπάλα στο γήπεδο των κρατών-μελών της Ε.Ε. - καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση των δύο (Σαμαρά - Βενιζέλου) όχι μόνο δεν έχει υποχρεωθεί για συγκεκριμένες ιδιωτικοποιήσεις (όπως αφήνουν κατά καιρούς να εννοηθεί τα διάφορα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ), αλλά αντίθετα διαμορφώνει καθ' όσον θέλει το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησεων. Επομένως και το ξεπούλημα του νερού αποτελεί μια κυβερνητική θέση, ανεξάρτητα αν αυτό αποβεί εις βάρος των Ελλήνων. Ελάχιστα τους απασχολεί.
Η διαχείριση βέβαια των υδάτινων πόρων δεν είναι μόνο ένα θέμα στρατηγικής σημασίας ή πολιτικής, όπως π.χ. ο έλεγχος των τηλεπικοινωνιών ή της ενέργειας. Αποτελεί κομβικό ζήτημα για τη διατήρηση της ζωής. Χωρίς ύδρευση, αποχέτευση και άρδευση δεν μπορούμε καν να συζητάμε για μια στοιχειώδη έστω ποιότητα ζωής. Και είναι νομίζουμε προφανές, ότι ο έλεγχος του νερού, των πηγών και των υδάτινων πόρων δεν μπορεί ν' ανήκει σε ιδιώτες.
Παραδείγματα πάμπολλα - απ' όλη την υφήλιο. Επειδή όμως δεν είναι μόνο οι ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής των οποίων οι χώρες ιδιωτικοποίησαν το νερό με αποτέλεσμα αυτοί να στερούνται τα στοιχειώδη. Είναι και χώρες εγγύτερά μας - όπως η Μ.Βρετανία που οι τιμές εκτοξεύχθηκαν την τελευταία δεκαετία κάνοντας το νερό πανάκριβο, με ταυτόχρονη σχεδόν μηδαμινή παροχή υπηρεσιών από τις διαχειρίστριες εταιρείες. Το απόσπασμα από την "Observer" είναι αποκαλυπτικό για τις πρακτικές τους - που προτιμούν να μοιράζουν μερίσματα δανειζόμενες για να μην πληρώνουν φόρους, ζητώντας παράλληλα κρατική συνδρομή για να κάνουν επενδύσεις. Φανταστείτε μόνο αν συμβαίνουν αυτά σε μια χώρα με ελεγκτικούς μηχανισμούς, τι θα συμβεί στην Ελλάδα:
Στην απάντησή του ο Επίτροπος Όλι Ρέν δηλώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η Κομισιόν «δεν έχει πολιτική που να υποχρεώνει τα κράτη μέλη να ιδιωτικοποιούν τις υπηρεσίες ύδρευσης», καθώς επίσης ότι «η διαχείριση των υδάτινων πόρων αποτελεί ευθύνη των κρατών μελών, και γι αυτόν το λόγο έχει πάρει ουδέτερη θέση επί του θέματος της δημόσιας ή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των υδάτινων πόρων, σύμφωνα με το άρθρο 345 της ΣΛΕΕ», αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι «το νερό είναι δημόσιο αγαθό που έχει ζωτική σημασία για τους πολίτες».
Στη συνέχεια της απάντησής του, ο Επίτροπος Ρέν, αναφερόμενος συγκεκριμένα ελληνικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, δείχνει την ελληνική κυβέρνηση, τονίζοντας ότι «Τα περιουσιακά στοιχεία που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης για τις χώρες του προγράμματος είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων των εθνικών αρχών και μόνον. Οι συζητήσεις στο πλαίσιο του προγράμματος προσαρμογής επικεντρώνονται στις γενικές ανάγκες χρηματοδότησης του προγράμματος, περιλαμβανομένων των εσόδων ιδιωτικοποίησης από την πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων σε επενδυτές, αλλά η κατάρτιση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και η επιλογή των περιουσιακών στοιχείων, αποτελεί αποκλειστική ευθύνη των οικείων κρατών μελών».
Σχόλιο: Η απάντηση του Όλι Ρεν, αν και αναμενόμενη - αφού είναι πάγια πολιτική της Ε.Ε. να ρίχνει την μπάλα στο γήπεδο των κρατών-μελών της Ε.Ε. - καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση των δύο (Σαμαρά - Βενιζέλου) όχι μόνο δεν έχει υποχρεωθεί για συγκεκριμένες ιδιωτικοποιήσεις (όπως αφήνουν κατά καιρούς να εννοηθεί τα διάφορα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ), αλλά αντίθετα διαμορφώνει καθ' όσον θέλει το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησεων. Επομένως και το ξεπούλημα του νερού αποτελεί μια κυβερνητική θέση, ανεξάρτητα αν αυτό αποβεί εις βάρος των Ελλήνων. Ελάχιστα τους απασχολεί.
Η διαχείριση βέβαια των υδάτινων πόρων δεν είναι μόνο ένα θέμα στρατηγικής σημασίας ή πολιτικής, όπως π.χ. ο έλεγχος των τηλεπικοινωνιών ή της ενέργειας. Αποτελεί κομβικό ζήτημα για τη διατήρηση της ζωής. Χωρίς ύδρευση, αποχέτευση και άρδευση δεν μπορούμε καν να συζητάμε για μια στοιχειώδη έστω ποιότητα ζωής. Και είναι νομίζουμε προφανές, ότι ο έλεγχος του νερού, των πηγών και των υδάτινων πόρων δεν μπορεί ν' ανήκει σε ιδιώτες.
Παραδείγματα πάμπολλα - απ' όλη την υφήλιο. Επειδή όμως δεν είναι μόνο οι ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής των οποίων οι χώρες ιδιωτικοποίησαν το νερό με αποτέλεσμα αυτοί να στερούνται τα στοιχειώδη. Είναι και χώρες εγγύτερά μας - όπως η Μ.Βρετανία που οι τιμές εκτοξεύχθηκαν την τελευταία δεκαετία κάνοντας το νερό πανάκριβο, με ταυτόχρονη σχεδόν μηδαμινή παροχή υπηρεσιών από τις διαχειρίστριες εταιρείες. Το απόσπασμα από την "Observer" είναι αποκαλυπτικό για τις πρακτικές τους - που προτιμούν να μοιράζουν μερίσματα δανειζόμενες για να μην πληρώνουν φόρους, ζητώντας παράλληλα κρατική συνδρομή για να κάνουν επενδύσεις. Φανταστείτε μόνο αν συμβαίνουν αυτά σε μια χώρα με ελεγκτικούς μηχανισμούς, τι θα συμβεί στην Ελλάδα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου