Περί διαμαρτυριών ενάντια στα κρουαζιερόπλοια με Ισραηλινούς τουρίστες που επισκέπτονται την χώρα μας...

 Όσο και αν δε συμφωνούμε με αποκλεισμούς λιμανιών, ιδιότυπες "απαγορεύσεις" αποβιβασμού επιβατών συγκεκριμένων εθνικοτήτων στα λιμάνια κ.ο.κ. πρέπει να δούμε τα πράγματα από την αρχή πριν κρίνουμε τις οποιαδήποτε αντιδράσεις κατά των Ισραηλινών τουριστών, που έρχονται στην χώρα μας.

Και αυτό χρειάζεται, όχι για κάποιο άλλο λόγο αλλά γιατί οι αντιδράσεις δεν προέκυψαν εν κενώ. Δεν είναι μία συνήθης πρακτική σε αυτό τον τόπο ή όπου αλλού εκφράζονται διαμαρτυρίες κατά Ισραηλινών. Δεν έχουν δηλαδή τι να κάνουν οι άνθρωποι και οργανώνουν μία συγκέντρωση για να πικάρουν Ισραηλινούς τουρίστες. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε σχεδόν σε όλο τον δυτικό κόσμο που γίνονται διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες.

Τα ερωτήματα λοιπόν που τίθενται εξ αρχής, ώστε να φτάσουμε στο επίδικο είναι τα εξής:

1) Συντελείται ή όχι, εδώ και καιρό στη Γάζα μία γενοκτονία; Εξελίσσεται ή όχι μία εθνοκάθαρση; Ένας εκτοπισμός μέσω βάρβαρων μεθόδων, όπως ο λιμός; Συντελούνται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου ή όπως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν όλες αυτές οι δολοφονίες αμάχων;

2)  Έχουν πάρει το πάνω χέρι στο Ισραήλ οι πιο ακραίες δυνάμεις, που βλέπουν εχθρό ακόμα και στα… μωρά που γεννιούνται, επειδή, λέει, θα γίνουν αυριανοί «τρομοκράτες», μαχητές ή κάτι επικίνδυνο τέλος πάντων; Πρόκειται για φρικαλεότητες ή όχι;

3) Έχει σημασία που κορυφαίοι οργανισμοί παγκοσμίως, όπως ο ΟΗΕ, το Διεθνές Δικαστήριο και άλλοι έχουν καταδικάσει ή όχι αυτές τις απάνθρωπες ενέργειες; Έχει σημασία που υπάρχει ένταλμα – για παραβίαση όλου σχεδόν του ποινικού κώδικα – κατά του παρανοϊκού αυτού τύπου, του Νετανιάχου; 

4) Έχει σημασία που ο Νετανιάχου συνεχίζει μία στρατιωτική δολοφονική τρέλα, παρά τις αντιδράσεις ακόμα και στο εσωτερικό του ισραηλινού στρατού;

5)  Έχει σημασία που ευρωπαϊκές και άλλες κυβερνήσεις, αντιδρούν όλο και περισσότερο – έστω αργά, έστω λιγότερο δυναμικά απ’ όσο απαιτούν οι συνθήκες, αλλά αντιδρούν – στα εγκλήματα του Νετανιάχου;

6)  Έχει σημασία που ένα αξιοπρόσεκτο κομμάτι Ισραηλινών και Εβραίων, μεταξύ αυτών πολλοί επώνυμοι, όπως πρώην πρωθυπουργοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, ακόμα και ραβίνοι, καταδικάζουν τον Νετανιάχου και το εξελισσόμενο έγκλημα στη Γάζα;

Αν συμφωνήσουμε λοιπόν σε όλα αυτά τα προφανή και ότι η ανθρωπότητα έχει χρέος να σταματήσει αυτό που γίνεται στη Γάζα, θα βρούμε τις απαντήσεις και στα υπόλοιπα. Αλλά να συμφωνήσουμε. Χωρίς ναι μεν αλλά. Διότι βλέπουμε πως άνθρωποι που ενώ έτρεξαν, για παράδειγμα, να υποστηρίξουν την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, στο θέμα της γενοκτονίας στη Γάζα έχουν άλλα μέτρα και σταθμά.

Φαίνεται δε ότι για κάποιους δικούς τους λόγους, ιδεοληψίας ή συμφέροντος, επιλέγουν να ταυτιστούν με τον Νετανιάχου αγνοώντας το έγκλημα στη Γάζα, επιλέγουν να είναι σε άλλο αξιακό κόσμο από αυτόν που κατακτήσαμε και διαμορφώσαμε τους τελευταίους αιώνες ή έστω μετά τους δύο μεγάλους πολέμους. Αν συμφωνήσουμε λοιπόν στα βασικά, θα συνεννοηθούμε και στα άλλα.

Θα συμφωνήσουμε για παράδειγμα ότι δεν υπάρχει κανένας αντισημιτισμός – και θα αφήσουμε στην άκρη τις ξεπερασμένες θεωρίες περί αριστερού αντισημιτισμού. Ειδικά στην Ελλάδα, της εκτεταμένης συνεργασίας και παρουσίας μεμονωμένων πολιτών, αλλά και επιχειρηματικών σχημάτων από το Ισραήλ, κανένας αντισημιτισμός δεν υπάρχει. Τα πιο σοβαρά φαινόμενα αυτού του είδους τα είχαμε όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και άλλα μπουμπούκια της ακροδεξιάς και του… «αντισιωνισμού» δεν είχαν δει το φως το αληθινό της εξουσίας και πετροβολούσαν.

Ας είμαστε σοβαροί λοιπόν. Δεν είναι αντισημιτισμός οι διαμαρτυρίες κατά Ισραηλινών τουριστών, σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Με μία κυβέρνηση να μην έχει την παραμικρή διάθεση να διαχωρίσει τη θέση της και να καταδικάσει τις βαρβαρότητες Νετανιάχου, η ελληνική κοινωνία στο μεγάλο της μέρος νιώθει να πνίγεται. Με μία κυβέρνηση που αντιμετωπίζει ως έγκλημα το να φέρει κάποιος απλά και μόνο τη σημαία της Παλαιστίνης μαζί του, για να εκφράσει τις απόψεις του, το αποτέλεσμα είναι να τροφοδοτείται η ανάγκη να σταλούν έντονα μηνύματα κατά της γενοκτονίας. Στην περίπτωση του Ισραήλ και του Νετανιάχου υπάρχει περίπου μία σιωπηρή εάν όχι και ανοιχτή αποδοχή των όσων εγκληματικών κάνει το Τελ Αβίβ στη Γάζα. Κι αυτό είναι εξοργιστικό. Λογικά προκαλεί την αντίδραση των κοινωνιών. Και στην Ελλάδα και αλλού, όπου σημειώνονται τεράστιες διαδηλώσεις.

Στην Ελλάδα, για κάποιους λόγους που ίσως αφορούν στο «ελεύθερο» και στην «αίσθηση ασυδοσίας» που έχει εκπέμψει η κυβέρνηση προς τους Ισραηλινούς – από τον πρέσβη που νομίζει ότι θα κάνει μαθήματα δημοκρατίας, έως και κάποιους αλαζόνες και προσβλητικούς τουρίστες, που κυκλοφορούν με τη σημαία της χώρας τους εν είδει προπαγάνδας – έχουμε φαινόμενα που τρέφουν την οργή. Και κυρίως την ανάγκη να σταλεί ένα μήνυμα: «Σταματήστε τη γε
νοκτονία, σταματήστε τις δολοφονίες παιδιών, τον λιμό και τον βίαιο εκτοπισμό». Αυτό ούτε αντισημιτισμός είναι, ούτε… καταστροφή του τουρισμού είναι. Στο μεταξύ χιλιάδες Ισραηλινοί και διακοπεύουν στην Ελλάδα και ακίνητα αγοράζουν σωρηδόν και μπίζνες κάνουν (π.χ. χτίζοντας ξενοδοχεία-εκτρώματα με κρατικές επιδοτήσεις 40% και εγχώριο τραπεζικό δανεισμό, αγοράζοντας ολόκληρες πολυκατοικίες τις οποίες μετατρέπουν σε AirBnB κ.ο.κ.). Και θα συνεχίσουν να κάνουν, διότι δεν είναι όλοι οι Ισραηλινοί ίδιοι και κυρίως κανένα «κυνήγι Εβραίων» δεν είναι σε εξέλιξη.

Παραπέμπουμε δε σε εκείνους τους Ισραηλινούς διανοούμενος και παράγοντες που επισημαίνουν ότι η πολιτική Νετανιάχου θα ευθύνεται εάν προκύψει νέο κύμα αντισημιτισμού. Φοβόμαστε ότι η σιωπή για τα εγκλήματα Νετανιάχου θα αποδειχθεί καταστροφική για τους ίδιους τους Ισραηλινούς στο τέλος. Και μπορεί πολλοί σωστά να σημειώνουν ότι η Χαμάς με τη δράση της, βάζει "βούτυρο στο ψωμί" του Νετανιάχου (πράγμα που δημιουργεί σκέψεις για τους πραγματικούς σκοπούς της οργάνωσης), αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη γι' άμεση αλλαγή στροφής.

Καιρός υπάρχει ακόμα γι' αλλαγή πορείας, αν και αυτό δυστυχώς παραμένει αβέβαιο...

(Με στοιχεία από την εφημερίδα "Ποντίκι").

Η Τράπεζα Πειραιώς, η Cashflex και τα 850 ΑΤΜ που "έχασαν τη μαμά τους"

 Η ιστορία ξεκινάμε στα χρόνια της κρίσης του τραπεζο-οικονομικού τομέα, όπου η Τράπεζα Πειραιώς γιγαντώθηκε, απορροφόντας ό,τι υπήρχε και μπορούσε ν' αγοραστεί κοψοχρονιά. Οι απορροφήσεις αυτές υποστηρίχθηκαν ουσιαστικά από το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο χρηματοδότησε (αφειδώς) όλες τις συστεμικές τράπεζες, είτε άμεσα, είτε έμμεσα.

Η Τράπεζα Πειραιώς βρέθηκε έτσι με ένα τεράστιο δίκτυο ΑΤΜ, το οποίο τα τελευταία χρόνια αριθμούσε πάνω από 2100 "μηχανήματα" ανά την Ελλάδα. Αυτό βέβαια δεν το έκανε γιατί αγαπούσε τους πελάτες της: αν χρησιμοποιήσει κανείς ΑΤΜ για την οποιαδήποτε συναλλαγή, απλώς δεν πάει στο γκισέ της τράπεζας - επομένως αυτός που "κερδίζει" είναι η τράπεζα: λιγότερες συναλλαγές = λιγότερο προσωπικό...

Εκεί παρουσιάστηκε μια ευκαιρία για την Τράπεζα Πειραιώς. Ένα καινούργιο επιχειρηματικό σχήμα, με την επωνυμία Cashflex (θυγατρικής της εταιρείας Printec Cash Networks), προσέγγισε την τράπεζα και της πρότεινε ν' "αγοράσει" ένα μεγάλο αριθμό (850 ΑΤΜ off site (δηλαδή εκτός τραπεζικού καταστήματος), με πιθανότητα (σε περίπτωση που το εγχείρημα πετύχει), ο αριθμός αυτός ν' αυξηθεί παραπάνω. H Τράπεζα Πειραιώς, που προφανώς ψάχνει συνεχώς καινούργιους τρόπους για ν' αυξήσει τα κέρδη της, δέχτηκε και μάλιστα απέκτησε  μειοψηφική συμμετοχή (περίπου 20%) σε αυτή. 

Η μετονομασία των ΑΤΜ ξεκίνησε άμεσα και έτσι τώρα υπάρχουν 220 ΑΤΜ "Cashflex" ήδη σε λειτουργία σε περιοχές όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, οι Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα, η Κρήτη, το Ιόνιο και η Ήπειρος. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι καλά, και πρόβλημα δεν υπάρχει. Στο κάτω-κάτω τα ΑΤΜ ήταν της Τράπεζας Πειραιώς και τα πούλησε. Δικαίωμά της. Το παράλογο όμως ξεκινάει κάπου εδώ: Σύμφωνα με την καινούργια κατάσταση, αν ένας πελάτης της Τράπεζας Πειραιώς, πάει σε ΑΤΜ της Cashflex (που προφανώς μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ΑΤΜ της Πειραιώς, στην οποία ανήκει ακόμα και σήμερα κατά περίπου 20%) και κάνει ανάληψη, η Cashflex θα του κρατήσει προμήθεια 1,5€! Και δεν φτάνει αυτό: σύμφωνα με την επίσημη παραδοχή της τράπεζας ταυτόχρονα γίνεται και κράτηση 0,60€ υπέρ της ίδιας της Πειραιώς! Μέχρι σήμερα επίσης, αν ο πελάτης έκανε και ερώτηση υπολοίπου θα του γίνει έξτρα χρέωση ύψους… 1,5€! Όπερ και εγένετο: 3,6€ για δύο συναλλαγές που κυριολεκτικά δεν προσφέρουν καμιά νέα υπηρεσία στον χρήστη! Η αλήθεια είναι ότι προφανώς και κάποιοι το αντιλήφθησαν, και φυσικά κάποιοι αντέδρασαν. Το αποτέλεσμα ήταν να βγάλει η Τράπεζα Πειραιώς μια δακρύβρεχτη ανακοίνωση στην οποία αυτοχειροκροτούνταν για το έργο της και την προσφορά της στην ελληνική κοινωνία, λέγοντας παράλληλα ότι μειώνεται η χρέωση υπέρ της γι' αναλήψεις από τα παλιά ΑΤΜ της στα 0,5 ευρώ ενώ γίνονται μηδενικές οι χρεώσεις για ερώτηση υπολοίπου και αλλαγή PIN. Τέτοιες ανακοινώσεις βέβαια δε δημιουργούν συμπάθεια στην κοινή γνώμη, οπότε η "καζούρα" συνεχίστηκε, ενώ το θέμα έφτασε μέχρι και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος βέβαια ουσιαστικά δε σχολίασε το ζήτημα (κατά την πάγια τακτική του).

Για να είμαστε ειλικρινής, η Cashflex δεν είναι η μόνη εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα των ΑΤΜ στο El Dorado, που λέγεται Ελλάδα: Κυρίαρχος παίκτης στον τομέα είναι η Euronet, η οποία βρίσκεται πάνω από δύο δεκαετίες στην Ελλάδα, έχοντας αναπτύξει ένα δίκτυο από 1.700 ATM πανελλαδικά σε ό,τι αφορά ΑΤΜ εκτός τραπεζικών καταστημάτων.  Παράλληλα, δραστηριοποιείται και αναπτύσσει τον τομέα της Αποδοχής Πληρωμών και Εκκαθάρισης Συναλλαγών με την εμπορική ονομασία «epay», με πάνω από 220.000 τερματικά POS και σημαντικά μερίδια αγοράς στο φυσικό και ηλεκτρονικό εμπόριο. Η χρέωση για την ανάληψη μετρητών από τα ΑΤΜ Euronet είναι 4,95 ευρώ ανεξαρτήτως ποσού (!), έναντι περίπου 1 ευρώ που χρεώνουν κατά μέσον όρο οι τράπεζες για την ανάληψη χρημάτων από ATM άλλης τράπεζας. Προφανώς δηλαδή και η Cashflex είναι οικονομικότερη, αλλά το μυστικό είναι ότι η Euronet τουλάχιστον δημιούργησε το δικό της δίκτυο, ενώ από την άλλη η Cashflex αγόρασε κομμάτι του δικτύου της Πειραιώς, η οποία όχι μόνο πήρε χρήματα από την πώληση, όχι μόνο έχει ποσοστό από τα κέρδη της, αλλά κερδίζει και από κάθε συναλλαγή: Triple win κατάσταση δηλαδή, για μια τράπεζα που υπάρχει σήμερα εις βάρος των φορέων του Δημοσίου και του ελληνικού λαού.

Βέβαια αυτό συνέβει στο παρελθόν. Πλέον οι τράπεζες είναι απόλυτα κερδοφόρες (με πάνω από 3,5 δισ. ευρώ καθαρά κέρδη), διανέμουν μερίσματα ενώ την ίδια ώρα που αρνούνταν να καταβάλλουν τους φόρους που χρωστούν στο ελληνικό Δημόσιο (με πάνω από 19 δισ. ευρώ χρέη), ενώ δανείζουν χρήματα με επιτόκιο που είναι 11,62 φορές υψηλότερο από αυτό που προσφέρουν στους καταθέτες, πράγμα που τις καθιστά κερδοσκοπικές...

Και φυσικά η ζωή συνεχίζεται κανονικά...

Ένας αχρείαστος θάνατος...

  Ο Γιώργος ήταν ένα παιδί στα 13. Ήσυχο, καλόβολο, ευγενικό. Καλός μαθητής στο σχολείο, με λίγους αλλά καλούς φίλους. Απέφευγε τις φασαρίες και τους καβγάδες. Του άρεσε η μουσική και ο κινηματογράφος. Είχε όνειρα για τη ζωή του - όπως οι περισσότεροι έφηβοι σε αυτήν την ηλικία. Οι γονείς του ήταν χωρισμένοι αλλά τον αγαπούσαν και οι δύο, όπως επίσης και ο πατριός του, ο οποίος τον είχε μεγαλώσει σα δικό του παιδί. Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και ένα βράδυ μεσοβδόμαδα το περνούσε στο σπίτι του πατέρα του, ο οποίος είχε σταθερή σχέση εδώ και καιρό με μια γυναίκα επίσης χωρισμένη με παιδί, 4 χρόνια μικρότερο του Γιώργου. 

Το περασμένο Σάββατο ήταν η εβδομάδα που θα έμενε στο σπίτι του πατέρα του. Ο καιρός ήταν εξαιρετικός και ο πατέρας του αποφάσισε ότι θα ήταν καλή ιδέα να πάνε και οι τέσσερις τους στη θάλασσα. Του Γιώργου δεν του άρεσε η θάλασσα ιδιαίτερα - μάλλον είχε μια φοβία προς αυτή: μάλιστα όταν για ένα διάστημα έκανε μαθήματα κολύμβησης, έβρισκε ό,τι δικαιολογία μπορούσε για να μην πηγαίνει στα μαθήματα. Ο πατέρας του το ήξερε, αλλά παρόλα αυτά θεώρησε καλή ιδέα ν' αγοράσει στα δύο παιδιά από ένα φουσκωτό - απ' αυτά που βρίσκει κανείς σε όλα τα παραθαλάσσια καταστήματα αλλά τα οποία δεν είναι φτιαγμένα για τη θάλασσα. Και ειδικά μια θάλασσα που είναι ανοιχτή, με συχνό αέρα και ρεύματα, όπως αυτή στην οποία πήγε ο Γιώργος με τον πατέρα του και την παρέα του τελευταίου. 

Ποτέ δε θα μάθουμε τι έκανε τον Γιώργο να ξεπεράσει την όποια φοβία του προς τη θάλασσα και να μπει με το άλλο παιδί μέσα, με τα καινούργια φουσκωτά τους, λίγο μετά το μεσημέρι του Σαββάτου. Κανείς επίσης δε θα μάθει ποτέ, τι πέρασε από το μυαλό του πατέρα του Γιώργου, ο οποίος θεώρησε ως "καλή ιδέα" ν' αφήσει τα δύο παιδιά να μπουν στο νερό μόνα τους, χωρίς να είναι καλοί κολυμβητές, σε μια παραλία χωρίς ναυαγοσώστη, και σε μια μέρα που είχε αρκετό αέρα, αν και όχι ιδιαίτερο κύμα. Τα παιδιά μπήκαν, παρότι ήταν καταφανέστατο ότι λόγω του αέρα θα ήταν πολύ εύκολο τα φουσκωτά ν' ανατραπούν και εκείνα να παρασυρθούν από τα ρεύματα. Κανείς δεν τους έκανε παρατήρηση, γιατί οι λουόμενοι αναρωτήθηκαν "ποιος είμαι εγώ ν' ανακατευτώ;", αν και είδαν τη καταφανέστατη ανοησία.

Τουλάχιστον όμως οι λουόμενοι ενδιαφέρθηκαν όταν άκουσαν τις φωνές των παιδιών που έπεσαν στη θάλασσα, έχοντας παρασυρθεί στ' ανοιχτά. Ιδιωτικές βάρκες και το λιμενικό βρέθηκαν γρήγορα στην περιοχή και μπόρεσαν να σώσουν το μικρότερο απ' τα δύο παιδιά, λίγη ώρα αργότερα. Δυστυχώς ο Γιώργος δε σώθηκε, αν και μεγαλύτερος. Η σωρός του βρέθηκε τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, δεκάδες ναυτικά μίλια ανατολικά. Η κατάληξη ήταν μάλλον αναμενόμενη - είναι γνωστό ότι πολύ σπάνια βρίσκονται ναυαγοί ζωντανοί, ειδικά σε ανοιχτές θάλασσες με ρεύματα, όπου το νερό είναι κρύο (ακόμα και το καλοκαίρι).

Κανείς δε θα μάθει τι σκεφτόταν ο Γιώργος τις τελευταίες του στιγμές, πόσο φοβισμένος ήταν, πόση πάλεψε για να ζήσει ή αν ο θάνατος του ήταν αργός και βασανιστικός. Ένα είναι το σίγουρο όμως: Ο Γιώργος δεν χρειαζόταν να πεθάνει. Δεν ήταν παιδί σε κάποια εμπόλεμη ζώνη, δεν είχε πάθει κάποια ανίατη αρρώστια, δεν έπαιρνε ναρκωτικά, δεν είχε μπλέξει σε κάποιο καβγά - εκκούσια ή ακούσια. Είχε πολλά να κάνει στη ζωή του, μόνος και με τους φίλους του. Θα μπορούσε να σπουδάσει ή να γυρίσει τον κόσμο. Θα μπορούσε να δώσει κι άλλες χαρές στους γονείς του ή να τους θυμώσει επειδή δε μάζεψε το δωμάτιο του, όπως κάνουν όλα τα παιδιά. 

Ο θάνατος του Γιώργου θα μπορούσε ν' αποφευχθεί κατά 100% και δεν χρειαζόταν. Δεν ήταν ο Iron Man (που του άρεσε όταν ήταν μικρός) για να θυσιαστεί για να σωθούν άλλοι, ούτε υπερασπιζόταν τις Θερμοπύλες. Ήταν απλός ένα παιδί που είχε πάει να περάσει το Σάββατό του στη θάλασσα.

Ο Γιώργος βέβαια εκεί που πήγε δε θα είναι μόνος του. Δεκάδες παιδιά πνίγονται ή σκοτώνονται στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι, σε θάλασσες και ποτάμια, επειδή οι γονείς και οι κηδεμόνες τους, δεν κάνουν το πρώτο και βασικό, δηλαδή να συμπεριφερθούν ως κάποιοι που έχουν ευθύνη. 

Δεν είναι "μαγκιά" το ν' αφήνουμε τα παιδιά μας να κολυμπούν μόνα τους σε μια άγνωστη θάλασσα ή ν' ανοίγονται όταν έχει αέρα ή να βουτούν στα βράχια. Ούτε "άντρες θα γίνουν" αν το κάνουν - το αντίθετο: είναι πιθανό να μην προλάβουν να γίνουν αν τα κάνουν όλα αυτά. 

Τα παιδιά νομίζουν ότι το κακό δε θα συμβεί σε αυτά και ότι είναι αθάνατα. Δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ας τους το υπενθυμίζουμε ως γονείς, κηδεμόνες, θείοι, παππούδες και φίλοι. Έχουμε ευθύνη και ας γινόμαστε κακοί. Κάπου-κάπου χρειάζεται και αυτό.

(Αφιερωμένο στον "Γιώργο", που χάθηκε άδικα, λίγο πριν μπει στα 14, αφήνοντας πίσω δύο μικρότερα αδέρφια - ένα εκ των οποίων θα μεγαλώσει χωρίς να το θυμάται, μια μητέρα και ένα πατριό, παππούδες και γιαγιάδες, θείες καθώς και μερικούς καλούς φίλους. Όσοι τον γνωρίσαμε θα τον θυμόμαστε με αγάπη). 

Πως φτάσαμε ως εδώ: το σκάνδαλο με τις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ και η μοναδική λύση που υπάρχει...

Δεν υπάρχει καμία μέρα που να μην αποκαλύπτεται κάτι σάπιο στο "ευρωπαϊκό κράτος" που το λένε Ελλάδα - το πιο πρόσφατο είναι το σκάνδαλο με τις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Το σκάνδαλο

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ένας φορέας, εποπτευόμενος από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Μεριμνά για την κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων σε δικαιούχους, είτε πρόκειται για αγρότες είτε για κτηνοτρόφους. 

Από το 2020 και μετά άρχισαν να έρχονται στο φως στοιχεία που αφορούσαν σε διασπάθιση ευρωπαϊκών πόρων μέσω παράνομων επιδοτήσεων του Οργανισμού. Οι επιδοτήσεις αφορούσαν σε άτομα που δήλωναν δικαιούχοι και φέρονταν να έχουν στην ιδιοκτησία τους ή να έχουν μισθώσει εκτάσεις που είχαν χαρακτηριστεί ως «βοσκοτόπια».

Η αλλαγή του κανονισμού λίγα χρόνια νωρίτερα και συγκεκριμένα το 2017 είχε διευρύνει την έννοια «βοσκότοπος», ενώ ταυτόχρονα έδινε τη δυνατότητα να εμφανίζονται ως δικαιούχοι των επιδοτήσεων άτομα τα οποία μπορεί να είχαν βοσκοτόπια στην ιδιοκτησία τους, αλλά την ίδια ώρα δεν είχαν ζώα στην κατοχή τους. Όλα αυτά με μια προϋπόθεση: Να κόβουν σε συγκεκριμένο ύψος τα χόρτα των βοσκότοπων κάθε χρόνο. Εάν ωστόσο οι βοσκότοποι είχαν ξυλώδη, πολυετή μικρά πουρνάρια, το «ξήλωμα» γίνοταν μόνο από τα ζώα, που αυτοί δεν είχαν…

Η συγκεκριμένη αλλαγή προκαλεί μια «έκρηξη» στις επιδοτήσεις του 2017, οι οποίες σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ξεπέρασαν τα 36 εκατ. ευρώ. Φαίνεται ότι ήταν αρκετοί εκείνοι τη χρονιά που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την αλλαγή στη νομοθεσία. Κι επειδή τα βοσκοτόπια στην Κρήτη είναι συγκεκριμένα και γνωστοί οι κάτοχοί τους, η δράση των επιτήδειων επεκτάθηκε στην υπόλοιπη χώρα, φτάνοντας έως και τον… Γράμμο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, φαίνεται ότι κατά το χρονικό διάστημα 2019-2022 υπάρχει μια εντυπωσιακή καταγραφή σε νέους δικαιούχους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αρκετοί Έλληνες στράφηκαν ξαφνικά στη γεωργία και στην εκμετάλλευση βοσκότοπων. Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα… Ξαφνικά δικαιούχοι έφτασαν να δηλώνουν δικηγόροι (σχετική υπόθεση με κατηγορούμενο δικηγόρο που φέρεται να εισέπραξε παράνομα επιδοτήσεις, εκδικάστηκε στο Εφετείο της Αθήνας σήμερα). Και η συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν η μοναδική. Σε έλεγχο που γίνεται από συγκεκριμένα στελέχη του ΟΠΕΚΕΠΕ, αρχίζουν να διαπιστώνονται οι πρώτες παρατυπίες στην υποβολή των δηλώσεων των φερόμενων ως δικαιούχων. Και αν στην αρχή οι παρατυπίες αυτές φάνταζαν σαν μεμονωμένες περιπτώσεις, οι έλεγχοι που συνεχίστηκαν απέδειξαν ότι οι περιπτώσεις μόνο μεμονωμένες δεν ήταν και πως υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο εξαπάτησης μέσω ψευδών δηλώσεων.

Σε τι αφορούσαν οι ψευδείς δηλώσεις; Για παράδειγμα κάτοικος στην Κρήτη δήλωνε ιδιοκτήτης γης στον… Γράμμο ή σε νησιά του Αιγαίου! Το περιστατικό δεν ήταν ένα, αλλά πολλά, ειδικά από τη Μεγαλόνησο όπου πολλοί Κρητικοί εμφανίζονταν ως ιδιοκτήτες ή μισθωτές γης σε περιοχές που δεν είχαν καμία σχέση με το νησί τους. Την ίδια ώρα, στον έλεγχο των φορολογικών τους δηλώσεων προηγούμενων ετών και πιο συγκεκριμένα στο Ε9 διαπιστωνόταν πως οι εκτάσεις που δήλωναν ως δικές τους, απουσίαζαν από τη δήλωση. Πέραν της Κρήτης το ίδιο μοτίβο δείχνει να εμφανίζεται και σε δηλώσεις ατόμων σε άλλες περιοχές της χώρας, όπου σε αρκετές περιπτώσεις οι φερόμενοι ως δικαιούχοι δήλωναν ως δικές τους έως και δημόσιες εκτάσεις!

Η διασταύρωση των στοιχείων οδηγεί την τότε διευθύντρια των άμεσων ενισχύσεων του Οργανισμού, να «παγώσει» άνω των 5.000 ΑΦΜ που ανήκαν σε φερόμενους ως δικαιούχους και οι αιτήσεις των οποίων παρουσίαζαν πρόβλημα. Και κάπου εδώ αρχίζει ο παραλογισμός του ελληνικού δημοσίου αλλά και μια μεγάλη προσπάθεια συγκάλυψης. Αντί να ξεκινήσει μεγαλύτερος έλεγχος σε βάθος, στοχοποιείται η διευθύντρια που προχώρησε στο πάγωμα των προβληματικών ΑΦΜ και ξεκινάει ένα γαϊτανάκι ευθυνών όπου όλοι μιλούν για κάθαρση και λύση στο πρόβλημα που έχει προκύψει, αλλά κανείς από τους ιθύνοντες δεν κάνει κάτι γι’ αυτό.

Και όχι μόνο δεν έκαναν κάτι, αντιθέτως, με συγκεκριμένες τροποποιήσεις σε εγκυκλίους που αφορούσαν τους ελέγχους, διαπιστώνεται ότι κάποιοι βοήθησαν στη γιγάντωση του φαινομένου της διαφθοράς στο κομμάτι με τις επιδοτήσεις. Ειδικότερα: Κατά το επίμαχο διάστημα (2019-2022) φέρονται να υπήρξαν διοικήσεις που με τις τροποποιήσεις τους έκαναν περισσότερο αυστηρούς τους ελέγχους για τους δικαιούχους, όπως και άλλες που προκλητικά θα έλεγε κανείς, αφαίρεσαν όλες τις προβλέψεις και τις δικλείδες ασφαλείας. Για παράδειγμα υπήρξε τροποποίηση που ανέφερε ότι ο Οργανισμός «δεν ήταν αρμόδιος να κρίνει» για συγκεκριμένες εκτάσεις των οποίων η νομή, κυριότητα ή η κατοχή ήταν σε καθεστώς αμφισβήτησης. «Η επίλυση ιδιοκτησιακών ή εν γένει εμπραγμάτων δικαιωμάτων, αποτελούν αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστικών αρχών και δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του ΟΠΕΚΕΠΕ», ανέφερε η εγκύκλιος. Την ίδια ώρα βέβαια ο οργανισμός δεν είχε κανένα πρόβλημα να αποζημιώσει αυτόν που είχε κάνει τη συγκεκριμένη αίτηση…

Η κυβερνητική ευθύνη

Κομβική όμως ήταν και η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, θεώρησε σωστό, παραμονές των εθνικών εκλογών του 2023 να «ξεπαγώσει» τα 5.000 ΑΦΜ που ελέγχονταν από τον Οργανισμό για ανακρίβειες και ψευδή στοιχεία και να προχωρήσει κανονικά στην καταβολή των επιδοτήσεων. Το γεγονός ότι κάποιες απ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουν ήδη οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη κι έχουν καταγραφεί ήδη οι πρώτες καταδίκες ατόμων που φέρονται να δήλωσαν ψευδή στοιχεία, μάλλον διαφεύγει της προσοχής και της παρούσας διοίκησης του ΟΠΕΚΕΠΕ όσο και του αρμόδιου υπουργού, κ. Τσιάρα. Άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα μέσα στο υπουργείο, αλλά και στον Οργανισμό, υποστηρίζουν ότι είναι αρκετοί αυτοί που δεν ενέκριναν τα όσα συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια, ωστόσο επικρατούσε ένα κλίμα τρομοκρατίας από συγκεκριμένα στελέχη που υπηρετούν εκεί και τα οποία δείχνουν να έχουν άνωθεν κάλυψη. Με απλά λόγια, όποιος διαφωνούσε ή εξέφραζε αντίλογο, κατέληγε σε θέσεις «ψυγείου» ή απομονωνόταν ως ο «γραφικός» που βλέπει «φαντάσματα».

Μετά την δημοσιότητα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, που αναδείχθηκε από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (η Ελληνική μάλλον είναι σε ύπνωση (ή δεν την "αφήνουν" ν' ασχοληθεί) και την αποκάλυψη απίστευτων διαλόγων εμπλεκομένων, που οδήγησε στην ανεξέλεγκτη διασπάθηση των κοινοτικών επιδοτήσεων που είναι πολλά δισεκατομμύρια ευρώ, όλοι οι αρμόδιοι "σκίζουν τα ιμάτιά τους" ότι δεν ήξεραν τίποτα. Είναι δυνατόν όμως να γίνουν πιστευτοί;

Όλοι ήξεραν τις "μεθοδεύσεις" που γίνονταν. Από τους τοπικούς κυβερνητικούς βουλευτές, μέχρι τους γενικούς γραμματείς και τους αρμόδιους και συναρμόδιους υπουργούς. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν η Κρήτη, που έχει περίπου 500.000 αιγοπρόβατα, να δηλώνει 7,5 εκατομμύρια, χωρίς κανείς να το "παίρνει χαμπάρι". 

Η Κρήτη βέβαια δεν αποτελεί την εξαίρεση στον "βρώμικο κανόνα". Το ίδιο φυσικά γίνονταν σε όλη την χώρα, και παντού κάποιοι "σφύριζαν αδιάφορα" για ένα και μόνο λόγο: Γιατί έτσι εξασφάλιζαν ψήφους ή πιο σωστά τους εξαγόραζαν. Η "παραίτηση" από την κυβέρνηση ενός Υπουργού και τριών Υφυπουργών (που πάντως συνέβει πολύ πιο γρήγορα απ' ότι έγινε στην τραγωδία των Τεμπών), είναι προφανώς στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης και της πλειοψηφίας των κατοίκων της χώρας που δε συμμετείχαν στο φαγοπότι. Αυτοί εξάλλου αντικαταστάθηκαν άμεσα, εντός μίας ημέρας, με άλλους "αναλώσιμους" βουλευτές και η ζωή συνεχίζεται... 

Όμως, δεν είναι έτσι. Ούτε τόσο απλό. Οι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να μάθουν την πλήρη αλήθεια και να οδηγηθούν σε τιμωρία οι κύριοι υπεύθυνοι, παραδειγματικά. Δεν μπορεί να διασπαθίζεται με τον τρόπο αυτό το κοινοτικό χρήμα, η χώρα να τιμωρείται με πρόστιμο πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ και να μην "τρέχει τίποτα". Και το πρόστιμο αυτό να καλείται να πληρωθεί από τους Έλληνες φορολογούμενους - η παραδοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι "απέτυχε" δεν αρκεί γιατί έχει την υποχρέωση να πει στο λαό την αλήθεια και ν' αποδώσει ευθύνες.

Και τα ερωτήματα είναι προφανή: Γνώριζε για το τί γινόταν με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, πώς δινόταν τα χρήματα και ποιοι τα έπαιρναν; Γνώριζε για την αποδέσμευση των ελεγχόμενων ΑΦΜ αγροκτηνοτρόφων; 

Αν δεν γνώριζε, είναι τουλάχιστον ανεπαρκής για να ηγείται της κυβέρνησης. Αν γνώριζε τα όσα γίνονταν και δεν έκανε το παραμικρό για να σταματήσει η απάτη, τότε, είναι ο πρώτος που πρέπει να καλέσει η Δικαιοσύνη για να δώσει εξηγήσεις - σε μια Δημοκρατία κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. 

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα κομβικό ερώτημα: Από ποια Ελληνική Δικαιοσύνη να κληθεί; Αυτή που στην ουσία δεν υπάρχει και που επέτρεψε το αίσχος στη διαχείρηση της υπόθεσης των Τεμπών; Και όταν υπάρχει, είναι κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη; 

Θα συμφωνήσουμε λοιπόν με τον Πρωθυπουργό. Το απόστημα πρέπει να σπάσει. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει κι εκείνος να πάρει την ευθύνη που του αρμόζει, και να πληρώσει και το ανάλογο τίμημα...

Η επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράν και η ανατροπή των "μουλάδων"...

 Η είσοδος των ΗΠΑ στη διαμάχη Ισραήλ-Ιράν, σηματοδοτεί μια τεράστια αλλαγή πολιτικής για τη μεγαλύτερη ίσως υπερδύναμη του πλανήτη. Και αυτό συμβαίνει γιατί μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ πριν επιτεθούν προσπαθούσαν πάντα να βρουν αποδείξεις για να νομιμοποιήσουν οποιαδήποτε επίθεση εκδήλωναν. Από την επίθεση στο Ιράκ και τον Σαντάμ Χουσεΐν (με τα περίφημα βιολογικά όπλα, μαζικής καταστροφής) μέχρι το Αφγανιστάν (όπου εκεί τουλάχιστον υπήρχε και ένας πραγματικός λόγος, αν και τα αποτελέσματα της εισβολής υπήρξαν οικτρά, όπως έχουμε εξηγήσει εδώ), οι ΗΠΑ ξόδευαν χρόνο και ενέργεια για να διαπραγματευτούν και βρουν αιτίες πριν ξεκινήσουν ή πριν μπουν σε πόλεμο.

Στην περίπτωση όμως του Ιράν τα πράγματα έγιναν πολύ διαφορετικά: εκεί που ανέμεναν οι πάντες, τις ΗΠΑ να λειτουργούν εκτονωτικά, κάνοντας μάλιστα απευθείας συνομιλίες με το Ιράν, ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να επιτεθεί απρόκλητα, προχωρώντας τη πυραυλική διαμάχη Ισραήλ - Ιράν, σε κάτι σαφέστατα πιο επικίνδυνο και ακραίο.

Το κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ (το οποίο την ώρα που γραφόταν το κείμενο ήταν ένα βήμα πριν την υλοποίηση του) μπορεί να τραυματίζει σημαντικά καταρχήν την οικονομία του Ιράν (η οποία δεν έχει άλλη θαλάσσια διέξοδο για διακίνηση του πετρελαίου του), αλλά θα επηρεάσει σημαντικά και άλλες χώρες του Κόλπου, καθώς και τον υπόλοιπο κόσμο. Ειδικά η Ε.Ε. (η οποία έχει χάσει ήδη από τις αρχές του έτους τη τελευταία νόμιμη πρόσβαση στις ρωσικές πηγές ενέργειας) θα χτυπηθεί σημαντικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι για άλλη μια φορά, οι ΗΠΑ μεγαλώνουν μια διαμάχη, από την οποία μόνο εκείνες αναμένεται να ωφεληθούν σημαντικά, ενώ το κόστος θα το πληρώσουν άλλοι (σε επανάληψη δηλαδή των όσο συμβαίνουν στην Ουκρανία).

Αυτό όμως που δεν είναι ξεκάθαρο είναι το γιατί οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο. Η απάντηση μπορεί να είναι προφανής (δηλ. για να κάνουν επίδειξη δύναμης) αλλά αυτή τη φορά απέναντί τους δεν υπάρχει μια παγκόσμια τρομοκρατική οργάνωση (τύπου Αλ Κάιντα) ή ένας δικτάτορας που στην πραγματικότητα δε θέλει κανείς. Αυτή τη φορά, απέναντι του υπάρχει ένα κράτος στο οποίο υπάρχει δημοκρατία, έστω και κατ' επίφαση. Από την άλλη όμως αυτό το καθεστώς-κράτος λειτουργεί ως δημοκρατία, μόνο όσο αφορά τις εκλογές που πραγματοποιεί...Όπως γράφει σωστά ο Νίκος Τζιανίδης στο "Έθνος":

"Το καθεστώς του Ιράν είναι ένα από τα πιο σκληρά και καταπιεστικά στον Κόσμο: αυθαίρετες συλλήψεις και οι στημένες δίκες, βασανιστήρια μεσαιωνικού τύπου, μαστιγώσεις, εκτελέσεις, αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, φυλακές ανήλιαγες που όποιος μπαίνει βρίσκεται στον προθάλαμο του Κάτω Κόσμου…Η γυναίκα θεωρείται μίασμα! Η ελεύθερη πολιτική σκέψη και έκφραση είναι απαγορευμένες. Και το μίσος του καθεστώτος για τον άνθρωπο δεν γίνεται αισθητή μόνο από τους Ιρανούς. Η Ισλαμική Δημοκρατία εξάγει τον αυταρχισμό της εδώ και χρόνια, μέσω αντιπροσώπων της Χαμάς στην Παλαιστίνη και της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, (Σ.Σ. καθώς και τους Χούθι στην Υεμένη) και τώρα προμηθεύοντας με «πολεμικό δυναμικό» τη Ρωσίας στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Το θεοκρατικό-σατανικό καθεστώς του Ιράν έχει χρηματοδοτήσει και υποστηρίξει την Τρομοκρατία στη Δύση· ο διακαής πόθος του για χρήση πυρηνικών όπλων, με τα οποία θα απειλούσε το Ισραήλ, είναι αδήριτος."

Επομένως και με δεδομένο το ότι οι πρώτες ημέρες της ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν φαίνεται να έχουν προκαλέσει σημαντική ζημιά στη στρατιωτική υποδομή του ιρανικού καθεστώτος, αποκαλύπτωντας μια ανεπάρκεια στην ικανότητα του Ιράν να αντιδράσει και να αμυνθεί, δημιουργείται ένας τεράστιος πειρασμός για μια επίθεση που θα αποδυναμώσει σε τεράστιο βαθμό το Ιράν, δίνοντας τη δυνατότητα και στο "λαό του Ιράν" ν' ανατρέψει το καθεστώς διακυβέρνησής του. Ας μην ξεχνάμε ότι εξ' αρχής ο Νενατανιάχου το είχε αναφέρει ως έναν από τους "στόχους" των πυραυλικών επιθέσεών του...

Ο αρθρογράφος του "Έθνους" συνεχίζει: "Η εξαφάνιση του ιρανικού καθεστώτος δεν συνεπάγεται και επιτυχημένη αλλαγή καθεστώτος. Είναι πιθανό, το Ισραήλ, με ή χωρίς τη στρατιωτική υποστήριξη του Τραμπ, να προκαλέσει τόση ζημιά στο Ιράν ώστε να καταστήσει αδύνατη τη λειτουργία του καθεστώτος. Αλλά τι θα ακολουθήσει; Ούτε το Ισραήλ ούτε οι ΗΠΑ έχουν πρόθεση να καταλάβουν ένα ισοπεδωμένο Ιράν για να το διοικήσουν. Τα σκληρά μαθήματα από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη είναι ακόμα νωπά. Και σίγουρα το Ιράν δεν είναι το Βερολίνο του 1945. Ένα καθεστώς που θα προωθείται από το Ισραήλ σίγουρα θα δυσκολευτεί να επιβιώσει. Ένα καθεστώς που θα υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και επιτρέπει στον Τραμπ και τους συμμάχους του να λεηλατούν και να πλουτίζουν εις βάρος του Ιράν, θα είχε βραχύ βίο και τέλος κακό. Άλλωστε και οι Ιρανοί διαβάζουν Ιστορία και δεν ξεχνούν ούτε τον ξενόδουλο σάχη Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί, ούτε και τον φιλόπατρη Μοχάμεντ Μοσαντέκ, που ανατράπηκε με πραξικόπημα οργανωμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (λέγε με CIA) και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Ένα ηττημένο Ιράν, σήμερα, θα ήταν ένα αποδυναμωμένο μεν, αλλά εξαιρετικά μεγάλο, περήφανο και σημαντικό κράτος δε· θα εξακολουθούσε να είναι πλούσιο σε φυσικούς πόρους- μια ενεργειακή υπερδύναμη- και θα παρέμενε καλά οπλισμένο και- κυρίως- θα υποδαυλίζονταν (από τρίτους) εστίες αντίστασης που σύντομα θα θέριευαν. Το εθνωτικό και θρησκευτικό δυναμικό μείγμα του Ιράν θα άρπαζε την ευκαιρία να διεκδικήσει τα δικαιώματα και τις αξιώσεις του, όταν ο καιρός και οι συγκυρίες θα το επέτρεπαν. Και κάτι περισσότερο από σίγουρο: οι νοσταλγοί-υποστηρικτές του παλαιού καθεστώτος θα βρίσκονταν παντού και σίγουρα όχι μόνο στις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία. Αυτά είναι ακριβώς τα συστατικά που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις και τέλος μια έκρηξη κοινωνικής αστάθειας, ισχύος μεγαλύτερης από τα- δήθεν- πυρηνικά όπλα που αντιμάχονται τώρα οι «καλοί» Ισραηλινοί και οι ΗΠΑ.

Το Ιράν είναι ένα translaticius επαναστατικό καθεστώς· οι ηγέτες του, που αναρριχώνται στην εξουσία, έχουν γκρεμίσει τους προκατόχους τους. Και αν τώρα ανατραπούν, μπορεί και να μην παραδοθούν ποτέ, όπως εξάγγειλε ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ."

Και αυτό θα ήταν κάτι που σήμαινε επανάληψη του Αφγανιστάν, αυτή τη φορά σε μεγαλύτερη κλίμακα, με πιθανή εμπλοκή άλλων...Κάτι που δε θα έπρεπε να το θέλει κανείς, οπουδήποτε στον κόσμο...

Βέβαια με τέτοιους παγκόσμιους ηγέτες (και με δηλώσεις του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, που προκαλούν σκεπτικισμό για το αν είναι καλά στα μυαλά του ή όχι), δεν μπορεί να υπάρχει αισιοδοξία...