Μια "εναλλακτική" ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε

Με το 2019 να μας αποχαιρετά, ακολουθώντας το ειδησεογραφικό έθιμο, θα κάνουμε μια μίνι ανασκόπηση, εστιάζοντας στις ειδήσεις που πιστεύουμε ότι ξεχώρισαν - αν και κάποιες απ' αυτές δεν έτυχαν μεγάλης προσοχής. Έτσι επιλέξαμε 12 αναρτήσεις που νομίζουμε ότι αξίζει να θυμηθείτε μαζί μας:

Ιανουάριος

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι έτοιμη να ψηφιστεί και απέναντί της βρίσκεται η πλειοψηφία των Ελλήνων με μπροστάρη τον Μίκη Θεοδωράκη.

Φεβρουάριος

Ο Παύλος Πολάκης αναδεικνύεται σε κεντρικό πρόσωπο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Μάρτιος

Η χώρα μας αναγνώρισε την Βόρεια Μακεδονία αλλά η γείτονα χώρα, κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει ότι δεν ενδιαφέρεται να εφαρμόσει τη Συμφωνία των Πρεσπών.


Απρίλιος

Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για τις εκλογές και κάνει σειρά "μεταγραφών".

Μάιος

Οι ευρωεκλογές αναδεικνύουν νικητή την ΝΔ, αλλά έχουν παραπάνω από ένα "νικητή" και περισσότερους από έναν χαμένους.

Ιούνιος

Παρουσιάζεται νέος "παίχτης" στην ελληνική ακροδεξιά - η "Ελληνική Λύση".

Ιούλιος

Η ΝΔ κερδίζει τις εκλογές, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπόσχεται να κάνει "τον ουρανό πιο γαλανό".

Αύγουστος

Η κυβέρνηση ετοιμάζει επιχειρησιακό σχέδιο για να σπάσει το "άβατο" των Εξαρχείων.

Σεπτέμβριος

Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ τσακώνονται για την ψήφο των ομογενών.

Οκτώβριος

Η Τουρκία κάνει στρατιωτική επέμβαση στην Συρία και δίνει ένα δωρεάν μάθημα στην Ελλάδα...

Νοέμβριος

Κυκλοφορεί στους κινηματογράφους ταινία-ντοκυμανταίρ για τη ζωή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη!

Δεκέμβριος

Η Τουρκία συμφωνεί με την Λιβύη να σβήσουν τα ελληνικά νησιά από τον χάρτη...


Καλή χρονιά σε όλους μας - και μακάρι του 2020 να μην επαναλάβουμε τα λάθη που σα λαός κάναμε όλα αυτά τα χρόνια!

O Μπόρις, ο Κόρμπιν και το Brexit που τελικά θα γίνει

Είναι πολύ εύκολο να γράψει κανείς κατεβατά γιατί βγήκε ένα συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα αλλά πολύ δύσκολο να το εξηγήσει κανείς επαρκώς. Και αυτό γιατί μπορεί ένα κόμμα να κερδίζει τις εκλογές αλλά οι λόγοι που το ψήφισαν οι άνθρωποι πάντα είναι παραπάνω από ένας - και πολλές φορές δεκάδες.
Πάρτε για παράδειγμα την Μεγάλη Βρετανία. Στο Λίνκολν ο υποψήφιος των Συντηρητικών έχει κατηγορηθεί με στοιχεία ότι έχει σχέση με ακροδεξιές οργανώσεις, ενώ η αντίπαλός του - και βουλευτής των Εργατικών στα 2 1/2 χρόνια που ήταν στη βουλή, παρήγαγε αρκετό έργο και έκανε ουσιαστικό θόρυβο για την περιφέρειά της. Όμως ο πρώτος κέρδισε, ενώ η 2η έχασε τις εκλογές - κάτι περίεργο για μια κοινωνία που απεχθάνεται τις ακρότητες. Η εύκολη ανάγνωση του αποτελέσματος τοπικά θα ήταν ότι "αυτό έγινε λόγω του Brexit". Στην πραγματικότητα όμως στη συγκεκριμένη περιοχή τη δουλειά την έκανε το ανατρεπτικό μανιφέστο του Κόρμπιν, το οποίο τρόμαξε μια περιοχή που είναι παραδοσιακά συντηρητική. Από την άλλη το μανιφέστο σίγουρα δεν ενόχλησε σχεδόν κανένα ψηφοφόρο στο Μπολσόβερ, μια μικρή περιοχή κοντά στο Σέφιλντ, αλλά δεν είχε τη βαρύτητα που είχε το σύνθημα του "να γίνει επιτέλους το Brexit" το οποίο πρόβαλε ο Μπόρις Τζόνσον. Έτσι για πρώτη φορά από την ημέρα που δημιουργήθηκε η περιφέρεια, η έδρα πήγε στους Συντηρητικούς, κάτι αδιανόητο μέχρι χθες για πολλούς, αφού με "πόνο ψυχής" οικογένειες που ψήφιζαν επί 4 γενιές Εργατικούς πήγαν "απέναντι".
Την πρώτη περιφέρεια την τρόμαξε η πιθανότητα κρατικοποίησης των πάντων, τη δεύτερη (που δεν τη νοιάζει η σχέση της Μ. Βρετανίας με την Ευρώπη και που οι μόνοι ξένοι που θα δει είναι οι Πολωνοί εργάτες "που τους πήραν τις δουλειές και παίρνουν τα επιδόματα και τα σπίτια") η πιθανότητα να μη συμβεί το Brexit, του οποίου η καθυστέρηση "κάνει κακό στην χώρα".
Βέβαια το θέμα εξαρχής δεν ήταν οι Εργατικοί να κερδίσουν τις εκλογές, αλλά το να περιορίσουν την πλειοψηφία των Συντηρητικών. Η εκλογική νίκη δε θα συνέβαινε γιατί όσο θόρυβο και αν έκαναν αυτοί που ΔΕΝ ήθελαν το Brexit, η πλειοψηφία του κόσμου είχε κουραστεί από τα "ήξεις-αφήξεις" και τις μακρές διαπραγματεύσεις (και τις παράλογες απαιτήσεις της Ε.Ε.), με αποτέλεσμα να είναι έτοιμος να ψηφίσει τον οποιοδήποτε έμοιαζε στοιχειωδώς σοβαρός για να το πραγματοποιήσει. Βέβαια ο Μπόρις απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί σοβαρός αλλά έπαιζε μόνος του στο γήπεδο, ειδικά όταν το Brexit Party αποφάσισε να τον στηρίξει τακτικά, κατεβάζοντας υποψηφίους μόνο σε περιοχές που θα μπορούσε να κάνει ζημιά στους Εργατικούς.
Από την άλλη οι Εργατικοί παρουσίασαν την τελευταία σοβαρή προσπάθεια για τη γενιά μας να υπάρξει σοσιαλισμός (με την έννοια του κρατικού ελέγχου σε ΔΕΚΟ και της ύπαρξης ισχυρής κοινωνικής ασφάλισης με χρηματοδότηση μέσω της φορολογίας των πλουσίων) σε μεγάλη χώρα του δυτικού κόσμου. Όμως το πρόγραμμα τους τρόμαξε μια μερίδα ψηφοφόρων, ενώ η αμφίσημη στάση τους στο Brexit απομάκρυνε μια άλλη μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων τους που είχαν ισχυρή άποψη για το ζήτημα: τόσο απ' εκείνους που είχαν ψηφίσει Brexit όσο κι εκείνους που είχαν ψηφίσει Remain. Οι δεύτεροι προτίμησαν ως ένα βαθμό να ψηφίσουν Φιλελεύθεροι Δημοκρατικούς, ενώ οι πρώτοι ένιωσαν "προδομένοι" αφού πίστεψαν ότι το κόμμα που ακολουθούσαν μια ζωή δεν τους καταλάβαινε. Οι Remainers επίσης δεν έπαιξαν σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι της "τακτικής ψήφου". Έτσι οι Φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί αντιμετώπισαν αλαζονικά τους Εργατικούς και κατέβασαν υποψηφίους παντού με σκοπό να κόψουν ψήφους από τους Εργατικούς - με αποτέλεσμα να χαθούν έδρες υπέρ των Συντηρητικών για 1500 και 2000 ψήφους.
Οι Εργατικοί προς τιμήν τους δεν έπαιξαν με fake news, παρουσίασαν κοστολογημένο πρόγραμμα για θέματα που όντως απασχολούν την καθημερινότητα των Άγγλων, αλλά έχασαν. Ο Κόρμπιν πολεμήθηκε για το μαρξιστικό παρελθόν του, την αντιπαλότητα που του επέδειξε μεγάλο κομμάτι του κομματικού κατεστημένου των Εργατικών (δεν είναι τυχαίο ότι ούτε οι πρώην αρχηγοί των Εργατικών αλλά και ούτε ο δήμαρχος του Λονδίνου - ο οποίος είχε υποστηριχθεί σθεναρά από τον Κόρμπιν για να εκλεγεί - έκαναν δηλώσεις στήριξης του κόμματος), η συμπάθεια του για την Παλαιστίνη μεταφράστηκε ως "αντι-σημιτισμός", ενώ το πρόγραμμά του δεν συζητήθηκε όσο θα έπρεπε. Κακά τα ψέμματα η Αγγλία έχει αλλάξει από την εποχή που οι Εργατικοί σάρωναν τις εκλογές και ήταν πραγματικά σοσιαλιστικό κόμμα. Ο Κόρμπιν είναι παιδί εκείνης της εποχής. Οι Άγγλοι όμως έχουν ξεχάσει το πως είναι να έχουν σταθερή δουλειά και εισόδημα και δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν πλέον να υπάρξουν επείγοντα χωρίς 5 ώρες αναμονής, περιορισμός της αναγκαιότητας ύπαρξης των "κοινωνικών παντοπωλείων" (που έχουν γεμίσει τα κέντρα των άλλοτε ευημερούντων βιομηχανικών πόλεων), σταθερές δουλειές με ικανοποιητικό μισθό, πανεπιστήμια στα οποία δε θα πληρώνονται δίδακτρα και νερό με χαμηλή τιμή. Έπισης ένα μεγάλο ποσοστό των Άγγλων, όσο και αγαπάει τα σχολεία και το εθνικό σύστημα υγείας, απηυδισμένο από τη μειωτική στάση των Βρυξελλών ψήφισε τον Μπόρις ώστε να "πραγματοποιήσει το Brexit".
Ο Κόρμπιν θα πάει σύντομα σπίτι του, έχοντας κάνει την αυτοκριτική του. Το μπαλάκι θα πάει στον Μπόρις ο οποίος θα μπορέσει επιτέλους "να πραγματοποιήσει το Brexit". Το πως θα το καταφέρει αυτό θα το παρακολουθήσουμε όλοι με εξαιρετικό ενδιαφέρον - στο κάτω κάτω θα επηρεάσει τους υπόλοιπους εναπομείναντες και θα αποτελέσει το παράδειγμα για οποιαδήποτε χώρα προσπαθήσει να κάνει κάτι ανάλογο στο μέλλον...Απλώς ελπίσουμε να μη συνεχίσει να στηρίζει τις ελπίδες του για εναλλακτικούς συμμάχους απέναντι από τον Ατλαντικό, γιατί οι εκπλήξεις θα είναι πολύ αρνητικές...

Συμφωνία Τουρκίας και Λιβυής για ανακήρυξη ΑΟΖ - πως φτάσαμε ως εδώ και γιατί το μόνο που ΔΕΝ κάναμε ήταν το αυτονόητο

H φωτογραφία του διεθνώς αναγνωρισμένου αλλά σχεδόν ανυπόληπτου (στο εσωτερικό της χώρας του και όχι μόνο) επικεφαλή της Λιβυικής κυβέρνησης και του Ταγίπ Ερντογάν να δίνουν τα χέρια, έκανε το γύρο του κόσμου. Το λόγο της χειραψίας (που φάνηκε να πιάνει στον ύπνο την ελληνική διπλωματία), τον μάθαμε αργότερα: η Λιβύη και η Τουρκία συμφώνησαν να χαράξουν ΑΟΖ μεταξύ τους, παραβλέποντας την μικρή λεπτομέρεια ότι ανάμεσά τους υπάρχει η Ελλάδα και μερικές εκατοντάδες νησιά που ανήκουν στην ταλαίπωρη χώρα μας.

Η Ελλάδα αντέδρασε - σχεδόν αμέσως. Καταδίκασε τη συμφωνία (προφανώς), ζήτησε το κείμενο της (τόσο από τον Ερντογάν όσο και τον Λίβυο πρέσβη - χωρίς πάντως να το πάρει από πουθενά παρά μόνο από μια 3η χώρα, λίγο πριν την επίσημη "διαρροή" της στο CNN Turk), ενημέρωσε τον ΟΗΕ (που χασμουρήθηκε), το ΝΑΤΟ (που σφύριξε κλέφτικα) και την Ε.Ε. (που κούνησε το κεφάλι της σκεπτόμενη το πως έμπλεξαν με μας και την Τουρκία). Απ' όλους αυτούς και πέραν της Γαλλίας του Μακρόν (που τα έχει πάρει στο κρανίο με το ΝΑΤΟ, τον Ερντογάν και τους Λίβυους) και του Ισραήλ, κανείς μα κανείς και έκανε μια ουσιαστική κίνηση στήριξης ή έστω μια δήλωση που να είναι αρκετά σκληρή και να δείχνει ότι θα υπάρχουν συνέπειες για την πράξη αυτή. Παράλληλα η χώρα μας έκανε και κάτι έξυπνο (έτσι γι' αλλαγή), απελαύνοντας τον Λίβυο πρέσβη και ξεσηκώνοντας τους άμεσα ενδιαφερόμενους: την Αίγυπτο (με την οποία έχουμε τριμερείς συμφωνίες αλλά όχι υπογεγραμμένη συμφωνία ΑΟΖ), την Κύπρο (που είναι έξω φρενών - και δικαίως - με την Ελλάδα γιατί ακόμα δεν έχει υπογραφεί η ανάμεσά μας σχετική συμφωνία) και τους αντιπολιτευόμενους, "καλούς" Λίβυους (τους οποίους καλέσαμε επισήμως στην Αθήνα για να κάνουμε "τα μούτρα κρέας" στους "κακούς" Λίβυους). Οι "καλοί" Λίβυοι - μέσω του κοινοβουλίου που ελέγχουν - ξεσηκώθηκαν επισήμως και τόνισαν (ακόμα και στον ΟΗΕ) ότι δεν αναγνωρίζουν αυτή τη συμφωνία την οποία θεωρούν ως προβληματική για την χώρα τους. Αυτό βέβαια έχει μικρό αντίκτυπο γιατί "επίσημη κυβέρνηση" της Λιβυής είναι εκείνη που υπέγραψε το μνημόνιο της συμφωνίας και όχι εκείνη που ελέγχει το κοινοβούλιο.
Κοινώς, και παρά το μπαράζ προσπαθειών για "κινητοποίηση", κάναμε "μια τρύπα στο νερό". Και αυτό γιατί η χώρα μας δεν έχει κάνει το αυτονόητο όλα αυτά τα χρόνια: Δεν έχει ανακηρύξει και υπογράψει συμφωνίες για ΑΟΖ πουθενά. Παρά τα παχιά λόγια, τις υποσχέσεις κ.ο.κ. η χώρα μας δεν έχει συμφωνία για την ΑΟΖ ούτε με την Ιταλία (που δεν υπογράφει γιατί έτσι θα χάσει τα "ιστορικά δικαιώματα" που θεωρεί ότι έχει για να ψαρεύουν τα ιταλικά αλιευτικά σε ελληνικά νερά!!!), ούτε με την Αλβανία (με την οποία είχαμε υπογράψει αλλά τελικά οι Αλβανοί μέσω του ανωτάτου δικαστηρίου τους την ακύρωσαν μετά από πιέσεις της Τουρκίας), ούτε με την Τουρκία (βεβαίως), ούτε με την Αίγυπτο (γιατί οι Αιγύπτιοι δεν ήθελαν να είναι οι πρώτοι με τους οποίους θα τα βάλει η Τουρκία αφού με οποιαδήποτε συμφωνία θ' αναγνώριζαν ΑΟΖ στο Καστελόριζο πράγμα που η Τουρκία δε δέχεται με τίποτα) αλλά ούτε καν με την Κύπρο (γιατί φοβόμασταν την αντίδραση της Τουρκίας). Μόνο με την Λιβυή έχουμε ανακηρύξει ΑΟΖ αλλά αυτό το κάναμε μονομερώς και με τρόπο που να μην τη θίγει (και βάση της οποίας δόθηκαν και τα "οικόπεδα" στις πετρελαϊκές νότια της Κρήτης).
Την πατήσαμε για ένα ακόμα λόγο: γιατί συμπεριφερόμενοι ως "ζώα", δεχτήκαμε και αναγνωρίσαμε ως "επίσημη" κυβέρνηση της Λιβύης εκείνους που ήταν δεμένοι πλήρως στο άρμα του Ερντογάν και οι οποίοι γνωρίζαμε ότι έκαναν συμφωνίες και συζητήσεις μαζί του "κάτω από το τραπέζι" σε πολλά ζητήματα, που μας αφορούσαν άμεσα. Δεν πήραμε καμία δέσμευση απ' αυτούς ενώ ακόμα και αυτή τη δεδομένη στιγμή που ετοιμάζονται να υπογράψουν μια συμφωνία η οποία θ' απαγορεύει ακόμα και το κολύμπι ανοιχτά της Ρόδου, εμείς τους θεωρούμε ακόμα "αναγνωρισμένους", προβάλοντας ως δικαιολογία ότι είναι "διεθνώς αναγνωρισμένοι". Λες και η χώρα μας δεν έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί (επιτέλους) τα συμφέροντά της, ανεξάρτητα με το τι της λένε να κάνει οι άλλοι.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ορισμένων στελεχών της κυβέρνησης δε φαίνεται να είναι η συμφωνία αλλά το πως θα διαχειριστούν επικοινωνιακά το ζήτημα. Δηλαδή δεν τους νοιάζει που εξαφανίζεται η Ελλάδα από το χάρτι, αλλά το πως δε θα επηρεαστεί απ' αυτό η κοινή γνώμη. Αν είναι δυνατόν...
Το αστείο δε στην όλη ιστορία είναι άλλο: τη σημαία της επανάστασης και το "καμπανάκι" του κινδύνου για τη σοβαρότητα της κατάστασης, δεν το χτύπησε ούτε η "Ελληνική Λύση" - ούτε καν το ΚΙΝΑΛ. Το έκανε το ΚΚΕ, που με μπαράζ δηλώσεων, ερωτήσεων στην Ευρωβουλή και κειμένων βάζει το θέμα στις σωστές διαστάσεις και λέει το αυτονόητο: παρά το ότι η συμφωνία παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο και τη κοινή λογική, δεν μπορεί να θεωρηθεί "ήσσονος σημασίας". Αν υπογραφεί, δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ στις περισσότερες περιοχές της χώρας, γίνεται αποδεκτή και μετά εναπόκειται στην Ελλάδα να κάνει προσφυγές παντού για να περιορίσει τις απώλειές της - ό,τι και αυτό συνεπάγεται.
Είμαστε δηλαδή ένα βήμα πριν ένα νέο Κυπριακό.
Όσο νωρίτερα το πάρουμε χαμπάρι, τόσο καλύτερα. 
(Μια εξαιρετική ανάλυση για του που στοχεύει η Τουρκία με αυτή τη συμφωνία καθώς και μια σαφής επεξήγηση των διαφόρων όρων, μπορείτε να διαβάσετε εδώ).

"Εδώ τα καλά κορόιδα" ή το πως άρχισαν να συνωστίζονται στην πόρτα του Άδωνι "επενδυτές" της κακιάς ώρας

Ας σηκώσουν ψηλά το χέρι όσοι ΔΕ θέλουν να έρθουν επενδύσεις στην χώρα. Κανείς; Ακριβώς έτσι. Όλοι οι σώφρονες πολίτες της Ελλάδας που θέλουν την πρόοδο, θέλουν επενδύσεις. Το θέμα όμως - και εκεί κάπου αρχίζει να υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσά μας. Κάποιοι θέλουν μόνο "πράσινες" επενδύσεις, κάποιοι άλλοι θέλουν από συγκεκριμένες χώρες κ.ο.κ. Κανείς όμως δε θέλει: α) επενδύσεις που να στηρίζονται σε συντριπτικό ποσοστό σε χρήματα του κράτους, β) να δημιουργηθούν δουλειές που οι εργαζόμενοι να πεινάνε και γ) επενδύσεις που να προέρχονται από "δήθεν" εταιρείες, οι οποίες θα μαζέψουν το χρήμα από κορόιδα και θα εξαφανιστούν μετά από λίγο καιρό...

Η κυβέρνηση της ΝΔ - όπως - και για να είμαστε δίκαιοι - και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγο καιρό, προσπαθεί από την αρχή της θητείας της ν' αποδείξει ότι επανήλθαμε στην κανονικότητα. Γι' αυτό και οι φοροαπαλλαγές, γι' αυτό και τα μερίσματα καθώς και το κλίμα αισιοδοξίας που καλλιεργείται από ΜΜΕ από την μέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε Πρωθυπουργός. Το υπουργικό συμβούλιο εγκρίνει ότι έρχεται προς έγκριση (πράγμα που έκανε βέβαια και το αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ από τον Νοέμβριο του 2015 και ύστερα), είναι έτοιμη να αναθεωρήσει συμβάσεις προς το χειρότερο προκειμένου να "ξεκολλήσει" δουλειές, ενώ και ο αγαπητός σε όλους μας Άδωνις, υποδέχεται για συνάντηση οποιονδήποτε επενδυτή, περνάει από την είσοδο του υπουργείου του και χτυπάει το κουδούνι, "για να πει μια καλησπέρα". Κλασσική απόδειξη το τελευταίο περιστατικό με πρωταγωνιστές τον υπουργό και μια εταιρεία με τίτλο Parkpine Capital, με την οποία μπλέχτηκε (χωρίς να γνωρίζει το ποιόν της ελπίζουμε) και ο γνωστός ελληνο-αμερικανός ηθοποιός Billy Zane.
Για το περιστατικό μας ενημερώνει ο Σωτήρης Μητραλέξης και το blog ΕΛ.Λ.Α.Σ: 
"Στις 25 Νοεμβρίου ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης συναντήθηκε με τους εκπροσώπους της Parkpine Capital. «Πριν λίγο στο γραφείο μου συνάντησα, από το Λος Άντζελες, τους εκπροσώπους της Parkpine Capital μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Billy Zane για να διοργανώσουμε πολλά ωραία πράγματα εδώ», έγραψε στο twitter.

Ο Υπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας φρόντισε να διαχύσει την πληροφορία της συνάντησής του με τους εξέχοντες εκπροσώπους του επενδυτικού κεφαλαίου και της καινοτομίας urbi et orbi. Είναι μάλλον βέβαιο ότι οι θιασώτες του υπουργού αγαλλίασαν με την επικοινωνία της Ελληνικής Δημοκρατίας με venture capital funds και τις μελλοντικές συνεργασίες, τα «πολλά ωραία πράγματα που θα διοργανώσουμε», αφού η κανονικότητα, η ανάπτυξη και η προκοπή —όλα αυτά που μισούσαν οι απαίσιοι αριστεροί— επιστρέφουν επιταχυνόμενα. Καλώς να ορίσει το δολλάριο.

Είναι όμως έτσι; Ταχύτατα άρχισαν να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο πληροφορίες και τεκμήρια ότι η εταιρεία, με την οποία η Ελληνική Δημοκρατία θα συνάψει συμφωνίες για «πολλά ωραία πράγματα», δεν είναι απλώς απάτη, αλλά εξόχως κακοστημένη και πρόχειρη απάτη.

Η Parkpine Capital αυτοπροσδιορίζεται με τη φράση “Leveraging Big Data with Proven Business Models”, ο λογαριασμός twitter της όμως έχει 3 tweets και 29 ακολούθους — πού να μην ήταν και Big Data δηλαδή.

Όπως δύναται να κάνει κάθε χρήστης με σύνδεση στο διαδίκτυο (όχι όμως και το ελληνικό κράτος, απ’ ό,τι φαίνεται), μπήκαμε στην ιστοσελίδα του “venture capital” στο διαδίκτυο: Στο ανθρώπινο δυναμικό (Team) βλέπουμε… δύο νοματαίους, έναν ηθοποιό του Hollywood και έναν φαρμακοποιό που «φέρνει χρήματα από τη Μέση Ανατολή και τα διοχετεύει σε start-ups της νοτιοανατολικής Ασίας» (;). Το Portfolio θα μας ενημερώσει για τους πρώην πελάτες της Parkpine, πριν από την επικείμενη συνεργασία της με το ελληνικό κράτος: πρόκειται για δύο οντότητες/εταιρείες (με ή χωρίς εισαγωγικά, ερωτηματικό κ.ο.κ.), instapill και Global Ventures Summit, οι οποίες απ’ ότι προκύπτει έχουν δημιουργηθεί από τον ίδιο κύκλο προσώπων με την Parkpine —και άρα ουσιαστικά δεν είναι πελάτες της.

Επίσης, μία μάλλον αποτυχημένη start-up και την απάτη “Silicon Valley Institute of Technology” —όπως λέμε ABIBAS, Dolce Kabbana ή All Ftar— ένα «ίδρυμα» με… κενή τη σελίδα Projects  και Universities, και μόνη προσφερόμενη σπουδή ένα ΜΒΑ, φυσικά, με επίσης κενή τη σελίδα του. Δηλαδή, από τους τέσσερις όλους κι όλους παρουσιαζόμενους πελάτες της εταιρείας με την οποία προτίθεται να συνάψει «πολλά ωραία πράγματα» η Ελληνική Δημοκρατία, οι μισοί είναι η ίδια η εταιρεία και οι άλλοι μισοί απάτες ή αρπαχτές με αμφίβολης επιτυχίας αρπακτικότητα.

Το ελληνικό διαδίκτυο φρόντισε επίσης να μας ενημερώσει για διεθνείς καταγγελίες ενάντια στην εταιρεία για απάτη. Χοντρές καταγγελίες.

Αλλά πέραν των σχολίων-αναρτήσεων στο διαδίκτυο, όπως άλλωστε και αυτής εδώ (που, τέλος πάντων, δεν έχουν πάντοτε ποταμούς εγκυρότητας), βλέπουμε την εταιρεία Parkpine Company να καταγγέλεται και από τις ιστοσελίδες RipOffReport και RipOffScams, εξειδικευμένες στο ξεμπρόστιασμα απατεώνων. Κάπου εκεί, νομίζω, εξαντλείται και το τεκμήριο της αθωότητας.

Υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά πως πρόκειται για την εταιρεία με την οποία προτίθεται να συνάψει «πολλά ωραία πράγματα» η Ελληνική Δημοκρατία, κάτι το οποίο διαφήμισε όσο ήταν δυνατόν ο Υπουργός Ανάπτυξης υπονοώντας πως η οικονομική ελπίδα έρχεται, η αντίδραση του γράφοντος, διαπιστώνοντας τα παραπάνω, ταυτίζεται με την αντίδραση του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στην κάμερα του ελβετικού καναλιού SRF κατά τις παραμονές του δημοψηφίσματος. Η χώρα είναι αδύνατον να επιστρέψει στην κανονικότητα με αυτήν την κυβέρνηση."

Για όσους δε το γνώριζαν: "Αντιρρησίες συνείδησης" δεν έχει μόνο ο στρατός - αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Παραδοσιακά στα κόμματα της αριστεράς επικρατεί η λογική της "καινοκτημοσύνης" όσο αφορά τη βουλευτική αποζημίωση, τους αποσπασμένους και τους επιστημονικούς συνεργάτες. Αυτό γίνεται γιατί - παραδοσιακά πάντα - τα αριστερά κόμματα δεν έχουν περιουσία ή μεγάλους δωρητές για να καλύπτουν τα έξοδά τους από αυτά, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η εργασία στα γραφεία τους ή για κομματική δουλειά γίνεται κατά βάση εθελοντικά, από μέλη ή φίλους του κόμματος. Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι η πρόσβαση στην ειδικότητα είναι μικρή αφού τις δουλειές τις κάνουν αυτοί που μπορούν και όχι αυτοί που έχουν τη γνώση. Επαγγελματικά στελέχη βέβαια υπάρχουν, όπως και αποσπασμένοι για τα κοινοβουλετικά κόμματα, αλλά είναι λίγα. Δηλαδή οι βουλευτές "μοιράζονται" με το κόμμα τις παροχές, ώστε και το κόμμα να κάνει τη δουλειά του. Εξάλλου, επίσης παραδοσιακά, οι "αριστεροί" βουλευτές δεν κάνουν "ατομική" προεκλογική εκστρατεία, ούτε έχουν προσωπικά γραφεία ώστε να έχουν μεγάλα προσωπικά έξοδα.

Αυτή την παράδοση όμως φαίνεται να την αγνοούν οι "αριστεροί" βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι περισσότεροι απ' αυτούς ευρισκόμενοι τυχαία στο κόμμα και μη έχοντας ανεπτυγμένη την κουλτούρα αυτή, δείχνουν ν' απέχουν από την λογική της "προσφοράς". Αυτό βέβαια δεν είναι πρόσφατο. Από το 2012 ακόμα υπήρχαν βουλευτές, που αρνούνταν να μοιραστούν τις παροχές αυτές και να συνεισφέρουν στον κομματικό κορβανά. Τότε όμως ο αριθμός των "αντιρρησιών συνείδησης" ήταν μικρός, γιατί ο πυρήνας των υποψηφίων ήταν πιο κοντά στ' αριστερά "πρότυπα". Ο αριθμός τους αυξήθηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην κυβέρνηση, για να γίνει πλειοψηφία τώρα που είναι στην αντιπολίτευση.
Όσο καιρό το κόμμα ήταν στην κυβέρνηση, τα πράγματα ήταν διαχειρήσιμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια παχυλή κρατική επιχορήγηση, είχε δεκάδες αποσπασμένους και μετακλητούς ενώ δικαιούνταν και ένα ικανό αριθμό υπαλλήλων λόγω της ισχυρής κοινοβουλευτικής του ομάδας. Με την ήττα όμως στις τελευταίες εκλογές, η κάνουλα έκλεισε και ο αριθμός των υπαλλήλων έπεσε. Όμως οι ανάγκες παραμένουν μεγάλες τόσο σε αριθμό υπαλλήλων όσο και εξόδων. Οι δωρητές είναι λίγοι και οι εποχές πονηρές. Οπότε η ανάγκη να εφαρμοστεί η συμφωνία "κυρίων" που έχει υπογραφεί μεταξύ των υποψηφίων και του κόμματος είναι μεγάλη.
Αυτό το τελευταίο είναι κομβικής σημασίας: οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ πριν κάθε εκλογική αναμέτρηση, υπογράφουν ένα χαρτί που λέει μεταξύ των άλλων - αν εκλεγούν - για επιστροφή έδρας (σε περίπτωση ιδεολογικής σύγκρουσης τους με την κομματική γραμμή) και παραχώρησης μέρους της αποζημίωσής τους και επιστημονικών συνεργατών. Αυτό βέβαια το χαρτί δεν έχει νομική ισχύ, και λειτουργεί σαν "το λόγω τιμής" που λένε οι "in αριστεροί" του ΣΥΡΙΖΑ κατά την ορκωμοσία τους.
Στην παρούσα φάση το κόμμα το πάει κλιμακωτά. Στην αρχή περίμεναν να το κανονίσουν μόνοι τους οι βουλευτές, μετά άρχισαν τα γράμματα και τώρα έχουμε φτάσει στα τηλέφωνα. Σκουρλέτης και Γεροβασίλη (γραμματέας του κόμματος και της κοινοβουλευτίκης ομάδας αντίστοιχα) έχουν πιάσει δουλειά για να συνετίσουν τους "αντιρρησίες". Κάποιοι απ' αυτούς απαντούν στις εκκλήσεις - ενώ κάποιοι άλλοι απλώς το παίζουν "Αλέκοι". Να πουν εξάλλου και αντίο σε 2000 ευρώ τον μήνα δεν είναι ευκολοχώνευτο. Οι βουλευτές που αρνούνται είναι και παλιοί, αλλά και επανεκλεγέντες, που προβάλλουν κυρίως τις ανάγκες που έχουν, ιδίως οι βουλευτές από την επαρχία. Βέβαια τ' αρμόδια όργανα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Νέστορες Μάτσες στις παλιές ελληνικές ταινίες και δεν συμπεριφέρονται σαν τον υποψήφιο γαμπρό του Φωτόπουλου στο "Ο Φανούρης και το σόι του", για να ζητάνε τον "παρά" να πέσει άμεσα. Δίνουν περιθώρια και εξετάζουν περιπτώσεις και δικαιολογίες.

Βέβαια δεν είναι δυνατόν να λένε 40 νοματαίοι ότι είναι άρρωστοι ή ότι έχουν προβλήματα με δάνεια είτε αυτοί είτε η οικογένειά τους. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε, αφήνοντας στην άκρη τις ιδεολογικές διαφορές, να κάνουν ενα "δυνατό" ευχέλαιο για να πάει καλά η σεζόν στο κόμμα. Είμαστε σίγουροι ότι ο Ιερώνυμος εν ανάγκη θα έστελνε έναν παπά να το κάνει έστω και ιγκόγνιτο για να μην "στιγματιστούν" οι "υπεράνω Θεού" συριζαίοι. Αλλά που μυαλό για τέτοια στην Κουμουνδούρου...
Την ίδια στιγμή, οι βουλευτές που έχουν συμμορφωθεί με τις αποφάσεις εμφανίζονται ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι, καθώς βλέπουν να υπάρχουν βουλευτές δυο ταχυτήτων, έλλειψη συγκεκριμμένων αρχών, μη εφαρμογή των κανόνων και των αποφάσεων, με αποτέλεσμα να αισθάνονται  θύματα-αν και,χρησιμοποιούν περισσότερο την πιο χρησιμοποιημένη λέξη της νεοελληνικής γλώσσας. Άλλα δε στελέχη σημειώνουν πώς κάποιοι σύντροφοί τους έχουν πολύ γρήγορα υιοθετήσει και εγκωλπίσει κάποιες από τις πιο αρνητικές στιγμές του παλιού κομματικού συστήματος, κάτι, άλλωστε που φάνηκε και από τους διαγκωνισμούς για μια θέση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ή στο παρασκήνιο που εξελίσσεται τελευταία για τον έλεγχο του κόμματος.
Το κακό είναι όμως άλλο - η αρρώστια είναι μεταδοτική και μπαταξήδες υπάρχουν και στην Ευρωβουλή. Οπότε και εκεί πέφτει και άλλο κυνηγητό. Και καλά τον Γεωργούλη μπορούν να το πετύχουν λόγω της παρουσίας του στο "Your Face Sounds Familiar". Κάποια στιγμή θα τον στριμώξουν σε κάποιο αεροδρόμιο, θα σηκώσει κάποιο κινητό. Αλλά τους άλλους; Χλωμά τα πράγματα;
Το ρεπορτάζ λέει ότι του θέματος θα επιληφθεί μέχρι και ο Αλέξης. Θα έχει ενδιαφέρον αν όντως αρχίσει τα τηλέφωνα...Τι θα τους λέει; "Ρε xxxx τι θα γίνει; Το τεφτέρι από τα χρωστούμενα γέμισε;" Και αν ναι, αυτοί τι θα του απαντάνε; "Πρόεδρε έχω έξοδα, το παιδί ξεκίνησε αγγλικά και δεν τα βγάζω πέρα;" ή θ' αρχίσoυν να το παίζουν Χατζηχρήστοι στο "Ο παράς και ο φουκαράς"; Ή μήπως θα εκφράσουν "ιδεολογική διαφωνία" όσο αφορά το μοίρασμα της βουλευτικής αποζημίωσης; Το σίγουρο είναι ένα...Θα έχει γέλιο...

Μερικές σκέψεις για τη ταινία για τη ζωή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

Δε συνηθίζουμε να σχολιάζουμε κινηματογραφικές ταινίες, αλλά είναι αδύνατον ν' αφεθεί ασχολίαστη η ταινία-ντοκυμανταίρ για τη ζωή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η ταινία γυρίστηκε με δαπάνες του ιδρύματος που φέρει το όνομά του καθώς και της οικογένειάς του. Είναι βέβαια απόλυτα κατανοητή την οικογένεια, που πίεσε όσο λίγοι ώστε να δοθεί το όνομά του στην οδό Ακρωτηρίου στα Χανιά (που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους σε έκταση δρόμους της πόλης) και έχει κάνει μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία αγιοποίησής του, να θέλει να γράψει την ιστορία από τη δική της πλευρά, αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν: O Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ΔΕΝ ήταν ο καλύτερος Έλληνας πολιτικός και Πρωθυπουργός και πρόσφερε πολύ λιγότερα απ' αυτά που θα μπορούσε να προσφέρει (αν πρόσφερε τίποτα κιόλας - γι' αυτό μπορεί να γίνει μια μεγάλη, ενδιαφέρουσα συζήτηση). Τελεία και παύλα. 

Το ερώτημα επομένως είναι ποιους αφορά αυτή η ταινία και σε ποιους απευθύνεται. Παρά την μεγάλη εταιρεία διανομής από πίσω (Feelgood Entertainment) και την μεγάλη προβολή της από τα ελληνικά ΜΜΕ, η ταινία κυκλοφόρησε σε 4 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα, η μία εκ των οποίων στα Χανιά (στην οποία έγινε και η επίσημη πρεμιέρα της). Προφανώς θα γίνουν κάποιες "έκτακτες" και "επίσημες" προβολές, αλλά το μικρό κύκλωμα αιθουσών στο οποίο θα προβληθεί μαρτυράει πολλά. Τα εισιτήρια δε που έκοψε (κάτω από 900) και η ταχύτητα με την οποία βγήκε από τις αίθουσες, μαρτυρούν  πολλά. Η δε πιθανότητα να τη δούμε το καλοκαίρι σε κάποιο θερινό σινεμά (και να την χαρούμε με ποπκορν και αναψυκτικό) ελάχιστες. Η όλη προσέγγιση διανομής θυμίζει τις ταινίες υψηλής κουλτούρας που γυρίζονται και τη βλέπουν 50 ή 100 ανθρώπους και που γίνονται ώστε να τσεπώσουν ένα μεροκάματο κάποιοι τεχνικοί και να λέει ο σκηνοθέτης τους ότι έχει γυρίσει x ταινίες. Βέβαια στην πραγματικότητα η ταινία δεν κυκλοφόρησε για να κόψει εισιτήρια, αλλά ως "ιστορική παρακαταθήκη", για όποιον μελλοντικά ενδιαφερθεί για το πολιτικό φαινόμενο "Μητσοτάκης".

Τουλάχιστον δε γυρίστηκε (άμεσα) με δημόσιο χρήμα (έμμεσα είναι πιθανόν γιατί το Ίδρυμα παίρνει μια κάποια χρηματοδότηση από την Βουλή για να παράγει "έργο πολιτισμού"), οπότε τουλάχιστον δεν χρειάζεται να αισθάνομαστε (ως φορολογούμενοι) και ως παραγωγοί/χρηματοδότες της...

Και κάτι τελευταίο: δε θα υπήρχε πρόβλημα αν υπήρχε μια πιο "αντικειμενική" προσέγγιση στο ζήτημα "Μητσοτάκης". Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να δούμε μια ταινία για το πως έφτασε από το πλευρό του Παπανδρέου στα μπαλκόνια του "ανένδοτου" στο να μηχανοραφήσει εναντίον του οδηγώντας την χώρα στο χάος και τελικά στην Χούντα, για το πως από μάχιμος Κεντρώος/Νεοφιλελεύθερος πήγε στη ΝΔ (την οποία κατηγορούσε το 1977) ή για το πως έγινε αρχηγός της και τελικά συγκυβέρνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ το 1989...Σε μια άλλη ζωή ίσως...

Να το γιατί η τουρκική επέμβαση στην Συρία είναι ένα δωρεάν μάθημα για την Ελλάδα

Η Τουρκία τελικά κατάφερε - με τη δύναμη των όπλων και υπό την ανοχή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. - να πετύχει αυτό που ήθελε. Να δημιουργήσει μια ζώνη κατοχής στην Βόρεια Συρία, απομακρύνοντας προς τον παρόν τον κουρδικό κίνδυνο από τα σύνορά τους. Γιατί ας μη γελιόμαστε, ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Ερντογάν έκανε την επέμβαση στην Συρία ήταν αυτός - οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία χρησιμοποιηθεί είναι ψευδής.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται επίσης ότι οι αρχικές πληροφορίες που ήθελαν τον Τράμπ να συναινεί ή τουλάχιστον να μη βάζει εμπόδια στην τουρκική επέμβαση στην Βόρεια Συρία ήταν μάλλον αληθινές. Ο Τράμπ επικοινώνησε με τον Ερντογάν πριν ξεκινήσει αυτή και αν ήθελε, αυτή θα είχε τερματιστεί εν τη γενέσει της. Εκ των υστέρων βέβαια υπήρξε αναδίπλωση - μετά τη γενική κατακραυγή - αλλά ήταν πολύ αργά για οτιδήποτε. Οι Τούρκοι είχαν πάρει αυτό που ήθελαν, έκαναν επίδειξη δύναμης και "ούτε γάτα, ούτε ζημιά".  Αν σκοτώθηκαν μερικές δεκάδες Κούρδοι και εκτοπίστηκαν μερικές χιλιάδες άνθρωποι - δεν έγινε και κάτι...Οι Αμερικάνοι έκαναν τη δουλειά τους και τώρα αποχώρησαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμια. Ότι είχαν κάνει δηλαδή στο Βιετνάμ, στην Κορέα (παλιότερα) και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ (πρόσφατα).
Σε όλο αυτό το σκηνικό απουσιάζει ηχηρά η Ε.Ε. γιατί την οποία όμως είναι άδικο να πούμε οτιδήποτε. Εδώ δεν έχουν παρθεί ουσιαστικά μέτρα ενάντιά της Τούρκους για την κατάφωρη παραβίαση των ζωτικών δικαιωμάτων της Κύπρου, ενώ υπάρχουν ακόμα και σήμερα χώρες που θέλουν την Τουρκία ως μέλος του "κλάμπ των ηλιθίων" (δηλ. του ευρώ) - θ' ασχοληθεί και θ' αντιδράσει ουσιαστικά για τα όσα κάνουν οι τελευταίοι στους Κούρδους και τη Συρία; Σοβαροί να είμαστε...
Τα όσα έγιναν στην Συρία αποτελούν προσβολή για τον "ελεύθερο" και "δημοκρατικό" κόσμο, παράλληλα όμως δίνουν και ένα πολύ καλό και κυρίως αναίμακτο μάθημα στην χώρα μας, για το τι θα πρέπει να περιμένει από μια μεγαλύτερη σύμπλευση με τους Αμερικανούς και τη στρατηγική αγκίστρωση της χώρας μας στην Γαλλία. Πιο συγκεκριμένα, η πρόσφατη συμφωνία για τις βάσεις, η οποία βέβαια τελικά παραμένει με χρονικό όριο και δε θα είναι "αορίστου" όπως ήθελαν αρχικά οι Αμερικανοί,  ενισχύει την αμερικανική παρουσία στην χώρα μας, σε βαθμό που η όλη κατάσταση να θυμίζει τις δεκαετίες του '60 και του '70, αφού στα έγγραφα της συμφωνίας για τις "Αμερικανικές Ευκολίες" (όπως επισήμως ονομάζονται οι βάσεις) έχουμε τρεις νέες "εισόδους": τη Λάρισα, το Στεφανοβίκι και την περιοδική χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, παράλληλα με την πιο εκτεταμένη χρήση του λιμανιού της Σούδας. Το "δόγμα Τσίπρα-Καμμένου" βέβαια - το οποίο ακολουθεί μετά χαράς και παρρησίας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη - στηρίζεται σε μια απλή λογική: "Αν υπάρχουν αμερικανικές βάσεις παντού στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο πουθενά στον ελλαδικό χώρο". Αυτή η λογική βέβαια καταρρίπτεται από τη στάση των Η.Π.Α. στην Βόρεια Συρία: Μόλις οι Αμερικάνοι έκαναν τη δουλειά τους, οι Κούρδοι "συμμαχοί" τους, εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Βέβαια οι Κούρδοι θα έπρεπε να είχαν διδαχτεί από την ιστορία και να μάθουν να μην πιστεύουν σε χρονικά μακρινά ανταλλάγματα - για παράδειγμα οι σημερινοί διώκτες τους οι Τούρκοι, με την υπόσχεση της μελλοντικής αυτονομίας, τους είχαν χρησιμοποιήσει εναντίον τον Ελλήνων το 1922 (παρά το ότι ο Βενιζέλος ήταν από τους κύριους υποστηρικτές ενός Κουρδικού κράτους στις διάφορες συνθήκες που διαπραγματεύτηκε στην περιοχή και κυρίως στην Συνθήκη των Σεβρών), ενώ και οι Αμερικανοί τους έχουν "πουλήσει" πολλές φορές στο παρελθόν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να τιμωρηθούν - απλά δείχνει ξεκάθαρα τη λογική και το σκεπτικό των Η.Π.Α. απέναντι σε όσους θεωρούν "αναλώσιμους".
Κοντά στους Αμερικανούς και οι Γάλλοι. Μπορεί να στήριξαν ποικιλοτρόπως την εμπλοκή των Κούρδων στην μάχη κατά του ISIS, αλλά στη δύσκολη ώρα, δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν την Ε.Ε. για να τους υποστηρίξει ουσιαστικά. Οι φανφαρόνικες ανακοινώσεις και οι οικονομικές, "δήθεν" τιμωρίες, έχουν μικρό αντίκτυπο σε μια χώρα όπως η Τουρκία που και οικονομικά προβλήματα έχει και διχασμένη είναι. Οι μόνοι που είχαν το σθένος να μπουν στη μέση (και να το παίξουν προστάτες) ήταν οι Ρώσοι - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περιοχή.
Και για να εξηγούμαστε: όχι πως οι Ρώσοι είναι καλύτεροι, ούτε σημαίνει πως αν ξαναγίνουμε κολλητοί θα μας υποστηρίξουν σε μια ελληνοτουρκική διαμάχη. Σοβαροί να είμαστε - κάτι τέτοιο δε θα συμβεί (όπως δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν).
Απλά η χώρα μας θα πρέπει να μάθει, έστω και με αυτό τον τρόπο, ότι οι υποχωρήσεις και οι παραχωρήσεις με μελλοντικό αντάλλαγμα μια υποστήριξη, δεν είναι προς όφελος της χώρας. Τόσο η Ε.Ε., όσο και οι Η.Π.Α., στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κάνουν μια ανακοίνωση στήριξης. Αλλά για τέτοιες δεν έχουμε ανάγκη - θα μας υποστηρίξουν τα παγκόσμια social media...Εμείς χρειαζόμαστε είτε στρατιωτικό υλικό νεώτερης γενιάς για να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ισχύ (τόσο για μας όσο για την Κύπρο που δεν έχει να προσβλέπει αλλού), είτε στρατιωτική συμπαράταξη - αν συμβεί κάτι. Αλλιώς ας πάμε στον μεγαλύτερο πλειοδότη - ίσως έτσι τουλάχιστον βγει κάτι...

Μήπως ετοιμάζονται "δυσάρεστες" εκπλήξεις για τα δημόσια ταμεία με αφορμή την "επένδυση" στο Ελληνικό;

Η εφημερίδα "Documento" παρουσιάζει σε πρόσφατο άρθρο της (ολόκληρο το άρθρο βρίσκεται εδώ), ορισμένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία για το Ελληνικό και την περίφημη "επενδύση" που προγραμματίζεται εκεί. Πιο συγκεκριμένα ανατρέπει ολοκληρωτικά το όλο αφήγημα περί "έντιμου" επενδυτή και προσπαθεί να προκαταβάλει τις όποιες αρνητικές εξελίξεις για τα δημοσιονομικά, ετοιμάζεται να πάρει η κυβέρνηση προκειμένου να "σωθεί" η επένδυση. Παράλληλα θέτει σημαντικά ερωτήματα για το μέγεθος των κεφαλαίων διαθέτει η επενδύτρια εταιρεία, τα οποία φαίνονται ανεπαρκή για να ολοκληρωθεί το έργο με βάση τη προγραμματική σύμβαση...Πιο συγκεκριμένα αναφέρει: "...Γιατί ο επενδυτής με βάση τη σύμβαση που έχει υπογράψει και έχει εγκριθεί από τη Βουλή οφείλει, και μάλιστα κατά την πρώτη φάση του έργου, να χρηματοδοτήσει και να κατασκευάσει σειρά έργων υποδομής. Και τώρα που η ώρα πλησιάζει, οι πληροφορίες, λένε, ότι θέλει να επιτύχει… εκπτώσεις στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει γιατί διαπιστώνει ότι δεν βγαίνει…"

Και λίγο παρακάτω:
"...με την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης μεταξύ του ΤΑΙΠΕΔ και της Hellinikon Global ISA για λογαριασμό της Lamda Development, στις 7 Ιουνίου 2016 το οποίο συμπλήρωσε τη σύμβαση του 2014 ο επενδυτής ανέλαβε συνολικά την ευθύνη για τη χρηματοδότηση και κατασκευή: -Ολων των συγκοινωνιακών υποδομών -Των εγκαταστάσεων και δικτύων κοινής ωφέλειας -Των αναγκαίων λιμενικών έργων -Τη δημιουργία πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων μήκους 50 χιλιομέτρων -Την υπογειοποίηση τμήματος της λεωφόρου Ποσειδώνος -Την αναπαλαίωση και λειτουργία των διατηρητέων κτηρίων εντός του ακινήτου -Την πλήρη ανάπλαση του παραλιακού μετώπου -Τη δημιουργία 1 χιλιομέτρου παραλίας ελεύθερης προς χρήση στο κοινό. Μια ακόμα δέσμευση πολύ σημαντικού χαρακτήρα που ανέλαβε ο επενδυτής ήταν η επίλυση του προβλήματος απορριμμάτων των όμορων δήμων. Ετσι η Lamda Development αναλαμβάνει να συμμετάσχει με ποσοστό έως και 50% στη μελέτη και κατασκευή κέντρου διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών, σταθμού μεταφόρτωσης απορριμμάτων και χώρου μεταφόρτωσης/προσωρινής αποθήκευσης ανακυκλώσιμων προϊόντων σε περιοχή εκτός του ακινήτου."
Ενώ το "κλου" της υπόθεσης βρίσκεται λίγο παρακάτω:
"...Κατά τη διαπραγμάτευση για το Μνημόνιο Συναντίληψης η κυβέρνηση Τσίπρα πέτυχε επιπρόσθετα να γίνουν επενδυτική προτεραιότητα τα έργα υποδομής και το μητροπολιτικό πάρκο. Ετσι ορίζεται σαφώς ότι τα έργα υποδομής θα γίνουν την πρώτη πενταετία, πρόβλεψη που δεν υπήρχε στην αρχική σύμβαση της κυβέρνησης Σαμαρά. Επίσης ειδικά ως προς το Μητροπολιτικό Πάρκο Πρασίνου και Αναψυχής συμφωνήθηκε ότι η ολοκλήρωσή του αποτελεί χρονικά επενδυτική προτεραιότητα, ότι κάθε αυτοτελές τμήμα του που ολοκληρώνεται εντός των πρώτων πέντε ετών θα τίθεται στη διάθεση των πολιτών, ενώ ο επενδυτής αναλαμβάνει και την υποχρέωση να καλύψει τη συντήρηση και την ασφάλεια του Μητροπολιτικού Πάρκου Πράσινου και Αναψυχής. Με απλά λόγια ο επενδυτής δεσμεύτηκε ότι θα καταβάλει τουλάχιστον 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ για τα απαραίτητα έργα υποδομής και μάλιστα κατά την πρώτη φάση της επένδυσης. Δεσμεύτηκε επίσης η επένδυση να ολοκληρωθεί σε συντομότερο χρόνο και συγκεκριμένα ότι το 80% των επενδύσεων θα γίνει στα δώδεκα χρόνια έναντι των δεκαπέντε που προβλέπονταν στην αρχική σύμβαση. Επιπρόσθετα ο επενδυτής θα πρέπει με την ολοκλήρωση της παραχώρησης της έκτασης να καταβάλει στο δημόσιο το 51% του τιμήματος για το Ελληνικό, δηλαδή, περίπου 450 εκατ. ευρώ. Και οι πληροφορίες, λένε, ότι εκεί ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα για τη Lamda Development."
Δηλαδή με λίγα λόγια o επενδυτής δε θέλει:
α) ούτε να καταβάλλει το (χαμηλό σε κάθε περίπτωση) τίμημα την προγραμματισμένη χρονική στιγμή και
β) ούτε ν' αναλάβει το κόστος των παρεμβάσεων που πρέπει να γίνουν και οι οποίες σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνουν ώστε να μπορέσει να ολοκληρωθεί το έργο με βάση τις μακέτες που έχει παρουσιάσει.
Το ερώτημα βέβαια είναι άλλο. Οι "επενδυτές" μπορεί να θέλουν τα πάντα. Εκπτώσεις στα τιμήματα, καθυστερήσεις στην ώρα των πληρωμών ή το κράτος ν' αναλάβει τα έργα υποδομής. Η κυβέρνηση είναι διαθετημένη να κάνει τις όποιες υποχωρήσεις ζητάνε; Γιατί μπορεί δημόσια να θεωρούν "λογικό" το αίτημα των "επενδυτών" να ΜΗ γνωμοδοτεί το Υπουργείο Πολιτισμού για τα κτίρια που θα σηκώνονται στο Ελληνικό (παρότι αρχικά το είχαν αποδεκτεί), αλλά από την αλλαγή της σχετικής κοινής υπουργικής απόφασης μέχρι την προσβολή του δημοσίου συμφέροντος (που θα επέλθει αν ικανοποιηθεί έστω και ένα από τα "υπόλοιπα" αιτήματά τους) υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Και κάτι τελευταίο: αν είναι αλήθεια όπως γράφει ο Τάσος Τέλογλου εδώ ότι η Lamda μπορεί και να μην έχει τα απαιτούμενα κεφάλαια για την επένδυση στη διάθεσή της, υπάρχει κάποιος μηχανισμός ελέγχου ώστε να μη "φεσωθεί" το Δημόσιο και να μη βρεθεί προ εκπλήξεως και αναγκαστεί να κάνει εκ των υστέρων υποχωρήσεις σε κομβικά ζητήματα;

Γιατί μαλώνουν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ για την ψήφο των ομογενών

Το παρακάτω άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη από το in.gr, βάζει σε μια ολοκληρωμένη σειρά, τις διαφορές και τους λόγους για τους οποίους υπάρχει αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα όσο αφορά την ψήφο των ομογενών. Στο τέλος του άρθρου σας παραθέτουμε εν συντομία μια μικρή σύνοψη αυτών:

"Η συζήτηση για το ζήτημα της ψήφου των αποδήμων δεν ξεκίνησε τώρα, απλώς τώρα πήρε μεγάλες διαστάσεις από τη στιγμή που η περίοδος της κρίσης σήμαινε ένα νέο κύμα μετανάστευσης ελλήνων στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα ένας σημαντικός αριθμός δυνάμει ψηφοφόρων να μην μπορεί να συμμετέχει σε κρίσιμες εκλογές, την ώρα που σε άλλες χώρες έχουν κατοχυρωθεί δυνατότητες συμμετοχής για αυτές τις περιπτώσεις. Τα ζητήματα που ανοίγουν σε αυτή τη συζήτηση δεν αφορούν μόνο το τεχνικό μέρος του πώς θα ψηφίζουν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά κυρίως το εύρος του. Αυτό το ζήτημα με τη σειρά του αναδεικνύει ένα ευρύτερο ερώτημα για το πώς βλέπουν τα κόμματα τα όρια του ελληνικού έθνους ως «πολιτικού σώματος» και τη σχέση με την ομογένεια.

Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στις προτάσεις

 Η πρώτη βασική διαφορά αφορά τον ορισμό των αποδήμων που έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι το δικαίωμα πρέπει να περιοριστεί σε όσους είναι έλληνες πολίτες, άρα είναι και εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους και οι οποίοι θα αποκτήσουν το δικαίωμα να ψηφίζουν τον τόπο διαμονής τους στο εξωτερικό. Θεωρεί δηλαδή ότι το ζήτημα αφορά πολίτες που ζουν στο εξωτερικό και γενικά όλους τους ομογενείς. Η ΝΔ από την άλλη επιμένει ότι το δικαίωμα θα αφορά όσους έχουν ελληνική ιθαγένεια. Με βάση το ελληνικό δίκαιο της ιθαγένειας, αυτή τη δικαιούνται όλοι όσοι γεννήθηκαν από έλληνα γονέα. Εάν δηλαδή ο πατέρας είναι εγγεγραμμένος στο μητρώο αρρένων ή η μητέρα στο δημοτολόγιο, ένα παιδί που γεννήθηκε στο εξωτερικό μπορεί να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι με αυτό τον τρόπο διευρύνεται το εκλογικό δικαίωμα σε παιδιά ή εγγόνια ελλήνων μεταναστών, που δεν έχουν στην πραγματικότητα κάποια σχέση με την Ελλάδα και την ελληνική πραγματικότητα. Η δεύτερη διαφωνία αφορά τη διαδικασία της ψήφου. Η ΝΔ έχει κάνει σαφές ότι θα δώσει και δικαίωμα επιστολικής ψήφου. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιστολική ψήφος, γιατί αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα εγκυρότητας και ασφάλειας της διαδικασίας. Η τρίτη διαφωνία αφορά το πώς θα μετράει η ψήφος των ελλήνων του εξωτερικού. Η ΝΔ πιστεύει ότι θα πρέπει να προσμετρείται κανονικά στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα, έστω και εάν οι ψηφοφόροι εξωτερικού επί της ουσίας θα ψηφίζουν τα ψηφοδέλτια επικρατείας. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι δεν θα πρέπει να προσμετρούνται στο συνολικό αποτέλεσμα, αλλά μόνον για την εκλογή βουλευτών επικρατείας εξωτερικού, ο αριθμός των οποίων θα κρίνεται από τον όγκο των ελλήνων εξωτερικού που θα ψηφίζουν.

Διαφορά φιλοσοφίας ως προς τον ορισμό των αποδήμων που δικαιούνται να ψηφίσουν 

Η βασική διαφορά των δύο προτάσεων αφορά τον ορισμό των αποδήμων που δικαιούνται να ψηφίσουν και στην πραγματικότητα τον ορισμό του ελληνικού έθνους ως εκλογικού σώματος. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ τείνει προς την κατεύθυνση ότι το εκλογικό σώμα πρέπει να αποτελείται από τους έλληνες πολίτες που παρότι βρίσκονται στο εξωτερικό διατηρούν ένα στενό δεσμό με την πατρίδα και άρα τους αφορούν οι αποφάσεις που θα πάρουν οι βουλευτές που θα εκλέξουν και η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί στη βάση και της ψήφου τους. Βέβαια, ακόμη και για αυτούς έχει ενδιαφέρον ότι προτείνει μια άνιση στάθμιση με βάση ακριβώς το ότι δεν κατοικούν στη χώρα. Η ΝΔ τείνει περισσότερο προς την αντίληψη ότι το εκλογικό σώμα δυνάμει πρέπει να περιλαμβάνει και τους ομογενείς στο βαθμό που διατηρούν την ιθαγένεια και ότι εφόσον αποτελούν τμήμα του ελληνισμού, θα πρέπει να έχουν και τα αντίστοιχα δικαιώματα. Παρότι στη ρητορική της αναφέρεται συχνά στους έλληνες του εξωτερικού, εννοώντας αυτούς που πρόσφατα μετακινήθηκαν, είναι σαφές ότι θα ήθελε μια μεγαλύτερη διεύρυνση. Εκτίμηση για το πόσοι μπορεί να δικαιούνται ανάλογα με την κάθε πρόταση δεν είναι εύκολο να γίνει, ιδίως ως προς τον αριθμό όσων δύνανται να διεκδικήσουν την ελληνική ιθαγένεια.

Οι πολιτικοί υπολογισμοί 

Γύρω από όλα αυτά προφανώς και υποκρύπτονται και πολιτικοί υπολογισμοί. Όλα τα κόμματα θέλουν να βρουν τρόπους να πάρουν ψήφους από αυτό το κομμάτι κυρίως νέων ελλήνων που βρέθηκαν στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια και άρα διατηρούν αναφορά στην πολιτική ζωή της χώρας. Δεν είναι όμως κοινή η στάση ως προς τους ομογενείς που π.χ. είναι δεύτερης γενιάς μετανάστες. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμμέσως πλην σαφώς θεωρεί ότι αυτά τα κομμάτια, που δεν έχουν κατά την εκτίμησή του βασική γνώση της ελληνικής πραγματικότητας θα κινηθούν με πιο συντηρητικό τρόπο και θα ενισχύσουν περισσότερο κόμματα όπως η ΝΔ. Εξ ου και η κατηγορία για απόπειρα αλλοίωσης ουσιαστικά του εκλογικού σώματος.

Το ερώτημα για τα όρια του έθνους ως εκλογικού σώματος 

Η ελληνική πολιτική ιστορία έχει διάφορες διαμάχες για τα όρια του «πολιτικού σώματος». Ο 19ος αιώνας είχε τη διαμάχη για τους αυτόχθονες και ετερόχθονες. Θυμίζουμε ότι το 1844, στις συζητήσεις της Εθνοσυνέλευσης που προήλθε από την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 υπήρξε προσπάθεια να περιοριστούν τα δικαιώματα κατάληψης δημοσίων θέσεων και εκλογής για τους «ετερόχθονες», δηλαδή έλληνες από περιοχές εκτός των ορίων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που εγκαταστάθηκαν σε αυτό μετά τη συγκρότησή του. Μάλιστα, ένας από τους βασικούς εκπροσώπους των «αυτοχθονιστών» ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννης. Αλλά και στον 20ο αιώνα μπορεί να αποδόθηκαν πλήρη δικαιώματα στους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία αλλά για αρκετό διάστημα αντιμετώπισαν συχνά εχθρικό κλίμα. Στις μέρες το ερώτημα τίθεται αντίστροφα και δεν αφορά την αποδοχή όσων ήρθαν, αλλά τα δικαιώματα αυτών που κατοικούν εκτός συνόρων. Όμως, όλα αυτά δείχνουν ότι υπήρξαν αντιπαραθέσεις γύρω από τα όρια του έθνους ως κοινού πολιτικού σώματος. Βέβαια την ίδια στιγμή αρκετοί άνθρωποι που διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα, αλλά είναι μετανάστες, δεν έχουν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα και χρειάζεται να περάσουν από μια διαδικασία πολιτογράφησης. Ακόμη και το δικαίωμα των παιδιών μεταναστών που γεννιούνται εδώ να αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια και άρα τα πλήρη δικαιώματα πήρε αρκετό καιρό να κατοχυρωθεί.

Ουσιαστικά, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ίδιες τις εντάσεις που διαπερνούν την έννοια του έθνους, ως ταυτόχρονα κοινής ιστορίας και ταυτότητας αλλά και ως κοινότητας που κατοικεί σε ένα κοινό γεωγραφικό χώρο και σε ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης τα δύο αυτά πλαίσια αναφοράς δεν ταυτίζονται πάντα και αυτή είναι η πρόκληση για τον προσδιορισμό του πολιτικού σώματος που αποτελεί τη βάση της λαϊκής κυριαρχίας. Η κουβέντα για την ψήφο των αποδήμων θα ήταν καλό να προσπαθήσει να σταθεί σε αυτά τα ερωτήματα παρά απλώς και μόνο σε προβλέψεις εκλογικών συμπεριφορών."

Με απλά λόγια δηλαδή οι διαφορές προέρχονται από μια διπλή βάση: α) την ιδεολογική (με τον ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζει ότι δεν μπορεί κάποιος που έχει γεννηθεί εκτός Ελλάδας να έχει το ίδιο ενδιαφέρον για τα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας με αυτόν που έχει φύγει πρόσφατα ή που μένει εδώ) και 
β) την ψηφοθηρική (με τον ΣΥΡΙΖΑ να θεωρεί ότι όσο περισσότερες γενιές έχουν περάσει στο εξωτερικό τόσο μεγαλύτερη είναι η συντηρητικοποίηση και επομένως οι πιθανότητες να ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μικρότερες).

Η πραγματικότητα βέβαια είναι κάπου στην μέση. Κανείς Έλληνας 4ης γενιάς που ΔΕΝ ενδιαφέρεται για τα ελληνικά πολιτικά τεκταινόμενα δεν πρόκειται να μπει στη διαδικασία εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους - τουλάχιστον σε βαθμό τέτοιο που να επηρεαστεί το εκλογικό αποτέλεσμα. Δε βρισκόμαστε στην δεκαετία του '50 ή του '60 για να γίνουν μαζικές εγγραφές με σκοπό να ψηφιστεί κάποιος συνδυασμός. O κόσμος έχει αλλάξει άρδην. Τα δε κόμματα δεν μπορούν να κινητοποιήσουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων στο εξωτερικό και αυτό φαίνεται εύκολα από το πόσοι εγγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους των αποδήμων στις Ευρωεκλογές: όταν π.χ. στο Λονδίνο των 30-40 χιλιάδων Έλληνων (πολλοί εκ των οποίων είναι πρόσφατα αποδημήσαντες), ψηφίζουν 2000 άνθρωποι δεν μπορούμε να μιλάμε για "κινητοποιήσεις". Επομένως καμία ουσιαστική νόθευση του αποτέλεσματος δεν πρόκειται να συμβεί.

Και προφανώς η εξίσωση "ζει στο εξωτερικό=δεν ενδιαφέρεται/δεν ενημερώνεται/δεν μπορεί να έχει άποψη" είναι το λιγότερο αφελής και επικίνδυνη. Όποιος ενδιαφέρεται, ενημερώνεται και μπορεί να έχει άποψη ακόμα και αν δε ζει σε μια χώρα. Εξάλλου έχουμε πάρα πολλούς Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα και η άποψη τους περιορίζεται από τον μικρόκοσμό τους. Υπάρχουν άνθρωποι που παιρνούν όλη τους τη ζωή στην Δροσιά της Αττικής, είναι εισοδηματίες και δε διαβάζουν εφημερίδες ή δε βλέπουν τηλεόραση - η μοναδική τους διασκέδαση είναι το Netflix. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην Ορεινή Ναυπακτία ή στην Αλλόνησο και η μοναδική τους επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ο περιοδεύων μπακάλης ή το πλοίο της γραμμής μια φορά την εβδομάδα. Μήπως να τους βάλουμε και αυτούς σε ειδικές κατηγορίες;  

Από την άλλη είναι λογικό να πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δε θα πάρει πολλούς ψήφους από τους απόδημους. Ένας Έλληνας 3ης- 4ης γενιάς για να ενδιαφέρεται για την μητέρα πατρίδα, είναι λογικό να βρίσκει θελκτικότερο ένα πιο συντηρητικό αφήγημα όπως αυτό της ΝΔ, από το αφήγημα των ανοιχτών συνόρων, της κατάργησης των Θρησκευτικών, της Βόρειας Μακεδονίας, της αγαπησιάρικης (με τους Τούρκους) ιστορίας και της πολυπολιτισμικότητας που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό όμως είναι πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι του ελληνισμού. Και είναι απαράδεκτο να πρέπει να περιοριστούν οι Έλληνες του εξωτερικού σε διακοσμητικό ρόλο, εκλέγοντας 5 βουλευτές χωρίς ρόλο και χωρίς η ψήφος τους να προσμετράτε στο συνολικό αποτέλεσμα επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι δε θα έχει πολιτικό όφελος. Εξάλλου "διακοσμητική" Βουλή έχουν οι Έλληνες εδώ και 30 χρόνια κοντά - ονομάζεται Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού και δεν έχει πλέον ούτε φωνή, ούτε μπορεί να κινητοποιήσει κανέναν. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να πληρώνει το ελληνικό κράτος 5 ή 6 ή 10 ακόμα βουλευτές, που θα παίζουν το ρόλο των διακοσμητικών φύκων στο ελληνικό κοινοβούλιο. 

Οι Έλληνες του εξωτερικού δεν μπορεί να είναι "μπαλάκι" στα χέρια οποιουδήποτε - της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης που μετά από 40 χρόνια σε κυβερνήσεις θυμήθηκε στα 2019 τους ομογενείς. Δεν μπορεί οι Έλληνες πολιτικοί (και του ΣΥΡΙΖΑ τόσο τον καιρό που ήταν κυβέρνηση αλλά και πριν/τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση) να ζητούν απ' αυτούς να "επενδύουν", να "επισκέπτονται την μητέρα πατρίδα" και να "νοίαζονται" γι' αυτήν και μετά να τους θεωρούν ανάξιους να ψηφίσουν στις εκλογές της. Το αν βέβαια υπάρξει επιστολική ψήφος ή σε ειδικές κάλπες είναι μια άλλη (σημαντική πάντως) ιστορία - αλλά αυτό μπορεί να κριθεί με βάση τα γενικότερα πρότυπα και την εμπειρία των άλλων. Σε αυτή τη φάση είναι δευτερεύον. Η κουβέντα στην παρούσα χρονική στιγμή είναι το ποιός θα ψηφίζει και του τι αντίκτυπο θα έχει η ψήφος του...Αν υπάρξει συναίνεση σ' αυτό, θα υπάρξει και στα υπόλοιπα...

Λίγα λόγια για την κατάρρευση της Thomas Cook και τη σημασία της για τον ελληνικό τουρισμό

Η κατάρρευση της Thomas Cook ήρθε εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Όχι γιατί ήταν άγνωστα τα οικονομικά προβλήματα της εταιρείας, ούτε γιατί ήταν άγνωστες οι οικονομικές πιέσεις που δεχόταν η εταιρεία τα τελευταία χρόνια. Αλλά γιατί όταν μια εταιρεία έχει ως χρηματοδότη την Fosun (ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοδοτικά γκρουπ της Κίνας), αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ταξιδιωτικά πρακτορεία στον κόσμο και έχει τεράστια ακίνητη περιουσία καθώς και την ικανότητα να κινεί εκατομμύρια τουρίστες ετησίως, τότε η κατάρρευση της είναι μια δύσκολη υπόθεση και απόφαση.
Όλα αυτά βέβαια παύουν ισχύουν όταν αυτοί που παίρνουν αποφάσεις πιστέψουν ότι: α) ο χειρισμός της υπόθεσης μπορεί ν' αποτελέσει "παράδειγμα προς μίμηση" ή ως "προειδοποίηση" για μια μελλοντική παρόμοια κατάσταση και β) η εταιρεία αξίζει περισσότερο "σπασμένη σε κομμάτια" παρά "ολόκληρη" για τα μελλοντικά σχεδιά τους.

Βέβαια - ακόμα και σε μια ελεύθερη οικονομία όπως η βρετανική - η κατάρρευση μιας εταιρείας αυτού του μεγέθους αποτελεί μια πολιτική απόφαση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε ότι έδινε καλύτερο παράδειγμα με το να πληρώσει 200 εκατομμύρια λίρες για να φέρει τους εκατοντάδες χιλιάδες βρετανούς τουρίστες πίσω στην Μ. Βρετανία παρά να δώσει το ίδιο ποσό για να κρατηθεί η εταιρεία ενεργή. Επίσης αποφάσισε να μην πιέσει πολιτικά τους τραπεζικούς δανειστές της εταιρείας - 2 εκ των οποίων είναι υπό κρατικό έλεγχο - να μην πιέσουν για το ανωτέρο ποσό, το οποίο ήταν "έξτρα" στα 900 εκατομμύρια τα οποία είχε μαζέψει για να βγάλει τον χρόνο. Το ότι οι υποχρεώσεις της εταιρείας, στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, ήταν προς προμηθευτές στο εξωτερικό, βοήθησε την απόφαση - όσο και αν αυτό ακούγεται σκληρό. Η Fosun από την άλλη έδινε τα 450 εκατομμύρια λίρες που της αναλογούσαν, αλλά μέχρι εκεί.
Και έτσι ήρθε η κατάρρευση.
Βέβαια το πιθανότερο σενάριο για την όλη υπόθεση είναι να μην χαθεί η εταιρεία πλήρως. Το πιθανότερο είναι να σπάσει σε κομμάτια - ξενοδοχεία, αεροπορική, ταξιδιωτικό πρακτορείο - και αυτά με τη σειρά τους σε άλλα μικρότερα, ανάλογα με το που βρίσκεται η βάση τους. Ο χρόνος θα δείξει βέβαια για το τι θα γίνει και το πόσες ακριβώς θέσεις εργασίας θα χαθούν - και που.
Το ίδιο ισχύει και για τον αντίκτυπο που θα έχει το κλείσιμο της εταιρείας στον ελληνικό τουρισμό. Πρόχειροι υπολογισμοί για το "φέσι" μόνο στα ξενοδοχεία της Κρήτης μιλάνε για ένα ποσό πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ - ένα ποσό από το οποίο πολλοί λίγα θα δοθούν στους δικαιούχους, όταν γίνει η εκκαθάριση της εταιρείας.
Οι ανοησίες που διαβάζουμε σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ιστοσελίδες για "το κενό που μπορεί να καλυφθεί από τις εταιρείες χαμηλού κόστους" (βλ. Ryanair) προφανώς και δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν σοβαρά. Η Thomas Cook πουλάει ολοκληρωμένα πακέτα: αεροπορικά εισιτήρια, μετακινήσεις, εκδρομές, ξενοδοχεία. Αυτά επηρεάζουν ξενοδοχεία, οδηγούς λεωφορείων, αεροδρόμια, εστιατόρια, tour representatives, εκδρομές κ.ο.κ. Και όλα αυτά κάτω από ένα λογότυπο και με την ολοκληρωμένη προστασία ATOL. H Ryanair προσπαθεί να νοικιάσει δωμάτια και αυτοκίνητα, αλλά δεν είναι τουριστικός πράκτορας και προσπαθεί ν' απεμπολήσει κάθε υποχρέωση που μπορεί να έχει για οτιδήποτε. Γι' αυτό εξάλλου και αν κάποιος θέλει π.χ. να "πετάξει" με Ryanair από το Λονδίνο στην Βυρητό θα πρέπει να κλείσει ξεχωριστά εισιτήρια και όχι ένα απευθείας. Η Ryanair δε θέλει ν' αναλάβει ούτε καν την μεταφορά των αποσκευών από το ένα αεροσκάφος της στο άλλο.
Με την κατάρρευση της Thomas Cook το κομμάτι της πίτας που απελευθερώνεται είναι μεγάλο. Στην χώρα μας διακινούσε εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες που έμεναν το λιγότερο 7-10 μέρες (σε αντίθεση με τις εταιρείες χαμηλού κόστους που συνήθως φέρνουν επιβάτες για μικρότερα χρονικά διαστήματα). Και τα χρήματα - και οι θέσεις εργασίας - που κάλυπτε πάρα πολλά.
Είναι προφανές ότι το κενό για την υπόλοιπη τουριστική σεζόν θα είναι μεγάλο, αλλά τουλάχιστον θα είναι δύο χαμένοι μήνες - και όχι 6 ή 7. Η μεγάλη μάχη θα δοθεί για την επόμενη σεζόν. Όπως γράψαμε παραπάνω, το κενό είναι μεγάλο. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να το καλύψουν. Αλλά λίγοι μπορούν να δώσουν ένα ολοκληρωμένο πακέτο: πτήση, μετακίνηση, διαμονή, εκδρομές. Για να μη γελιόμαστε - το να στήσει κανείς μια τέτοια εταιρεία θέλει κεφάλαια. Και αυτοί οι λίγοι θα προσπαθήσουν να πιέσουν ξενοδόχους και παρόχους για ακόμα χαμηλότερες τιμές, ώστε να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο κέρδος.
Αυτό θα επηρεάσει σίγουρα και όσους έρχονται στην Ελλάδα και την Κύπρο ως τουρίστες αυτόνομα. Οι διαθέσιμες θέσεις στις πτήσεις προς την Ελλάδα και την Κύπρο θα μειωθούν αφού εκείνοι που θα κλείνουν "πακέτα" θα έχουν προτεραιότητα.
Βέβαια είναι ακόμα νωρίς. Το θέμα είναι όμως ένα: μετά από μια μέτρια χρονιά, το μόνο που δεν χρειαζόταν ο τουρισμός ήταν μια τέτοια κατραπακιά...Για να μην πούμε για τη ζημιά στα δημοσιονομικά που θα είναι μεγάλη (και όλα αυτά σε μια εποχή που η παράνομη ενοικίαση τουριστικών καταλυμάτων υψηλού κόστους παραμένει ανθηρή - παρά το "ντου" που ξεκίνησε σε όσους νοικιάζουν δωμάτια και σπίτια σε ιστοσελίδες τύπου Airbnb).

Εθνικές ομάδες μπάσκετ και ποδοσφαίρου: και τώρα τι;

Οι εθνικές μας ομάδες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ ολοκλήρωσαν τις Σεπτεμβριανές τους υποχρεώσεις, καταλήγοντας να κάνουν μια τρύπα στο νερό.

Για την εθνική του ποδοσφαίρου τα πράγματα ήταν απλά - ζητούσε 2/2 νίκες για να παραμείνει στο παιχνίδι της πρόκρισης για τα τελικά του Euro της επόμενης χρονιάς, αλλά κατάφερε (παίζοντας απέναντι σε μια θεωρητικά ισοδύναμη και σε μια θεωρητικά πολύ κατώτερη ομάδα) να πάρει μόνο ένα βαθμό σε 2 αγώνες. Και όλα αυτά σ' ένα όμιλο που ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της, έχοντας τον θεωρητικά (πάντα) αντίπαλο της για τη 2η θέση (δηλ. την Βοσνία-Ερζεογοβίνη) σε μεγάλα αγωνιστικά χάλια.

Οι συνεχείς αλλαγές προπονητών και παραγόντων, οι αλλοπρόσαλλες τακτικές στο θέμα της επιλογής της έδρας, η απουσία ενός κορμού γύρω από την οποία θα δημιουργηθεί μια δυνατή ομάδα και η παντελής έλλειψη στήριξης σε οποιαδήποτε επίπεδο (τόσο εντός όσο και εκτός του αγωνιστικού χώρου), δείχνει μια ομάδα που έχει μπει σ' ένα τέλμα, μέσα από το οποίο δύσκολα θα μπορέσει να βγει.

Η εθνική του μπάσκετ από την άλλη ξεκίνησε από καλύτερη βάση. Η ομάδα παρουσιάστηκε στο Μουντομπάσκετ έχοντας κάνει μια καλή προετοιμασία, έχοντας σαφέστατα καλύτερη οργάνωση εξω-αγωνιστικά, έχοντας στις τάξεις της έναν από τους καλύτερους εν ενεργεία μπασκετμπολίστες στον κόσμο (τον Γιάννη Αντετοκούνμπο). όντας έτοιμη να παίξει σύγχρονο μπάσκετ, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής και των αθλητών της. Την ίδια στιγμή οι αθλητές της ήταν σε μια πολύ καλή κατάσταση, έχοντας (σε αντίθεση με το Ευρωμπάσκετ του 2017) φοβερό κλίμα στ' αποδυτήρια.

Δηλαδή υπήρχαν τα εχέγγυα για μια καλή πορεία, δεδομένης και της ικανοποιητικής κλήρωσης που υπήρχε ως αποτέλεσμα της πορείας μας στα προκριματικά.

Δυστυχώς όμως και εδώ το τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας, με την εθνική ν' αποχαιρετά τη διοργάνωση στο 2ο γύρο, έχοντας αποδείξει εντός του αγωνιστικού χώρου ότι πολλές φορές, οι σπουδαίοι αθλητές, τα καλά συστήματα και η καλή κλήρωση δεν επαρκούν για ένα καλό αποτέλεσμα: Κακές διαιτησίες, αγωνιστική εμφάνιση κατώτερη των περιστάσεων για τους περισσότερους αθλητές της 12αδας μας (και του καλύτερου θεωρητικά παίκτη της που παρουσιάστηκε εγκλωβισμένος και ανέτοιμος να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του) και κυρίως κακή ψυχική προετοιμασία οδήγησαν σ' ένα αποτέλεσμα που δε δικαιολογείται δεδομένης της αξίας της ομάδας.

Και στις δύο περιπτώσεις βέβαια οι περισσότεροι αθλητές στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και πήραν την ευθύνη πάνω τους (εκτός του Γιάννη) αν και στην 2η περίπτωση ίσως θα μπορούσαν να ρίξουν εν μέρει την ευθύνη στις συνολικά κακές διαιτησίες που αντιμετώπισε η εθνική μας (κάτι που σημειώνει σωστά και ο δημοσιογράφος Παντελής Διαμαντόπουλος εδώ).

Η ουσία όμως δεν αλλάζει: αποτύχαμε - αν και στην πρώτη περίπτωση (της εθνικής ποδοσφαίρου), οι απαιτήσεις είναι μικρότερες γιατί ποιοτικά η αξία των ποδοσφαιριστών μας, με εξαίρεση την άμυνα και τον απόντα αυτή την χρονική περίοδο Φορτούνη, είναι χαμηλή. Βέβαια αυτό δε συνάδει με τα χρήματα για τα οποία πληρώνονται για ν' αγωνιστούν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Για την εθνική όμως του μπάσκετ η όλη εικόνα (όπου προηγήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα με την Βραζιλία, φτάνοντας τη διαφορά στους 17 πόντους, για να χάσει στο τέλος ή που δέχτηκε τεχνική ποινή για διαμαρτυρία ενώ κέρδιζε με 12 πόντους στον αγώνα με την Τσεχία), δείχνει ότι αν και αγωνιστικά η προετοιμασία ήταν σωστή, η ψυχική προετοιμασία της για ένα τουρνουά κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ήταν λάθος. Στα λόγια ήμασταν καλοί - αλλά στην πράξη ούτε τα μαγικά του Γιάννη είδαμε, ούτε μια ομάδα έτοιμοι να "φάει σίδερα", με εξαίρεση τον τελευταίο αγώνα με την Τσεχία.

Η αποτυχία και η επιτυχία έχει πάντα πολλούς πατέρες. Και στις δύο περιπτώσεις - του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου - είχαμε παρόμοια αποτελέσματα αν και ξεκινήσαμε σαφέστατα από διαφορετικές βάσεις. Μπορούμε επομένως να προδικάσουμε ένα αποτέλεσμα πριν τελειώσει ο αγώνας; Προφανώς όχι. Η επόμενη ευκαιρία μπορεί και να έρθει - μπορεί και όχι - απλά εμείς πρέπει να προετοιμαζόμαστε καλύτερα για την περίπτωση που αυτή έρθει. Το θέμα είναι όμως πάντα να είμαστε οργανωμένοι και να μπορούμε να στηρίζουμε τις εθνικές μας ομάδες, σε όλα τα επίπεδα.
Οι αλλαγές προπονητών δεν αρκούν πάντα. Για να έρθουν επιτυχίες στην εποχή μας χρειάζεται οργάνωση, σχέδιο πολλών χρόνων και υπομονή. Εμείς δεν έχουμε σχεδόν τίποτε απ' όλα αυτά αλλά πρέπει να τ' αποκτήσουμε.

Διαφορετικά η ιστορία θα συνεχίσει να γράφετε χωρίς εμάς, και εμείς θα μένουμε αιωνίως στις δάφνες του παρελθόντος.

Σχετικά με το άβατο των Εξαρχείων

Η περιοχή

Τα Εξάρχεια αποτελούν από τη δεκαετία του 1970, μια από τις πλέον "καλλιτεχνικές" και "εναλλακτικές" γειτονιές της Αθήνας. Σε εποχές που άλλες γειτονιές της πρωτεύουσας έχαναν τον χαρακτήρα τους, αυτά κράτησαν, έχοντας ως ένα κύριο χαρακτηριστικό τους την αλληλεγγύη των κατοίκων τους. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η γειτονιά τους σεισμού του Φλεβάρη του 1981, είναι χαρακτηριστικός και θα πρέπει να διδάσκεται στο πως η κοινωνία θα πρέπει να συμπαρίσταται σε όσους έχουν ανάγκη...
Αν και στο μυαλό των περισσότερων τα Εξάρχεια ταυτίζονται με την πλατεία Εξαρχείων, στην πραγματικότητα η έκταση που καταλαμβάνουν είναι πολύ μεγαλύτερη, αφού οριοθετούνται:
- δυτικά, από συγκρότημα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και την οδό Ζαΐμη,
- νοτιοδυτικά, από τις οδούς Σόλωνος και Μπόταση οι οποίες χωρίζουν τα Εξάρχεια από την περιοχή της Πλατείας Κάνιγγος,
- νοτιοανατολικά, από την οδό Χαριλάου Τρικούπη μέχρι το ύψος της Καλλιδρομίου, η οποία χωρίζει τη συνοικία από τη Νεάπολη και τα Πευκάκια,
 - βορειοανατολικά, από την οδό Καλλιδρομίου η οποία διαχωρίζει τα Εξάρχεια από τη Νεάπολη, που αποτελεί ξεχωριστή συνοικία και
- βόρεια, από την οδό Δεληγιάννη, η οποία χωρίζει τα Εξάρχεια από τη συνοικία Μουσείο.

Η σχέση των Εξαρχείων με τον αναρχικό χώρο

Κυρίαρχο στοιχείο των Εξαρχείων είναι η έκταση αποδοχής του αναρχικού χώρου σ' αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι για πάρα πολλά χρόνια η πιο "δεξιά" εφημερίδα που μπορούσε να βρει κανείς στην πλατεία ήταν η "Ελευθεροτυπία", ενώ τα αναρχικά στέκια, οι χώροι "αλληλεγγύης" και τα κτίρια υπό κατάληψη που υπήρχαν (και υπάρχουν) στην περιοχή ήταν δεκάδες.
Αυτό δημιούργησε και ένα κλίμα αντιπάθειας της περιοχής προς κάθε μορφή εξουσίας - δεν είναι τυχαίο ότι αυτό φαίνεται ως και στα συνθήματα της ομάδας της περιοχής, του Αστέρα Εξαρχείων, στα οποία κυριαρχούν ΜΑΤ, αστυνομία και ΓΑΔΑ.
Τα μνημόνια όμως και η δολοφονία Γρηγορόπουλου άλλαξαν άρδην το σκηνικό στην περιοχή. Έτσι η προσέγγιση της χρήσης βίας διαφοροποιείται από μια μερίδα του αναρχικού κόσμου που δραστηριοποιείται στην περιοχή. Είναι μια βία περισσότερο «μηδενιστική» που δεν διεκδικεί να συνδυαστεί με την οικοδόμηση «αντιθεσμών» ή «θετικών παραδειγμάτων». Αυτό φαίνεται πλέον και στις διαδηλώσεις  όπου πλέον υπάρχει και μια βασική αλλαγή στην τελετουργία της σύγκρουσης με τις αστυνομικές δυνάμεις. Αντί για το «παραδοσιακό» μοντέλο της σύγκρουσης στο τέλος της διαδήλωσης (που αντιστοιχούσε και σε μια παλιά άποψη ότι η πρόκληση απέναντι στους μηχανισμούς καταστολής ήταν και ένας τρόπος να «ριζοσπαστικοποιηθούν οι μάζες»), άρχισε να προκρίνεται η λογική του «ταμπουρώματος» στα Εξάρχεια. Αυτό πήρε τη μορφή της προετοιμασίας για τα σύγκρουση με συγκέντρωση υλικού, με προετοιμασία εξοπλισμού και με προετοιμασία οδοφραγμάτων για τις συγκρούσεις του βραδιού: στην επέτειο του Πολυτεχνείου, όπου σταδιακά ορισμένες τάσεις άρχισαν να μην πηγαίνουν στη διαδήλωση, στην επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου και με άλλες αφορμές. Τότε είναι που κατά την περιγραφή επεισοδίων στα Εξάρχεια ένας τηλεοπτικός ρεπόρτερ θα χρησιμοποιήσει την ευφάνταστη και έκτοτε παροιμιώδη φράση «ιπτάμενοι αναρχικοί». Σταδιακά αυτό άρχισε εκτός των άλλων να διαμορφώνει και την εικόνα του «άβατου», μια εικόνα την οποία ήθελε να προβάλει και ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου που ήθελα να παρουσιάζει τα Εξάρχεια ως μια «απελευθερωμένη ζώνη». Παράλληλα, εντάθηκε και άλλο ο «μύθος των Εξαρχείων» με αποτέλεσμα και μια σταθερή ροή «επαναστατικού τουρισμού», ενίοτε και με σημείο αναφοράς τη συμμετοχή ή παρακολούθηση συγκρούσεων. Δεν είναι τυχαίο γεγονός, ο μεγάλος αριθμός αλλοδαπών (από άλλες ευρωπαϊκές χώρες) προσαχθέντων στις διαδηλώσεις των τελευταίων ετών.
Από την άλλη βέβαια υπάρχει ακόμα η παλιά "αναρχική" αντίληψη για τα Εξάρχεια, που περιλαμβάνει την ενίσχυσης της αλληλεγγύης αλλά και την "απεξάρτηση" της περιοχής από ναρκωτικά (για τα οποία θ' αναφερθούμε παρακάτω εκτενέστερα) και επικίνδυνες ιδεολογίες. Και εδώ είναι το παράδοξο: ενώ οι αναρχικοί εξόπλισαν και δημιούργησαν χώρους στέγασης στην ευρύτερη περιοχή, δε δίστασαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, όταν η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της σύγκρουσης των αναρχικών με παράνομους μετανάστες - υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους. Δεν έχει περάσει πάνω χρόνος όταν αναρχικοί προχώρησαν σε βίαιη εκκένωση κατάληψης εγκαταλελειμμένου σπιτιού στα Εξάρχεια που είχε μετατραπεί σε φωλιά φανατικών Ισλαμιστών. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο Indymedia: "Οι φανατικοί ισλαμιστές, από το Μάρτιο του 2017 είχαν προσπαθήσει να δημιουργήσουν στην περιοχή των Εξαρχείων μία ιδιότυπη κατάσταση ελέγχου, κάνοντας ακόμα και περιπολίες για την προστασία της κατάληψης, ενώ παράλληλα ομάδες ομοθρήσκων τους πωλούσαν “προστασία” σε παραβατικά άτομα, διακινητές ναρκωτικών και λαθραίων τσιγάρων στην οδό Τοσίτσα, λέγοντάς τους μάλιστα πως τα χρήματα τους πάνε για “ιερό σκοπό”. 

Οι σχέσεις της περιοχής με την εξουσία και τα ναρκωτικά

Η αστυνομία στην αρχή αποφάσισε ν' αντιμετωπίσει την περιοχή δυναμικά - ξυλοδαρμοί, συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη της περιοχής μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Μετά η αντιμετώπιση του φαινομένου "Εξάρχεια" άλλαξε. Τα ναρκωτικά μπήκαν στην περιοχή, σε βαθμό τέτοιο, που η περιοχή αποτέλεσε κύριος δρόμος διακίνησης του ναρκεμπορίου. Γι' αυτό έχει κατηγορηθεί πολλές φορές ανοιχτά η αστυνομία: οι κατηγορίες περιλαμβάνουν την άμεση διοχέτευση σκληρών ναρκωτικών στην περιοχή (με το σκεπτικό ότι η εξάρτηση από τα ναρκωτικά οδηγεί στον έλεγχο του χώρου και της περιοχής) στην πιο σκληρή της μορφή μέχρι και την αστυνομική πίεση σε παραδοσιακές πιάτσες ώστε το δίκτυο να μετακινηθεί προς τα Εξάρχεια.
Ο αναρχικός χώρος στην αρχή αντιμετώπισε το θέμα αμήχανα, πέρασε στην ανοχή (για ένα μικρό διάστημα) για να καταλήξει στην προσπάθεια μιας δυναμικής αντιμετώπισης. Για χρόνια κέρδιζαν την μάχη - με αποτέλεσμα η γειτονιά να γίνει προσβάσιμη για περισσότερους και η κυκλοφορία στους δρόμους πιο άνετη. Όμως από τις αρχές της δεκαετίας του '10 τα πράγματα άλλαξαν ξανά. Οι "ντίλερ" των ναρκωτικών άρχισαν σταδιακά να επεκτείνονται, αφήνοντας την περιοχή πέριξ του Στρέφη και κατεβαίνοντας προς την πλατεία των Εξαρχείων. Το δίκτυο μετεξελίχθηκε και η διακίνηση μέρα - μεσημέρι και με συνοδεία σκύλων πιτ-μπουλ, έγινε καθημερινό φαινόμενο. Αυτό φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητο. Οι αλλαγές στη διακίνηση έφεραν αλλαγές στην αντιμετώπιση. Οι συγκρούσεις μεταξύ καταδρομικών ομάδων αναρχικών έγιναν και αυτές συχνές (διαβάστε εδώ και δείτε εδώ χαρακτηριστικά), με αποκορύφωμα την δολοφονία του "Χαμπίμπι" γνωστού Αιγύπτιου διακινητή της περιοχής το 2016 (που πολλοί χαρακτηρίζουν ως επιστέγασμα της γνωριμίας/συνεργασίας επαγγελματιών κακοποιών με αναρχικούς, λόγω του επαγγελματικού χαρακτήρα της εκτέλεσής της). Το θέμα βέβαια είναι άλλο:οι αναρχικοί ούτε την πείρα διαθέτουν αλλά και ούτε τον μηχανισμό ώστε να εξαλείψουν τα ναρκωτικά από τα Εξάρχεια. Αυτό είναι δουλειά άλλων.

Αυτοί οι άλλοι όμως δε φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να κάνουν και πολλά: Έχουμε μια ολοένα αυξανόμενη αδιαφορία από πλευράς δημοτικών και κρατικών αρχών. Παρά το ότι τα Εξάρχεια παραμένουν "γειτονιά", η καθαριότητα είναι το λιγότερο ελλιπής, οι σχολικές υποδομές έχουν μεγάλες ελλείψεις και οι ελεύθεροι χώροι υποβαθμίζονται σταδιακά, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Λόφο του Στρέφη, στον οποίο τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται μορφές εγκλήματος (βλ. βιασμοί) που μέχρι πριν μερικά χρόνια φάνταζαν αδιανόητα για την ευρύτερη περιοχή. Γι’ αυτό και συχνά οι κάτοικοι διαμαρτύρονται ότι οι δημοτικές αρχές κάνουν συγκριτικά λίγα πράγματα για τη γειτονιά - "δεν περιμένουν ψήφους και δεν ασχολούνται" είναι το μόνιμο παράπονο. Υποστηρίζουν μάλιστα ότι συχνά η «ιδιαιτερότητα» της γειτονιάς χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να μη γίνονται αναγκαία έργα. Δεν είναι τυχαίο ότι η μόνη προσθήκη ελεύθερου χώρου τις τελευταίες δεκαετίες έγινε με προσπάθεια και κόπο των κατοίκων, το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο της οδού Ναβαρίνου (το οποίο διαμορφώθηκε με μεγάλο κόπο και μεράκι και για το οποίο οι κάτοικοι της περιοχής έδωσαν και δίνουν μεγάλες μάχες ώστε να διατηρηθεί "καθαρό" και προσβάσιμο), για το οποίο βέβαια η προσπάθεια δεν θα είχε καμία τύχη αν ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου ήταν άλλος και δεν είχε μια επιπλέον ανεκτικότητα στην περιοχή και στον αναρχικό χώρο.

Η αστυνομία
Οι κάτοικοι της περιοχής λένε: "Τα Εξάρχεια έχουν αστυνομοκρατία χωρίς να έχουν αστυνομία". "Η ανοχή των κατοίκων έχει εκληφθεί ως αδυναμία από την αστυνομία και το θέμα δεν είναι τόσο τα ναρκωτικά, όσο η παραβατικότητα που τα συνοδεύει. Η αστυνομία έχει σταματήσει να έρχεται, το ξέρουμε αυτό και υπάρχουν κάποιες ομάδες ψευτοαναρχικές, που λένε ότι δεν θέλουν την αστυνομία. Εγώ ως πολίτης θέλω να πιέσουμε συντονισμένα την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. Και αντί να κάνει τη δουλειά της, έρχεται με τα ΜΑΤ και κλείνει την πλατεία και συλλαμβάνει 15χρονα. Και όταν την καλώ εγώ για μία διάρρηξη μου λέει ότι είναι άβατο... Όταν είναι να μαζέψεις 15χρονα δεν είναι άβατο;"

"Μας λένε για άβατο και κουραφέξαλα. Έρχονται μόνο όταν είναι να ελέγξουν τις άδειες των μαγαζιών. Και πώς έρχονται; Κλείνουν την περιοχή με κλούβες λες και είμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αυτό δεν είναι έλεγχος, είναι αστυνομοκρατία, είναι τραμπουκισμός και σε εμάς και στους θαμώνες."

"Αν φοβούνται κάτι ο μαφιόζοι είναι το κίνημα και όχι η Αστυνομία. Το κίνημα των πολιτών ήταν αυτό που έδιωξε την πιάτσα από τη Θεμιστοκλέους πριν από δύο χρόνια. Η πιάτσα της ηρωίνης έφυγε από τα Εξάρχεια, με τον αγώνα των κατοίκων".

Σε όλα τα παραπάνω φυσικά υπάρχει ένα μεγάλο δίκιο. Η αστυνομία ρίχνει την ευθύνη για τα ναρκωτικά στα Εξάρχεια, στο "άβατο". Η απάντηση όμως σ' αυτό είναι προφανής: Στην Πλατεία Βάθης και στα πέριξ της Ομόνοιας, γιατί υπάρχουν πιάτσες ναρκωτικών; Γιατί στο Πεδίο του Άρεως γίνεται εμπόριο λευκής σαρκός (και μάλιστα ανηλίκων); Γιατί στα πέριξ της Οδού Αθηνάς (λίγα μέτρα από τη γνωστή πιάτσα/Έβερεστ των μονάδων ταχείας επέμβασης της αστυνομίας) υπάρχει το μεγαλύτερο κέντρο παραεμπορίου λαθραίων τσιγάρων, προϊόντων μαϊμού και λευκής σαρκός της Αττικής; Για να μην πάμε στο Ζεφύρι και το Μενίδι (όπου υπάρχει όντως άβατο και υπάρχει κίνδυνος για οποιοδήποτε πηγαίνει ακόμα και μέρα μεσημέρι), όπου η διακίνηση ναρκωτικών και όπλων, θα μπορούσε άνετα να γίνεται ανοιχτά και με επιλογή προϊόντων από προθήκες.

Η απάντηση είναι προφανής: Τα Εξάρχεια λειτουργούν ως άλλοθι για μια περίεργη ανοχή, προς οποιαδήποτε παραβατική δραστηριότητα - αποσπώντας παράλληλα την προσοχή για τα όσα γίνονται σε άλλες περιοχές. Αν η αστυνομία ήθελε πραγματικά να "καθαρίσει" το τοπίο αυτό θα είχε συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει όμως ανοχή, γιατί κυριαρχεί η λογική της "μικρότερης ζημιάς". Και τα Εξάρχεια (μαζί και το περιβόητο "άβατο") παίζουν το ρόλο τους και εκεί...

Η δε πρόσφατη επιδρομή των ΜΑΤ στο ΒΟΞ (με την παράλληλη ανοχή στους εμπόρους ναρκωτικών που κινούνται στην περιοχή) δημιουργεί και το παρακάτω ερώτημα: Μήπως ο στόχος δεν είναι το "καθάρισμα" της πλατείας από παραβατικές δραστηριότητες, αλλά από τους αναρχικούς και μόνο;

Σαρκοφάγα σκουλήκια, λαγοκέφαλοι και βακτήρια που καταστρέφουν τις ελιές - να το πως ο συνδυασμός εξέλιξης και έλλειψης σχεδίου οδηγεί στην καταστροφή

Τον τελευταίο καιρό ακούμε όλο και συχνότερα ειδήσεις για ζωϊκά είδη που βρίσκονται πολύ μακρυά από το συνηθισμένο τους ζωτικό χώρο με αποτέλεσμα να διαταράσουν τις περιβαλοντολογικές ισορροπίες. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο λαγοκέφαλος: Ο λαγοκέφαλος είναι ένα από τα 90 είδη ψαριών και τα περίπου 1.000 είδη θαλάσσιας χλωρίδας και πανίδας που πέρασαν στη Μεσόγειο μέσω της Διώρυγας του Σουέζ. Ολα αυτά τα είδη λέγονται «Λεσσεψιανά», από το επώνυμο του Γάλλου μηχανικού Φερδινάνδου Λεσσέψ που κατασκεύασε τη διώρυγα. Βέβαια η διώρυγα έχει κατασκευαστεί από τον 19ο αιώνα - αλλά παρότι πολλά είδη έχουν περάσει στην Μεσόγειο μέσω αυτής, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μεγαλύτερη αύξηση, κυρίως λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας των υδάτων στην κλειστή θάλασσα της Μεσογείου - που δημιουργεί ευνοϊκότερες συνθήκες μετανάστευσης - αλλά και εργασιών που διεξάγονται στην Διώρυγα του Σουέζ, που διευρύνουν το πλάτος της και κάνουν τα "ταξίδια" πιο εύκολα. Το συγκεκριμένο είδος λαγοκέφαλου (lagocephalus sceleratus) προκαλεί μεγάλο προβληματισμό στην επιστημονική κοινότητα από το 2003 που εντοπίστηκε για πρώτη φορά στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος για τους ερασιτέχνες ψαράδες, αφού πολλοί δεν υποψιάζονται το παραμικρό ή, ακόμα κι αν έχουν ακούσει για τον λαγοκέφαλο, δεν μπορούν να τον ξεχωρίσουν. Ωστόσο χρειάζεται μεγάλη προσοχή καθώς η τετροδοτοξίνη προκαλεί μυϊκή παράλυση, μπλοκάρει το νευρικό σύστημα και μπορεί να επιφέρει τον θάνατο. Η συγκεκριμένη τοξίνη συγκεντρώνεται κυρίως στο ήπαρ και στα γεννητικά όργανα του λαγοκέφαλου αλλά και στον μυϊκό ιστό που τρώει ο άνθρωπος.
Παρόλα αυτά ο άνθρωπος μπορεί να προσέξει και να τον αποφύγει. Τα υπόλοιπα ψάρια όμως όχι: Το χειρότερο όμως στην περίπτωση αυτή είναι ότι ο λαγοκέφαλος τρώει σχεδόν τα πάντα και αφανίζει κυριολεκτικά πληθυσμούς άλλων (μικρότερων) ψαριών, επηρεάζοντας τις ποσότητες αλιευμάτων και δημιουργώντας πρόβλημα στη θαλάσσια περιβαλλοντική ισορροπία. Οι ευρωπαϊκές αρχές γνωρίζουν το πρόβλημα εδώ και χρόνια, αλλά επειδή ασχολούνται με άλλα σοβαρότερα προβλήματα (π.χ. ποιος θα κάνει κουμάντο στην ευρωπαϊκή οικονομία, πόσο πολύ πρέπει να κοπούν οι μισθοί στην Ελλάδα και φυσικά αν ο ΦΠΑ στην τσικουδιά θα πρέπει να είναι 13% ή παραπάνω), δεν έχουν πάρει κάποια σοβαρή απόφαση ή δεν έχουν εκπονήσει κάποιο σχέδιο δράσης...

Μια παρόμοια ιστορία "εισαγωγής" έχουμε και με το σαρκοφάγο σκουλήκι "Ομπάμα": Eνας πλατυέλμινθας σκώληκας μήκους 7 εκατοστών με εκατοντάδες μάτια κατά μήκος του σώματος του εισέβαλε στην Ευρώπη από τη Νότια Αμερική και τώρα απειλεί την ποιότητα του εδάφους και την τοπική άγρια ​​φύση στην Ισπανία, με ενδεχομένως πιο δραματικές συνέπειες. Το σκουλήκι με την επιστημονική ονομασία Ομπάμπα Νουνγκάρα εντοπίστηκε σε ρυζοκαλλιέργειες στη Βαλένθια. Ενώ αυτό το θηρευτικό είδος καταβροχθίζει τους γεωσκώληκες και τα σαλιγκάρια, το ίδιο δεν έχει καθόλου φυσικούς θηρευτές, γιατί η γεύση του είναι τόσο άσχημη που τα πουλιά αρνούνται να το φάνε. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το εν λόγω είδος ήρθε στην Ισπανία διαμέσου εξωτικών φυτών που εισήχθησαν από τη Βραζιλία και απειλεί να αποδεκατίσει τους γηγενείς γεωσκώληκες και με αυτόν τον τρόπο να διαταράξει την υγεία και τη γονιμότητα του τοπικού εδάφους, πράγμα που θα προκαλέσει ένα καταστροφικό ντόμινο για ολόκληρη την τοπική τροφική αλυσίδα. Επιπλέον, η μειωμένη σταθερότητα του εδάφους θα αυξήσει τον κίνδυνο τόσο των πλημμυρών όσο και των κατολισθήσεων, καθώς και τη μείωση της παραγωγής φυτών. Το σκουλήκι Ομπάμα είναι ένα από τουλάχιστον έξι είδη λατινοαμερικανικής προέλευσης τα οποία εντοπίστηκαν στην Ισπανία, ενώ άλλα ευρωπαϊκά έθνη έχουν βιώσει παρόμοιες «εισβολές» τα τελευταία χρόνια.

Πριν λίγο καιρό είχαμε διαβάσει για ένα εισαγώμενο βακτήριο που ξεραίνει τα ελαιόδεντρα - και το οποίο είναι και αυτό εισαγώμενο από τον Νέο Κόσμο. Το βακτήριο εισβάλλει στα αγγεία που έχει το φυτό για να μεταφέρει νερό και θρεπτικά συστατικά, ενώ προκαλεί συμπτώματα όπως κάψιμο ή σημάδια ξηρότητας στα φύλλα. Στο τέλος το φυτό θα ξεραθεί τελείως. Πέρα από την Ιταλία, το μικρόβιο έχει καταγραφεί και σε περιοχές της Νότιας Γαλλίας, της Ισπανίας και της Βόρειας Πορτογαλίας. Οι ειδικοί προειδοποιούν πως εάν η ασθένεια εξαπλωθεί με ταχύτερους ρυθμούς, τότε υπάρχει πιθανότητα να καταστρέψει ακόμα και ολόκληρη την παραγωγή ελιάς στην Ευρώπη.
Κοινός τόπος και των τριών σημείων είναι η πλημμελής προετοιμασία για την αντιμετώπιση κινδύνων από τα εισαγώμενα είδη από άλλες ηπείρους: η ισορροπία που υπάρχει αλλού με τοπικούς θηρευτές, ανθεκτικότητα κ.ο.κ. δεν υπάρχει όταν υπάρχει εισαγωγή ενός νέου είδους ή μια ασθένειας σε ένα άλλο μέρος. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, τη μεγαλύτερη ευκολία στην μεταφορά ανθρώπων, φυτών, ζώων και πραγμάτων, ο κίνδυνος για δημιουργία χάους (μέσω διατάραξης του περιβάλλοντος ή ακόμα μιας πανδημίας) γίνεται μεγαλύτερος.
Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, αλλά ούτε και να σταματήσουμε την εξέλιξη. Μπορούμε όμως να ζητήσουμε από τους κρατούντες την εξουσία, την εκπόνηση σχεδίων και προγραμμάτων για την μείωση του κινδύνου και την αντιμετώπιση του προβλήματος στην αρχή τους - π.χ. 16 χρόνια για τη λήψη μέτρων εναντίων του λαγοκέφαλου, παραείναι πολλά ακόμα και για την χώρα μας...

Μιχάλης Χρυσοχοϊδης - ένας υπουργός Δημοσίας Τάξης παντός καιρού και κυβέρνησης

Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης αποτελεί - αδιαμφισβήτητα - παιδί του κομματικού σωλήνα του ΠΑΣΟΚ. Στα 27 του βρέθηκε, και στα χρόνια της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του κόμματος στη γενέτειρά του Ημαθία. Στα κεντρικά τον ξεχώρισαν γρήγορα γιατί είχε

εξαιρετικές οργανωτικές ικανότητες, κάνοντας την Ν.Ε. της περιοχής του μια από τις πιο επιτυχημένες στην χώρα. Έτσι όταν δόθηκε η ευκαιρία διορίστηκε νομάρχης και σύντομα από τη νομαρχία πέρασε στην Βουλή.
Ως υφυπουργός στις τελευταίες κυβέρνησεις του Ανδρέα Παπανδρέου, βρέθηκε κοντά στον Κώστα Σημίτη. Ο τελευταίος όταν έκανε την μεγάλη ανατροπή και έγινε Πρωθυπουργός της χώρας τον εμπιστεύτηκε απεριόριστα και τον έκανε προμετωπίδα αυτού που ονομάστηκε "εκσυχρονιστικό ΠΑΣΟΚ".
Η θητεία την περίοδο 1999-2003 ως υπουργού Δημοσίας Τάξης, σημαδεύτηκε από την εξάρθρωση της οργάνωσης 17Ν. Βέβαια αυτό συνέβει λόγω μιας "άτυχης στιγμής" περισσότερο και λιγότερο ως αποτέλεσμα μιας οργανωμένης επιχείρησης, αλλά η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα με την οποία έδρασε η αντιτρομοκρατική μετά το περιστατικό της βόμβας στον Πειραιά, ήταν τα στοιχεία που έκαναν τη διαφορά - σ' αυτή την περίπτωση σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που η αστυνομία βρέθηκε κοντά στην οργάνωση.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξης απέκτησε στενές σχέσεις με τους άνδρες της αστυνομίας. Τέτοια στενή επαφή με την αστυνομία, είχαν ελάχιστοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ πριν απ' αυτόν - με εξαίρεση ίσως τον Αντώνη Δροσογιάννη. Οι θέσεις του - παρότι "σοσιαλιστής" - διέφεραν αρκετά από την κλασσική, ΠΑΣΟΚική προσέγγιση, η οποία στήριζε κριτικά τον τρόπο με τον οποίο η αστυνομία εξασκούσε τα καθήκοντά της. Και αυτό του αναγνωρίστηκε και τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό - ιδιαίτερα στις ομάδες "άμεσης δράσης" της αστυνομίας. Οι κακές γλώσσες έχουν να λένε και για σωρεία ελληνοποιήσεων γεωργιανών στην Ημαθία - ελληνοποιήσεις που έφεραν την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά για την υπόθεση που ήρθε στο φως της δημοσιότητας ποτέ δεν αποδείχτηκε με στοιχεία ότι υπήρξε πολιτική παρέμβαση.

Πολιτικά ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης παρέμεινε εκφραστής του "εκσυγχρονιστικού" ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και όταν αρχηγός έγινε ο Γιώργος Παπανδρέου εκείνος παρέμεινε εκφραστής του, προσεγγίζοντας και συζητώντας στενά με την ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας - τόσο επί Σαμαρά, όσο και αργότερα επί Μητσοτάκη. Δεν είναι τυχαίο ότι στις κυβερνήσεις συνεργασίας παρέλαβε χαρτοφυλάκιο, με τ' όνομά του να γίνεται αποδεκτό "μετά χαράς" από τους συνοδοιπόρους του ΠΑΣΟΚ. Το highlight της μνημονιακής του θητείας ήταν η δήλωσή του ότι "δε διάβασε" το μνημόνιο - η οποία αντιμετωπίστηκε με την αναμενόμενη θυμηδία τόσο από τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο όσο και την κοινωνία.
Μετά τη στρατηγική ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του '12 και την κατάρρευσή του, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης διασώθηκε (έχοντας αποχαιρετήσει την αγαπημένη του Ημαθία από 2007 για την Β' Αθηνών) και έγινε μάλιστα και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Στα 2013 όμως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση του για τη σχέση του με το ΠΑΣΟΚ: Οι αρχηγικές του τάσεις, οι σαφείς διαφωνίες του με την πολιτική που ακολούθησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος (με τους καβγάδες τους να γίνονται συχνά πρώτα θέματα σε ιστοσελίδες και παραπολιτικές στήλες) και οι ακόμα στενότερες σχέσεις του με την ΝΔ, τον ξαναέφεραν στην κυβέρνηση στην οποία έμεινε αλλάζοντας υπουργείο - αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Υποδομών. Η θητεία του εκεί ήταν αδιάφορη. Ήταν σαφές ότι θα προτιμούσε το παλιό του λημέρι, αλλά η σαφής προτίμηση Σαμαρά για στέλεχος της ΝΔ για τον εν λόγω υπουργείο, του έκοψαν τα φτερά.

Η θητεία του εκεί ήταν αδιάφορη - διεκπαιρέωσε όμως τα καθήκοντά του με ευσυνειδησία. Στις εκλογές του 2015 δεν εκλέχθηκε, αφού το ΠΑΣΟΚ (ως Δημοκρατική Συμπαράταξη) εξέλεξε μόνο δύο βουλευτές στην Β' Αθηνών.
Την περίοδο που έμεινε εκτός Βουλής ακολούθησε την μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ σε ΚΙΝΑΛ, λειτουργώντας ως εσωκομματική αντιπολίτευση. Σε αντίθεση με τον Γιάννη Ραγκούση (που κατέθεσε υποψηφιότητα για αρχηγός του νέου εγχειρήματος  και μεταπήδησε στο ΣΥΡΙΖΑ όταν η προσπάθεια απέτυχε), δεν έθεσε "εαυτόν στη διάθεση της βάσης" - εξάλλου αυτό θα ήταν μια ατυχής κίνηση δεδομένης της υποψηφιότητας της Φώφης. Με την τελευταία οι σχέσεις χειροτέρεψαν με τον καιρό, χωρίς όμως να έχουμε τις ακρότητες που υπήρχαν με τον Ευαγγέλο Βενιζέλο. Τους τελευταίους μήνες είχε διαφανεί ότι είχε πλέον μετακινηθεί πολιτικά. Πολιτικοί κύκλοι θεωρούσαν σίγουρη με την μετακίνηση του στην ΝΔ και την κάθοδό του στις εκλογές. Κάτι τέτοιο είχε διαψευστεί από "κύκλους" του, αλλά όταν ξεκαθαρίστηκε ότι δε θα κατέβει ούτε με το ΚΙΝΑΛ, έγινε πλέον ξεκάθαρο και στους πλέον αδαείς ότι η μετακίνησή του στην ΝΔ ήταν θέμα χρόνου.
Έτσι η ανακοίνωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν έφερε καμία έκπληξη. Ο Χρυσοχοϊδης έγινε ξανά υπουργός, στο αγαπημένο του υπουργείο. Οι κακεντρεχείς λένε ότι βρήκε επιτέλους τον πολιτικό του χώρο. Εμείς θα πούμε κάτι άλλο - θ' ασχοληθεί με τον αγαπημένο του τομέα: το ποιός θα είναι αρχηγός της κυβέρνησης και το τι πολιτική θ' ακολουθήσει αυτή του είναι αδιάφορα. Στο κάτω-κάτω η χώρα είναι υπο επιτροπεία ούτως ή άλλως: Ο Χρυσοχοϊδης εξάλλου το νόημα το έπιασε από νωρίς...