Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Λίγα λόγια για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη...

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αποτέλεσε σίγουρα μια εν πολλοίς αναπάντεχη είδηση. Φτάνοντας τα 99 χρόνια, έχοντας παραστεί στις κηδείες όλων των πολιτικών του αντιπάλων και έχοντας γενικά μια καλή υγεία σε όλη του ζωή, το σύντομο ανακοινωθέν της οικογένειας του ήχησε κάπως παράξενα -  "σήμερα (σ.σ. 29/5/2017) στη 01:00 ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από τη ζωή, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν".
Ο Κ. Μητσοτάκης ήταν ένας πολιτικός άνδρας που αγαπήθηκε και μισήθηκε πολιτικά όσο λίγοι και έβαλε τη σφραγίδα του στην πολιτική ζωή της χώρας για κοντά 60 χρόνια.
Πολιτικά άνηκε μέχρι το τέλος στον χώρο της Κεντροδεξιάς - διαχωρίζοντας τον εαυτό του από την Καραμανλική (και μη) Δεξιά. Η κόντρα του με τον Ανδρέα Παπανδρέου - κατά την εναλλαγή τους μεταξύ των θώκων του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης - άφησε εποχή, όμως οι παλιότεροι γνωρίζουν ότι η αρχή της βρίσκεται πιο παλιά, από την εποχή που οι δυο τους συνυπήρξαν στην Ένωση Κέντρου.
Ξεκίνησε την εποχή που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από "δεξί χέρι" του Γεωργίου Παπανδρέου (επηρεάζοντας κομβικά τις θέσεις του τελευταίου σε όλα τα θέματα - κυρίως δε στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό) βρέθηκε ηγήτορας των κυβερνήσεων των αποστατών, που οδήγησε σε μίνι-διχασμό και τελικά στην εγκαθίδρυση της Δικτατορίας στην χώρα μας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ηγέτης της "αριστερής" πλευράς της Ένωσης Κέντρου βρέθηκε στην απέναντι πλευρά και ποτέ δε συγχώρεσε στον Κ. Μητσοτάκη της αποστασία και την πτώση της νόμιμα (και με μεγάλη πλειοψηφία) εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε πολλές φορές να δικαιολογήσει τους λόγους της αποστασίας, αλλά ποτέ δεν έγινε πιστευτός από την μεγάλη μάζα των κεντρώων Ελλήνων. Η ρετσινιά του "αποστάτη" κόλλησε για καλά και για πολλά χρόνια.
Οποιοσδήποτε άλλος θα "χανόταν" στο πέρασμα του πολιτικού χρόνου, όμως εκείνος (και παρά την μη εκλογή του ως βουλευτής στις εκλογές του 1974), κατάφερε να γίνει δεκτός στο κόμμα της ΝΔ στα 1978, παρά το ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν (και παρέμεινε στην πραγματικότητα μέχρι το τέλος) πολιτικός του αντίπαλος. Η ανάγκη για ν' ανακοπεί η επερχόμενη λαίλαπα του ΠΑΣΟΚ είχαν οδηγήσει τον Κ. Καραμανλή σε υποχώρηση "αρχών" και διεύρυνση προς όλες τις κατευθύνσεις.
Η πολιτική του ευελιξία και το εκτόπισμά του, τον οδήγησαν τελικά στην αρχηγία της ΝΔ στα 1984 (παίζοντας τα παιχνίδια των πολιτικών τζακιών της εποχής που εν πολλοίς θέλουν να σώσουν την Ελλάδα ακόμα και σήμερα) και στην Πρωθυπουργία τελικά το 1990: Το τελευταίο αποτελεί σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές εκπλήξεις της χώρας μας, αν εξετασθεί σε βάθος χρόνου αφού αν και η Πρωθυπουργία φαινόταν ως μάλλον αναμενόμενο γι' αυτόν στα 1962-63, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως "άπιαστο όνειρο" μετά την εμπλοκή του στην αποστασία...Ποτέ μη λες ποτέ όμως...
Η Πρωθυπουργία του ήταν σύντομη και συγκρουσιακή, χαρακτηριζόμενη από παλλινωδίες (και την προσπάθεια για χαμηλού τιμήματος ιδιωτικοποιήσεων - κάτι που μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε τελικά). Άνοιξε πολλά μέτωπα (ανεπιτυχώς) με κοινωνικές ομάδες, χάνοντας στην πορεία πολλούς από εκείνους που τον είχαν ψηφίσει "για να φύγει το ΠΑΣΟΚ". Το τέλος της ήρθε ως "θεία δίκη" αφού όπως εκείνος (το πουλέν του Γεωργίου Παπανδρέου) έριξε την κυβέρνηση του Κέντρου, έτσι και το δικό του "χρυσό παιδί" (ο Αντώνης Σαμαράς) έριξε τη δική του.
Η παραίτησή του από την αρχηγία του κόμματός της ΝΔ μετά τις χαμένες εκλογές του 1993, δεν σήμαινε και την απόσυρσή του από την πολιτική: Συνεχίζοντας την μακρά παράδοση των πολιτικών ηγετών της γενιάς του (που σχεδόν πέθαιναν στην Βουλή) συνέχιζε να είναι βουλευτής και να επηρεάζει τα πολιτικά πράγματα στην ΝΔ μέχρι το 2004. Από κει και πέρα παρέμεινε ο "επίτιμος" αρχηγός της ΝΔ μέχρι το τέλος.
Διαυγής και οξυδερκής μέχρι το τέλος, αναλώθηκε τα τελευταία χρόνια του δημόσιου βίου του, προσπαθώντας να δικαιολογήσει της κινήσεις της πολιτικής του ζωής. Η καλή του κράση δημιούργησε το γνωστό αστείο περί "κομβικού ρόλου" στους Περσικούς πολέμους και ήταν γνωστή επωδός σε συζητήσεις και στα social media ότι "θα τους θάψει όλους". Πολιτικά ίσως αδίκησε τον εαυτό του, γιατί οι ικανότητές του (ιδιαίτερα στη δημιουργία συναίνεσης) ήταν αδιαμφισβήτητες, ανεξάρτητα επίσης αν διαφωνούσε κανείς μαζί του, πρέπει να του αναγνωρίσει κανείς ότι "έβλεπε μπροστά" - με λάθος τρόπο συχνά. Θα μπορούσε να είχε προσφέρει πολλά, αλλά τελικά δεν το έκανε. Η ιστορία εξάλλου δε γράφετε με "αν" και "θα", αλλά με τα γεγονότα.
Θα μείνει αξέχαστος πάντως, όπως και να έχει...

Για το κλείσιμο της ανάρτησης να θυμηθούμε και το τραγούδι που έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος στα 1989 και συμπεριέλαβε στο δίσκο "Το Κούρεμα", για να τον υποστηρίξει...

Δεν υπάρχουν σχόλια: