Μερικές αποδείξεις του γιατί το Brexit δεν δίδαξε τίποτα στις Βρυξέλλες

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ε.Ε. δεν είναι ούτε η οικονομική κρίση, ούτε οι διακρατικές συμφωνίες, ούτε η κατάρρευση των μετοχών των τραπεζών. Δεν είναι επίσης ούτε το προσφυγικό, ούτε το Brexit (μια ανάλυση για το πως ήρθε βρίσκεται εδώ) αλλά και ούτε ο "Ρωσικός κίνδυνος". Όλα αυτά είναι απλώς οι αφορμές που έφεραν μια υποβόσκουσα κρίση στην επιφάνεια. Το πραγματικό πρόβλημα, που φάνηκε ακόμα περισσότερο από το παιδαριώδες (μην πούμε βλακώδες) σχόλιο του Τσίπρα (δείτε το σχετικό ρεπορτάζ εδώ). Είναι εμφανώς η στάση των Ευρωπαίων ηγετών, που δείχνουν ανίκανοι να συνάγουν ακόμα και τα πλέον στοιχειώδη συμπεράσματα για τις αιτίες που έχουν οδηγήσει την Ευρώπη στη σημερινή κατάσταση, με τους Ευρωπαϊκούς οργανισμούς να επιμένουν σε περισσότερο "αίμα" (δείτε σχετικά εδώ). Σας μεταφέρουμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου από το Newsbomb.gr σχετικά με την ανυπαρξία των Ευρωπαίων ηγετών:

"Με ένα ιδιαίτερα στομφώδες ύφος, οι 27 εναπομείναντες Ευρωπαίοι ηγέτες ανακοίνωσαν ότι παραμένουν «ενωμένοι και δυνατοί», εκτοξεύοντας, παράλληλα, απειλές εναντίον της Βρετανίας και των πολιτών της, επειδή – κατ’ αυτούς – έκαναν το ολέθριο σφάλμα να πουν ότι δεν θέλουν να μείνουν, όχι γενικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά σε αυτή την Ένωση που κυβερνάται από τους τεχνοκράτες και τα άτυπα διευθυντήρια. Δυστυχώς, η Ευρώπη, παρά τις δηλώσεις των κ.κ. Γιούνκερ και Σουλτς περί «σεβασμού των βρετανικών αποφάσεων», μοιάζει να μην έχει καταλάβει το μήνυμα του δημοψηφίσματος της 24ης Ιουνίου στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτό μπορεί κανείς εύκολα να το καταλάβει, διαβάζοντας την κοινή δήλωση των επτά σημείων που εξέδωσε η ΕΕ αναφορικά με το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Ειδικότερα, εάν προσέξει κανείς το ύφος και τη διαλεκτική που χρησιμοποιούν οι ηγέτες της «ευρωοικογένειας», εύκολα μπορεί να τα παραλληλίσει με τους απίστευτους χαρακτηρισμούς που έκαναν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, έναν χρόνο νωρίτερα, όταν η Ελλάδα συνθλιβόταν υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών και την συνακόλουθη επιβολή των capital controls. Όμως, εν έτει 2016, η Ελλάδα είναι πια το «καλό παιδί» και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεμένη για τα καλά στο άρμα του γερμανικού Άξονα. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ένα ιδιαίτερα σημαντικό συμπέρασμα από την -μέχρι παρεξηγήσεως- εκδικητική στάση που επιδεικνύουν η Γερμανία της Μέρκελ και η Γαλλία απέναντι στους Βρετανούς, είναι ότι τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι οι Ευρωσκεπτικιστές, αλλά ο εξαιρετικά κακός εαυτός της. Άλλωστε, το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα αναπτύχθηκε έντονα τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Η ανάπτυξή του, μάλιστα, είναι ανάλογη των οικονομικών πολιτικών λιτότητας και εξαθλίωσης που επέβαλλαν και εξακολουθούν να επιβάλλουν τόσο το Βερολίνο όσο και τα ελεγχόμενα από αυτό κοινοτικά λόμπι. Οι σκέψεις και οι ιδέες των ανθρώπων που έβαλαν τα θεμέλια για να γίνει αυτή η Ένωση κρατών και πολιτών, είναι για τον τεχνοκρατικό «Λεβιάθαν» της ΕΕ απλώς μερικές κιτρινισμένες και ξεθωριασμένες σελίδες μέσα σ’ ένα πολύ παλιό βιβλίο. Η αλληλεγγύη κατέστη «κενό γράμμα».

Η Ευρώπη των λαών μεταμορφώθηκε σε μια Ευρώπη των εκβιαστών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Όλα γίνονται για τα λεφτά, για περισσότερη εξουσία, για να τραφεί όσο γίνεται περισσότερο το Δ’ Ράιχ που έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλη την Γηραιά Ήπειρο. Οι Βρετανοί βαρέθηκαν. Μπούχτισαν. Το «γιατί» μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς, κάνοντας μια διαδικτυακή βόλτα και διαβάζοντας άρθρα βρετανικών πανεπιστημίων αλλά και αναλύσεις σοβαρών ηλεκτρονικών εντύπων για την κατάσταση που επικρατεί στη «Γηραιά Αλβιόνα». Ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις παραδοσιακές βιομηχανουπόλεις. To Brexit ήταν ένα πολύ ηχηρό χαστούκι για την Ευρώπη. Δυστυχώς, όμως, εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως η παχυδερμική σκέψη και λογική της γερμανικής μονοκρατορίας είναι πολύ πιο δυνατή.
Είναι πλέον γεγονός: Η ΕΕ πάσχει από ένα σοβαρό εκφυλιστικό σύνδρομο, αυτό του «ανύπαρκτου ηγέτη». Εάν η Ευρώπη κοιτούσε, σήμερα κιόλας, τον εαυτό της στον καθρέφτη, τότε σίγουρα θα τρόμαζε: γιατί μπροστά της θα ορθωνόταν ένα τερατώδες είδωλο, μια εικόνα αποκρουστική. Όμως, ποιος από τους «27» εναπομείναντες έχει τα κότσια να παραδεχθεί και να μιλήσει ανοικτά για την ασχήμια της; Κανείς. Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει πλέον διάπλατα: οι πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν έως την άτυπη Σύνοδο Κορυφής στην Μπρατισλάβα στα μέσα Σεπτεμβρίου θα είναι καταιγιστικές. Ο χρόνος στην ευρωπαϊκή κλεψύδρα μετράει πλέον αντίστροφα. Το θέμα είναι ποιος έχει πλέον τη δύναμη και το θάρρος να τη σταματήσει. Άραγε, μπορεί να τη σταματήσει;"