Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Περίεργες καταστάσεις στο Κολλέγιο Αθηνών (ή το πως η διαπλοκή δεν αφήνει να πέσει το φως της δημοσιότητας σε σοβαρές υποθέσεις)

Μια από τις τελευταίες εκδόσεις της "Εφημερίδας των Συντακτών" ανακίνησε ένα θέμα που τα περισσότερα ΜΜΕ έχουν αφήσει στο περιθώριο παρότι θα έπρεπε να του δώσουν χρόνο και χώρο και μάλιστα αρκετό. Κι έτσι όμως το θέμα πέρασε "στα ψιλά", πράγμα που αδικεί την υπόθεση και αποδεικνύει ότι παρά τις ανακοινώσεις που έχουν βγει, κάποιοι έχουν τόσο ισχυρές διασυνδέσεις με ιδιοκτήτες και μεγαλοδημοσιογράφους που θέματα σαν κι αυτό, "θάβονται" αμέσως. 

Ακόμα και ο ισχυρισμός ότι "η είδηση δεν αφορά τους 'Ελληνες, τους οποίους απασχολούν άλλα σοβαρότερα ζητήματα" δεν είναι σοβαρός: μπορεί μεν το θέμα ν' αφορά το Κολλέγιο Αθηνών (ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που ο μέσος Έλληνας δεν πρόκειται να περάσει ποτέ ούτε την πόρτα του και το οποίο δεν χρηματοδοτείται από το Δημόσιο), αλλά η βαθύτερη ανάγνωση του ιστορικού της υπόθεσης καταδεικνύει το μέγεθος του νεποτισμού και της διαπλοκής που έχει καταβάλει τα υψηλότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Όταν υπάρχουν τέτοιες έριδες και σαφείς καταγγελίες κακοδιοίκησης σε ιδρύματα που "εκπαιδεύουν" μέλλοντες διαχειριστές της εξουσίας και του επιχειρηματικού κόσμου, φανταστείτε τι μπορεί να συμβαίνει αλλού...Αναμένουμε την παρέμβαση του Υπουργείου Παιδείας το οποίο έχει υποχρέωση να εποπτεύει όλους τους εκπαιδευτικούς οργανισμούς της χώρας...

Την άμεση παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας για διοικητικό και οικονομικό έλεγχο στο Κολλέγιο Αθηνών ζήτησε προ ημερών η ΟΙΕΛΕ έπειτα από την αποκαλυπτική δικαστική απόφαση δικαστηρίου της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με την απόφαση η διοίκηση του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (σσ Κολέγιο Αθηνών) έχει φροντίσει ώστε να διαιωνίζονται συνθήκες αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας και διάλυσης εργασιακών σχέσεων στο εκπαιδευτήριο. Αυτό το έκανε μέσω της ρήξης με το άλλο εποπτικό σώμα του Κολεγίου, το Συμβούλιο των Επιτροπών, το οποίο εδρεύει στις ΗΠΑ.

Αναλυτικά η ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ:

"Υπό το φως των όσων συγκλονιστικών αποκαλύπτει η δικαστική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Νέας Υόρκης για το Κολλέγιο Αθηνών η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών (ΟΙΕΛΕ) ζήτησε σήμερα με επιστολή της από τον υπουργό Παιδείας την ενεργοποίηση του Ν. 682/77 που προβλέπει διοικητικό και οικονομικό έλεγχο του Υπουργείου Παιδείας στα ισότιμα των δημοσίων ιδιωτικά σχολεία. Η προσφυγή της Ομοσπονδίας έχει ως αποκλειστικό στόχο τη διασφάλιση συνθηκών νομιμότητας και διαφάνειας στο εν λόγω εκπαιδευτήριο και την προστασία των εργασιακών συνθηκών των εκπαιδευτικών που παραβιάζονται συστηματικά τα τελευταία 18 χρόνια.

Η ΟΙΕΛΕ ζητά την υπουργική παρέμβαση μετά τη δημοσιοποίηση της απόφασης που αποτελεί κόλαφο για τη διοίκηση του Κολλεγίου Αθηνών. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης αποφαίνεται ότι η διοίκηση του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Ε.Ε.Ι.) του οποίου ηγείται ο Αλέξανδρος Σαμαράς (αδελφός του πρώην πρωθυπουργού) φρόντισε να διαιωνίζονται συνθήκες αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας και διάλυσης των εργασιακών σχέσεων στο εκπαιδευτήριο, μέσω της ρήξης με το έτερο εποπτικό σώμα του Κολλεγίου που εδρεύει στην Αμερική, του Συμβουλίου των Επιτρόπων. Οι συνθήκες αυτές διαπιστώθηκαν από Πόρισμα «σοφών» του Χάρβαρντ που κλήθηκε να αξιολογήσει το σχολείο. Ι

Το Κολλέγιο Αθηνών, ένα από τα πιο ιστορικά ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, διοικείται, με βάση νομική συμφωνία του 1929 από δύο σωματεία.

Το Ελληνοαμερικανικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (ΕΕΙ) του οποίου ηγείται από το 2006 ο Αλέξανδρος Σαμαράς, αδελφός του πρώην πρωθυπουργού και που εδρεύει στην Αθήνα και το Συμβούλιο των Επιτρόπων που απαρτίζεται από επιφανείς Ελληνοαμερικανούς και εδρεύει στη Νέα Υόρκη. Δέον να σημειωθεί ότι το Συμβούλιο των Επιτρόπων διαχειρίζεται το καταπίστευμα του Κολλεγίου. Για λόγους που αναλύονται επαρκώς στη δικαστική απόφαση, η σχέση των δύο πλευρών τέθηκε σε κρίση από τα τέλη της δεκαετίας του '90 και διερράγη, με ευθύνη του νυν Προέδρου κ. Αλέξανδρου Σαμαρά.

Για την κατανόηση των βαθιών αιτιών ρήξης ανάμεσα στη διοίκηση του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΕΕΙ) και του Συμβουλίου των Επιτρόπων χρειάζεται μια μικρή ιστορική αναδρομή. Η διοίκηση του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΕΕΙ) ζήτησε το 1997 από επιτροπή «σοφών» του Χάρβαρντ να αξιολογήσει το σχολείο. Το πόρισμα της επιτροπής ήταν καταπέλτης για τη διοίκηση του ΕΕΙ. Μεταξύ άλλων, το πόρισμα του Χάρβαρντ μιλούσε για την «επιθετική» ανάμιξη του ΔΣ στην καθημερινή ζωή του σχολείου, την τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών και τις κακές σχέσεις με το σωματείο των εκπαιδευτικών (ΣΕΛΚΑ). Μιλούσε ακόμη για τις κακές εργασιακές συνθήκες και την έλλειψη σεβασμού και εμπιστοσύνης εκ μέρους της διοίκησης στα πρόσωπα των εκπαιδευτικών και ων διευθυντών.

Το πόρισμα έκανε ακόμη λόγο για απαράδεκτη ανάμιξη του ΕΕΙ στην καθημερινότητα του σχολείου, όπως πχ στο πρόγραμμα ΙΒ, στην επιλογή του διδακτικού προσωπικού, στις απολύσεις με αδιαφανή κριτήρια κ.λπ. Λόγω της ενασχόλησης του ΔΣ με το micromanagement του σχολείου, δεν υπήρχε κανένα μακροπρόθεσμο πλάνο πχ για μια καμπάνια δωρεών, ή για την τεχνολογική αναβάθμιση του Κολλεγίου που εμφανίζεται παρωχημένο σε αυτό τον τομέα (την εποχή που εκδόθηκε το πόρισμα). Η πιο χαρακτηριστική φράση του πορίσματος ήταν η ακόλουθη: «Ακόμη και ο πιο επιτυχημένος εκπαιδευτικός του κόσμου δεν θα μπορούσε να αποδώσει μέσα στις εργασιακές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στο Κολλέγιο Αθηνών». Βασικός στόχος της διοίκησης του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος, όπως προκύπτει και από την απόφαση, ήταν να μην υλοποιηθούν τα πορίσματα της επιτροπής του Χάρβαρντ για τη βελτίωση του σχολείου.

Το Νοέμβριο του 2007 ο Σαμαράς με επιστολή του προς το Boardof Trustees, τους ενημερώνει ότι παύει κάθε σχέση ανάμεσα στο ΕΕΙ και το Συμβούλιο των Επιτρόπων. Μάλιστα τους καλεί να μην χρησιμοποιήσουν ούτε ένα σεντ του καταπιστεύματος που διαχειρίζονταν οι επίτροποι. (Το Ε.Ε.Ι. ζήτησε από το δικαστήριο να τεθεί το καταπίστευμα υπό τον έλεγχό του, ή υπό τον έλεγχο ανεξάρτητου διαχειριστή!). Μετά από μια σειρά νομικών ενεργειών, φτάνουμε στη δίκη της οποίας η απόφαση εξεδόθη προ ενός μηνός περίπου. Η απόφαση Η λήξη της σχέσης των δύο πλευρών που αποφάσισε μονομερώς το ΕΕΙ κρίνεται άκυρη Το καταπίστευμα παραμένει υπό τη διαχείριση του Συμβουλίου των Επιτρόπων Δεν υπάρχει η δυνατότητα μονομερούς καταγγελίας της σχέσης των δύο πλευρών από κανένα από τα δύο σωματεία. Αντιθέτως, εξακολουθούν να ισχύει το προηγούμενο από το 1929 νομικό καθεστώς και η συμφωνία του 2004.

Προκαλεί έκπληξη το απόσπασμα της απόφασης που αναφέρεται στον Αλέξανδρο Σαμαρά και στην κατάθεσή του. Ο δικαστής έκρινε ότι η κατάθεση Σαμαρά ήταν προκλητική, αόριστη και αλαζονική, «ανάξια για να ληφθεί υπόψη» και την απέρριψε στο σύνολό της. Την αποκάλεσε, επίσης, «σκηνοθετημένη» και «γνήσια σοφιστεία» με κατασκευασμένα στοιχεία που είχαν ως στόχο να τον ξεγελάσουν.

Η καταγεγραμμένη άποψη του Αμερικανού δικαστή δεν αποτελεί μόνο ένα ισχυρό ηθικό και πολιτικό χτύπημα εναντίον ενός εκ των επιφανέστερων μελών της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας. Αποτελεί ταυτόχρονα κόλαφο για το σύνολο της ελληνικής ελίτ που εν Ελλάδι παίρνει ό, τι θέλει με την ανοχή της εκάστοτε κυβέρνησης, λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει, στο εξωτερικό όμως απογυμνώνεται ηθικά αποκαλύπτοντας τη διαχρονική θεσμική ένδεια της χώρας."

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

Καινούργια ψέμματα του ΔΝΤ (ή το πως θ' αναγκαστούμε στο τέλος να υποστηρίξουμε τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ)

Η έκφραση "πουλάω φύκια για μεταξωτές κορδέλες" ταιριάζει απόλυτα στην ελληνική πολιτική σκηνή εδώ και δεκαετίες. Οι Έλληνες πολιτικοί αποφεύγουν συνειδητά να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό, όχι για να μην μας στεναχωρήσουν, αλλά για να μπορέσουν να κρατηθούν στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο, με απώτερο σκοπό να εξυπηρετήσουν υμετέρους. Και να ήταν οι υμέτεροι άξιοι, θα το δεχόμασταν. Αλλά έλα που οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι "τενεκέδες ξεγάνωτοι" που έλεγε και ο αλήστου μνήμης Βαγγέλης Γιαννόπουλος...

Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως αυτός που λέει ψέμματα και προσπαθεί να πουλήσει τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δεν είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί δεν έχει πει (και συνεχίζει να λέει) εκατοντάδες ψέμματα - αλλά γιατί η αλήθεια είναι απλή: Το ΔΝΤ ναι μεν υποστηρίζει ότι τα πλεονάσματα του 3,5% δεν είναι βιώσιμα και είναι αδύνατον για να επιτευχθούν, αλλά αντί να πιέσει τους υπόλοιπους δανειστές στο να μειώσουν τις απαιτήσεις τους και να ζητήσουν πράγματα που μπορούν να γίνουν - αναγνωρίζοντας τις τεράστιες και μάταιες θυσίες του ελληνικού λαού - υποχωρεί και λέει "για να τα κάνουμε βιώσιμα ας πάρει η ελληνική κυβέρνηση νέα μέτρα".

Από τη στιγμή όμως που ζητάει κάτι τέτοιο πρέπει να είναι έτοιμο να σηκώσει το βάρος της κατακραυγής που θα έρθει από οποιονδήποτε έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του. Εκεί όμως βρίσκεται και η πονηριά του: καθότι κατά βάθος (όπως όλοι όσοι έχουν εξουσία) ζητάει τη "λαϊκή αναγνώριση", βγάζει στη δημοσιότητα ένα τεραστίων διαστάσεων κείμενο, το οποίο είναι γραμμένο σε γλώσσα απλή, και προσπαθεί - διαστρέφοντας και βιάζοντας την αλήθεια - να μας πείσει ότι "το ΔΝΤ δε ζητάει λιτότητα" αλλά "εξορθολογισμό" και ρίχνει το φταίξιμο στην "κακή ελληνική κυβέρνηση".

Βέβαια το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Γιατί παρακάτω λέει ότι για την αποτυχία των μνημονίων φταίνε το αφορολόγητο, οι φοροαπαλλαγές (των ιατρικών εξόδων και του επιδόματος θέρμανσης) και οι συντάξεις. Για όποιον αντέξει να διαβάσει παρακάτω (γιατί η λογική αντίδραση όσων παρακολουθούν την υπόθεση τα τελευταία 5 χρόνια θα ήταν να κλείσει το κείμενο και να πάει στην αστυνομία να καταθέσει μήνυση για προσβολή νοημοσύνης), τα τζιμάνια του ΔΝΤ παραθέτουν πίνακες και στοιχεία τα οποία απλώς δεν εξηγούν ΤΙΠΟΤΑ, ενώ αντίθετα ενισχύουν την πεποίθηση ότι μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Καταλήγει δε ότι πρέπει να μειωθεί το αφορολόγητο και οι συντάξεις. Μόλις δε γίνουν αυτά (μαζί με τη φορολόγηση των τραπεζικών συναλλαγών - που προφανώς το ΔΝΤ θεωρεί φιλολαϊκό μέτρο, γι' αυτό και το προτείνει στην κυβέρνηση), όλα θα φτιάξουν στην χώρα μας και η ανάπτυξη θα έρθει.

Το όλο σκηνικό θυμίζει την ταινία "Ο Κύριος Πτέραρχος" με τον Χατζηχρήστο: κάποιοι χωρικοί περνάνε τον Χατζηχρήστο ως "πτέραρχο" επειδή φοράει τη grande στολή του θυρωρού, αυτός αρχίζει και τους λέει διάφορα που δεν καταλήγουν πουθενά και δε βγάζουν νόημα, και οι χωρικοί μένουν με το στόμα ανοιχτό αναλογιζόμενοι το πόσο σπουδαίος είναι. Έτσι και το ΔΝΤ: ξέροντας ότι λίγοι θα διαβάζουν τις αερολογίες τους (ειδικά αν αυτές είναι 40 σελίδες), βάζουν ένα πηχυαίο τίτλο και παρακάτω γράφουν-γράφουν, καταλήγοντας σε κάτι που ακυρώνει τον τίτλο τους. Αυτό δεν έχει σημασία βέβαια. Η εντύπωση δημιουργήθηκε. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εμείς όμως θα τη σπάσουμε στο ΔΝΤ και τους υποστηρικτές του: Η μείωση συντάξεων δεν είναι μέτρο λιτότητας; Ανεξάρτητα με το αν είναι δίκαιο ή όχι (που ΔΕΝ είναι, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που παίρνουν συντάξεις έχουν πληρώσει ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΕΣ εισφορές απ' αυτά που εισπράττουν ενώ τα ασφαλιστικά τους ταμεία έχουν λεηλατηθεί  πάρα πολλές φορές), ποιος αλήθεια στηρίζει την ελληνική οικονομία; Από που πληρώνονται τα μηνιαία έξοδα σε μια οικογένεια 2 ανέργων και 3 παιδιών όταν υπάρχει συνταξιούχος; Δεν τους κόβει το μυαλό, ότι αν μειωθούν οι συντάξεις θα μείνουν στο δρόμο οικογένειες; Μάλλον όχι.

Επίσης δεν είναι μέτρο λιτότητας, όταν κάποιος που βγάζει 10000 ευρώ το χρόνο αναγκαστεί να πληρώσει άλλα 800 ευρώ φόρο; Πως θ' ανταπεξέλθει;

Ας είμαστε λοιπόν σοβαροί. Να βαρέσουμε (ΛΕΚΤΙΚΑ) τον ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτά που κάνει και γι' αυτά που υποσχέθηκε να κάνει και δεν έκανε. Αλλά όχι επειδή δε θέλει να κατεβάσει το αφορολόγητο στα 5000 χιλιάρικα ή επειδή ΔΕΝ μειώνει τις συντάξεις...

Ήρθε η ώρα ν' αναλάβει το ΔΝΤ τις ευθύνες του. Την εικόνα του, ΔΕΝ θα τη φτιάξει στην Ελλάδα με ψέμματα...

Ήρθε επίσης η ώρα, ν' αναλάβει και η αντιπολίτευση στην χώρα μας τις ευθύνες της. Αντί να δημιουργηθεί ένα μέτωπο απέναντι στα όσα τρελά ζητούν οι δανειστές (κατά συνέχιση των πρακτικών ΣΥΡΙΖΑ), βλέπουμε συναίνεση με τους απέξω - εις βάρος του λαού. Ξεχνούν όμως ότι για να κυβερνήσουν και αυτοί (ξανά) θα πρέπει να υπάρχουν "υπήκοοι". Και όπως πάει το πράγμα στο τέλος θα μείνουν μόνο οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες των νησιών. Οι υπόλοιποι ή θα έχουν πεθάνει ή θα έχουν φύγει...

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί στις εκλογές και θα πάει σπίτι του. Μέχρι τότε όμως πρέπει να γίνει κάτι - απ' όλους, γιατί το μέλλον της χώρας είναι δυσοίωνο.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Σοφές συμβουλές από την Ελληνική Αστυνομία

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο στη ζωή ενός πολίτη, όταν ένας δημόσιος οργανισμός ταγμένος στην ασφάλεια και προστασία του σκύβει με σεβασμό και αγάπη πάνω από τις ανάγκες του. Όταν αφουγκράζεται βρε αδερφέ τα προβλήματά του, προτείνει λύσεις και παίρνει μέτρα για την ανακούφισή του.

Και ναι για να μη σπάτε το κεφάλι σας, τι μας έπιασε, θα σας πούμε ότι ειρωνευόμαστε. Και η αφορμή είναι πρόσφατη, και έρχεται ως κορωνίδα στο κεφάλαιο "Δούλεμα από Δημόσιες Υπηρεσίες που Προσπαθούν να Ρίξουν τις Ευθύνες Αλλού": Δε συνηθίζουμε να σχολιάζουμε ανακοινώσεις δημοσίων οργανισμών - ειδικά της αστυνομίας -δεδομένου ότι οι καιροί είναι πονηροί. Αλλά όταν έχουμε ανακοινώσεις όπως η παρακάτω, δεν μπορεί παρά να γράψουμε δυο κουβέντες.

Επειδή τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια ανησυχία στους πολίτες για τα κρούσματα κλοπών (που γίνονται συνήθως μ' επαγγελματικό τρόπο - εξ' ου και σχεδόν καμία από τις παρακάτω συμβουλές δεν έχει ουσία) και επειδή πλησιάζουν Χριστούγεννα, που είναι η κατεξοχήν περίοδος δράσης κλεφτών - λωποδυτών, η ΕΛ.ΑΣ. εξέδωσε μια ανακοίνωση με "συμβουλές για την προστασία του σπιτιού (μας)".

Σας τις παραθέτουμε με το απαραίτητο σχόλιο:

- Τοποθετήστε στην κύρια είσοδο της πολυκατοικίας µηχανισµό αυτόματου κλεισίματος πόρτας (θα μπορούσε να προσθέσει "εναλλακτικά βάλτε έναν από τους ανέργους της πολυκατοικίας να εκτελεί χρέη θυρωρού για να περνάει την ώρα του").

- Κλειδώνετε την κύρια πόρτα / τις κύριες πόρτες του διαµερίσµατος µε κλειδαριά ασφαλείας (αλήθεια πως δεν το σκεφτήκαμε; Γρήγορα στον αλουμινά της γειτονιάς, ν' αλλάξουμε την κουρελού που είχαμε για πόρτα.)

 - Κλειδώνετε πάντα όταν φεύγετε, ακόµα κι αν πρόκειται να απουσιάσετε για µικρό χρονικό διάστηµα (απλώς ασχολίαστο).

 - Μην αφήνετε ποτέ την κύρια είσοδο ανοιχτή µε στηρίγµατα και προσέχετε ιδιαίτερα αν σας ακολουθήσει κάποιος µέσα στο κτίριο (Τώρα ποιος ο λόγος να έχει κάποιος πόρτα ασφαλείας και να την έχει ανοιχτή με στηρίγματα, απλώς μας ξεπερνάει).

- Τα συστήµατα ασφαλείας της κυρίας εισόδου (θυροτηλέφωνο µε οπτική εικόνα), θα πρέπει να σας επιτρέπουν να αναγνωρίζετε και να ελέγχετε τους επισκέπτες σας (δηλαδή; Θα υπάρχει "οπτική εικόνα" (sic) η οποία δε θα επιτρέπει την αναγνώριση; Και όταν λέει έλεγχο τι εννοεί; Πλήρες βιογραφικό; )

- Μην ανοίγετε ποτέ την πόρτα, χωρίς να βεβαιωθείτε ότι γνωρίζετε τον επισκέπτη. (και αν είναι ο ταχυδρόμος που άλλαξε; Το courier που φέρνει ένα πακέτο; Το παιδί από το σουβλατζίδικο; Na μην του ανοίξουμε; Υπάρχει δηλαδή κάποιος που λέει "απλώς χτυπάω ανοίξτε μου;" και του ανοίγουν; )

- Μην αφήνετε ποτέ τις πόρτες των εξόδων κινδύνου ανοιχτές µε στηρίγµατα (επαναλαμβάνονται).

- Μην αφήνετε ποτέ ξεκλείδωτες ή ανοιχτές τις πόρτες και τα παράθυρα των µπαλκονιών (ακόμα και αν είμαστε μέσα εννοεί μάλλον, γιατί για το αν λείπουμε είναι μάλλον αυτονόητο).

- Αποφεύγετε να δίνετε τα κλειδιά του σπιτιού σας σε τρίτους (να το δώσoυμε στον αδερφό μας ή τη μάνα μας για μια ώρα ανάγκης ή απαγορεύεται; Και αν φύγω ταξίδι και πρέπει κάποιος να μου ποτίζει τα λουλούδια  ή να μου ταϊζει τη γάτα ή να προσέχει μήπως γίνει καμία διαρροή, να μην το δώσω στο γείτονα που τον ξέρω 20 χρόνια; )

- Όταν µετακοµίζετε να αλλάζετε τις κλειδαριές και τα κλειδιά. Μην αφήνετε δεύτερα κλειδιά της οικίας σας, κάτω από γλάστρες ή χαλάκια (πάλι καλά που αυτά τα έβαλαν μαζί. Ερώτημα: μπορεί κανείς ν' αλλάξει την κλειδαριά και να κρατήσει τα ίδια κλειδιά; )

- Μην αφήνετε ποτέ µεγάλα χρηµατικά ποσά ή αντικείµενα αξίας στο σπίτι σας και µην γνωστοποιείτε στον κοινωνικό και επαγγελµατικό σας περίγυρο τα περιουσιακά στοιχεία που φυλάσσεται στην οικία σας. (σωστή η πρώτη παρατήρηση. Για τη δεύτερη, αυτό μάλλον σημαίνει ότι θα πρέπει να σβήσω από το Facebook τη φωτογραφία που είμαι στον καναπέ με τα μετρητά και τα χρυσαφικά της γιαγιάς αγκαλιά).

- Τα γκαράζ και οι αποθηκευτικοί χώροι είναι στόχος. (Tρομοκρατικός; Και αυτό σημαίνει τι; Να τα γκρεμίσουμε; )

- Μία καλή λύση θα ήταν, εφόσον υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, να εγκαταστήσετε ένα σύστηµα συναγερµού - ασφαλείας, σε εμφανές σημείο. (Δηλαδή οι πόρτες ασφαλείας, τα θυροτηλέφωνα με "οπτική εικόνα" κ.ο.κ. τα δίνουν κάπου τζάμπα και δεν τo ξέρουμε;).

Ειλικρινά θα θέλαμε να γνωρίσουμε εκείνους, που αντιγράφοντας συνήθεις πρακτικές ξένων κρατικών οργανισμών και υπηρεσιών ασφαλείας, προτείνουν πράγματα αυτονόητα, χωρίς όμως να προτείνουν λύσεις για την αντιμετώπιση του εγκλήματος.

Το επόμενο βήμα θα είναι το ΕΣΥ να εκδώσει οδηγία του τύπου "αν έχετε ιστορικό καρδιοαγγειακών παθήσεων ή αν είστε υπέρβαρος μην ξεμπερδουκλωθείτε στο φαγητό και το ποτό τα Χριστούγεννα", η πυροσβεστική να προτείνει "μην αφήσετε το φαγητό στην κουζίνα να ψήνεται στη μέγιστη θερμοκρασία φεύγοντας για ένα τριήμερο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη".

Καλές οι προτάσεις και οι συμβουλές, αλλά αυτές πρέπει ν' απευθύνονται σε νοήμονες ανθρώπους και να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό και καινούργιο στο κοινό, που πληρώνει για υπηρεσίες χωρίς να τις λαμβάνει...

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Τι συνέβει στην πραγματικότητα στην Ιταλία με το πρόσφατο δημοψήφισμα

«Έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά με την ήττα δεν μπορείς να σφυρίζεις αδιάφορα. Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη της ήττας. Ήθελα να μειώσω τις καρέκλες [πολιτικών, γερουσιαστών στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης]. Αλλά η καρέκλα που φεύγει είναι η δική μου. Για να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, δεν μπορούμε να μείνουμε γραπωμένοι στις καρέκλες μας».

Αυτές είναι οι δηλώσεις του μη εκλεγμένου Πρωθυπουργού της Ιταλίας, Ματέο Ρέντσι, μετά την ήττα του "ναι", στο δημοψήφισμα που διεξήχθει στην Ιταλία με σκοπό να πραγματοποιήσει ορισμένες "αλλαγές" στον τρόπο λήψης πολιτικών αποφάσεων στη γειτονική χώρα. Με ενσωματωμένο το 86% των εκλογικών τμημάτων το «όχι» βρίσκεται μπροστά με 59,6% έναντι του 40,4% του «ναι»: η ήττα δηλαδή του Ρέντσι ήταν συντριπτική και εφόσον είχε θέσει το δίλημμα στον ιταλικό λαό "ή ψηφίζετε "ναι" ή πάω σπίτι μου", αποφάσισε να κάνει το σωστό και να πάει σπίτι του...

Στις δηλώσεις του ο Ρέντσι μίλησε για "καρέκλες" και "μεταρρύθμιση". Ηρωϊκή έξοδος μέσω δηλώσεων που ακούγονται προοδευτικές, ενώ έμμεσα κατηγορεί τον ιταλικό λαό για "προσκόλληση στο παρελθόν". Τα πράγματα βέβαια δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα παρουσιάζει...

Ας δούμε με λίγα λόγια τι ακριβώς αποφάσιζαν οι Ιταλοί:

O Ρέντσι πρότεινε ουσιαστικά την κατάργηση της ιταλικής Γερουσίας με τη σημερινή της μορφή. Βάσει του σημερινού συστήματος Βουλή και Γερουσία έχουν ταυτόσημες εξουσίες, ψηφίζουν νόμους και μπορούν αμφότερα τα Σώματα να ρίξουν την κυβέρνηση. Με τις αλλαγές η κυβέρνηση δεν θα χρειαζόταν την ψήφο εμπιστοσύνης της Γερουσίας, ούτε και την έγκρισή της για να περνά νομοσχέδια. Οι εξουσίες του πρωθυπουργού ενισχύονται με απλά λόγια χάνονταν οι αναγκαίες «δικλείδες ασφαλείας» για τον έλεγχο της κυβέρνησης.

Την ίδια στιγμή, η "μεταρρύθμιση" προέβλεπε παράλληλα πως θα μεταφέρονταν στην κεντρική κυβέρνηση εξουσίες από τις τοπικές και περιφερειακές αρχές. Η ιταλική Γερουσία θα μετατρεπόταν ουσιαστικά σε συμβουλευτικό σώμα -αν και η έγκρισή της θα χρειαζόταν για την αλλαγή του Συντάγματος. Οι γερουσιαστές θα μειώνονταν από 315 σε 100 και δεν θα εκλέγονταν απευθείας από τον λαό, αλλά θα προέρχονταν από δήμους και περιφέρειες. Πέντε θα διορίζονταν από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, 74 από τα τοπικά συμβούλια και 21 θα ήταν δήμαρχοι. Δεν ήταν σαφές πώς θα επιλέγονταν οι δήμαρχοι που θα γίνονταν γερουσιαστές από το σύνολο των 8.000.

Είναι προφανές επομένως ότι με τις προτεινόμενες αλλαγές ο μη εκλεγμένος Ρέντσι επιζητούσε συγκέντρωση εξουσιών, την ίδια στιγμή που μετέτρεπε την Γερουσία από εκλεγμένη οντότητα σε ένα σώμα διορισμένων και επομένως εξαρτημένων από την εκάστοτε κυβέρνηση. 

Ποια πιθανότητα θα υπήρχε ν' ασκήσει ουσιαστικό έλεγχο ένα τέτοιο σώμα στην κυβέρνηση; Ουσιαστικά καμία. 

Επομένως ναι μεν ο Ρέντσι "ήθελε να μειώσει τις καρέκλες", αλλά στην ουσία αυτό που επιζητούσε ήταν να σταθεροποιήσει τη δική του καρέκλα. Σε μια Ιταλία που έχει οικονομικά προβλήματα και οι τράπεζες είναι στο βαθύ κόκκινο, η παρούσα κατάσταση δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για μεταρρυθμίσεις τύπου Ελλάδας που επιζητά ο Σόιμπλε για όλη την Ευρώπη. Όσο περισσότεροι ελέγχουν την εξουσία, τόσο πιο δύσκολο είναι να περάσουν "δύσκολα" μέτρα για το λαό, και ειδικά για κυβερνήσεις "τεχνοκρατών" που στην ουσία κανένας λαός δε συμπαθεί. Ο Ρέντσι πιέστηκε από τις Βρυξέλλες γι' αλλαγές που θα του επέτρεπαν να περάσει δύσκολα μέτρα, προσπάθησε να το κάνει - πιέζοντας και στο συναισθηματικό τομέα - αλλά έχοντας μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης (και ένα κομμάτι του κόμματός του) απέναντι, έχασε πανηγυρικά.  

Και δίκαια θα προσθέταμε εμείς. Ο Ματέο Ρέντσι διορίστηκε - όντας ο 3ος στη σειρά μη εκλεγμένος Πρωθυπουργός της Ιταλίας μετά τον Μάριο Μόντι και τον Ενρίκο Λέτα - με συγκεκριμένη ατζέντα, στην οποία δε συμπεριλαμβανόταν οι εν λόγω "μεταρρυθμίσεις". Ο λαός δεν ξεχνά ότι ο Ρέντσι στηρίχθηκε βασικά στις ψήφους του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας για να "προστατέψει" την Ιταλία και όχι για να την μετατρέψει σ' ένα συγκεντρωτικό κράτος, στο οποίο όποιος έχει την εξουσία δύσκολα θα την χάνει. Επίσης δεν ξεχνά ότι ο ίδιος υποσχόταν "μεγάλες αλλαγές μόνο μετά από καθαρή λαϊκή εντολή", την οποία βέβαια ποτέ δεν απέκτησε.

Τέλος ο Ρέντσι τιμωρήθηκε γιατί ξέχασε κάτι βασικό: στα δημοψηφίσματα ενίοτε βγαίνουν και τ' αποτελέσματα που ΔΕ θέλουν οι κάτοχοι της εξουσίας. Άσχετα αν σε κάποιες περιπτώσεις οι κυβερνήσεις (όπως αυτές της Ελλάδας και της Μ.Βρετανίας) κάνουν ό,τι μπορούν για ν' αλλάξουν το αποτέλεσμα...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

2000 ευρώ σύνταξη...Γιατί όχι λιγότερο;

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να διαλύσει κάθε λογική. Κυκλοφόρησε λοιπόν εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία "το καταβαλλόμενο ποσό κάθε ατομικής μηνιαίας σύνταξης των προσώπων που υπάγονται στις διατάξεις του άρθρου 13 του ν. 4387/2016, δεν μπορεί να υπερβαίνει το ποσό των 2.000 ευρώ, ενώ, όπως διευκρινίζεται στην εγκύκλιο, η καταβολή του ποσού που υπερβαίνει τα 2.000 ευρώ, αναστέλλεται, μέχρι και την 31-12-2018." Δηλαδή το ποσό πάνω από τις 2000 ευρώ, μένει "καβάτζα" για το 2019, αν βέβαια τότε τα πράγματα είναι καλύτερα. Η λογική δηλαδή της "κάβας" - που μέχρι σήμερα είχαμε στα μπουζουξίδικα - επεκτείνεται και στις συντάξεις.

Βέβαια σκέφτεται κανείς: "Γιατί να μην είναι καλύτερα τα πράγματα τότε;" Η οικονομία "πετάει" (πηγαίνοντας από ξέρα σε ξέρα), οι δανειστές είναι έτοιμοι να μας "κουρέψουν το χρέος" (στον ύπνο μας και ακόμα και τότε ζητώντας νέα ξεπουλήματα) ενώ το ΔΝΤ ζητάει μόνο 3 - 3,5 δις ευρώ νέα μέτρα μέχρι το 2020, αφού επιμένει ότι τα πλεονάσματα "δε βγαίνουν".

Τώρα βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Που λέει "για μισό λεπτό ρε μάγκες". Ας υποθέσουμε ότι είσαι συνταξιούχος, έχεις δουλέψει καμιά 40αριά χρόνια και έχεις πληρώσει τις εισφορές σου κανονικά και με το νόμο για επικουρικές, μετοχικά ταμεία και κανονική σύνταξη. Βγήκες στη σύνταξη, πήρες κουρεμένο εφάπαξ, ενώ όλα αυτά τα χρόνια έβλεπες τα ταμεία σου να λεηλατούνται από: α) "επενδύσεις" στο χρηματιστήριο επί εκσυγχρονιστή Σημίτη, β) κουρέματα εμπνεύσεως Βενιζέλου, γ) καταθέσεις με μηδενικό επιτόκιο τις εποχές που ο τόκος ήταν 15% και δ) από τα "δομημένα ομόλογα" στα οποία κάθε επένδυση από 100 κατέληγε 30. Τα βλέπεις και λες "δεν πειράζει, τουλάχιστον έχω τη σύνταξή μου στο τέλος του εργασιακού σου βίου". Και τι συμβαίνει; Ο προστάτης των φτωχών και των αδυνάτων ΣΥΡΙΖΑ, τηρώντας στο ακέραιο Τ' ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠ' ΟΣΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ, ήρθε να συνεχίσει το έργο των προηγούμενων. Και περικόπτει και συζητάει περαιτέρω μειώσεις στις συντάξεις. Και λειτουργεί με τη λογική "καλά να πάθετε κορόιδα που πληρώνατε εισφορές".

Και βέβαια να ήταν και τα 2000 στην τσέπη καθαρά να είχαμε να λέγαμε. Έλα όμως που τώρα από τα 2000 χιλιάρικα θα καταλήξουν στην τσέπη σου 1500 (αν βγάλεις εισφορές/φόρους). Και υπάρχει και ο ΕΝΦΙΑ, και τ' αυξημένα τιμολόγια των πρώην ΔΕΚΟ, και οι νέοι φόροι στα τηλέφωνα, οι αυξήσεις στα καύσιμα κ.ο.κ.

Όμως η συμφωνία είναι συμφωνία. Τι συμφώνησε ο Σταθάκης με τον Τσακαλώτο και τους δανειστές πέρσυ; Μειώσεις στις συντάξεις. Έλα όμως που δεν μπορούν να γίνουν κανονικές μειώσεις γιατί το Συμβούλιο της Επικρατείας καραδοκεί και μετά θα τρέχουν και δε θα φτάνουν...Έτσι βρήκαν το κόλπο: Δίνουν έναντι. Δύο χιλιάρικα μπροστά και τα υπόλοιπα (χρωστούμενα) το 2019. Και έχει ο Θεός. Μήπως θα είναι εκείνοι κυβέρνηση; Όχι βέβαια. Οπότε γιατί να σκάσουν;

Γι' αυτό λέμε και εμείς. Γιατί 2000 και όχι λιγότερα; Κάντε τα 1500 ή και 1000 και τα υπόλοιπα το 2030. Όσοι ζουν. Όσοι δε ζουν τ' αφήνουμε για τα παιδιά τους, να πληρώσουν και φόρο κληρονομιάς (αφού το αφορολόγητο θα κατέβει στα 10 ευρώ - όχι χιλιάρικα, δέκα κανονικά). Ακόμα καλύτερα. Και αν δεν μπορούν να πληρώσουν μετά λογαριασμούς και φόρους δεν πειράζει. Ας δώσουν ακίνητα να ξεπληρώσουν. Και όταν τελειώσουν κι αυτά, κάτι θα σκεφτούμε - πληρωμές σε είδος. Υπάρχει παραδείγματα πολλά από την ιστορία εξάλλου...

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Δυο λόγια για τον Φιντέλ

Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 90 ετών, το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου 2016, ο Φιντέλ Κάστρο, όπως ανακοίνωσε στην Αβάνα ο αδελφός του και νυν ηγέτης της χώρας, Ραούλ. «Ο comandante της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ» είπε.

Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για το πως κατέληξε ο Φιντέλ, από γιος εργάτη φυτειών ζάχαρης, να καταλήξει να ηγηθεί μιας επανάστασης που ανέτρεψε μια στρατιωτική δικτατορία και να φέρει στα πρόθυρα του 3ου Παγκόσμιου Πολέμου τον πλανήτη μας.

Ούτε έχει νόημα ν' αναλύσουμε το πόσο κομμουνιστική ή μαρξιστική κατέληξε να γίνει η επανάσταση.

Η ιστορία έχει καταγραφεί και για τα πεπραγμένα του μπορούμε να πούμε πολλά, αρνητικά και θετικά.

Αξίζει όμως να του πιστώσουμε κάτι: από ένα σημείο και ύστερα κατάφερε να σταθεί όρθιος, χωρίς να υποκύψει στις απαιτήσεις εκείνων που είχαν επιβάλλει επί δεκαετίες εμπάργκο στην χώρα του, με ελάχιστες βοήθειες (ουσιαστικά) από το εξωτερικό και προσφέροντας μια ελπίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους ότι τα πράγματα μπορεί ν' αλλάξουν με αγώνα.

Με το θάνατό του πέρασε στην ιστορία - και το παράδοξο ότι αυτό έγινε, παίρνοντας τον χαρακτηρισμό του νικητή, κάτι που λίγοι επαναστάτες της ιστορίας μπορούν να υποστηρίζουν για τους εαυτούς τους. Παράλληλα φεύγει με όλο τον κόσμο να τον έχει στο μυαλό με τη στρατιωτική στολή παραλλαγής, το πούρο και το καπέλο της επανάστασης. Με κουστούμι και γραβάτα δε θα τον θυμάται κανείς...

(ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα για τον Φιντέλ Κάστρο μπορείτε να βρείτε εδώ).


Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Μερικές αλήθειες για τον Έλληνα "πατριώτη" και την ομιλία του Ομπάμα

Η επίσκεψη Ομπάμα στην χώρα μας είχε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, ενώ οι ομιλίες και προσφωνήσεις του ήταν "γεμάτες Ελλάδα". Αναφορές σε κοινές αξίες και ιδανικά, τον αρχαίο μας πολιτισμό - ως και για τον Αντετοκούνμπο τον ακούσαμε να λέει.
Εκεί όμως που χάθηκαν πολλοί (και δίκαια) ήταν όταν επικαλέστηκε φράση από επιστολή ενός "πατριώτη", όπως ανώνυμα τον ανέφερε, του 1821 προς τον Τόμας Τζέφερσον για να υπογραμμίσει τους δεσμούς ΗΠΑ και Ελλάδας και την κοινή μήτρα των πολιτικών τους αξιών.
Ποιος ήταν εκείνος ο "πατριώτης", τα λόγια του οποίου επανέλαβε ο Ομπάμα για να εκφράσει την ευχή να είναι «πάντα Έλληνες και Αμερικανοί στο πλευρό του άλλου, ως φίλοι, συμπατριώτες και αδελφοί»;
Αυτός ο "πατριώτης" ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής.  Ο Κοραής, όντας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Πανευρωπαϊκού Διαφωτισμού, είχε γνωρίσει τον Τόμας Τζέφερσον (που ήταν ο τρίτος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, μεταξύ 1801 και 1809 και θεωρείται ένας από τους "Πατέρες του αμερικάνικου έθνους") στο Παρίσι πριν την Επανάσταση και πριν ο εκείνος ανέβει στην αμερικανική προεδρία. Έτσι με τις ανάγκες της επανάστασης να είναι τεράστιες και βασιζόμενος στο μεγάλο φιλελληνικό ρεύμα και τις δηλώσεις του τότε Αμερικανικού Προέδρου Μονρό πως "το όνομα της Ελλάδας γεμίζει τον νου και την καρδιά με τα υψηλότερα και ευγενέστερα αισθήματα", έγραψε μια επιστολή στα μέσα του 1823 - μετά από παρότρυνση του Μαυροκορδάτου - ζητώντας από τον Τζέφερσον (ο οποίος είχε τεράστια επιρροή στην αμερικάνικη κυβέρνηση) είτε να μεσολαβήσει για σύναψη εμπορικών συμφωνιών ώστε να περιοριστεί η επιρροή των Άγγλων είτε, αν αυτό δεν ήταν δυνατόν, να εκφραστεί δημόσια υπέρ του ελληνικού αγώνα.
Ξέρετε ποια ήταν η απάντηση του Τζέφερσον; "Ναι μεν αλλά..." όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. "Οι ΗΠΑ αποφεύγουν να αναμειχθούν σε ευρωπαϊκές υποθέσεις και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να παράσχει καμία βοήθεια". Στην ίδια επιστολή ο Τζέφερσον έκανε και λίγο "μάθημα" στον Κοραή, εκθέτοντας εκτενώς τις αξίες του αμερικανικού πολιτεύματος, παρουσιάζοντάς τις ως μία από τις ενδεχόμενες πηγές έμπνευσης του υπό σύσταση ελληνικού κράτους. Λες και ο Κοραής (και η Ελλάδα) είχε ανάγκη από έμπνευση και όχι από απτή υποστήριξη...
Τι πιο φυσιολογικό να ερχόταν αυτή από ένα καινούργιο κράτος το οποίο είχε κατακτήσει την ανεξαρτησία του πρόσφατα; Όπως και να έχει όμως, η υποστήριξη δεν ήρθε ποτέ όπως τη ζήτησε ο "ανώνυμος" πατριώτης - Κοραής. Αναπάντητες έμειναν και οι δύο επόμενες (και τελευταίες) επιστολές του Κοραή προς τον Τζέφερσον, στο τέλος του 1823 και τον Γενάρη του 1825 στην οποία τον καλούσε να ενεργήσει ώστε οι ΗΠΑ να αναγνωρίσουν γρήγορα την ελληνική ανεξαρτησία, διαμηνύοντάς του επίσης πως το ελληνικό Σύνταγμα θα εμπνέεται από τις αρχές που ενέπνευσαν και το αμερικανικό Σύνταγμα.
Τελικά χρειάστηκε να έρθει το 1837 για να μας αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ, επ' ευκαιρίας μιας εμπορικής συμφωνίας που υπογράφηκε στο Λονδίνο.
Για την ιστορία, η Αϊτή -το Χαΐτιον, σύμφωνα με τα ελληνικά της εποχής- ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε την Επανάσταση του '21 και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, με την επιστολή του προέδρου της Ιωάννου Βόγιερ (Jean Pierre Boyer) προς τον Αδαμάντιο Κοραή, η οποία φέρει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Κάν' το όπως η Έφη!

Με αφορμή τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ένα εξαιρετικό άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή από την "Παντιέρα"...Εμείς θα πούμε απλώς - "Κάν' το όπως η Έφη!"...

"Τη νέα Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, δεν τη γνωρίζω. Από μια άποψη χαίρομαι: Δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που γνώριζα, γνωρίζω, αλλά ντρέπομαι να το πω.
Υπουργός Εργασίας λοιπόν, στα 31 της χρόνια. Από μια άποψη, το θέμα πουλάει: «Ο Τσίπρας έβαλε στην κυβέρνηση ένα νέο άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα, σπάζοντας τις επετηρίδες».
Διαβάζουμε στο βιογραφικό της ότι τέλειωσε λέει τη Νομική, μετά πήρε  μεταπτυχιακό και  διδακτορικό δίπλωμα. Ας τα μετρήσουμε όπως ο Τσάκωνας στην αθάνατη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»:
  • 4 χρόνια προπτυχιακές σπουδές, 18 ως 22
  • 2 χρόνια (συνήθως) μεταπτυχιακές σπουδές, 22 ως 24
  • 4 χρόνια (συνήθως) για το διδακτορικό, 24 ως 28
Κάπως έτσι πάνε τα πράγματα για ένα άριστο, που δεν καθυστερεί πουθενά και δεν έχει κενά στην πορεία του (πχ αναγκαζόμενος να βγάζει όλη την ερευνητική εργασία του καθηγητή του σαν σκλαβάκι ή κουβαλώντας τους καφέδες του).
Τι έκανε λοιπόν η Έφη από τα 28 έως τα 31;
Όλο περηφάνια στο βιογραφικό της, αναφέρεται ότι σε τρία μόλις χρόνια:
  • Διατέλεσε μέλος της  Διοίκησης  του ΟΑΕΔ
  • Διατέλεσε μέλος της  Διοίκησης    του ΑΣΕΠ
  • Έγινε Διευθύντρια του Πολιτικού Γραφείου του Υπουργού Εργασίας
  • Ήταν υπεύθυνη για τη διαπραγμάτευση της Ελληνικής Κυβέρνησης με τους Θεσμούς σε ζητήματα σχετικά με την αγορά εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης.
  • Εργάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
  • Δούλεψε επίσης στον Τομέα Αστικού Δικαίου, Πολιτικής Δικονομίας και Εργατικού Δικαίου του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ε Διατέλεσε ερευνήτρια στο Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου.
Επαναλαμβάνουμε για να γίνει κατανοητό: όλα αυτά σε τρία χρόνια. Η Έφη διοίκησε  τη μισή Ελλάδα, αλλά και λίγη από την Ευρώπη. Όχι απλά ήταν ανοιχτές οι πόρτες, αλλά μάλλον παραμέριζαν και τα κουφώματα, ίσως και ολόκληρα τα κτίρια για να περάσει…
Κάντο όπως η Έφη λοιπόν…
Από την άλλη, εγώ έτυχε την προηγούμενη βδομάδα να συζητώ με ένα συνάδελφο Πολιτικό Μηχανικό συνομήλικό της, με δύο μεταπτυχιακά και διδακτορικό. Τον συνάντησα εργαζόμενο σε πάρκινγκ. Μισθός 650 ευρώ το μήνα. Και όμως ο παρκαδόρος ήταν ευτυχισμένος, χαμογελαστός και αισιόδοξος:
«Μια χαρά είμαι. Πριν δούλευα σε Τεχνικό Γραφείο, σαν μηχανικός, με τεράστιες ευθύνες και έπαιρνα 380 ευρώ με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, 11μηνη αμοιβή και φυσικά με την ασφάλιση να την πληρώνω εγώ».
Θυμήθηκα τις  χιλιάδες επιστημόνων (όσους δε γέμισαν ακόμη τις βαλίτσες τους για το εξωτερικό), που δουλεύουν ταπεινωμένοι/ες για ελάχιστα χρήματα, για 10-12 ώρες και με το κεφάλι σκυμμένο.
Για όλους αυτούς, που δε δήλωσαν σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας, όχι μόνο δεν είναι ανοιχτές οι πόρτες, αλλά πέφτουν και τα ταβάνια στο κεφάλι τους. Δεν είναι καθόλου τυχαία η σκωπτική λαϊκή έκφραση: «Τι να κάνουμε, δεν έχουμε όλοι τον κώλο πίσω, όπως κάποιοι άλλοι».
Δεν τα βάζω με την Έφη. Με αυτή μάλλον θα οργιστεί και θα φτύσει με αηδία η  γενιά της. Δεν είναι βέβαια η πρώτη και μοναδική περίπτωση: Η φράου Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε από τα 26 της και χωρίς να δουλέψει ποτέ, να διοικεί την Ελλάδα και την Ευρώπη (μαζί με τη Δαμανάκη που εισπράττει ακόμη το μισθό των 8.333 ευρώ της Επιτρόπου της ΕΕ).
Τα βάζω με εκείνους τους «αριστερούς»  και «κομμουνιστές» της δικής μου γενιάς,  λίγο πάνω ή κάτω, που από το Λένιν παίζουν στα δάχτυλα μόνο τον «αριστερισμό». Αυτούς ακριβώς που έβγαζαν φλύκταινες και ανέβαζαν τεταρταίο πυρετό αν τους έλεγες ότι υπάρχει συστημική, καραμπινάτη συστημική αριστερά, δεμένη με την εξουσία, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ. Ότι αυτή δεν ταυτίζεται με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά περιλαμβάνει και το ΣΥΡΙΖΑ, με κοινό στοιχείο τον κυβερνητισμό, τη λατρεία της αστικής διαχείρισης και της «αναγνώρισης του ρόλου». Αυτούς που δήλωναν έτοιμοι μετά το Φλεβάρη του 2015, έμπλεοι «σύνεσης και αντικειμενικής κρίσης»: «στηρίζουμε τα θετικά, αντιπαλεύουμε τα αρνητικά» στην πολιτική της νέας κυβέρνησης.
Έστρωσαν έτσι (μπαζώνοντας από τα »αριστερά») όλο το παιχνίδι για τη φρίκη που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Για να στρώσει αυτός με τη σειρά του όλο το παιχνίδι για την φασιστική ακροδεξιά, που βρίσκει γόνιμο για αυτήν το δηλητηριασμένο έδαφος της «αριστερής» διαχείρισης της πιο αντεργατικής και αντικοινωνικής πολιτικής που εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα."

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Ο Αλέξης, ο ανασχηματισμός και ο σύντροφος Πιτσιόρλας

Κάποιοι ορίζουν ως πολιτική ήττα της κυβέρνησης την αλλαγή στο Υπουργείο Παιδείας. Ο ίδιος ο Νίκος Φίλης φέρεται να τόνισε στον Πρωθυπουργό ότι "έχει προσφέρει έργο που αναγνωρίστηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ". Πάλι καλά που δεν είπε δηλαδή ότι το έργο του αναγνωρίστηκε από τη γυναίκα του, τα παιδιά του και τον μπάρμπα του τον Δημήτρη στο χωριό.
Ας είμαστε σοβαροί. Ο Φίλης ήταν ένας αποτυχημένος υπουργός, που όσο καιρό ήταν στο Υπουργείο κατάφερε να μαλώσει με όλους (ακόμα και με τους πανεπιστημιακούς - ένα προνομιακό, για τον ΣΥΡΙΖΑ, κοινό), για όλους τους λάθος λόγους. Ιδεοληπτικός, μικροπρεπής και ανακόλουθος πήγε σπίτι του και σωστά.
Η πρώτη πολιτική ήττα της κυβέρνησης ήταν ότι "πήρε χαρτάκι" από τους δανειστές και το δέχτηκε. Τέρμα δηλαδή τα "δήθεν". "Είμαστε προτεκτοράτο" βροντοφώναξε με χαρά: Άλλαξαν υπουργεία όλοι εκείνοι που "αντιδρούσαν" (τρόπος του λέγειν) - "καθυστερούσαν" τις ιδιωτικοποιήσεις ή έβαζαν προσκόμματα στις διαπραγματεύσεις. Στην ουσία με αυτό τον ανασχηματισμό ο Τσίπρας έστειλε σπίτι τους ή σε "ακίνδυνα" (για τη διαπραγμάτευση) υπουργεία ανθρώπους που ναι μεν υπέγραφαν και ψήφιζαν ό,τι τους ερχόταν, αλλά προσπαθούσαν πάντα να "καθυστερήσουν" την εφαρμογή τους. Έτσι έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα ο κύκλος του "σκληρού" ΣΥΡΙΖΑ αφού στη θέση τους ήρθαν οι "επαναστάτες με τα Gucci και τα Hugo Boss", τους οποίους τόσο γλαφυρά είχε περιγράψει ο Guardian στο περίφημο προεκλογικό αφιέρωμα του 2012.
Νέοι ηλικιακά άνθρωποι - πολλοί απ' αυτούς προεκλογικές μεταγραφές του 2012 και του 2015 - χωρίς αναστολές που θα κάνουν επαγγελματικά τη δουλειά που θέλουν οι δανειστές. Γιατί μπορεί ο Σκουρλέτης και ο Δρίτσας να θυμούνται τις πορείες και τη δουλειά τους στα σωματεία και να σφύριζαν αδιάφορα στην εφαρμογή κάποιων αποφάσεων, αλλά η γενιά που αναλαμβάνει, δεν έχει τέτοιες "αναμνήσεις" να την κρατούν πίσω. Μπροστά και χέρι - χέρι με το κουαρτέτο.
Η μεγαλύτερη ήττα όμως για τον Τσίπρα είναι η υπουργοποίηση του Πιτσιόρλα. Ένας άνθρωπος που μέχρι τις εκλογές του Γενάρη του 2015 ΔΕΝ ήταν ΣΥΡΙΖΑ (πληροφορίες δε λένε ότι καταφερόταν δημοσίως ενάντια στον Τσίπρα, όντας ένας εκ των αρκετών ανανεωτών αριστερών που έγιναν νοικοκυραίοι επαγγελματίες-μεγαλοξενοδόχοι και τα όσα ευαγγελιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν του ήταν αρεστά), πήρε θέση στο ΤΑΙΠΕΔ και από τη στιγμή που μπήκε μέσα, δε σταμάτησε (ενάντια μάλιστα στην αρχική στάση της υποτίθεται "αριστερής" κυβέρνησης) να κάνει ό,τι μπορεί για να εξυπηρετεί τις προσδοκίες και τα συμφέροντα των δανειστών. Σε σημείο δε που πολλές φορές φέρεται να παρέκαμπτε τους αρμόδιους υπουργούς, δίνοντας "λογαριασμό" απευθείας στην τρόικα.
Η μοίρα βέβαια τα έφερε ώστε όλοι οι αντιδρώντες σιγά-σιγά είτε ν' αποχωρήσουν, είτε να υποβαθμιστούν. Μόνο ο Πιτσιόρλας έμεινε στη θέση του, ο "καλός στρατιώτης Σβέικ" των δανειστών, να κάνει ό,τι μπορεί για να ξεπουλήσει - σε τιμές που εξυπηρετούν τους αγοραστές πάντα  - τη δημόσια περιουσία. Ιδιωτικοποίησεις που έγιναν με τέτοιο τρόπο, ώστε αν ποτέ η χώρα μας (λέμε δηλαδή) αποκτήσει σοβαρή κυβέρνηση και τα ελέγξει, θα γελάσει κάθε πικραμένος.
Ο Στέργιος Πιτσιόρλας λοιπόν αποτελεί την επιτομή της πολιτικής κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μπήκε στην κυβέρνηση κατ' απαίτηση των δανειστών που εμμέσως τον επέβαλαν, αποτελώντας το κατεξοχήν τύπο που μια "αριστερή" κυβέρνηση δε θα ήθελε: πρώην αριστερός-που έγινε ξενοδόχος, τεχνοκράτης χωρίς πολιτικές αναστολές. Βέβαια ο άνθρωπος είναι ειλικρινής στις δηλώσεις του: "εγώ εφαρμόζω αυτά που οι άλλοι ψηφίζουν". Απλά. Γι' αυτόν δεν υπάρχει "εθνικό συμφέρον", "φροντίδα για το μέλλον της χώρας", "προστασία της δημόσιας περιουσίας" και άλλα τέτοια ουτοπικά που διατυμπάνιζε (και συνεχίζει να διατυμπανίζει) ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτόν είναι "business as usual" και ο μισθός να πέφτει. Είναι "πρώην" ιδεολόγος και το τονίζει σε κάθε ευκαιρία. Αλίμονο σ' αυτούς που προσπαθούν να "μασκαρέψουν" τα πράγματα, παρουσιάζοντας εαυτούς ως κάτι άλλο...

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Αυξήσεις μισθών για λίγους και φόρων για πολλούς...

Όταν διαβάζει κανείς ειδήσεις τον πιάνει θλίψη. Και αυτό συμβαίνει γιατί βλέπει την αδικία να χαρακτηρίζει τα πάντα και να καλύπτει την καθημερινότητά μας. Πλέον δεν βρισκόμαστε στα 2012 για να ελπίζουμε ότι θα έρθει ένας ΣΥΡΙΖΑ ν' αποδώσει δικαιοσύνη - αντίθετα τώρα έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι υπεύθυνος για τις αδικίες αυτές και η υπογραφή του να βρίσκεται φαρδυά-πλατυά σε όλες τις αποφάσεις που φέρνουν πόνο και στεναχώρια στον μέσο Έλληνα...
Για παράδειγμα διαβάζουμε στην "Ημερησία":
"Δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ η σχετική απόφαση του ΥΠΟΙΚ, σύμφωνα με την οποία νέος σύμβουλος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ορίστηκε ο Βασίλης Κατσικιώτης και αναπληρωτής ο Eric Henri Paul Tourret. Επιπλέον, ο Δημήτρης Φραγγέτης αποτελεί, ως εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδας, το τρίτο μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής. Η θητεία τους αρχίζει με το διορισμό τους ή την ανάληψη των καθηκόντων τους, εφόσον αυτή έπεται χρονικά του διορισμού τους για σπουδαίο λόγο και γίνεται εντός ευλόγου χρόνου και λήγει στις 30 Ιουνίου 2017. Είναι πιθανόν η ανάληψη των καθηκόντων τους να καθυστερήσει καθώς τουλάχιστον ο κ. Κατσικιώτης θα πρέπει να αποχωρήσει από την υφιστάμενη θέση του. Οι αμοιβές των μελών της Διοίκησης του Ταμείου επανέρχονται στα επίπεδα που είχαν πριν τις περικοπές που επέβαλε ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης, μετά από σχετική εισήγηση της Επιτροπής Επιλογής
Ειδικότερα, οι συνολικές ετήσιες μεικτές αποδοχές των μελών της Διοίκησης του Ταμείου ορίζονται ως ακολούθως: Του διευθύνοντος συμβούλου της Εκτελεστικής Επιτροπής στις 220.000 ευρώ Του αναπληρωτή διεύθυνοντος συμβούλου Εκτελεστικής Επιτροπής στις 185.000 ευρώ Των μελών της Εκτελεστικής Επιτροπή στις 155.000 ευρώ Του προέδρου του Γενικού Συμβουλίου στις 120.000 ευρώ Τα μέλη του Γενικού Συμβουλίου θα λαμβάνουν ετησίως το ποσό των20.000 ευρώ, καθώς και το ποσό των χιλίων 1.000 ευρώ για κάθε συνεδρίαση στην οποία συμμετέχουν νομίμως. Για τα μέλη εκείνα της Διοίκησης του Ταμείου που συμμετέχουν ως μέλη και στην Επιτροπή Ελέγχου του Ταμείου καταβάλλεται επιπλέον αμοιβή ποσού 1.000 ευρώ για κάθε συνεδρίαση στην οποία συμμετέχουν νομίμως, με ανώτατο όριο το ποσό των 5.000 ευρώ."
Έφυγε λοιπόν ο "κακός" Βαρουφάκης και ο γαλαντόμος κύριος Τσακαλώτος αποφάσισε ότι για να μπορεί κάποιος να είναι μαριονέτα των Βρυξελλών θα πρέπει να πληρώνεται τόσο καλά όσο ελάχιστοι πλέον στην χώρα που ένας εποχιακός εργαζόμενος στα Jumbo θα παίρνει 300 ευρώ για 8η εργασία την περίοδο των Χριστουγέννων.

Λίγο παρακάτω στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας, διαβάζουμε: "...Η μείωση του αφορολόγητου αποτελεί πάγια θέση του ΔΝΤ και είχε τεθεί και στο πλαίσιο της πρώτης αξιολόγησης με το επιχείρημα της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης. Σύμφωνα με το Ταμείο η μεταρρύθμιση στη φορολογία εισοδήματος δεν έχει αντιμετωπίσει τις πολύ γενναιόδωρες φορολογικές απαλλαγές στην Ελλάδα, οι οποίες επιτρέπουν σε πάνω από τους μισούς μισθωτούς να εξαιρούνται από τη φορολογία εισοδήματος, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι της τάξης του 8%. Στην περίπτωση που περάσει η πρόταση του ΔΝΤ και το αφορολόγητο μειωθεί στις 5.000 ευρώ από 8.636 ευρώ που είναι σήμερα τότε μισθωτοί και συνταξιούχοι ακόμη και όσοι αποκτούν πολύ χαμηλά εισοδήματα θα βρεθούν αντιμέτωποι με μεγάλες φορολογικές επιβαρύνσεις και το σοκ που θα υποστούν θα είναι ιδιαίτερα ισχυρό. Η έκπτωση φόρου από 1.900 ευρώ που ισχύει σήμερα για τον άγαμο μισθωτό και συνταξιούχο θα μειωθεί στα 1.100 ευρώ..."
Με λίγα λόγια το ΔΝΤ (συνεπικουρούμενο - για να τα λέμε όλα - από τον ΣΕΒ και τους ανθρώπους του ESM) θεωρεί ότι κάποιος που εισπράττει 416 ευρώ τον μήνα, μπορεί να ζήσει αφενός άνετα πληρώνοντας τις υποχρεώσεις του (ενοίκιο/δάνειο, λογαριασμούς, μετακινήσεις), τον ΕΝΦΙΑ και να τρέφεται. Έχει δε τόσα χρήματα που θα πρέπει να πληρώνει και φόρο. Για τους δε υπόλοιπους ας μη το συζητάμε: Θα πρέπει να πληρώνουν εώς και καμιά 800αριά ευρώ τον χρόνο παραπάνω φόρο. 

Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν στην Ελλάδα; Δεν είναι η πρώτη φορά. Το κράτος αδικεί συνεχώς και αυτό συμβαίνει εντονότερα από την αρχή των μνημονίων. Θυμηθείτε τον (πρόσφατο) τρόπο υπολογισμού του ΕΝΦΙΑ, την περίφημη "κατάργηση" των εισφορών προς τρίτους, τα ληστρικά πανωτόκια στα χρέη προς την εφορία, το πόθεν έσχες που (δεν) ισχύει για όσους διαθέτουν ναυτιλιακές μετοχές κ.ο.κ.

Εδώ όμως έχουμε κάτι εξώφθαλμο. Οι δανειστές από την μία πλευρά ζητούν (και θα πετύχουν όπως πάει) να μειωθεί το αφορολόγητο κι άλλο, μειώνοντας το διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων και η κυβέρνηση από την άλλη επιβαρύνει τον προϋπολογισμό για να πληρώνει επιπλέον κάποιους που το μόνο που κάνουν είναι να σηκώνουν το τηλέφωνο και να δέχονται τις υποδείξεις των δανειστών σε όσα αφορούν τον τραπεζικό τομέα. Καμία δηλαδή - έστω και επιφανειακή - στήριξη του "μαζί θα περάσουμε την κρίση". Κάποιοι θα σηκώσουν το βάρος και κάποιοι άλλοι θα παίρνουν αυξήσεις στους ήδη παχυλούς μισθούς τους...

Κλείνοντας μας έρχονται στο μυαλό κάποιες, σχετικά πρόσφατες, δηλώσεις του κυρίου Φωτάκη (αναπληρωτή υπουργού Έρευνας και Καινοτομίας), που κατά την ανακοίνωση της δημιουργίας του Ελληνικού Ιδρύματος Ερευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ), τόνισε ότι μέσω αυτού θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για Έλληνες επιστήμονες που έχουν φύγει εκτός Ελλάδος λόγω της κρίσης, με "αξιοπρεπείς μισθούς" 700-800 ευρώ. Κάθε σύγκριση περιττεύει...

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Ποιος αφορούν τα συνέδρια των κομμάτων στην Ελλάδα του σήμερα;

Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90 τα συνέδρια των κομμάτων στην χώρα μας είχαν μεγάλη σημασία αφού καθόριζαν τις πολιτικές τους, το εκλογικό τους πρόγραμμα και τη στάση τους απέναντι στα θέματα που απασχολούσαν την κοινωνία. Τις εποχές εκείνες - που τα κόμματα είχαν ισχυρή κομματική βάση και αρκετές χιλιάδες μέλη - η εκλογή συνέδρου ήταν μια δύσκολη υπόθεση που προϋπόθετε εκατοντάδες ψήφους. Τα συνέδρια επίσης ήταν ένας τόπος όπου δοκιμάζονταν οι εσωκομματικές ισορροπίες - όχι μόνο σ' επίπεδο εκλογής στα κομματικά όργανα αλλά καθορισμού πολιτικών, με ουσιαστική και μαζική συμμετοχή των συνέδρων. Οι αρχηγοί των κομμάτων - ακόμα και σε περιόδους παντοδυναμίας - ήταν πάντα "μαζεμένοι" και πολλές φορές καθυστερούσαν τη διεξαγωγή τους μέχρι οι ισορροπίες να έρθουν προς το μέρος τους. Δεν είναι τυχαίο ότι π.χ. το 1ο συνέδριο της ΕΔΗΚ το 1978 οδήγησε στη διάσπαση των κεντρώου χώρου στην χώρα μας, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε το "ο.κ." να γίνει το πρώτο συνέδριο του κόμματος μόλις το 1984 (έχοντας κάνει εκτός συνεδρίου το μεγάλο εσωκομματικό ξεκαθάρισμα στα τέλη της δεκαετίας του 1970) ενώ το 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε την τελική νίκη των εκσυγχρονιστών απέναντι στο Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, με το οποίο είχε συμπράξει για τελευταία φορά ο Κώστας Λαλιώτης. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι χρειάστηκαν να γίνει έκτακτο συνέδριο στην Ν. Δημοκρατία το 1981 ώστε να υπάρξουν προγραμματικές αλλαγές, καθώς και το ότι το ΚΚΕ έκανε δύο συνέδρια το 1991 (το 13ο και το 14ο) τα οποία οδήγησαν σε δύο μεγάλες διασπάσεις και καθόρισαν την μορφή του κόμματος εώς σήμερα.
Όλα αυτά τα συνέδρια ήταν μαζικά, απασχολούσαν τον μέσο Έλληνα και οι αποφάσεις των συνεδρίων ήταν εκείνες που έθεταν τις βάσεις - μέσα από μεγάλες αντιπαραθέσεις και διαμάχες - για το αύριο των κομμάτων και της χώρας. Μπορεί οι κομματικές ηγεσίες να ήλεγχαν σε μεγάλο βαθμό αποφάσεις και συζητήσεις, αλλά τουλάχιστον σου δινόταν η αίσθηση ότι τα συνέδρια μπορούσαν να συνεισφέρουν στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.
Από ένα σημείο και μετά όμως ο χαρακτήρας των συνεδρίων άλλαξε. Οι σύνεδροι κατέληξαν να γίνονται αποκλειστικά χειροκροτητές των αρχηγών, οι αρνητικές εισηγήσεις και η κριτική έγινε σπανιότερη της γαλάζιας φάλαινας στο Αιγαίο, οι εισηγήσεις παρουσιάζονταν μπροστά σε άδεια καθίσματα με πολύ λίγους να παρακολουθούν ουσιαστικά το τι συμβαίνει εντός των αιθουσών που διεξάγονται οι διεργασίες και τους περισσότερους να ενδιαφέρονται μόνο για το πως θα κάνουν καινούργιες κομματικές γνωριμίες που θα τους δώσουν μέλλον στο "κομματικό αύριο". Είναι αλήθεια ότι πολύ λίγα συνέδρια τα τελευταία 20 χρόνια έδωσαν νέα πνοή στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Με την ταυτόχρονη μείωση του αριθμού των μελών των κομμάτων και τις κομματικές πολιτικές να καθορίζονται σχεδόν αποκλειστικά από μία κλειστή κάστα, τα συνέδρια
κατέληξαν να γίνουν μια τυπική διαδικασία, στην οποία υπήρχε συνωστισμός για τις θέσεις στον κομματικό μηχανισμό, και από την οποία λίγοι θυμούνταν τι είχε ειπωθεί. Ο δε συνωστισμός για τις κομματικές θέσεις γινόταν από ανθρώπους που για να φτάσουν στο συνέδριο εκλέγονταν από 20-30 άλλους - σημάδι της μικρής απήχησής τους από τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο. Ταυτόχρονα οι αποφάσεις των κομματικών οργάνων έχει τόση σημασία στον καθορισμό της πολιτικής που δεν είναι τυχαίο πως σύμφωνα με μια πρόχειρη στατιστική πάνω το 80% των αποφάσεων των κεντρικών πολιτικών οργανώσεων των κυβερνητικών κομμάτων - οι οποίες δεν αφορούσαν εκ των υστέρων επικυρώσεις κυβερνητικών επιλογών - καταπατήθηκε μεταξύ των ετών 1996-2016.
Ο εκφυλισμός των κομματικών συνεδρίων αποδείχτηκε γι' άλλη μια φορά από το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα συνέδριο που δεν έγινε πέρσυ - όταν υπήρχε ακόμα εσωκομματική αντιπολίτευση - γιατί κάτι τέτοιο θα έβγαζε "όλα τ' άπλυτα στη φόρα" και θα υπήρχε ουσιαστική άσκηση κριτικής προς την κομματική και κυβερνητική ηγεσία. Έγινε τώρα με διαδικασίες εξπρές, χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς...Αν άκουγε δε κανείς τις εισηγήσεις και τις τοποθετήσεις των συνέδρων θα νόμιζε ότι είτε ζει σε άλλη χώρα (αφού τα πάντα παρουσιάζονταν σχεδόν ρόδινα) είτε το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συντελεί μια επανάσταση μεγαλύτερη από την Οκτωβριανή στην Ρωσία του 1917. Πουθενά αυτοκριτική για το πόσο έξω έπεσε ο Αλέξης ή για το πόσο μεγάλο είναι το συντελεθέν ξεπούλημα. Κουβέντα για τα παλιά συνθήματα περί "άδικου" ΕΝΦΙΑ, για την προστασία των δημοσίων αγαθών, για τα λιμάνια, τ' αεροδρόμια, για τις συντάξεις...Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος φορομπήχτης των τελευταίων
χρόνιων Τρύφωνας Αλεξιάδης εκλέχθηκε πανηγυρικά στην κεντρική πολιτική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με σειρά άλλων προσώπων που έλαμψαν στον αγώνα "ποιος θα καταπατήσει γρηγορότερα εδάφια από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ". Η αυτιστικού τύπου ιδεοληψία των συνέδρων επιβεβαιώθηκε αφού παρακάπτοντας ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία, αυξανόμενο χρέος, μαζική μετανάστευση, προσφυγικό, δικαιοσύνη, Καλογρίτσες, ΕΝΦΙΑ, φορολογία, ασφαλιστικό, αυτοί φρόντισαν να εκλέξουν εκ των πρώτων στην ΚΠΕ τους πλέον αποτυχημένους υπουργούς της κυβέρνησης, δηλ. τους Φίλη, Πολλάκη και Ξάνθο: το δε πρώτο επειδή "τα έβαλε με την εκκλησία"
(δίνοντας του αέρα για να συνεχίσει να βγαίνει στα κανάλια να μπουρδολογεί) τους δε δεύτερους γιατί "τα έβαλαν με τους δημοσιογράφους" (που τολμούν να τονίζουν ότι επί των ημερών τους τα νοσοκομεία είναι υπό διάλυση, οι διοικητές συνεχίζουν να είναι χαμηλού επιπέδου και πλέον δεν καλύπτονται όχι μόνο οι θέσεις των μονίμων γιατρών στις μονάδες υγείας αλλά επιπλέον και αυτές των ειδικευομένων).
Το highlight βέβαια του συνεδρίου - και η απόδειξη του χαμηλού επιπέδου των συνέδρων - ήταν η επιβολή της επανάληψης της ψηφοφορίας για την μέγιστη ποσόστωση των στελεχών που κατέχουν κυβερνητική θέση, στην ΚΠΕ. Ένα περιστατικό που θα διδάσκετε σε σεμινάρια εκπαίδευσης υποψηφίων ηγετών απολυταρχικών καθεστώτων ως παράδειγμα προς μίμηση και το οποίο χάρισε στιγμές γέλιου στην αντιπολίτευση. 

Αλλά ας είμαστε σοβαροί. Το συνέδριο, οι αποφάσεις του και τα συμπεράσματά του αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει σωτηρία σ' αυτή την χώρα: όταν ένα (υποτίθεται) αριστερό κόμμα δεν αντιδράει στην μετάλλαξή του σε κάτι δεξιότερο του δεξιού, όταν οι αντιδράσεις για την επιβολή πολιτικών από ξένα κέντρα είναι μηδαμινές, όταν δεν υπάρχει ουσιαστική κριτική για τίποτα από τα δεκάδες αρνητικά της κυβέρνησης και για την κρίση νεποτισμού και βολέματος που έχει συνεπάρει όλα τα κυβερνητικά στελέχη, όταν δε βγαίνει ως κεντρικό μήνυμα προς τα έξω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκρουστεί με την Εκκλησία (τον μόνο οργανισμό που του στάθηκε στο προσφυγικό και όχι μόνο), σε πιάνει θλίψη για τα όσα μας περιμένουν - ανεξάρτητα αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ ή όχι...
Η μόνη ελπίδα που υπάρχει είναι ν' αποδειχτεί γι' άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια, αυτό που γράψαμε στην αρχή: ότι τα συνέδρια των κομμάτων στην χώρα μας γίνονται για γίνουν και οι αποφάσεις τους δεν αφορούν και δεν επηρεάζουν κανένα και τίποτα...

Τα σκίτσα είναι του Α.Πετρουλάκη ("Καθημερινή"), του Κ.Γρηγοριάδη ("Εφημερίδα των Συντακτών"), του Κ.Μητρόπουλου ("Τα Νέα"), του Γ.Ιωάννου ("Εφημερίδα των Συντακτών") και του Δ.Χαντζόπουλου ("Καθημερινή").

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

Γιατί απέτυχε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι αιτίες που εξηγούν την πλήρη κυβερνητική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ν' αναζητηθούν μερικά χρόνια πίσω.
Το 2012 λίγο πριν τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία προσπαθώντας να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Στρογγύλεψε απόψεις, απομόνωσε τις ακραίες θέσεις και άνοιξε τον ΣΥΡΙΖΑ προς τον κεντρώο και σοσιαλιστικό χώρο. Γνώριζε προφανώς ότι εκείνες τις εκλογές παιζόταν το μέλλον της χώρας, αφού όσα όλα υποστήριζε προεκλογικά μπορούσαν ακόμα να συμβούν. Οι εκλογές χάθηκαν (με επεισοδιακό τρόπο και χάρις την επιστροφή της άσωτης Μπακογιάννη που αποφάσισε να συνεργαστεί μ' ένα κόμμα που ήταν "μικρό" και είχε "παλιά υλικά" προκειμένου να ξαναγίνει βουλευτής) και μαζί χάθηκε και η ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούσαν ν' αλλάξουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν αξιωματική αντιπολίτευση πλέον και ως κόμμα που προαλοιφόταν για την εξουσία άρχισε να έχει σημαντικό θεσμικό ρόλο. Αυτό σήμαινε ότι αποκτούσε πρόσβαση σε πληροφορίες που μέχρι τότε δεν είχε καθώς επίσης ότι πλέον είχε την υποχρέωση να ετοιμάσει ένα σχέδιο δράσης απέναντι στα μνημόνια, ένα σχέδιο που θα ήταν έτοιμος ν' ακολουθήσει μέχρι το τέλος. Επίσης δημιουργήθηκε στην ηγετική του ομάδα η υποχρέωση να προετοιμάσει ένα κυβερνητικό σχέδιο γι' αντιμετωπίσει την καθημερινότητα (αυτή που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις) καθώς και να "μαζέψει" το στελεχιακό δυναμικό το οποίο θα χρειαζόταν για να κάνει πράξη το όραμά του.
Σε όλα τα παραπάνω απέτυχε παταγωδώς:
Το 2012 τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσαν παλιοί αριστεροί ιδεολόγοι που είχαν συνειδητά απόσχει από τον εναγκαλισμό τους με το Παπανδρεϊκό και Σημιτικό ΠΑΣΟΚ, επαγγελματίες αριστεροί πολιτικοί και συνδικαλιστές με μικρή απήχηση στην κοινωνία, μαχητικοί αριστεριστές και ακτιβιστές που το (πολιτικό) μυαλό τους ήταν έξω από το κεφάλι τους, κεντρώοι και "σοσιαλιστές" που είχαν φύγει από τα δύο μεγάλα κόμματα μόλις είχαν καταλάβει που πήγαινε το πράγμα, βολεμένοι (και μη) "αριστεροί" που απείχαν από την κοινωνική πραγματικότητα αλλά ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα ώστε να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και τέλος νέοι άνθρωποι - όχι απαραίτητα αριστεροί - που έβλεπαν στο ΣΥΡΙΖΑ τη μοναδική ελπίδα για να βγει η Ελλάδα από την μέγγενη των μνημονίων.
Την επαύριο των εκλογών του Ιουνίου του 2012, ο Τσίπρας (άμαθος από τα παιχνίδια της εξουσίας) αντί να ανασυγκροτήσει το κόμμα και να εκπονήσει ένα σοβαρό σχέδιο για την επαύριο, συνέχισε να λειτουργεί ως πρόεδρος 15μελούς και έδωσε στις αριστερές με τα Gucci και τα Prada και τους προλετάριους με τους δερμάτινους χαρτοφύλακες των 1500 ευρώ τα κλειδιά του κόμματος. Αυτοί φώναξαν φίλους και επαγγελματίες πολιτικούς, παραγκωνίζοντας τους ακτιβιστές αλλά σιγά-σιγά και όλους εκείνους που μπορούσαν ν' αλλάξουν πραγματικά την χώρα. Το κόμμα γέμισε από το συρφετό που κλήθηκε να ετοιμαστεί για να κυβερνήσει, ενώ όλοι εκείνοι οι ιδεοληπτικοί που βασανίζονταν από συμπλέγματα κατωτερότητας, άρχισαν να μοιράζουν πόστα και εξουσία μεταξύ τους.
Την ίδια στιγμή οι (πραγματικά αξιόλογοι ως πανεπιστημιακοί αλλά έχοντας ελάχιστη σχέση με την κοινωνία) "καθηγητές" του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να εκπονούν σχέδια επί χάρτου, τα οποία ούτε οι ίδιοι αλλά ούτε το κόμμα που τους ανέθεσε την εκπόνηση τους, ήταν έτοιμοι να εφαρμόσουν.
Ο Τσίπρας πίεσε για εκλογές, απέφυγε να στηρίξει "αριστερό" Πρόεδρο της Δημοκρατίας - κάνοντας τον κακομοίρη τον Κουβέλη πραγματικό γιογιό - και απέφυγε ν' ακούσει τη μοναδική σωστή συμβουλή που έδωσε ως πολιτικός ο Ευάγγελος Βενιζέλος: "Μη βιάζεσαι, άσε να κλείσει η αξιολόγηση και μετά να γίνουν εκλογές -θα γίνεις Πρωθυπουργός αλλά στην ώρα του".
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία με την υποστήριξη των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, έχοντας φροντίσει να μαζέψει πλήθος αριβιστών και επαγγελματιών πολιτικών στα ψηφοδέλτιά του και στην κυβέρνηση, μοιράζοντας εξουσίες σε υμέτερους που ελάχιστα είχαν να προσφέρουν στον τόπο (διαβάστε σχετική ανάρτηση εδώ), Συνέχισε δε τη κακή διαπραγματευτική τακτική των προηγουμένων, επέβαλε με τις κινήσεις του στην χώρα capital controls, έκανε δημοψήφισμα για να μην εφαρμόσει τελικά τη μεγάλη λαϊκή εντολή που του δόθηκε, υπέγραψε 3ο Μνημόνιο, έκανε νέες εκλογές - οδηγώντας στην έξοδο τους τελευταίους σοβαρούς που είχαν απομείνει στο κόμμα - κλείνοντας το "βιβλίο της αποτυχίας" με το ξεπούλημα των πάντων και την μετατροπή του Μεγάρου Μαξίμο σε πιάνο μπαρ.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι οι λόγοι της αποτυχίας είναι σύνθετοι: η ηθική έκπτωση - που αποδεικνύεται με τις "βραδιές χαλάρωσης", την ανέλιξη της Μπέτυς σε καθηγήτρια πανεπιστημίου από καθηγήτρια ΔΕ και το διορισμό Καρανικαίων και Πιτσιόρληδων σε κυβερνητικές θέσεις, σε συνδυασμό με την έλλειψη σχεδίου και αδυναμία χρήσης ηθικά και πνευματικά υγιούς ανθρώπινου δυναμικού για τη λύση των προβλημάτων της καθημερινότητας, μας έφεραν εδώ που είμαστε.
Ο ρόλος του εξωτερικού παράγοντα βεβαίως και είναι τεράστιος. Οι δανειστές μας πίεσαν προς την έξοδο και την ταπείνωση και εφάρμοσαν όλα τα εργαλεία που είχαν στα χέρια τους για να το πετύχουν. Αλλά η δύναμή τους θα ήταν μικρότερη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προετοιμαστεί για τις μάχες που έπρεπε να δώσει. Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και θα υπήρχαν μεγαλύτερες αντιστάσεις για την καταστροφή που ήρθε, αν η παρέα του Λαφαζάνη και της Κωνσταντοπούλου (που τόλμησαν και έφυγαν) αντί να παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας στην αρχή, κοιτούσαν να προωθήσουν σχέδια και πολιτικές όχι έχοντας στο μυαλό "τάσεις" και "φατρίες" αλλά το καλό της Ελλάδας. Θα υπήρχαν κάποια ηθικά όρια τα οποία σήμερα έχουν ξεπεραστεί.
Και τότε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και θα υπήρχε μέλλον για την χώρα. 

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και Συνθήκη CETA: Όχι άλλο δούλεμα κύριε Σπίρτζη και κύριε Σταθάκη!

Η ιστορία θα γράψει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε στο Μνημόνιο χωρίς να χρειάζεται, ότι οι Σαμαράς-Βενιζέλος κατέστρεψαν τ' ασφαλιστικά ταμεία και τους μικροεπενδυτές με το PSI, βάζοντας παράλληλα σ' ένα δεύτερο Μνημόνιο και δυστυχώς ότι μια κυβέρνηση που ξεκίνησε ως αριστερή ξεπούλησε ό,τι είχε απομείνει, επέβαλε μόνιμα capital controls και έθεσε την χώρα υπό μόνιμη επιτροπεία.

Τουλάχιστον οι Παπανδρέου-Σαμαράς-Βενιζέλος είχαν θέσει ιδεολογικό θέμα εξαρχής και προώθησαν πολιτικές που πήγαζαν από την ιδεολογική τους πλατφόρμα. To δικό τους "success story" είχε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση γιατί αυτό ήθελαν να επιβάλουν εξαρχής. Αυτό όμως που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ χειρότερο είναι ότι συμμετείχε (και συμμετέχει) στο σχέδιο μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο που δεν θα έχει λόγο για απολύτως ΤΙΠΟΤΑ απ' ότι συμβαίνει στην χώρα, πανηγυρίζοντας ότι "καταφέρνει" και επιβάλλει "αριστερές" πολιτικές. Αυτό τους καθιστά αυτόματα ή αναξιοπρεπείς (αφού μας κοροϊδεύουν κατά πρόσωπο) ή επικίνδυνους (αν πιστεύουν ότι έχουν "επιτυχίες").

Από τα τελευταία κρούσματα στην μακρά σειρά ενεργειών που οδηγούν στη διάλυση της χώρας, είναι η ψήφιση του νομοσχεδίου όπου ο διοικητής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (του ελέγχου δηλαδή του εναερίου χώρου της χώρας μας), θα κρίνεται από επιτροπή στην οποία θα υπάρχουν 2-3 μέλη από τη EASO (την αντίστοιχη δηλαδή ευρωπαϊκή υπηρεσία) που ελέγχεται (έμμεσα) από τους δανειστές μας. Αυτό αποτελεί πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία, αφού δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο τα τελευταία 60 χρόνια στην ήπειρό μας. Τι σχέση μπορεί να έχει ο εναέριος χώρος της χώρας μας με το εξωτερικό χρέος της χώρας αδυνατούμε να καταλάβουμε - αλλά τα τζιμάνια του ΣΥΡΙΖΑ κατάφεραν να το επιτρέψουν στους δανειστές να ελέγχουν ακόμα και αυτό. Ο κύριος Σπίρτζης βέβαια πανηγυρίζει γιατί οι δανειστές δε θα τον επιλέγουν απευθείας, αλλά τόσο του κόβει, τέτοια λέει...Η ουσία όμως ότι έτσι οι δανειστές βάζουν πόδι και εκεί, έχοντας πάρει ταυτόχρονα τα περιφερειακά αεροδρόμια, το αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" και τον ΟΛΠ (που διαχειρίζεται το λιμάνι του Πειραιά).

Το πλέον πρόσφατο όμως είναι άλλο: ο κύριος Σταθάκης (που ως Υπουργός Ανάπτυξης έχει τερματίσει τα κοντέρ με την ανικανότητά του να προσελκύσει έστω και μια πραγματικά σοβαρή επένδυση στην χώρα μας - πραγματικό κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς ότι ξεπουλιούνται κυριολεκτικά τα πάντα εξαιρουμένων των εσώρουχων που φορούν) ανακοίνωσε ότι η συμφωνία CETA μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά, είναι επωφελής (!!!!!!!) για τα ελληνικά συμφέροντα (δικαιολογημένη τοποθέτηση δεδομένου ότι είναι πολλές σελίδες τις οποίες αποκλείεται να έχει διαβάσει), ενώ δήλωσε περιχαρής ότι ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ να συμφωνήσει με τους Καναδούς η φέτα (για την ανυπαρξία προστασίας της ονομασίας της από την CETA έχουμε γράψει εδώ) που θα παράγεται στον Καναδά να γράφει "feta made in Canada" αν παράγεται από αιγοπρόβειο γάλα και αν όχι να αναγράφεται "feta style". Νομίζουμε ότι γι' αυτή τη μεγάλη "επιτυχία" ο κύριος Σταθάκης δικαιούται να μπει στην μικρή λίστα των πατέρων του έθνους, αφού μπροστά σ' αυτό το "κατόρθωμα" η επιτυχία του Ελευθέριου Βενιζέλου στη Συνθήκη των Σεβρών φαντάζει μικρή.
Στα σοβαρά όμως, ο κύριος Σταθάκης - αν ήξερε να κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται - θα γνώριζε πολύ καλά ότι: α) η φέτα είναι ένα από τα ΕΛΑΧΙΣΤΑ αναγνωρίσιμα ελληνικά προϊόντα τα οποία πωλούνται ευρέως στο εξωτερικό, επομένως οποιαδήποτε παραχώρηση αποτελεί ήττα για τα συμφέροντά της και β) τον μέσο Ευρωπαίο καταναλωτή που δεν ξέρει (και δεν τον ενδιαφέρουν) γεωγραφίες και Π.Ο.Π. σημασία έχει το τυρί να γράφει φέτα. Αν γράφει φέτα γι' αυτόν είναι το ίδιο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για να τους λέει "μπράβο" η συμβία τους ή μαμά τους το βράδυ πριν πάνε για ύπνο. Είναι δε προφανές επίσης, ότι προσπάθειες υποστήριξης τέτοιων συνθηκών (με βαρυ-Ασήμαντα άρθρα όπως αυτό του κύριο Σταθάκη στην "Εφημερίδα των Συντακτών" στο οποίο μπλέκοντας την παγκοσμιοποίηση, τα δημόσια αγαθά και τα δικαιώματα, προσπαθεί να πείσει ότι μια κακή συμφωνία -στην οποία πολλά θυσιάζουμε και τίποτα δεν παίρνουμε- είναι καλύτερη από το καθόλου) δεν μπορούν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Είναι ακριβώς αυτή η λογική του "καλού" Μνημονίου, που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε - δηλαδή στο μηδέν.
Συνοψίζοντας εμείς θα πούμε το εξής: η ανικανότητα μπορεί κάποια στιγμή να συγχωρεθεί. Η προσπάθεια να μασκαρευτεί όμως η ανικανότητα ως επιτυχία είναι τουλάχιστον αξιόποινη και θα πρέπει να υπάρξει μια δίκαιη τιμωρία πριν να είναι πολύ αργά για την χώρα. Δεν μπορεί η Βαλωνία να "παγώνει" (και σωστά) διεθνείς συνθήκες λόγω των τυριών της και εμείς να λέμε "δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, δυστυχώς" και ότι "τα προβλήματα θα τα λύσουμε στην μεταβατική περίοδο". Κάποιοι άλλοι απέδειξαν ότι μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω, κάνοντας τους δικούς μας υπόλογους...

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Μια απάντηση στις δηλώσεις του Ερντογάν περί "κακής", για τους Τούρκους, Συνθήκης της Λωζάνης

Οι πρόσφατες δηλώσεις Ερντογάν περί "προβληματικής συνθήκης" αναφερόμενος στη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 (αποτέλεσμα της Μικρασιατικής Καταστροφής) και μάλιστα σ' ένα "φορτισμένο" για τον Ελληνισμό μήνα, δείχνουν ξεκάθαρα τι παθαίνει κανείς όταν δεν υπερασπίζεται την ιστορία του επιτυχώς.
"Με τη Συνθήκη της Λωζάννης δώσαμε στους Έλληνες τα νησιά, που αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη;» είπε. Ο ίδιος συνέχισε: «Όσοι έκατσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη Λωζάννη, δεν εκμεταλλεύτηκαν τη συνθήκη αυτή. Και επειδή αυτοί δεν την εκμεταλλεύτηκαν, δυσκολευόμαστε σήμερα εμείς".
Ο κύριος Ερντογάν βέβαια κάνει αυτές τις δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση, αλλά παρόλα αυτά είμαστε της άποψης ότι πρέπει όμως να του δοθεί μια νηφάλια μεν αλλά σαφής απάντηση επί του θέματος, από τα αρμόδια κανάλια που να στηρίζεται στην ιστορική αλήθεια.
Έτσι λοιπόν θα πρέπει να γίνει υπενθύμιση ότι:
α) Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, ο μόνος που έδωσε εδάφη ήταν η Ελλάδα. Συγκεκριμένα η Ελλάδα επέστρεψε την περιοχή της Σμύρνης, την Ανατολική Θράκη καθώς και τα νησιά της Ίμβρου και της Τενέδου στην Τουρκία, περιοχές που είχαν παραχωρηθεί στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920. Τη δε Συνθήκη των Σεβρών από πλευράς της Τουρκίας την είχε υπογράψει η τότε νόμιμη τουρκική κυβέρνηση υπό τον τελευταίο Σουλτάνο Μωάμεθ ΣΤ΄. 
β) Το μόνο κομμάτι από τα παραπάνω παραχωρηθέντα εδάφη που κατακτήθηκε στρατιωτικά από τους Τούρκους ήταν η περιοχή της Σμύρνης. Στην Ανατολική Θράκη μέχρι τη Συνθήκη της Λωζάνης υπήρχε ελληνικός στρατός και μάλιστα η Ραιδεστός (σημερινή ονομασία Τεκιρντάγ) ήταν από τα πρώτα σημεία συγκέντρωσης των Μικρασιατών προσφύγων, θεωρούμενη ως ασφαλής προορισμός γι' αυτούς. Η δε στρατιωτική ισχύς στο συγκεκριμένο μέτωπο ήταν καταφανώς υπέρ της Ελλάδας γι' αυτό εξάλλου δεν έγινε καμία προσπάθεια κατάληψης της Θράκης από τους Τούρκους. Μεγάλο μέρος δε της Ανατολικής Θράκης παραχωρήθηκε ως αντάλλαγμα για την ΜΗ καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων που καταλογίστηκαν εις βάρος της χώρας μας και η οποία ΔΕΝ μπορούσε ν' αποπληρώσει λόγω της δεινής οικονομικής της κατάστασης. Για να μη μιλήσουμε για την Ίμβρο και την Τένεδο που μέχρι τη δεκαετία του 1950 είχαν συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς.
γ) Η Τουρκία ποτέ δε σεβάστηκε τη Συνθήκη της Λωζάνης. Ειδικά για τα νησιά της Ίμβρου και της Τενέδου που υπήρχε πρόβλεψη για ειδικό καθεστώς και προστασία του ελληνικού πληθυσμού με Χριστιανό διοικητή και αρχηγό της αστυνομίας, η Συνθήκη της Λωζάνης καταπατήθηκε και συνεχίζει να καταπατείτε βάναυσα. Να μη συζητήσουμε για τα πογκρόμ έναντι των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη (με αποκορύφωμα τα Σεπτεμβριανά του 1955) που οδήγησαν στην ολική έξοδο των Ελλήνων από την Πόλη. Αντίθετα η χώρα μας το έκανε σε μεγάλο βαθμό (τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο), δίνοντας προνόμια στη μουσουλμανική μειονότητα, επιτρέποντας την εφαρμογή της Σαρία και αφήνοντας την Τουρκία να "κάνει παιχνίδι" με πληθυσμούς που είναι μουσουλμανικοί μεν, αλλά όχι τουρκογενείς δε. 
δ) Ακόμα ως προς τη Συνθήκη των Σεβρών, η Τουρκία υπό τον Κεμάλ κατέληξε να αποδεχθεί τελικά το μεγαλύτερο μέρος των όρων της συνθήκης (κάνοντας υπόγειες συμφωνίες με τους "Συμμάχους"), με εξαίρεση εκείνων που αφορούσαν την Ελλάδα - πράγμα που οδήγησε στην επέκταση του πολέμου και την Μικρασιατική καταστροφή (αφού η χώρα μας είχε κάνει επανειλλημένα προτάσεις για συμφωνία και υπογραφή ειρήνης, ενώ είχε νίκες στο στρατιωτικό μέτωπο) και τέλος,
ε) αν κάποιος βρέθηκε σε δυσμενή θέση κατά τις διαπραγματεύσεις στην Λωζάννη αυτός ήταν η Ελλάδα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πιέστηκε αφόρητα από τους "Συμμάχους" (που είχαν ήδη συμφωνήσει εκτός διαπραγματεύσεων με τον Κεμάλ), αλλά χρησιμοποιώντας τη ναυτική υπεροχή της χώρας μας και την ύπαρξη της στρατιάς του Έβρου (που είχε αναδιοργανωθεί από τους Πλαστήρα και Πάγκαλο και η οποία θα μπορούσε να πιέσει την Κωνσταντινούπολη) κατάφερε να συγκρατήσει τις "ορέξεις" του Κεμάλ, ο οποίος γνώριζε ότι παρότι την υπεροχή του τουρκικού στρατού στην Μικρά Ασία δεν θα ήταν εύκολο να κατακτηθούν νησιά του Αιγαίου, ούτε ο Έβρος.  

Οι δηλώσεις του Ερντογάν δε βοηθούν το κλίμα προσέγγισης που προσπαθεί - μάταια - να προωθήσει η χώρα μας. Επίσης δείχνει ότι το καθεστώς του δε δείχνει να συνειδητοποιεί τη σημασία της υποστήριξης που του έδωσε η χώρα μας στην περίοδο του πραξικοπήματος - αν η Ελλάδα υποστήριζε (υπόγεια) τους πραξικοπηματίες, τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά γι' αυτόν.  Ας ελπίσουμε ότι η σοβαρότητα θα επανέλθει και κάποιοι θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους - αν και πολύ αμφιβάλουμε.

(Το πλήρες κείμενο της συνθήκης μπορείτε να το βρείτε εδώ).

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Ο αλήστου μνήμης Μανωλέας, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδιωτικοποίησεις στην χώρα μας

Ο Μανώλης Μανωλέας καταγόταν από την Καρδαμύλη και το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνης Κρητικός. Από πολύ νωρίς μυήθηκε στην κομμουνιστική θεωρία και σε σύντομο χρονικό διάστημα έδειξε στο κόμμα τη "σοβαρή" και "πειθαρχημένη" δράση του. Το 1925 έγινε πρόεδρος των ναυπηγοξυλουργών Καλαμάτας, στη συνέχεια γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Γυθείου (1926 - 1927) και το 1929 άρχισε η κυρίως κομματική του δραστηριότητα στον Πειραιά. Πρωτοστάτησε σε απεργίες και συλλαλητήρια, ενώ συγκρούστηκε πολλές φορές με την Αστυνομία και έδωσε δυναμικά μάχες στους δρόμους με μέλη εθνικιστικών οργανώσεων. Το 1932 εξελέγη βουλευτής Πειραιά με μεγάλη διαφορά ψήφων. Τον Αύγουστο του 1933 έφυγε μαζί με μια ομάδα άλλων κομμουνιστών για τη Σοβιετική Ένωση, όπου παρακολούθησε σεμινάρια, στην περίφημη Κομματική Σχολή της
ΚΟΥΤΒ, πάνω σε θέματα τακτικής προσηλυτισμού και θεωρητικής κατάρτισης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 1935, είχε πλέον πεισθεί ότι ο κομμουνισμός της Σοβιετικής Ένωσης δεν είχε καμία σχέση με εκείνον που ο ίδιος οραματιζόταν και αγωνιζόταν να εγκαταστήσει. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 1936 εξελέγη εκ νέου βουλευτής με το ΚΚΕ από τον λαό του Πειραιά. Ήταν τόσο αγαπητός στα εκεί κομματικά στελέχη, ώστε δημιουργήθηκε νεολαία που έφερε το όνομα του: οι "Μανώληδες". Οι "Μανώληδες" του Πειραιά ξεπέρασαν τους χίλιους και αποτελούσαν τα πιο δυναμικά μέλη του κομματικού μηχανισμού της περιοχής. Κατά το πρότυπο των "Μανώληδων" δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του '60 οι "Λαμπράκηδες". Ο Μανωλέας τέθηκε επικεφαλής, ως βουλευτής, μιας πορείας εκατοντάδων απεργών και μαθητών γυμνασίου και αντιμετώπισε την Αστυνομία. Συνελήφθη από αστυνομικούς και κλείστηκε στις φυλακές. Κατά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου εκτοπίσθηκε κατά σειρά στην Ανάφη, στην Αίγινα και στην Κέρκυρα, όπου παρέμεινε φυλακισμένος μαζί με τον Ν. Ζαχαριάδη, τότε ηγέτη του ΚΚΕ. Στις φυλακές της Κέρκυρας διαφώνησε έντονα με τον Ζαχαριάδη πράγμα που του στοίχισε τη διαγραφή του από το κόμμα. Ακολούθησε η γραπτή δήλωσης αποκήρυξης του κομμουνισμού η ένταξη του στην ΕΟΝ. Με εντολή του δαιμόνιου Μανιαδάκη συμμετείχε στη λεγόμενη Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ μαζί με άλλα γνωστά κομματικά στελέχη, όπως ο Μάθεσης, ο Μιχελίδης, ο Μίτλας, ο Μιχ. Τυρίμος, κ.ά. Όλοι μαζί εξέδωσαν δικό τους «Ριζοσπάστη» και έφεραν τέτοια αναστάτωση στο κομμουνιστικό κίνημα ώστε ο Ιωαννίδης, γεν. γραμματέας του ΚΚΕ κατά την Κατοχή, είπε ότι ο Μανιαδάκης με την Προσωρινή Διοίκηση τους "χάλασε μέσα σε δύο χρόνια όσα αυτοί είχαν καταφέρει τόσο καιρό με κόπο και επίμονη κομματική εργασία". Ο Μανωλέας και τα άλλα στελέχη έδιναν διαλέξεις στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημιακών Σχολών και παρείχαν την κομματική τους εμπειρία στην Ασφάλεια. Η Κατοχή βρήκε τον Μανωλέα άνεργο και τελείως αποκομμένο από τους πρώην "φίλους" του. Αναγκάστηκε να εργασθεί ως μάγειρος σε κάποιο εργοστάσιο μέχρι το 1943. Ο Μανωλέας τότε προσέφερε τις υπηρεσίες του στο κατοχικό ραδιόφωνο και στο Γραφείο Τύπου της γερμανικής πρεσβείας. Η γνωστή Σίτσα Καραϊσκάκη συντόνιζε την παρουσίαση των κειμένων και των λόγων Μανωλέα. Τα περισσότερα άρθρα του Μανωλέα δημοσιεύθηκαν στις αθηναϊκές εφημερίδες τον Απρίλιο του 1943 με τον γενικό τίτλο: "Το αληθινό πρόσωπο του κομμουνισμού". Μια δεύτερη σειρά άρθρων άρχισε να δημοσιεύεται στις 23 Μαΐου και διήρκεσε ως τις 30 Μαΐου 1943 έχοντας τον γενικό τίτλο "Ελλάς ξύπνα!" και υπότιτλο "του πρώην βουλευτού του κομμουνιστικού κόμματος κ. Μανώλη Μανωλέα". Η δράση του Μανωλέα είχαν αποτέλεσμα το όνομα του να μπει στη "μαύρη" λίστα της ΟΠΛΑ και να εκτελεστεί τον Γενάρη του '44.

Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο " Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα" του Ιάκωβου Χονδροματίδη, που αναφέρεται στο πως ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ στο μεσοπόλεμο κατέπεσε ηθικά σε σημείο να συνεργαστεί με τους διώκτες του κομμουνισμού (αρχικά) και τους κατακτητές (τελικά), παραμένει επίκαιρο και θα έπρεπε να διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγή σε όλους όσους αυτοαποκαλούνται "αριστεροί" και έχουν κυβερνητικές ή βουλευτικές θέσεις. 



Η δε σχέση του με το σήμερα και τους "αριστερούς" που έφτασαν στο σημείο ν' αποποιούνται πλήρως όλες τις αρχές και τις θέσεις που είχαν προεκλογικά πριν γίνουν κυβέρνηση, είναι σχεδόν ταυτόσημη. Είμαστε σίγουροι ότι και ο Μανωλέας, "με πόνο ψυχής" θα αποφάσισε να συνεργαστεί αρχικά με τον Μανιαδάκη και μετά με τους Ναζί. Ίσως να θεωρούσε αυτές τους τις κινήσεις "μονόδρομο". Η διαφορά όμως είναι ότι ο Μανωλέας ζούσε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και πιθανότατα λύγισε. Οι δικοί μας υποτίθεται ότι λειτουργούν σε καιρούς που υπάρχει δημοκρατία. Επίσης ο Μανωλέας με τις πράξεις του αντιπαρατάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα και την Αντίσταση (που έπαιρνε δύναμη από τις νίκες των Συμμάχων και των Σοβιετικών) - δεν έβλαψε όμως την πατρίδα του ανεπανόρθωτα, όπως κάνει η σημερινή κυβέρνηση, βάζοντας υπό ιδιωτικοποίηση τα πάντα και μεταξύ αυτών το σημαντικότερο αγαθό για την ύπαρξη ζωής - το νερό. Έχουμε την αίσθηση ότι ακόμα και ο Μανωλέας - που υπέγραψε δηλώσεις αποκήρυξης, πρόδωσε τις ιδέες του και τα ιδανικά του και κατέληξε παλιάτσος της Σίτσας Καραϊσκάκη και του Μανιαδάκη - θα δίσταζε να βάλει την υπογραφή του σε κάτι τόσο σοβαρό, που πολύ δύσκολα θα μπορεί ν' ανακληθεί. Πιστεύουμε ότι ακόμα και ο Μανωλέας - που από ήρωας των εργατών κατέληξε συνεργάτης της δικτατορίας του Μεταξά - θα ζύγιζε τα πράγματα καλύτερα πριν αφήσει έκθετους στις ορέξεις των δανειστών που θα ελέγχουν πλέον την πρόσβαση στο νερό για 5 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες. 
Δυστυχώς σε αντίθεση με τον Μανωλέα που είχε λίγους σχετικά παραστάτες, η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία στην Βουλή. Και θα έχει μαζί της και αρκετούς από τους δήθεν αντιπολιτευόμενους, που θα γελούν με τα χάλια των "αριστερών". Και θα ψηφίσουν μαζί τους...

Κάποια στιγμή βέβαια ο λαός θα τους τιμωρήσει εκλογικά. Αλλά η ζημιά που θα έχουν κάνει τόσο στην πατρίδα, όσο και στην δημοκρατία θα είναι τόσο μεγάλη που δεν θα υπάρχει περιθώριο αναστροφής - ακόμα και αν περάσουν πάρα πολλά χρόνια...


(Και ένα τελευταίο σχόλιο: Επικεντρωνόμαστε στην ιδιωτικοποίηση του νερού (και όχι του Ελληνικού, των αεροδρομίων ή των λιμανιών) γιατί αποτελεί την ύστατη απαξίωση του "αριστερού" ΣΥΡΙΖΑ. Αν και στην πραγματικότητα, οι λόγοι του γιατί το νερό ΔΕΝ πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί είναι αυτονόητοι, αξίζει να διαβάσετε το κείμενο των εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ, που τους εξηγεί με λόγια απλά και κατανοητά - Σημειώνουμε βέβαια ότι με βάση αποφάσεις του ΣτΕ ο έλεγχος των εταιρειών παροχής ύδρευσης-αποχέτευσης δεν μπορεί να περάσει σε ιδιώτες. Αυτό δεν εμποδίζει τον κ. Πιτσιόρλα, πρώην υβριστή του Αλέξη Τσίπρα και νυν αδερφικού του φίλου να δηλώνει ότι: "είναι γνωστό το ενδιαφέρον γαλλικών εταιρειών για τη συμμετοχή τους στους διαγωνισμούς που θα κάνει το ΤΑΙΠΕΔ για μειοψηφικό πακέτο μετοχών αυτών των εταιρειών. Όπως επίσης είναι γνωστή η θέση της ελληνικής κυβέρνησης ότι η πλειοψηφία των μετοχών των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, δηλαδή ο έλεγχός τους, θα παραμείνει στο Δημόσιο". Δηλαδή με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ δε μασάει και θα πουλήσει, κάνοντας τις πονηριές που έκανε ο κ. Σημίτης όταν ξεκινούσε τις ιδιωτικοποιήσεις...).